Ανασκόπηση 2024: Modern Hard N' Heavy
Ο σκληρός ήχος του σήμερα, a.k.a. the new divide
Όσο μια σεβαστή μερίδα του προσκείμενου στον σκληρό ήχο κοινού προσπαθεί να ξεχωρίσει το εναλλακτικό από το alternative και το προοδευτικό από το progressive, στη μικρή αλλά εκλεκτή μοντέρνα ομάδα του ρόκιν έχουμε από καιρό ξεπεράσει τέτοιου είδους ψευτοδιλήμματα. Ό,τι πατάει στο παρόν, ό,τι κοιτάζει στο μέλλον, ό,τι δεν φοβάται να αντλήσει έμπνευση από θεωρητικά αταίριαστους χώρους και να βάλει φωτιά στις παραδοσιακές αρχές του είδους, όλα έχουν θέση εδώ.
Προφανώς, δίπλα στη νεολαία και τα ονόματα που έρχονται για να αλλάξουν για νιοστή φορά τον rock-adjacent χώρο, δεν θα μπορούσαμε να αφήσουμε απέξω εκείνες κι εκείνους που άνοιξαν το δρόμο στο κοντινό (sic) παρελθόν. Μπάντες που έχουν ξεπεράσει τα όρια του κλασικού, που τα πλησιάζουν, ή συνεχίζουν σε πείσμα της μεγάλης μηχανής. Καλλιτέχνες που έδειξαν στο ευρύ κοινό ότι υπάρχει και αυτός ο δρόμος. Είτε θέλουν να το αποδεχθούν οι πιουριστές, είτε όχι.
Κοιτώντας πίσω, το γεγονός ότι περισσότερο ή λιγότερο αργοπορημένα, το εγχώριο σκηνικό δείχνει να αλλάζει, μας δίνει ελπίδες. Όπως κάθε χρόνο, η γραμμή που ενώνει τους μοντέρνους δεινόσαυρους με τους σημαντικότερους εκπροσώπους της core συνομοταξίας κι από εκεί με περιπτώσεις που αψηφούν περίπου κάθε υπαρκτή ταμπέλα, μπορεί να μην είναι ούτε κατά διάνοια ευθεία, αλλά σίγουρα υπάρχει. Το κατά πόσο έχει νόημα να βρεθεί, το αφήνουμε ανοιχτό προς ερμηνεία.
Linkin Park
Η επιστροφή των Linkin Park στη ζωή μας, με καινούργια μάλιστα μουσική, ήρθε πολύ απότομα. Δεν ήμασταν καθόλου έτοιμοι για αυτό αλλά, μεταξύ μας, ποτέ δε θα ήμασταν. Το να μη βγουν απλά σε περιοδεία αλλά να επιλέξουν να ξεκινήσουν γράφοντας καινούργια μουσική για ολοκληρωμένο δίσκο ήταν η δύσκολη επιλογή αλλά ταυτόχρονα αυτή που έδωσε προοπτική, μέλλον. Πλέον κανείς δεν έχει στο μυαλό του την επιστροφή των Linkin Park ως αρπαχτή, συμφωνεί ή διαφωνεί δύσκολα θα αλλάξει άποψη αλλά κανείς δεν μπορεί να το δει πια έτσι. Το "From Zero" μουσικά κάνει ακριβώς το αντίθετο από τον τίτλο του, περιλαμβάνει αναφορές από όλη την πορεία τους και στέκεται στα καλύτερα στοιχεία τους από κάθε σταθμό. Το μείγμα έχει αδύναμες στιγμές αλλά έχει και δυσθεώρητες κορυφές, βλέπε "The Emptiness Machine", "Heavy Is The Crown", "Two Faced" και "IGYEIH". Δεν είναι ο δίσκος της χρονιάς και δε θα αλλάξει τη μουσική που ακούμε, αυτό το έκαναν όταν έπρεπε, αλλά είναι δίσκος που τιμά την ιστορία τους και στέλνει μηνύματα στο τώρα και στο μέλλον.
Pearl Jam
Φανταστείτε ότι δεν ξεχνάτε πως υπήρξαν ποτέ οι Pearl Jam και πως -αλίμονο- δεν είχατε ξανακούσει τον Eddie Veder να τραγουδά. Το "Dark Matter" αλήθεια δεν θα ήταν ένας από τους καλύτερους rock δίσκους που θα είχατε ακούσει φέτος; Εμπνευσμένες συνθέσεις που καταπιάνονται με έντονα θέματα και μουσικά κινείται με ευκολία από γρήγορα και θυελλώδη κομμάτια ως υπέροχες μπαλάντες που σε μεταφέρουν σε κάποια μικρή πόλη της Αμερικής. Θυμηθείτε ξανά τους Pearl Jam. Βάλτε στην εξίσωση την ιστορία τους και πως στα εξήντα τους παίζουν αυτά τα τραγούδια και θα βρείτε κομμάτια της «παλιάς» και της «νέας» εποχής τους, αλλά όλα θα ακούγονται φρέσκα και με σφραγίδα εγγύησης.
Marilyn Manson
Αμφιλεγόμενος ή μη, ο Manson παραμένει ένας από τους πιο εμφατικούς ροκ καλλιτέχνες της γενιάς του. Το "One Assassination Under God- Chapter 1" μάλιστα είναι ανάμεσα στα καλύτερα που έχει κυκλοφορήσει ποτέ, όντας ένα σύνολο από διαφορετικά στοιχεία τα οποία ισορροπεί μέσα από το δικό του φίλτρο που παραμένει απόλυτα αναγνωρίσιμο και ξεχωριστό. Τα σκοτάδια, το μίσος του, τα ξεσπάσματα και η άρρωστη ατμόσφαιρα είναι σε επίπεδο που τρομάζουν. Καταφέρνει να έχει κομμάτια που ξεχωρίζουν χωρίς να έχει κομμάτια που υπολείπονται, σοβαρά δεν υπάρχει ούτε ένα κακό κομμάτι στο δίσκο. Δεν ξέρουμε τί περιέχει το μέλλον του Marilyn Manson αλλά το παρόν έχει σίγουρα φοβερή μουσική.
Coldplay
Πρόκειται για το πιο δημοφιλές συγκρότημα του κόσμου στην εποχή μας, με τα sold out που κάνουν στις συναυλίες τους να είναι εκκωφαντικά. Είναι απορίας άξιο το γιατί η δημοφιλία τους έχει τόσο αντιστρόφως ανάλογη πορεία με την ποιότητα των δίσκων τους. Το "Moon Music" αποτελεί έναν ακόμα κρίκο στην αλυσίδα των μέτριων (ή και πιο κάτω) δουλειών που βγάζουν οι Βρετανοί megastars εδώ και πάνω από μια δεκαετία. Θα ακουστούν δύο ή τρία τραγούδια μέχρι θανάτου στο ραδιόφωνο και σε λίγους μήνες ο δίσκος θα έχει ξεχαστεί ακόμα και από τους ίδιους.
Twenty One Pilots
Δεκαπέντε χρόνια μετά το ξεκίνημά και τέσσερις δίσκους μετά την εκτόξευση στα φανταχτερά όσο και ταραχώδη νερά των πραγματικά μεγάλων ακροατηρίων, οι Tyler Joseph & Josh Dun συνεχίζουν να κοιτάζουν μπροστά χωρίς να χάνουν τα μυαλά τους από τις σειρήνες της βιομηχανίας. Το μπαστάρδεμα εναλλακτικών χρωμάτων με ραπ λογική και ποπ παρουσιαστικό διατηρεί στο απόλυτο την προσωπική σφραγίδα του ντουέτου. Η παραγωγή είναι προβλέψιμα εκθαμβωτική. Οι αφηγήσεις ξεχωρίζουν με γυμνό μάτι. Στο τέλος της μέρας, το "Clancy" μπορεί να μην ανατρέπει το σενάριο, το μέγεθός του όμως είναι τέτοιο που καίει σχεδόν κάθε κριτική.
