Riverside

ID.Entity

Inside Out (2023)
Πρόποση στις δύο δεκαετίες που έκλεισαν και στις επόμενες που θα 'ρθουν
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Στα τέσσερα χρόνια που μεσολάβησαν από το "Wasteland" είχαμε πολλή παρασκηνιακή δράση από τους Πολωνούς, με όλους πλην του drummer Piotr Kozieradzki να κυκλοφορούν προσωπικές δουλειές. Παράλληλα με τα πολλά και σπουδαία side-projects, όμως, είχαμε και ένα single, το "Story Of My Dream", που έκανε έναν απολογισμό της καριέρας τους, και συμπεριλήφθηκε στη συλλογή για τα είκοσί τους χρόνια. Η αγρανάπαυση, το κλείσιμο των λογαριασμών, και η ενασχόληση με πιο προσωπικά μονοπάτια εξερεύνησης έδειχνε ότι προκύπτει κάτι προς διευθέτηση: το ζήτημα της ταυτότητας.

«Ήταν ώρα να ηχογραφήσουμε ένα studio album που θα αντανακλούσε μουσικά το χαρακτήρα και τη δυναμική των ζωντανών εμφανίσεών μας» εξηγεί ο ιθύνων νους Mariusz Duda σ’ ένα κείμενό του. «Ειδικότερα, να δείχνει ότι θέλαμε να πούμε αντίο στη δεκαετία θλίψης και μελαγχολίας, που έχει κυριαρχήσει στις πρόσφατες κυκλοφορίες μας.» Η ταυτότητα που επιχειρείται να αναδειχθεί δεν είναι, λοιπόν, η γλυκιά μαυρίλα με την οποία μας είχαν καλομάθει, αλλά ο λυρισμός μπολιασμένος με εξάρσεις και δυναμικά ξεσπάσματα. Πώς να αρνηθούμε ότι αυτό περιγράφει επακριβώς τη μουσική τους;

"I've heard the same story
Long before this one"

Εδώ πρέπει να θυμίσουμε ότι δεν είναι η πρώτη φορά που οι Riverside αντιδρούν στη μαυρίλα με έντονα χρώματα, αφού τη σκοτεινή τριλογία "Reality Dream" διαδέχτηκε το πολυσχιδές και ηλεκτρισμένο "Anno Domini High Definition". Το κόκκινο άλμπουμ τους ήταν μία βιτριολική κριτική στη νεωτερικότητα, με μία ενέργεια που ήταν προορισμένη για το σανίδι. Όχι πολύ διαφορετικά από τότε, το "ID.Entity" διαδέχεται ξανά μία πικρή δεκαετία με κέφι, μπρίο, και τσαχπινιά, φτύνοντας καυστικούς και ειρωνικούς στίχους για τα κακώς κείμενα της εποχής. Δεν είναι μόνο η συγκυρία και η θεματική που ενώνουν με τις αόρατες κλωστές τους τα δύο άλμπουμ, αλλά και η ηχητική τους κατεύθυνση, που συνδυάζει την ατμόσφαιρα με τις πιο αιχμηρές στιγμές του συγκροτήματος, ενώ και στα δύο λείπουν οι αμνιακές και αργόσυρτες συνθέσεις.

Υπάρχουν κομμάτια που μοιάζουν βγαλμένα από την περίοδο 2009-2013, την πιο φλύαρη prog εποχή τους. Στο "Big Tech Brother" το déjà vu είναι έντονο, καθώς έχει το feeling μίας jazz ορχήστρας, τα μπουρμπουληθρέ Hammond B3, το γρέζι στη φωνή του Duda, βαριά riffs, και leads που μοιάζουν παρμένα απευθείας από το "Welcome to the Machine" των Pink Floyd. Εξίσου βαρύ είναι και το μυώδες "Post Truth" που ακολουθεί, με την κιθάρα εδώ σε πιο πρωταγωνιστικό ρόλο, ενώ το επιβλητικό "The Place Where I Belong" αποτελεί ίσως μία από τις πιο όμορφες στιγμές στην εικοσάχρονη πορεία τους, με μία αφηγηματική δεινότητα που θα ζήλευαν ακόμη και μεγάλα ονόματα του χώρου, ατμόσφαιρα, μεταβάσεις και κορυφώσεις που βγαίνουν αβίαστα, και μελωδίες που έρχονται να φωλιάσουν στην καρδιά σου. Να σχολιαστεί και η μαεστρική κιθαριστική δουλειά, που ειδικά στο δεύτερο μισό θα κάνει την κιθάρα να κλάψει με ένα solo βγαλμένο από τα κρυφά sessions του "Hand.Cannot.Erase." του Steven Wilson.

