Advent Horizon

Ποιοί είναι οι κύριοι και γιατί να ασχοληθούμε μαζί τους, με ρωτάτε; Πρόκειται για μια progressive rock/metal μπάντα από τη Utah και αυτός είναι ο τρίτος του δίσκος, οχτώ (!) χρόνια μετά τον προηγούμενο, ηχογραφημένος από τους ίδιους σε διάστημα τριών ετών (!!) και μάλλον από εδώ και πέρα, αν τους ακούσεις, θα έχεις την απαίτηση να βγάζουν δίσκο πολύ πιό σύντομα. Γιατί, αγαπητέ αναγνώστη, εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα αριστούργημα.

Έχουμε και λέμε. Παραγωγή ο πολύς κύριος Jens Bogren (Haken, Opeth, Soilwork, Rotting Christ και μάλλον οποιοδήποτε άλλο album είναι στα τοπ-5 αγαπημένα σου). Artwork από τον Travis Smith (Opeth, Riverside, David Townsend). Συμμετοχές από Jordan Rudess, Dave Meros, Randy McStine και άλλους. Και φυσικά, η κυρίως μπάντα που αποτελείται από εξαιρετικούς μουσικούς, όπως τον ιθύνοντα νου Rylee McDonald, με την όμορφη μαλακή φωνή του (παίζει κιθάρα και πλήκτρα), τον Mike Lofgreen στα drums, Cason Wood στο μπάσο και Grant Matheson επίσης σε κιθάρα και πλήκτρα. Αλλά αυτό που κάνει κάνει το "A Cell To Call Home" ένα πραγματικό έπος, είναι, φυσικά, οι συνθέσεις του. Πρόκειται για ένα album γύρω από ένα συγκεκριμένο θέμα: την αγάπη, την εξάρτηση, και την απώλεια, όπως την αφηγείται ο βασικός χαρακτήρας μας καθώς παλεύει με τη δική του εξάρτηση. Βουτάμε απευθείας στα παγωμένα νερά ("Water") και ο πρωταγωνιστής μας ζητά βοήθεια (‘Save me-Carry me out of the water-Carry me out of my grave’). Ένα ρευστό κομμάτι, με πιάνο, υπέροχα prog στοιχεία, πρόκειται για ένα συναισθηματικό rollercoaster που το οδηγούν τα όμορφα κιθαριστικά μέρη, με το πιάνο να λειτουργεί καθαρτικά.

Ένα πιάνο με το "Snow Child" δένει την αγωνία της έναρξης με την γαλήνη του "How Did It Get So Good?", όπου με τον Randy McStine στην κιθάρα θα κάνει τους οπαδούς του Neal Morse και των Porcupine Tree να χαμογελάσουν. To album χαρακτηρίζεται από τρομερή συνοχή τόσο σε μουσικό επίπεδο, όσο και σε λυρικό με κάθε κομμάτι να αποτελεί έναν κρίκο της αλυσίδας στο ταξίδι του πρωταγωνιστή μας. Το ταξίδι προχωράει μέσα από την αγωνία ο πρωταγωνιστής να ξαναγίνει "Rain On Open Water" και να τελειώσει ο εφιάλτης. Αισιόδοξο και από τα πιό ‘εύκολα’ κομμάτια που σε κερδίζουν με το καλημέρα. Στη μέση του ταξιδιού γίνεται η απαραίτητη εσωτερική ανασκόπηση με τη βοήθεια της εύθραυστης φωνής της Kristen McDonald. Πρώτα στο "Your Flaws", ένα πανέμορφο και τρυφερό τραγούδι και μετά στο εκρηκτικό "Truth" όπου θυμίζει The Gathering με τις φωνές της McDonald και του Rylee McDonald να συμπληρώνουν ιδανικά η μία την άλλη και να μας ξεσηκώνουν με το κρεσέντο στο φινάλε. Τα μεγάλα όπλα επιστρατεύονται στο "Calling It Off" με τον κύριο Jordan Rudess να συμμετέχει και με τη φανερή επιρροή του να αρπάζει τον ακροατή από το χέρι και να τον παρασέρνει σε γνώριμες ηχητικές διαδρομές (βλ. Dream Theater). Θέλετε και λίγο σαξόφωνο; Μας το δίνει ο Hayden Payne στο "Control" και πραγματικά μας μαγεύει. Λίγο country σαλτσίτσα; Έχουμε τον Jared Hill στο "Maybe" όπου δένει ιδανικά την μελωδία στη κιθάρα του με το πιάνο στο background.

Καθώς το ταξίδι πλησιάζει στο τέλος, νιώθουμε γεμάτοι και οδεύουμε προς το τέλος όπως ξεκινήσαμε, μόνοι (χωρίς συνεργασίες). Όπως συνηθίζεται σε τέτοια albums υπάρχει ένα κομμάτι που συγκεντρώνει, σαν σύνοψη, όλο το ταξίδι, ολόκληρη την εμπειρία και αυτό συμβαίνει στο δεκάλεπτο ομότιτλο κομμάτι που και άλλα δέκα λεπτά να ήταν δεν θα μας πείραζε καθόλου. Σε γεμίζει, σου ολοκληρώνει την εμπειρία και στο τέλος το "Hold Me" σε εκτονώνει με μια prog μπαλάντα, ανοίγεις το παράθυρο να μπεί το φώς, ενώ βρίσκεσαι στην αγκαλιά του αγαπημένου σου που σε έσωσε, γιατί όλοι μας θέλουμε βοήθεια. Το "A Cell To Call Home" είναι ένα πανέμορφο ταξίδι, ολοκληρωμένο, ώριμο, γεμάτο κορυφαίες συνθέσεις και άψογες συνεργασίες. Κάθε του τραγούδι έχει κάτι να προσφέρει μέσα από μια γκάμα συναισθημάτων που απογειώνεται από άψογη ενορχήστρωση, παραγωγή και τεχνική. Από τα καλύτερα prog που θα ακούσεις φέτος και ίσως για πολύ καιρό.

Bandcamp