The Smashing Pumpkins
Μετά το χαοτικό από πολλές απόψεις και εκτενέστατο "Atum", οι Smashing Pumpkins επανασυγκροτούνται και βρίσκουν το κέντρο ισορροπίας τους, αναζητώντας τις ρίζες τους. Με τη φετινή, σχεδόν αναπάντεχη κυκλοφορία του "Aghori Mhori Mei", κι έπειτα από μια σωρεία προηγούμενων πειραματισμών, οι Pumpkins επιστρέφουν σε αυτό που γνωρίζουν καλύτερα, κι αυτό είναι το να γράφουν rock που συναρπάζει. Υπάρχει κάτι από το ένδοξο παρελθόν εδώ μέσα, χωρίς όμως να το αναπολεί με ζήλεια αλλά ενσωματώνοντας το σε ένα επίδοξο σήμερα.
Check also: Serj Tankian - "Foundations"
Nothing More
Η φόρμουλα δοκιμασμένη, κι επιτυχημένη. Οι κιθάρες σταθερά χαμηλοκουρδισμένες και στακάτες, τα ρεφραίν φτιαγμένα με σκοπό να μην ξεκολλάνε από το μυαλό. Η φωνή του Jonny Hawkins στο επίκεντρο. Η μαγική ικανότητα του "Carnal" είναι πως πέρα από τα άρτια μουσικά του στοιχεία, σε αφήνει με μια αίσθηση δύναμης κι εμψύχωσης, που μοιάζει να λείπει αρκετά στις μέρες μας. Απορίας άξιο πως με τέτοια σταθερά καλή δισκογραφική (και συναυλιακή στας Αμερικάς) παρουσία οι Nothing More στα μέρη μας μοιάζουν ακόμη underground.
The Warning
Πώς τα καταφέρνει αυτή η τριάδα από το Μεξικό να ακούγεται τόσο φρέσκια και ταυτόχρονα τόσο ροκ είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο. Είναι το ίδιο εύκολο να τοποθετήσουμε τη μουσική τους στο σήμερα, στα 90s, ακόμα πιο πίσω ή στο αύριο που έρχεται. Το "Keep Me Fed" ένα γεμάτο groove, ενέργεια, τσαμπουκά και sing along σημεία, αλλά πάνω από όλα είναι αναζωογονητικό σε ένα χώρο, αυτό της ροκ μουσικής, που θέλει απεγνωσμένα ενέσεις ζωής με προοπτική και μέλλον. Το "More" δεν μπορούμε να αποφασίσουμε αν το έχουν γράψει οι Garbage, οι Smashing Pumpkins ή αν είναι κάποιου pop idol του σήμερα. Τελικά είναι The Warning και οι The Warning μας άφησαν να παρακαλάμε για περισσότερο.
Boston Manor
Τα αγόρια από την Αγγλία επιστρέφουν δυναμικά και το μόνο σίγουρο είναι πως θα μας απασχολήσουν με όλη την καλή σημασία. Στο ευρύτερο νέο κύμα του βρετανικού alternative rock συναντάμε τα τελευταία χρόνια πολλές καλές περιπτώσεις και σε αυτές κυριαρχούν κατά κάποιο τρόπο οι Boston Manor, που με το φετινό, αισίως πέμπτο "Sundiver" μας χαρίζουν άλλη μια συστάδα bangers που ακροβατούν ανάμεσα σε Arctic Monkeys και Deftones, με τον απόλυτα μοναδικό τους τρόπο. Βάλε μέσα και την απόλυτη συνεργασία με τη νέα δύναμη των Heriot, και έχεις ένα δίσκο σφηνάκι απόλαυσης.
Palaye Royale
Εάν δεν τους ανακάλυψες τυχαία με τη φετινή τους εμφάνιση με τους Måneskin, τότε θα ήξερες ότι οι τελευταίοι έχουν εμπνευστεί ιδιαίτερα από τους Palaye Royale. Η μπάντα που έχει δημιουργήσει αίσθηση τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας με απανωτά sold out, απλώνει το χορευτικό rock ('n' roll) της και στη φετινή κυκλοφορία "Death Or Glory". Με κομμάτια απανωτές επιτυχίες, οι Palaye Royale συνεχίζουν αυτό που γνωρίζουν να κάνουν καλύτερα και δεν απογοητεύουν με τίποτα παλιό και νέο κοινό τους, με αξιοζήλευτη μουσική και όχι μόνο ενέργεια.
Bokassa
Οι Bokassaείναι μια πιο εργατική μπάντα τόσο στο σανίδι, όπου τους έχουμε απολαύσει στο περσινό Rockwave, όσο και στο studio. Το φετινό "All Out Of Dreams" μπορεί να είναι μισό κλικ πιο κάτω από το σπουδαίο "Molotov Rocktail", αλλά κάνει τη δουλειά του στο έπακρο. Και ποια είναι η δουλειά του; Να μας κεράσει riffs, να μας κάνει να χτυπηθούμε, να μας κάνει να γελάσουμε, να μας συνοδεύσει στην κατάποση παγωμένης μπύρας. Αυτοί οι σκοποί επιτεύχθηκαν με το παραπάνω και πάλι.
Check also: Dead Poet Society - "Fission"
Jerry Cantrell
Ο μάστορας με το "I Want Blood" μας δείχνει τη λιγότερο σκληρή πλευρά του, απελευθερωμένος ίσως από κάποια «πρέπει» που μπορεί να συνοδεύουν τους Alice In Chains. Το υλικό των προσωπικών δίσκων του Cantrell μοιάζει πολύ με αυτό του συγκροτήματος, απλώς ηχεί λίγο διαφορετικό γιατί έχει μέσα τις λιγότερο rock επιρροές (για παράδειγμα: country) του δημιουργού του. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και φέτος, με το μόνο κακό να είναι ότι οι δίσκοι του Cantrell βγαίνουν «εις βάρος» των δίσκων των Alice In Chains.Κατά τα άλλα, ο Jerry αποτελεί αλάθητη εγγύηση δισκογραφικά.
Myles Kennedy
Ο Myles που ξέρουμε, ο Myles που αγαπάμε. Εγκαταλείποντας την αυστηρά προσωπική λογική των πρώτων δύο άλμπουμ του, στο "The Art Of Letting Go" ο μπροστάρης των Alter Bridge φέρνει στο πλευρό του δύο γνώριμα πρόσωπα (Zia Uddin και Tim Tournier, βλ. The Mayfield Four και AB αντίστοιχα) κι αλλάζει τη στόχευση τόσο ώστε το σύνολο να αφήσει μια εξίσου όμορφη κα διαφορετική από το προβλέψιμο γεύση. Τραγούδια με λόγο ύπαρξης, από έναν φανταστικό τύπο, που τυγχάνει να έχει μία φανταστική φωνή.
The Virginmarys
Δροσερό, λιτό, απέριττο, ειλικρινές. Οι Ally Dickaty & Danny Dolan πιάνουν από εκεί που είχαν αφήσει αισίως οχτώ χρόνια πίσω και ροκάρουν σα να μην πέρασε μέρα. Τα EP που μεσολάβησαν είναι ως μη γενόμενα. Το πόδι σηκώνεται από το γκάζι μόνο για λίγο. Οι φιοριτούρες λάμπουν δια της απουσίας τους, ως συνήθως. Μεταξύ των απολαυστικών ρυθμικών και των σούπερ-άμεσων γραμμών, το υλικό του "The House Beyond The Fires" σε ένα δίκαιο κόσμο θα χωνόταν σε λίστες και ραδιόφωνα. Σε δίκαιο είπαμε, όχι στον παρόντα.
