Voyager

Η φετινή Eurovision στο Liverpool για μένα είχε λίγο ενδιαφέρον κυρίως λόγω δύο συγκροτημάτων. Των Lord Of The Lost με το "Love & Glitter" το οποίο μάλλον αδικεί τη δυναμική των Γερμανών και που κατέληξε τελευταίο αλλά και το "Promise" των Αυστραλών Voyager που τα πήγε αρκετά καλά και βγήκε ένατο παρακαλώ. Τους Voyager φαντάζομαι πολλοί τους μάθαμε από την Eurovision αλλά αυτό τους αδικεί κατάφορα καθώς πρόκειται για μια από τις ιστορικότερες progressive μπάντες from down under και το "Promise" βρίσκεται στον όγδοο παρακαλώ τους δίσκο με τίτλο "Fearless In Love". Ακούγοντας το “Promise”, live στον διαγωνισμό, ξεχώρισα το πόσο έμπειροι είναι οι τύποι και πόσο έξυπνα πλασαρισμένο το prog synth pop τους με δυνατό ρυθμό και όμορφο solo για να κάνει appeal σε όλους. Και φαίνεται πως όντως άρεσε!

Και το άλμπουμ τους δεν είναι απλά το "Promise", αλλά ένα μείγμα progressive metal, pop, synths στο κλίμα των Vola, Tesseract και πολλές επιρροές από τον ογκώδη και επικό ήχο του David Townsend. Τα synths έχουν το πρώτο ρόλο σχεδόν σε όλα τα έντεκα τραγούδια και αυτό που καταλαβαίνει κανείς είναι για το πόσο καλοδουλεμένη μπάντα είναι και τί καλή δουλειά έχει πέσει στην παραγωγή. Ο ήχος είναι γεμάτος, συμπαγής και με όλα τα όργανα να ακούγονται δυνατά. Το μπάσο για παράδειγμα του Alex Canion ακούγεται υπέροχα καθώς οδηγεί το εναρκτήριο "Best Intentions", κομμάτι που ανοίγει ιδανικό το δίσκο με τη φωνή του -δικηγόρου παρακαλώ- Daniel Estrin να είναι αψεγάδιαστη στις αρμονικές της. Ένα πολύπλοκο κομμάτι με ενδιαφέρουσες εναλλαγές που σε κερδίζει με το βάθος του. 

Η συμμετοχή του Sean Harmanis (Make Them Suffer) προσθέτει πόντους στο "Ultraviolet" ενώ το "Dreamer" παρά τη σοβαροφάνεια του αποτελεί έναν pop ύμνο που υποθέτω θα είναι το standard fun κομμάτι στα live τους με το κόσμο να χορεύει από κάτω. Υπέροχο. Γενικά είναι hit and miss το άλμπουμ, γιατί με εξαίρεση μερικά κομμάτια όπως τα παραπάνω ή το επικό Townsend-ικό "Submarine" και φυσικά το "Promise", γενικά λείπει μια συνοχή συνθέσεων που θα καταφέρουν να μας αποτρέψουμε να πατήσουμε το skip. Χωρίς για παράδειγμα το "Twisted" να είναι κακό, πατάει σε φόρμες που έχουν ήδη επαναληφθεί προηγουμένως και ενώ τη πρώτη φορά σε ενθουσιάζει, το ξεχνάς εύκολα. Είναι μια αρκετά φιλόδοξη προσπάθεια που προσπαθεί -ενίοτε επιτυχημένα- να ισορροπήσει ανάμεσα σε μια πιο χαλαρή pop αισθητική και σε ένα σοβαρότερο prog metal στυλ. 

Το τελευταίο "Gren (Fearless In Love)" είναι μια απόδειξη για αυτό όπου μας ρωτάνε αν είμαστε τελικά μαζί τους ‘So are you with me?’. Και ναι είμαστε μαζί σας και θέλουμε να μάθουμε τελικά παραπάνω για εσάς καθώς φαίνεστε και ακούγεστε σαν και γαμώ τα τυπάκια. Αν η συμμετοχή στη Eurovision ήταν η αφορμή να τους ανακαλύψουμε, κάλλιο αργά παρά ποτέ και στόχος επετεύχθη. Η πεντάδα από το Perth αξίζει τη προσοχή μας και το "Fearless In Love" είναι ένας δίσκος που αξίζει την προσεκτική ακρόαση μας.