Oblivion Protocol

Αυτό που κατάφεραν οι βρετανοί progressive metallers Threshold το 2017, με την κυκλοφορία του διπλού άλμπουμ "Legends Of The Shires" παραμένει εντυπωσιακό. Έχοντας ήδη μια γεμάτη 25ετία στη δισκογραφία με πολλές εξαιρετικές στιγμές, και έχοντας να αντιμετωπίσουν άλλη μια αλλαγή στη θέση του τραγουδιστή, μετά την αιφνίδια αποχώρηση του Damian Wilson, αυτοί κατάφεραν να κυκλοφορήσουν έναν από τους καλύτερους δίσκους της καριέρας τους, γιατί όχι τον καλύτερο.

Όπως μας είχε πει στη συνέντευξη που μας παραχώρησε τότε ο πληκτράς και ιθύνων νους πίσω από το concept του άλμπουμ, ο Richard West, οι Threshold γράφουν μουσική για σκεπτόμενους ανθρώπους. Κι αυτό ισχύει αν κάποιος μελετήσει τόσο τη θεματολογία των στίχων των τραγουδιών του άλμπουμ, οι οποίοι έχουν διπλή ανάγνωση τόσο σε προσωπικό όσο και σε εθνικό επίπεδο, ορμώμενοι από το φρέσκο ακόμα τότε θέμα του Brexit και με την ενδοσκοπική ματιά του West στα θέματα της γηραιάς Αλβιώνας.

Έκτοτε, οι Threshold συνέχισαν την πορεία τους, κυκλοφορώντας πέρσι το "Dividing Lines", με τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος να απορρίπτουν την πρόταση του West για να γράψουν ένα sequel στο "Legends Of The Shires". Μόνο που ο West ήθελε πολύ να συνεχίσει την ιστορία και άρχισε να δουλεύει πάνω στη συνέχισή της μόνος του, ώσπου σε κάποιο σημείο αποφάσισε να φτιάξει μια νέα μπάντα για να αξιοποιήσει το υλικό το οποίο συνέθετε. Πέραν των πλήκτρων ο ίδιος ανέλαβε και τα φωνητικά, και παρέα με τους φίλους του Ruud Jolie (κιθάρα – Within Temptation), Simon Andersson (μπάσο – Darkwater) και Darby Todd (τύμπανα – Devin Townsend) συνέθεσαν τους Oblivion Protocol, οι οποίοι κυκλοφορούν το πρώτο τους άλμπουμ "The Fall Of The Shires". Μάλιστα, σε αυτό εμφανίζεται ως καλεσμένος και προσφέροντας κάποια σόλο ο Karl Groom των Threshold, ξεκαθαρίζοντας το τοπίο για το αν υπάρχει κάτι γκρίζο μεταξύ του West και των υπολοίπων μελών της κύριας μπάντας του.

Όσον αφορά στο concept, στο τέλος του "Legends Of The Shires" ο πρωταγωνιστής βρίσκεται με την επιλογή στα χέρια του  για το τι θέλει να γίνει στη ζωή του εφεξής και το "The Fall Of The Shires" καταπιάνεται με την επιλογή του να γίνει βασιλιάς. Μια ιδανική επιλογή που φυσικά δεν βγαίνει σε καλό, αφού αναγκάζεται να εναντιωθεί με τον λαό του και όλο αυτό οδηγεί τα shires σε πιο σκοτεινές ημέρες. Για το μόνο που είμαι σίγουρος είναι πως ο West έχει επιμεληθεί δεόντως τους στίχους και έχει πολλά ενδιαφέροντα να πει.

Όμως, όσον αφορά στο μουσικό κομμάτι, δυστυχώς δεν είμαι ανάλογα πεπεισμένος ότι το τελικό αποτέλεσμα δικαιώνει τον West. Προφανώς, η ποιότητα που τον διακατέχει σαν συνθέτη δεν έχει χαθεί και συνεχίζει να έχει ένα πολύ καλό αισθητικό κριτήριο ως προς τις μελωδίες, αλλά το άλμπουμ υστερεί τόσο σε επίπεδο έμπνευσης, όσο κυρίως στις φωνητικές ερμηνείες του West. Διότι, η φωνή του είναι κάπως flat κατά την άποψή μου, θυμίζοντας μια αδύναμη εκδοχή του Steven Wilson, και σε πολλά τραγούδια έχω την αίσθηση ότι τα φωνητικά θα μπορούσαν να είναι ο demo οδηγός για να τα ερμηνεύσει ένας πιο ολοκληρωμένος τραγουδιστής.

Ίσως μοιάζει λίγο αυστηρή η ετυμηγορία μου, καθώς θα μπορούσα να σταθώ λίγο περισσότερο στα διάσπαρτα συμπαθητικά στοιχεία που περιλαμβάνει το "The Fall Of Shires", στα σημεία που το συνδέουν με το "Legends" ή στο γεγονός πως το συνολικό αποτέλεσμα δεν ακούγεται και πολύ μακριά από τους Threshold. Όμως, οποιαδήποτε σύγκριση με την βασική μπάντα του West κι ακόμα περισσότερο με το σπουδαίο "Legends Of The Shires" μοιάζει σχεδόν καταδικαστική κι εν τέλει το "The Fall Of The Shires" δεν είναι κακό, αλλά δεν είναι κι ακριβώς το sequel που θα περιμέναμε.