Skillet
Κοιτώντας ψυχρά, το "Revolution" ταιριάζει ακριβώς κάτω από τον χαρακτηρισμό της legacy κυκλοφορίας. Διατηρεί το ύφος που τους καθιέρωσε δύο δεκαετίες πίσω, προσθέτει μερικές ευχάριστες-αλλά-ανεπαίσθητες διαφοροποιήσεις, και περιέχει τα απαραίτητα τραγούδια που θα στριμωχτούν στη λίστα για τις ζωντανές εμφανίσεις, έστω κι αν στα υπόλοιπα ο πήχης πέφτει αισθητά. Τίποτα το μεμπτό ή το παράλογο, ιδιαίτερα αν ληφθεί υπόψη η απόφαση να το κυκλοφορήσουν χωρίς μεσάζοντα- δισκογραφική. Ακόμα περισσότερο από τη στιγμή που επιτέλους βρήκαν το δρόμο για τα μέρη μας.
Scott Stapp
Ο τραγουδιστής των πρόσφατα επανασυνδεδεμένων Creed φαίνεται να έχει κάνει ολικό lifting στη ζωή του και να έχει αφήσει πίσω του τις σκοτεινές μέρες του παρελθόντος. Αυτό αντικατοπτρίζεται και στον φετινό του δίσκο, που μάλλον είναι ο πιο καλός προσωπικός του μέχρι σήμερα. Το "Higher Power" έχει να μας δώσει τραγούδια αρκετά ραδιοφωνικά, στίχους ελαφρώς χριστιανικοί και ήχο φουλ αμερικανικό, με τον συνδυασμό αυτών των στοιχείων να φτιάχνει μια δουλειά που ακούγεται πολύ ευχάριστα.
Bring Me The Horizon
Τι κι αν ο έτερος δημιουργικός πόλος του Oli Sykes (για τον Jordan Fish λέμε) άνοιξε τα φτερά του για να γίνει ο μπαλαντέρ του μοντέρνου metalcore. Οι Bring Me έχουν βαλθεί να τραβάνε το δικό τους μονοπάτι, χωρίς να λογαριάζουν κάτι πέρα από το καλλιτεχνικό τους όραμα. Το "Post Human: Nex Gen" μοιάζει να κλείνει έναν κύκλο πειραματισμού κλείνοντας ταυτόχρονα το μάτι στο παρελθόν. Το καταφέρνει με αδιαμφισβήτητη επιτυχία, και κάνει το όποιο επόμενο βήμα ένα μεγάλο ερωτηματικό.
Better Lovers
Η απόλυτη συνεργασία της χρονιάς τελικά δεν απογοήτευσε και παρήγαγε ως αποτέλεσμα ένα δίσκο αντάξιο των συνθετικών του στοιχείων. Οι πρότεροι Everytime I Die μαζί με τον Greg Puciato των Dillinger Escape Plan, αλλά και λίγη από την ορμή του Will Putney των Fit For An Autopsy, ενώνουν δυνάμεις στους Better Lovers και δημιουργούν ακριβώς αυτό που θα περίμενες από τα τρία μέρη - έναν δίσκο με σαρωτικές κιθάρες, παθιασμένα φωνητικά, γεμάτο συνθέσεις που θα σου μείνουν και θα σε συνεπάρουν, με αγνή αγάπη σε κάθε πτυχή, μανιασμένη ή μελωδική, του hardcore. Το "Highly Irresponsible" είναι από τις καλύτερες φετινές κυκλοφορίες τόσο σε θέμα ιστορικής αξίας όσο και από άποψη μουσικής ποιότητας.
Zeal & Ardor
Ο θαυμάσιος Manuel Gagneux με τον τέταρτο δίσκο των Zeal & Ardor προχωρά ένα βήμα παραπέρα τον ήχο του και δείχνει ότι δεν επαναπαύεται στα επιτεύγματα του παρελθόντος. Ο συνδυασμός black metal με gospel έχει υποχωρήσει αισθητά και έχει δώσει τη θέση του σε πιο grunge και μελωδικούς ήχους, με το αποτέλεσμα στο "Greif" να ηχεί για μια ακόμη φορά ενδιαφέρον και να δικαιώνει τον δημιουργό του. Αν μη τι άλλο, οι Zeal & Ardor παραμένουν ενδιαφέροντες ως μουσικοί, όπως άλλωστε είναι ενδιαφέρων και ο Manuel ως συνομιλητής.
Poppy
Μπορεί στο "Zig" η pop να κέρδιζε στη ζυγαριά, αλλά η Poppy δεν σταμάτησε ποτέ να αλλάζει. Οι συνεργασίες με Bad Omens και Knocked Loose ("V.A.N" και "Suffocate" αντίστοιχα) έδειξαν προς τα πού πήγαινε το πράγμα. Ήρθε κι ο Jordan Fish στην εξίσωση, να δέσει το γλυκό. Δεν γίνεται να ακούσεις το "The Cost Of Giving Up" και να μην κάνεις ταυτόχρονα headbanging και να τραγουδάς. Δεν γίνεται να τελειώσεις την ακρόαση του "Negative Spaces" και να μην το βάλεις στα καπάκια για δεύτερη. Poppy, το metal σου πάει πολύ.
Falling In Reverse
Είναι ο Ronnie Radke ένας πανέξυπνος frontman που έχει φτιάξει μια φοβερά εμπορική περσόνα ή ένας δημοφιλής κόπανος; Δεν έχουμε ιδέα, αν είναι το πρώτο τότε το κάνει τόσο καλά που φαίνεται σαν το δεύτερο, αν πάλι είναι ανάποδα τότε καταφέρνει να το εκμεταλλευτεί με τέτοιο τρόπο που μόνο κέρδος, εξωπραγματικό κέρδος του φέρνει. Μουσικά το "Popular Monster" είναι με τεράστια διαφορά η καλύτερη, η breakthrough, δουλειά των Falling In Reverse. Κομματάρες τεράστια hooks ελάχιστες έως καθόλου άχρηστες στιγμές, είναι ένας δίσκος που τους έβαλε με τρομερή ταχύτητα στην ελίτ του σημερινού metal.
Check also: Amaranthe - "The Catalyst", Reliqa - "Secrets Of The Future"
Mushroomhead
Η επιστροφή του Dave 'Gravy' Felton στις κιθάρες ήταν καταλυτική όσο και η παραγωγή του Matt Wallace (Faith No More) και μετά από τρείς δεκαετίες οι βετεράνοι μασκοφόροι με φουλ τις μηχανές δεν σταματάνε και δεν παρεκκλίνουν της ιδιαίτερης πορείας τους ούτε χιλιοστό και αυτό από μόνο του είναι αξιοσέβαστο. Groovy, progressive και άλλοτε με funk διαθέσεις, το "Call The Devil" δεν είναι καθόλου ανιαρό αλλά κρατά τον ακροατή σε εγρήγορση και σε στιγμές θυμίζει "XIII" ("Prepackaged", "Fall In Line") ενώ το "Shame In A Basket" μας μαυρίζει ευχάριστα τη ψυχή με την ατμοσφαιρικότητα του. Δεν είναι για όλους, αλλά ποτέ δεν ήταν.
Body Count
Από τότε που ο Ernie C έχει απαλλαγεί από τον βραχνά του ποτού, οι Αμερικανοί διανύουν τη δεύτερη νιότη τους αναφορικά με το ότι πλέον κυκλοφορούν δίσκους κάθε 2-3 χρόνια. Το "Merciless" στέκεται λίγο πιο κάτω από τα "Manslaughter" και "Bloodlust", αλλά κοντά με το "Carnivore". Το επιτηδευμένο «αλήτικο» στυλ παραμένει, όπως επίσης και η προκλητική και ενίοτε ακραία θεματολογία. Η διασκευή του "Comfortably Numb" με την έγκριση και τη συμμετοχή του ίδιου του Gilmour είναι κάτι που μάλλον δε θα εξηγηθεί ποτέ πλήρως.
