​Bruce Soord

Τρέφω μία ιδιαίτερη συμπάθεια στον Bruce Soord εδώ και χρόνια, και φταίνε δίσκοι σαν το "Someone Here Is Missing", "Magnolia", και "Your Wilderness" που κυκλοφόρησε με τους The Pineapple Thief. Το ταλέντο του στη σύνθεση μελαγχολικών τραγουδιών, είτε πρόκειται για alternative ροκιές, είτε ακουστικές μπαλάντες, είτε δεκάλεπτες prog συνθέσεις, συνδυάζεται ιδανικά με την μαεστρία του στην ηχογράφηση και τη μείξη, που παραμένει σεμιναριακή, ενώ είναι και αρκετά παραγωγικός με διάφορα σχήματα, ώστε να εξερευνά – παρόμοιες μεν, διακριτές ωστόσο – πλευρές του.

Με την αδιάφορη γεύση που άφησε το προ τριετίας "Versions Of The Truth", η είδηση μιας σόλο κυκλοφορίας καλωσορίζεται, όχι μόνο με την ελπίδα καλύτερων τραγουδιών (που δικαιώνεται), αλλά και με την υπόθεση πως χρειάζεται κάπου να ακουμπήσει η δημιουργικότητα για να αναζωογονηθεί, μακριά από τους Pineapple Thief. Οι δώδεκα συνθέσεις που περιέχει το σκοτεινιασμένο "Luminescence" γράφτηκαν με στόχο να μιλήσουν για το πόσο δύσκολη είναι η διαβίωση σε μητροπόλεις, και για την ανάγκη να διατηρείς τον εξωτερικό και εσωτερικό σου ρυθμό μέσα σε ένα εκκωφαντικό διακρότημα φωνών. Έρχεται έτσι ιδανικά να καθίσει πάνω στην δική μου εμπειρία από την Αθήνα, όπου κινούμαι για πρώτη φορά στη ζωή μου σε μία μεγαλούπολη.

Από τις πρώτες νότες του "Dear Life" καταλαβαίνουμε ότι βρισκόμαστε σε καλά και επιδέξια χέρια. Η κιθάρα είναι στο επίκεντρο, σε έναν δίσκο που είναι κατά βάση ακουστικός στην νοοτροπία του, επενδεδυμένος με αρκετά ηλεκτρονικά στοιχεία και ενορχηστρώσεις εγχόρδων που μαλακώνουν λίγο την ψυχρή του διαύγεια. Χωρίς να εντυπωσιάζει εν πρώτοις, το "Luminescence" αποδεικνύεται φύσει διακριτικό, και οι έξυπνες μελωδίες του Soord έρχονται και συσσωρεύονται στο μυαλό σου, για να τις ανασύρεις όποτε τις χρειαστείς. Μπορεί να μην πρόκειται για ένα εκθαμβωτικό δίσκο, και αν θυμάστε την κριτική του Αντώνη Καλαμούτσου για τον προηγούμενο solo δίσκο του, "All This Will Be Yours", τότε θα διαπιστώσετε ότι κι εδώ έχουμε μάλλον μία καλλιτεχνική και μουσική συνέχεια/συνέπεια που μπορεί να περιγραφεί με ίδιες ή παραπλήσιες φράσεις.

Ωστόσο, αμφιβάλλω αν ο Bruce Soord ήθελε να είναι κάτι παραπάνω από μία περισυλλογή στις διάφορες πόλεις που έχει ταξιδέψει, και τους ήχους που μάζεψε από την καθεμία. Το "Luminescence" λειτουργεί πολύ καλύτερα, ιδωμένο ως ένα αναμνηστικό λεύκωμα, αναδίδοντας μία αίσθηση επιβίωσης στο χάος που από μόνη της αρκεί, δεν χρειάζεται τίποτε άλλο. Έτσι, από τα γνώριμα ουουουου στο "Lie Flat" και το "Stranded Here", τον ανέμελο ρεμβασμό του "Never Ending Light" και τη συγκίνηση του "Nestle In", θα απολαύσουμε τους αναμενόμενους Pineapplethief-ισμούς μαζί με κάποιες πιο πειραματικές στιγμές (π.χ. το "Rushing", που ξεκινά με τις Floydικές συγχορδίες που παραπέμπουν στο "Dogs" και ύστερα το γυρνάει σε ένα ενδιαφέρον beat). Οι ηχογραφήσεις από διάφορες πόλεις του κόσμου, αντί να φέρνουν τη βαβούρα της πόλης στα ακουστικά σου, αφήνουν την ηρεμία να αιμορραγήσει στους δρόμους τους, και να τις καθαρίσει από τον θόρυβο. Όταν μπει το "Read To Me" με μία διαφοροποιημένη επανάληψη των συγχορδιών που άνοιξαν το δίσκο, σιγά σιγά μπαίνουμε σε φάση αποχαιρετισμού. Το "Find Peace" που κλείνει το δίσκο, και αποτελεί και μία πραγματικά όμορφη σύνθεση βυθισμένη στη λυρικότητα, βάζει το τελευταίο λιθαράκι προς την δικαίωση του μοναδικού στόχου του δίσκου: την ανάπαυλα.

Καθώς μας έχει μάθει στην κατάθλιψη, το "Luminescence" έχει τη διαφορά ότι φέρει μέσα του αρκετή αισιοδοξία. Η νύχτα πέρασε, ο ήλιος όμως δεν έχει ακόμη ανέβει πολύ ψηλά, και έτσι υπάρχει ακόμη εκείνο το μεσοδιάστημα καθώς χαράζει, που το μυαλό μπορεί να έρθει και να συντονιστεί με το σώμα. Οι πόλεις ξυπνούν χωρίς βιασύνη, και λίγο πριν ριχτούμε ξανά στον καθημερινό αγώνα – όποιος κι αν είναι αυτός για κάθε άτομο εκεί έξω – βλέπουμε στα πράγματα μία απελευθερωτική απλότητα.

We cling to this dear life
In the end it was so simple
The worlds of the halcyon days
Before the wars
Have come full circle
In the end it was so simple

Bandcamp