Ακόμη και με αυτές τις ομοιότητες με το παρελθόν, το "ID.Entity" δεν είναι ξαναζεσταμένο φαγητό. Τα συνθετικά πλήκτρα που μας καλωσορίζουν στο "Friend Or Foe?" και το σταθερό beat στο ταμπούρο δείχνουν αν μη τι άλλο μία φρέσκια pop ευαισθησία, ενώ ακόμη κι αν δεν πέσαμε από τα σύννεφα με το ματζοριλίκι του "Self-Aware", δεν νομίζω ότι φανταζόμασταν ποτέ reggae σε κομμάτι Riverside. Με μονά μετρήματα σχεδόν παντού, και ένα groovy μπάσο να καθοδηγεί, ταξιδεύοντάς μας από τα folk Βαλκάνια του "Landmine Blast" στη Μέση Ανατολή του "I’m Done With You", το "ID.Entity" είναι πληθωρικό και θέλει να χωρέσει μέσα του όλο τον κόσμο. Με τον Mariusz Duda πρώτη φορά σε ρόλο παραγωγού, οι Riverside απαντούν στις art, post, neo, και retro ταμπέλες του prog με ένα ηχηρό "whatever" και ξεδιπλώνουν όλο τους το ταλέντο, σαν να μην θέλουν να αφήσουν ούτε ψίχουλο δημιουργικότητας για αργότερα.

"For it matters where I was born and where I live
What's my gender, what's the colour of my skin
We don’t have equal chances, everything doesn’t depend on me"

Η πολιτικοποίηση είναι λέξη κλειδί για τους στίχους, καθώς αφήνουν τους προσωπικούς δαίμονες στην άκρη, και καταπιάνονται με τα νέα λήμματα που προστέθηκαν στο λεξικό του δημόσιου διαλόγου: την πλασματική εικόνα των social media, τους ρατσιστικούς διαχωρισμούς, τις τοξικές σχέσεις, το Big Tech, την κουλτούρα της ακύρωσης, τη μετα-πραγματικότητα των fake-news, την καπιταλιστική εξαθλίωση, και την ηλεκτρονική επιτήρηση. Το παραιτημένο so we walk ahead που τραγουδούσαν στο "Escalator Shrine" μετατρέπεται εδώ σε I should do something! Δεν προσπαθούν να είναι ιδεολόγοι, ούτε προπαγανδιστές, και παρ’ όλο που κάποιες αποστάσεις που κρατούν είναι συζητήσιμες, το τελικό μήνυμα αλληλεγγύης του δίσκου αξιολογείται θετικότατα, με το χιούμορ καμιά φορά να είναι αρκετό για να ανασηκώσει τις άκρες των χειλιών. Εφόσον αποφάσισαν ότι θα ασχοληθούν με το ζήτημα της ταυτότητας, το αγγίζουν καλλιτεχνικά, αλλά και όσο πιο πολύ μπορούν κοινωνιολογικά, καταλήγοντας σαφείς και επίκαιροι όσο ελάχιστοι στη σκηνή που υπηρετούν.

Συνοπτικά, το "ID.Entity" θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω ακόμη και τέλειο, όμως τέτοια βαρύγδουπα κερδίζονται μόνο με τον χρόνο. Οι Riverside αντικρίζουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη και βλέπουν διαρκώς το είδωλο να αλλάζει, και αυτήν τη ρευστότητα έχουν αποτυπώσει σε ένα άλμπουμ γεμάτο ήχους που επεκτείνονται πέρα από τα ως τώρα όρια, ειδολογικά και υφολογικά. Με το μέλλον τους να μοιάζει αβέβαιο όχι πολύ καιρό πριν, αυτό που έχουμε τώρα στα χέρια μας μοιάζει με θαύμα. Μετά από τόσα χρόνια πορείας στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού, οι Riverside αγκαλιάζουν κι άλλες πλευρές της ταυτότητάς τους, μας κλείνουν το μάτι και μας ψιθυρίζουν: The future is in our hands.

  • SHARE
  • TWEET