Ministry
Η θρυλική μπάντα που έβαλε τα θεμέλια για όλο τον industrial metal ήχο που συναντάμε στο πρόσωπο των Ministry, φαίνεται ανίκανη να πεθάνει ή να αφομοιωθεί στη μουσική λήθη. Η φετινή τους κυκλοφορία, "Hopium For The Masses", πέρα από την ήδη προφανή από τον τίτλο αλλά και αναμενόμενη δεδομένης της μέχρι τώρα πορεία τους, κοινωνικοπολιτική κριτική, φανερώνει στο άκουσμά της τυπικούς μα και φρέσκους Ministry. Το συγκρότημα παραμένοντας αυθεντικό προς τον άμεσα αναγνωρίσιμο ήχο του αλλά με τη συνταγή του να ακούγεται απόλυτα πετυχημένη, παραδίδει για άλλη μια φορά ένα δίσκο άξιο της κληρονομιάς του.
The Black Dahlia Murder
Για πρώτη φορά χωρίς τον Trevor Strnad πίσω από το μικρόφωνο, για πολλοστή φορά χωρίς ενδοιασμούς ή έλεος. Η μετακίνηση του Brian Eschbach στο κέντρο της σκηνής βγάζει απόλυτα νόημα. Τα πάντα, μέχρι και η μικρότερη λεπτομέρεια, στο "Servitude" κινούνται στα καθιερωμένα στάνταρ που έχει χτίσει η μπάντα από το Μίσιγκαν, έστω κι αν οι κορυφές του παρελθόντος παραμένουν αξεπέραστες. Όποιοι παραμόνευαν έτοιμοι για γκρίνιες στη γωνία θα φύγουν με σκυφτό το κεφάλι. Η κληρονομιά της Μαύρης Ντάλιας δεν θα μπορούσε να χαθεί έτσι απλά.
Darkest Hour
Οι Darkest Hour δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα σε κανέναν αλλά με το δέκατο τους άλμπουμ "Perpetual Terminal" καταφέρνουν να δείξουν ότι οι melodeath ρίζες τους είναι ισχυρότερες από ποτέ. Με πολλά thrash και hardcore στοιχεία, πρόκειται για ένα ασταμάτητο σφυροκόπημα με ενδιαφέρουσες εναλλακτικές -έως και prog- πινελιές εδώ και εκεί που φανερώνουν ωριμότητα και βάθος πέρα από την προφανή οργή και τραχύτητα. Δουλεμένο ως τη τελευταία του λεπτομέρεια με το "Goddess Of War..." να αποτελεί το magnum opus όχι μόνο του δίσκου αλλά ίσως ολόκληρης της ως τώρα πορείας των Αμερικανών.
Check also: As I Lay Dying - "Through Storms Ahead", Job For A Cowboy - "Moon Healer"
Fit For An Autopsy
Η συμβολή του Will Putney συνεχίζεται για φέτος στα σύγχρονα δεδομένα του metal ήχου, αυτή τη φορά με τη μπαντάρα του και το "The Nothing That Is". Για άλλη μια φορά, οι Fit For An Autopsy παράγουν deathcore άρτιας ποιότητας, χωρίς την εγγενή ακρότητα του ήχου να αποθαρρύνει τους νέους ακροατές να συμμετέχουν στις συνθέσεις τους, μιας που οι μελωδίες αλλά και οι θεματικές τους είναι συγκινητικές και προσβάσιμες. Με την κοινωνικοπολιτική κατάθεση ψυχής του "Red Horizon" και σωρεία κομματιών που καθηλώνουν, οι Fit For An Autopsy αναδεικνύονται σε μπροστάρηδες του ιδιώματος και το βγάζουν ασπροπρόσωπο.
Make Them Suffer
Συνήθως ο ομώνυμος δίσκος είναι μια προσπάθεια αυτοπροσδιοριστικού statement, μια δήλωση χάραξης πορείας, ειδικά μάλιστα όταν δεν είναι ανάμεσα στους δύο πρώτους της μπάντας. Συχνά βέβαια αυτή η δήλωση δεν είναι αρκετά ηχηρή στο μουσικό της μέρος ώστε να χρειάζεται αυτήν την έξτρα ώθηση από το συγκεκριμένο τύπο τίτλου. Ναι στο πρώτο μέρος και όχι, εμφατικά, στο δεύτερο εδώ πέρα. Οι Αυστραλοί μας συστήνουν την εξελιγμένη, σημερινή τους ταυτότητα αλλά μουσικά την υποστηρίζουν στο υψηλότερο επίπεδο. Η δημοφιλία τους ανεβαίνει κατακόρυφα, απόλυτα λογικό όταν το "Make Them Suffer" είναι γεμάτο απόλυτα κολλητικές χιτάρες που όμως δεν κάνουν ούτε βήμα πίσω στην επιθετικότητα της προσέγγισής τους. Ο κόσμος τους ανοίγεται και αυτοί είναι έτοιμοι να τον κατακτήσουν.
Allt
Πόσες προσδοκίες να δημιουργήσουν λίγα κομμάτια κι ένα EP; Στην περίπτωση των Allt, πάρα πολλές και δικαίως. Το υπερβολικά βαρύ και βίαιο djent της νεοσύστατης μπάντας, δημιούργησε τις καλύτερες εντυπώσεις με την κυκλοφορία του "From The New World". Φρέσκιες ιδέες, riffs ικανά να δημιουργήσουν προβλήματα στη βαρύτητα του πλανήτη, κομμάτια που σπάνε κόκαλα ενώ τραγουδιούνται και πάρα πολύ εύκολα, ζωντανές εμφανίσεις που καθηλώνουν παρά τη σχετικά νέα τους ύπαρξη. Αν οι μοντέρνοι metal(core) ήχοι είναι του γούστου σου, οι Allt αποτελούν με σιγουριά το νέο συγκρότημα στο οποίο πρέπει να ποντάρεις.
Imminence
Βάλε στο μπλέντερ τους παλαιότερους Architects, λίγο κινηματογραφική αισθητική και μερικά βιολιά και παίρνεις μια ιδέα για το "The Black". Με τη βαρύτητα να πέφτει στο χτίσιμο μιας μελαγχολικής ατμόσφαιρας αλλά και με τα κατάλληλα ξεσπάσματα, ο συναισθηματισμός βαράει κόκκινο. Κι αν σε στιγμές η φόρμουλα τείνει να γίνει επαναλαμβανόμενη, το αποτέλεσμα είναι τόσο συμπαγές που τους δικαιώνει. Μια ακρόαση στο "Come What May" αρκεί.
Oceans
Το "Happy", ο τρίτος δίσκος των Oceans είναι ένας τρομερός δίσκος μοντέρνου metal, με πολύ βαθύ συναισθηματικό υπόβαθρο και ταυτόχρονα αστείρευτη ενέργεια. Ακραία και γρήγορα περάσματα, πολύ βαριά breakdowns, σκληροί στίχοι και σκοτεινά μελωδικά μέρη που ισοπεδώνουν τα πάντα. Κομματάρες σαν το ομώνυμο και το "Father" από τη μία άκρη αλλά και "Spit" και "Slaved To The Feed" από την άλλη πετυχαίνουν να ολοκληρώσουν έναν δίσκο άψογο παντού που αξίζει να φτάσει σε κάθε οπαδό του σύγχρονου metal, core και όχι μόνο, ήχου.
Check also: In Hearts Wake - "Incarnation", Foxblood - "Whalefall", Venues - "Transience"
Heriot
Οι Heriot είχαν ήδη προϊδεάσει πως έρχονται με μανία για να μονοπωλήσουν το ενδιαφέρον της core κοινότητας, επικεντρωμένοι στις deathcore ιδέες μα και εμποτισμένες με πολλά sludge στοιχεία αλλά και hardcore επιρροές. Τα φωνητικά της Debbie Gough ανεβάζουν το επίπεδο και κάνουν το "Devoured By The Mouth Of Hell" να ξεχωρίζει, με την ασυναγώνιστη και πρωτοφανή τους βιαιότητα. Ακραίοι, επιθετικοί μα στον αντίποδα συμπεριληπτικοί, οι Heriot είναι υπόδειγμα φρέσκου συγκροτήματος για κάθε μουσικόφιλο που διψά για σύγχρονες, φρέσκες προσεγγίσεις κάθε πτυχής του ακραίου ήχου. Μην χάσετε με τίποτα την πορεία τους που μοιάζει μόνο να ανεβαίνει από εδώ και πέρα.
While She Sleeps
Αν έχουν αποδείξει ένα πράγμα οι While She Sleeps είναι ότι δεν έχουν την παραμικρή διάθεση να συμβιβαστούν στο μουσικό τους όραμα με στόχο το να ανεβούν γρηγορότερα εμπορικά. Λέμε γρηγορότερα γιατί ήδη έχουν καταφέρει, και απόλυτα δίκαια θα πούμε, να θεωρούνται ανάμεσα στην ελίτ του Βρετανικού metalcore. Το φετινό "Self Hell" μπορεί να μην εντυπωσίασε όπως οι προηγούμενοι δίσκοι τους αλλά σε κάθε περίπτωση διατήρησε τη φρέσκια και καθαρή ματιά των Sleeps, προσθέτοντας αρκετά καλά κομμάτια στον εξαιρετικό τους κατάλογο. Παραμένουν ένας δυναμίτης live και μια από τις κορυφαίες μπάντες στο χώρο τους.
Erra
Οι προηγούμενες δουλειές τους μπορεί να ανήκουν στο μείγμα του metalcore με τα σύγχρονα progressive και djent στοιχεία, στο "Cure" όμως οι Erra δείχνουν καθαρά σημάδια αλλαγής στον προσανατολισμό τους. Οι βαριές κιθάρες υπάρχουν αλλά είναι αρκετά εύπεπτες, έχουν μπει ηλεκτρονικά στοιχεία με βασικό ρόλο στο κλίμα, αλλά και μελωδικά γυρίσματα στα καθαρά φωνητικά που είναι πραγματικά εξαιρετικά. Ο δίσκος με κομματάρες όπως το "Idle Wild", το "Blue Reverie" και το "Wave", κάνει το βήμα μπροστά προς το μοντέρνο, πιασάρικο metalcore κερδίζοντας το στοίχημα του πιο εμπορικού χωρίς να χάνει σε ποιοτικό βάθος.
Vicious Rain
Για τους παρατηρητικούς, η Arising Empire βγάζει μπόλικα διαμαντάκια στον ευρύτερο χώρο της μοντέρνας metalcore σκηνής. Ένα από αυτά είναι το ντεμπούτο των Ελβετών Vicious Rain, "There Is Beauty In Letting Go". Ανοίχτε τα moshpits, χοροπηδήξτε, κοπανηθείτε. Το πετυχημένο μπόλιασμα των 00s με τη σύγχρονη αισθητική (are you feeling old yet?) εντυπωσιάζει και η μπάντα με το καλημέρα δείχνει πως έχει τη βάση για πολύ μεγαλύτερα πράγματα στο μέλλον.
Void Of Vision
Ίσως και να ήταν προφητικός ο τίτλος του άλμπουμ των Aυστραλών, αφού πρόσφατα ανακοίνωσαν την επερχόμενη διάλυσή τους. Τι αφήνουν πίσω τους; Μετά από μια δεκαετία πειραματισμού με ηλεκτρονικούς ήχους και ισοπεδωτικό metalcore, το "What I'll Leave Behind" με ωριμότητα συγκεράζει όλα τα επιμέρους στοιχεία, με προσήλωση στις συνθέσεις. Αν μη τι άλλο, το αποτέλεσμα κρίνεται επιτυχημένο.
Check also: The Ghost Inside - "Searching For Solace", 156/Silence - "People Watching", Future Palace - "Distortion"
Fever 333
Ο Jason Aalon μπορεί να περνά δύσκολα τώρα με τα προβλήματα της ψυχικής του υγείας που προκάλεσαν και την ακύρωση της περιοδείας αλλά σίγουρα θα τα ξεπεράσει όλα. Όπως ξεπέρασε την σχεδόν διάλυση των Fever, διοχετεύοντας την ενέργεια και την οργή του στο "Darker White". Η σύνθεση είναι νέα, αλλά το μείγμα hip-hop και hardcore εξίσου εκρηκτικό. Attitude, swag και πολύ groove σε κάθε στίχο και κάθε beat των drums του Thomas Pridgen (The Mars Volta) σε ένα δίσκο που ακούγεται δυνατά και απευθύνεται σε όσους αναπολούν τις εποχές που η μουσική εκτός από διασκέδαση ήταν και μια πολιτική δήλωση. Jason είμαστε μαζί σου.
Thrown
Mόνο ξύλο. Αν περίμενες μελωδικά ρεφραίν, καθαρά φωνητικά και τα συναφή, κοίτα αλλού. Στο "Excessive Guilt" επικρατεί η ωμή ενέργεια, η οργή και η ορμητικότητα. Μουσικές φτιαγμένες για live, ή έστω για οποιουδήποτε είδους εκτονωτική δραστηριότητα. Κρατάμε τα μάτια μας ανοικτά, γιατί οι Σουηδοί μοιάζουν έτοιμοι να πρωταγωνιστήσουν στο χώρο τα επόμενα χρόνια.
Kittie
Μερικοί ξεχνούν ότι υπήρξε ένα τεράστιο all female group που έκανε τη δική του φάση στη χρυσή εποχή του nu-metal όταν ανέτειλαν τα '00s, και δεν είναι άλλες φυσικά από τις Kittie. Ενώ πέρασαν αρκετά χρόνια που υπήρξαν εξαφανισμένες, επιστρέφουν δυναμικά, όπως και το ίδιο το υποϊδίωμα άλλωστε, με το "Fire", που αποτελεί μια πάρα πολύ ενδιαφέρουσα προσέγγιση ενός ήχου στον οποίο κάποτε μεσουρανούσαν, αλλά με την κατανόηση του ότι βρίσκεται στο σήμερα σε μια άλλη υφολογικά περίοδο. Οι Kittie πιάνουν τη μουσική που άφησαν με σεβασμό σε αυτή αλλά και στις εαυτές τους, και τις ευχαριστιόμαστε τα μέγιστα.
Ocean Grove
Η παρέα από τη Μελβούρνη αφήνει στο πίσω κάθισμα τους νεοτερισμούς και τους πειραματισμούς, ελλείψει πιο ταιριαστού όρου, που επιχείρησε τα τελευταία χρόνια και πέφτει με τα μούτρα στο παλαιάς κοπής nü-esque στυλ που μία δεκαετία πίσω τους έβαλε στον χάρτη. Ρυθμικά για πολύ πάνω-κάτω. Ανεβασμένες στροφές. Άρωμα από ύστερα nineties. Ασταμάτητες αλλαγές στο μικρόφωνο. Κάνα-δυο απαραίτητες στιγμές που φλερτάρουν με τον χαρακτηρισμό 'filler'. Το "Oddworld" τα έχει όλα.
Vended
Τα παιδιά των Slipknot, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Όσο κι αν προσπαθούν, και country album να βγάλουν, πάντα και όλοι θα τους συγκρίνουν με τους πατεράδες τους. Ό,τι και να κάνουν δεν θα βγουν από τη σκιά τους. Το "Vended", ο πρώτος ολοκληρωμένος τους δίσκος είναι ακριβώς αυτό που περιμένεις. Γνώριμοι ήχοι με νότες φρεσκάδας και safe επιλογές, που όμως έχουν όλα τα στοιχεία ενός καλού αποτελέσματος: groove, ριφφάρες, φωνητικά. Η πορεία που ακολουθούν βγάζει προς το δρόμο που λέγεται Slipknot v2.0. Σίγουρος και με εγγυημένους οπαδούς. Θα δείξει αν τελικά αποφασίσουν να παρεκκλίνουν και να βάλουν περισσότερο αυθορμητισμό.
Check also: Blind Channel - "Exit Emotions", Crossfaith - "Ark"
JPEGMafia
Μην κοιτάτε στραβά, «παράξενα» γράφει στη μαρκίζα της κατηγορίας. Κάποιοι τριγύρω τα έλεγαν από το καλοκαίρι και, γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε, θα συμπεριλαμβάναμε τον 'Peggy' στη λίστα μας ακόμα κι αν δεν είχε τον είχαν ανακοινώσει ως έναν από τους επίτιμους προσκεκλημένους στις ερχόμενες ευρωπαϊκές εξορμήσεις τους οι Linkin Park. Το "I Lay Down My Life For You" αναμφισβήτητα ξεκινάει από hip hop βάσεις, κλείνει όμως αρκετά το μάτι προς την κατεύθυνση του ευρύτερου σύγχρονου σκληρού ήχου, ώστε να μπορεί να σταθεί εξίσου και στους δύο κόσμους.
Zetra
Μα από που ξεπήδησαν αυτοί οι μυστηριώδεις τύποι με το thrash metal λογότυπο και τις black metal μουτσούνες, θα λέγαμε αν δεν είχαν παίξει στην πρόσφατη συναυλία του Ville Valo στη χώρα μας; Το μέλλον της μοντέρνας μουσικής είναι. Λίγο σκοτεινό synth από τους Health, λίγη black ατμόσφαιρα, αφηρημένα φωνητικά, θύμησες Evanescence, συνεργασίες με Svalbard, Kælan Mikla και Unto Others, το "Zetra" είναι μια συλλογή κομματιών που θα σου κολλήσει για εβδομάδες. Λάτρεψε τους προτού γίνουν τεράστιοι, γιατί κοντοζυγώνει.
Delilah Bon
Η πρώτη μας επαφή με το έργο της δεσποινίδας Bon έγινε την άνοιξη, μέσα από το αγαπημένο τηλεοπτικό "The Gentlemen" του Guy Ritchie. Τα μεμονωμένα τραγούδια, γιατί προφανώς, που ακολούθησαν τους επόμενους μήνες κράτησαν το ενδιαφέρον ζεστό κι έδωσαν μια άτυπη επιβεβαίωση για το πώς θα πήγαινε η υπόθεση. Η κυκλοφορία του "Evil, Hate Filled Female" κέρασε όλες τις δολοφονικές αφιερώσεις και τις ξεγυρισμένες που αναμενόταν. Οι στροφές χτυπάνε αλύπητα. Ο συνδυασμός σκληρών ηχοχρωμάτων με rap εκφορές και πανκίζοντα ξεσπάσματα δεν αφήνει τίποτα όρθιο. So sweet, so delicate, on occasion.
RedHook
Πολύχρωμο, παράξενο με τον πιο εμπορικό τρόπο, ακομπλεξάριστα διασκεδαστικό. Το δεύτερο άλμπουμ των Emmy Mack & Co. στέκεται ένα σκαλί ψηλότερα από τον προκάτοχό του από όποια σκοπιά κι αν το κοιτάξεις. Ο τρόπος που παντρεύουν κιθάρες με μπλιμπλίκια, αν και απέχει ακόμα από το να χαρακτηριστεί καινοτόμος, αποκτά τη δική του προσωπικότητα στο "Mutation". Το ότι οι συνεργασίες με Vana, Holding Absence και Alpha Wolf λειτουργούν σαν μέρος του συνόλου, αντί να δείχνουν ξένα σώματα, έχει κάμποσα να πει.
Ghøstkid
Ο κανόνας λέει ότι το sequel δεν μπορεί να είναι καλύτερο από το πρωτότυπο. Με το δικό του τρόπο, ο 'Sushi' Biesler δείχνει στο δεύτερο πόνημα του σχήματός του ότι οι εξαιρέσεις υπάρχουν μεν, αλλά δεν χρειάζεται να είναι πάντα εξόφθαλμες δε. Στο "Hollywood Suicide" προχωράει σταθερά στο δρόμο που είχε ανοίξει με το ομότιτλο ντεμπούτο και πάει ένα βήμα παραπέρα. Τα σκισμένα σημεία σκίζουν λίγο περισσότερο. Τα κολλητικά, κολλάνε άκοπα. Τα ηλεκτρονικά παραμένουν όλο ύφος.
Check also: Casyette - "This World Fucking Sucks"
Alleviate
Κινούμενοι ανάμεσα στο σύγχρονο metalcore, το progressive και το djent με τις δύσκολες, βαριές κιθάρες από τη μία πλευρά και τα μεγάλα μελωδικά ξεσπάσματα από την άλλη, οι Alleviate κυκλοφορούν ένα από τα ντεμπούτα που κατάφεραν να ξεχωρίσουν μέσα στο 2024 με το "DMNS". Στόχος τους είναι να γράφουν μουσική με θετικό πρόσημο που δίνει ελπίδα μέσα στο σκοτάδι των καθημερινών μας αδιέξοδων, εξού και το όνομα Alleviate. Το πετυχαίνουν, και μόνο το "Trying To Survive" να ακούσεις σε πείθουν.
Lølø
Έχοντας ήδη μία σεβαστή σειρά από EP και κάμποσες αξιοπρόσεκτες συνεργασίες, η δημιουργός από τον Καναδά δίνει την πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά της κι αφήνει την πολύχρωμη υπογραφή της στη λίστα με τα πλέον υποσχόμενα ονόματα της σκηνής. Ποιας σκηνής; Εξαιρετική ερώτηση, με πολλαπλές σωστές απαντήσεις που ξεκινάνε με το 'pop' ως πρώτο συνθετικό και ανοιχτή συνέχεια. Σε κάθε περίπτωση, το "Falling For Robots & Wishing I Was One" κουβαλάει ικανές ποσότητες από κέφι, κολλητικές γραμμές και μεταμοντέρνο emo αέρα για να μοιράσει μισό-μίζερα χαμόγελα ολούθε.
Charlotte Sands
Τα ραδιόφωνα μπορεί να είναι ντεμοντέ, αλλά το ραδιοφωνικό ροκ γεννάει ακόμα. Άμεσες δομές. Απέριττες ενορχηστρώσεις. Ρεφραίν που τρυπώνουν στο μυαλό χωρίς να το καταλάβεις. Περιτύλιγμα γυαλισμένο μέχρι εκεί που δεν πάει. Βαμμένα μπλε τσουλούφια. Βουαλά, "Can We Start Over?"! Σε περίπτωση που οι πόζες από τα δέκα άσματα της κανονικής διάρκειας του άλμπουμ δεν είναι αρκετά, υπάρχει και πληρωμένη-από-American-Psycho-επειδή-γιατί-όχι διασκευάρα στο "Miss Murder". Μόνο γούστα.
Lowlives
Εκεί που έλεγες ότι τα έχεις δει όλα, εν έτει 2024 σκάει από το πουθενά ένα ντεμπούτο που κινείται σε post-grunge κατεύθυνση και δεν παίζει σαν κακό αστείο. Κι αν η νεκρανάσταση του είδους δεν φαίνεται κάπου στον κοντινό ορίζοντα, αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι το "Freaking Out" καταφέρνει να κερδίσει ένα στοίχημα που στο χαρτί έμοιαζε χαμένο από χέρι. Τα πάντα εδώ μέσα είναι βασικά. Οι γυαλισμένες λεπτομέρειες είναι το μόνο που κάπως προδίδει ότι το δισκάκι δεν ήρθε απευθείας από το 2004. Τα hooks κάνουν όλη τη δουλειά, όπως τότε.
Bobbie Dazzle
Τρομερό ξεφάντωμα, πολύχρωμα φώτα, έντονα ρούχα και πολύ, πολύ γκλίτερ. Η μουσική της Bobbie Dazzle και το "Fandabidozi" ανήκουν στα καλύτερα πάρτι που δεν πήγαμε ποτέ ή που δεν έχουμε πάει ακόμα. Η glam rock βρίσκει μια πολύ καλή, φρέσκια ερμηνεύτρια να την υπηρετήσει και εμείς μπορούμε μόνο να ελπίζουμε ότι θα συνεχίσει και θα ανέβει κι άλλο, γιατί χρειαζόμαστε και να περνάμε καλά, είναι πολύ σημαντικό και το να περνάμε καλά, με fun μουσική. Μέχρι και να χορέψουμε στο τέλος μπορεί, ποτέ δεν ξέρεις.
Check also: Defects - "Modern Error", Profiler - "A Digital Nowhere"
Full House Brew Crew
Δεν χρειάζονται και πολλές συστάσεις θεωρούμε πλέον οι Full House Brew Crew στο ελληνικό κοινό. Αισίως στον τέταρτο δίσκο τους και έχοντας προ πολλού κλείσει δεκαετία ύπαρξης, το μανιασμένο metal τους επιστρέφει. Στο "Rise Of The Underdogs", η παραδοσιακή thrash metal φόρμα γκρουβάρει ακόμη περισσότερο, ενώ φλερτάρει με πιο ρυθμικά και εμβατηριακά sections ανά τα κομμάτια, πλησιάζοντας από nu μέχρι southern επιρροές. Σταθερά ποιοτικοί σε αυτό που κάνουν, το 2024 τους βρίσκει πιστούς στη μουσική τους και ανταμείβουν εμάς με τη στήριξη που δείχνουμε ως κοινό σε αυτούς ανά τα χρόνια.
Till Silence Breaks
Χρόνια στα σκαριά, πολλές συναυλίες, πολλή προσπάθεια, ακόμη περισσότερη βελτίωση. Κι επιτέλους, έχουμε σοβαρή metalcore ελληνική δισκογραφική παραγωγή, τόσο καλή που σχεδόν μπορούμε να πούμε πως άξιζε την υπομονή ετών. Οι Till Silence Breaks δούλεψαν τις ιδέες και τα κομμάτια τους εκσυγχρονίζοντας τα μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο, και με το "I'm Gonna Tell God Everything" στα χέρια τους είναι έτοιμοι να βάλουν πλώρη ενδεχομένως για κάτι μεγάλο. Δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από ντεμπούτα που έκαναν αίσθηση παγκοσμίως, ομολογουμένως. Εγγυόμαστε, ότι θα πειστείς με μία μόνο ακρόαση.
Saisei
Και να ήταν μόνο μία; Άλλοι δουλευταράδες από εκεί, οι Saisei στάζουν στο σανίδι, στη δουλειά και στα εξωτερικά για να καταλήξουν στην εκπνοή της χρονιάς να μας χαρίσουν τον πρώτο ομώνυμο δίσκο τους. Happy go lucky metalcore που θυμίζει εδώ κι εκεί - αλλά όχι αρκετά -Enter Shikari. Η παραγωγή του είναι από άλλον πλανήτη, η αισθητική του προσεγμένη θεματικά και υφολογικά στη λεπτομέρεια, ενώ συμμετέχει μέχρι και ο Kellin Quinn των Sleeping With Sirens! Μεγάλο τους προσόν οι μελωδίες, αλλά και το θάρρος να χρησιμοποιήσουν ηλεκτρονικά στοιχεία then and there. Η ευχάριστη και ειλικρινής διάθεση των Saisei είναι ικανή να τους πάει πολύ μπροστά.
Virgin Mary's Eyes
Θέλει συγκέντρωση και προσπάθεια για να περιγράψει κανείς τι συμβαίνει μέσα στο "Creatures". Λίγο goth 'n' roll μπλεγμένο με ska, λίγο metal(core), λίγη παράνοια σκοτεινού καμπαρέ, λίγο alt rock, έχουν πετάξει μέσα, της Παναγιάς τα μάτια. Ναι ειπώθηκε αυτό το αστείο, οι με το όνομα λοιπόν Virgin Mary’s Eyes κυκλοφορούν το ντεμπούτο τους και όσο αμάλγαμα χάους κι αν ακούγεται η μουσική περιγραφή του, το τελικό αποτέλεσμα μοιάζει τόσο φυσικό και σωστό που θα εκπλήξει. Έχουμε δυσκολευτεί απίστευτα να τους συγκρίνουμε με οτιδήποτε άλλο. Ας ακούσει κανείς μόνος του και ας αποφασίσει.
Degenerate Mind
Οι Degenerate Mind έχουν δείξει ανά τα χρόνια και τρομερή διάθεση να δημιουργήσουν μουσική αλλά και τρομερά αποτελέσματα. Φέτος επιστρέφουν με το δεύτερο δίσκο τους, "Vortex", και το metal τους, εμποτισμένο με alt, southern, μέχρι και prog ανά σημεία στοιχεία, ηχεί πιο ώριμο και έτοιμο να κερδίσει αυτιά από ποτέ. Με πιο ξεκάθαρο όραμα στο μυαλό τους σχετικά με τη θεματική τους εξέλιξη, στιχουργικά αλλά και σε επίπεδο μουσικής, και με ένα παντοδύναμο κλασσικό λαρύγγι στο ενεργητικό τους, οι Degenerate Mind παρουσιάζουν μια συνέπεια που τους προετοιμάζει στο να φτάσουν το πραγματικά φοβερό σημείο της καριέρας τους.
Check also: Oathswan - "For Those Who Breathe From Darkness"
Northlane
To οτι οι Northlane είναι μπαντάρα, δε σηκώνει πολλή κουβέντα. Οι εκλεκτοί προσκεκλημένοι από την μεταλλομάνα Αυστραλία δίνουν το παρόν (Ian Kelly απο Karnivool, Winston Mccall από Parkway Drive). Μέσα σε πέντε κομμάτια, το intro δε μετράει, όλα όσα αγαπάμε σε αυτή τη μπάντα δίνουν το παρόν. Εν αναμονή μιας νέας, πλήρους δισκογραφικής δουλειάς, το "Mirror's Edge" κρατάει την προσοχή πάνω τους, κι εμείς ακόμη ελπίζουμε να τους δούμε κάποια στιγμή στη χώρα μας. Promoters ακούτε;
Sylosis
Από το 2019 που ξαναενεργοποιήθηκαν, οι Βρετανοί δεν έχουν βάλει κώλο κάτω και ένα χρόνο μετά το "A Sign Of Things To Come" επανέρχονται με το "The Path", ένα φανταστικό EP που συγκεντρώνεται στο melodeath κομμάτι του χαρακτήρα τους. Ο Josh Middleton είναι απολαυστικός με τα riffs του, το ομότιτλο κομμάτι με τη συμμετοχή της Debbie Gough (Heriot) επικό και το "Soured Ground" ένα μικρό διαμαντάκι φτιαγμένο για moshpits. Πέντε τραγούδια που είναι τόσο «γεμάτα» που αναδεικνύουν τη ποιότητα τους, κρατάνε ψηλά το momentum της μπάντας και εμάς σε εγρήγορση.
Maggie Lindemann
Πριν προλάβει να πέσει η σκόνη από το ντεμπούτο της, η Maggie Lindemann με μία συντομότερη μεν, εξίσου κολλητική δε κυκλοφορία. Χωρίς η παλέτα των χρωμάτων να ξανοίγει πραγματικά, το υλικό του "Headsplit" αποκτά ένα διαφορετικό φωτισμό. Το πνεύμα των zeroes πηγαίνει ένα βήμα πίσω, αφήνοντας χώρο στις πιο μοντέρνες πτυχές του ήχου. Το τρίγωνο που δημιουργείται από (1) την αναφορά σε "Saw" του εξωφύλλου, (2) τη συνεργασία με Jasiah στο "Taking Over Me" και (3) την υπέρ-διασκευή στο "Decode", των Paramore προφανώς, είναι τα πάντα.
Gore.
H σπορά των Sleep Token έχει αρχίσει να βγάζει ανθούς. Οι πρωτοεμφανιζόμενοι Gore. ακούγονται σαν μια ώριμη μπάντα στο ντεμπούτο τους, αναμειγνύοντας τις επιρροές τους αλλά ταυτόχρονα καταφέρνοντας να έχουν έναν αρκετά χαρακτηριστικό ήχο. Αν το "A Bud That Never Blooms" είναι το πρώτο βήμα, είμαστε πολύ περίεργοι για το πού μπορεί να τους φτάσει το επόμενο.
The Plot In You
Τα "Vol. 1", "Vol. 2" & "Vol. 3" θα μπορούσαν να σταθούν ως μια φοβερή full length κυκλοφορία, ακόμα και τα εξώφυλλα είναι τρία μέρη μιας μοναδικής εικόνας. Απόλυτα σημερινοί στον ήχο τους, χωρίς ούτε ένα τραγούδι που να μην ξεχωρίζει, ακουμπάνε ισόποσα όλες τις πλευρές της μουσικής τους. Από βαριά κομμάτια όπως το "Spare Me", Bring Me The Horizon αναφορές όπως στο "Pretend", μέχρι το σπαρακτικό "All That I Can Give", σε όλα βγάζουν φοβερή ποιότητα. Οι The Plot In You είναι από τα ονόματα που ακούγεται και θα ακούγεται πολύ στο μέλλον.
Check also: Black Veil Brides - "Bleeders", Ankor - "Shoganai", Counterparts - "Heaven Let Them Die"
Kill The Lights
Υπάρχουν φορές που η απόσταση που χωρίζει ένα πραγματικά καλό άλμπουμ από ένα μέτριο μοιάζει πολύ μικρότερη από αυτή που πραγματικά είναι. Στον κορεσμένο μικρόκοσμο του μοντέρνου metalcore, τέτοιες περιπτώσεις βρίσκονται πλέον πανεύκολα και δυστυχώς το "Death Melodies" είναι μία από αυτές. Οι δημιουργοί του είναι κάθε άλλο παρά πρωτάρηδες. Τα συστατικά υπάρχουν όλα εκεί και οι άγραφοι κανόνες του ιδιώματος τηρούνται κατά γράμμα. Οι BFMV-ικές αναφορές και στιγμιαίες εκλάμψεις υπάρχουν, στο τέλος όμως η γεύση που μένει φαντάζει κάπως κενή.
Seether
Ερχόμενοι από μια ηχητική εποχή που έχει πεθάνει προ πολλού, οι Νοτιοαφρικανοί Seether αρνούνται να πεθάνουν οι ίδιοι και επιμένουνμε το post-grunge τους. Η παρέα του Shaun Morgan έγραψε το "The Surface Seems So Far" κατά την περίοδο του κορονοϊού και αυτό ίσως να αιτιολογεί το ότι είναι κατά τι πιο σκληρό από τα προηγούμενά τους. Αυτό από μόνο του βέβαια δε σημαίνει κάτι για την ποιότητα του δίσκου, η οποία είναι μάλλον «μια από τα ίδια».
P.O.D.
Οι Payable On Death είναι βετεράνοι του είδους τους, αλλά ένα θέμα είναι το ποιον αφορά αυτό το είδος σήμερα. Το "Veritas" έρχεται έξι χρόνια μετά την προηγούμενή τους δουλειά και θα λέγαμε ότι ακούγεται προβλεπόμενο, αρκετά μανιερίστικο και ενίοτε και βαρετό. Μα ποιος ακούει μέτριο nu-metal το 2024;
New Years Day
Για όλη την εμπειρία που κρύβεται πίσω από την ομάδα που έφτιαξε το "Half Black Heart", για όλα τα επιμέρους hooks και τα μεμονωμένα τραγούδια που στην αποκεί μεριά του Ατλαντικού έχουν ήδη λιώσει στα μεταλλικά ραδιόφωνα, το σύνολο υπολείπεται σε ένα στοιχείο που πραγματικά μετράει· τις συνθέσεις. Η λάμψη της Ash Costello δεν χάνεται, προφανώς, αλλά από μόνη της δεν είναι και αρκετή για να τραβήξει το πρόσημο στα θετικά.
Royal Republic
Το modern hard αντίστοιχο ενός αστείου που παρά την προσπάθεια να περάσει το τόσο-κακό-που-είναι-καλό όριο, μένει στην λάθος μεριά της συζήτησης. Ή ενός φιλότιμου, χωρατατζή μαθητή του οποίου οι καλές προθέσεις δεν αρκούν για να τον σώσουν από το ραντεβού του Σεπτεμβρίου. Σίγουρα, έχουν συμβεί χειρότερα πράγματα από το "LoveCop", στη σκηνή, στη χρονιά, γενικά. Σε πνεύμα απόλυτης ειλικρίνειας, ωστόσο, ακόμα και τα τριανταπέντε λεπτά του φαντάζουν τραβηγμένα. Με αισθητική δεν μπλέκουμε καν.
Check also (ή και όχι): SetYøurSails - "Bad Blood"
- Ανασκόπηση
- Ανασκόπηση 2024
- Linkin Park
- Pearl Jam
- Marilyn Manson
- Coldplay
- Twenty One Pilots
- The Smashing Pumpkins
- Smashing Pumpkins
- Nothing More
- The Warning
- Boston Manor
- Palaye Royale
- Bokassa
- Jerry Cantrell
- Myles Kennedy
- The Virginmarys
- Skillet
- Scott Stapp
- Bring Me The Horizon
- Better Lovers
- Zeal And Ardor
- Poppy
- Falling In Reverse
- Mushroomhead
- Body Count
- Ministry
- The Black Dahlia Murder
- Darkest Hour
- Fit For An Autopsy
- Make Them Suffer
- Allt
- Imminence
- Oceans
- Heriot
- While She Sleeps
- Erra
- Vicious Rain
- Void Of Vision
- Fever 333
- Thrown
- Kittie
- Ocean Grove
- Vended
- JPEGMafia
- Zetra
- Delilah Bon
- RedHook
- Ghostkid
- Alleviate
- Lølø
- Charlotte Sands
- Lowlives
- Bobbie Dazzle
- Full House Brew Crew
- Till Silence Breaks
- Saisei
- Virgin Mary’s Eyes
- Degenerate Μind
- Northlane
- Sylosis
- Maggie Lindemann
- Gore
- The Plot In You
- Kill The Lights
- Seether
- P.O.D.
- New Years Day
- Royal Republic