Univers Zero

Φαντάζομαι πως είναι δύσκολο να το πιστέψεις, σε διαβεβαιώνω όμως πως είναι αλήθεια: υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί να περιμένουν ένα νέο άλμπουμ από τους Univers Zero όπως άλλοι μετράνε τον χρόνο για τους νέους Metallica, U2, Tool ή οποιοδήποτε άλλο όνομα τεράστιου βεληνεκούς. Η εξήγηση είναι φυσικά απλή. Η βελγική αυτή κολεκτίβα με καθοδηγητή τον ντράμερ Daniel Denis αποτελεί ίσως το σημαντικότερο Rock In Opposition συγκρότημα, εδώ και 50 ολόκληρα χρόνια. Κι έχουν περάσει σχεδόν δέκα ατελείωτα χρόνια από το πολύ καλό "Phosphorescent Dreams" του 2014. Η αλήθεια είναι πως μέχρι πριν λίγους μήνες δεν περιμέναμε καν νέο άλμπουμ, ευτυχώς όμως ο Denis αποφάσισε να μας χαρίσει ακόμα μία δουλειά.

Ακούγοντας προσεκτικά το "Lueur" οι σκέψεις κρέμονται μπερδεμένες. Υπάρχουν κάποιοι που εκφράζουν την άποψη ότι αυτό το υλικό - και με την απουσία βασικών παλιών στελεχών - θα έπρεπε να κυκλοφορεί με άλλο όνομα κι όχι ως Univers Zero. Αυτή η άποψη δεν μου φαίνεται ολότελα λανθασμένη. Το "Lueur" συνολικά δεν έχει καμία απολύτως σχέση, όχι απλά με το chamber rock του λαμπρού παρελθόντος (το "Heresie" του 1979 είναι ίσως το κορυφαίο άλμπουμ όλων των εποχών γι αυτό το στυλ) αλλά ούτε καν με το κάπως πιο μετριοπαθές ύφος του 2014. Το "Lueur" είναι ένα πολύ χαλαρό άλμπουμ, σε δομές, ιδέες και διαθέσεις. Όχι πλήρως ασύνδετο, αλλά πολύ χαλαρό.

Υπάρχουν εξάλλου μια σειρά από καινοτομίες που, αν μη τι άλλο, ξενίζουν. Ιδέες που φλερτάρουν με την ηλεκτρονική μουσική και το ήπιο industrial, σποραδικά φωνητικά (!) και σύντομα ιντερλούδια που μοιάζουν περισσότερο με ασκήσεις πάνω σε tribal ρυθμούς και παράξενες μελωδίες. Φυσικά, αγαπάμε τις καινοτομίες και την διαρκή εξέλιξη, αυτό όμως δεν σημαίνει πως είναι πάντα εύστοχες. Το "Lueur" σε στιγμές φαντάζει σαν μια συλλογή από μικρά πειραματικά projects και αυτό δεν θα ήταν απαραίτητα κακό, αν η ίδια μπάντα δεν είχε δημιουργήσει κάποιες από τις πιο ευφάνταστες και ασφυκτικά τρομακτικές μουσικές στην ιστορία του prog.

Μιλώντας για prog, πολλές από τις καλές στιγμές του άλμπουμ ηχούν σαν Canterbury αντίλαλος: τα εντυπωσιακά "Sfumato (Part 1)" και "Dartafalk" φέρνουν στο νου τα ηχοχρώματα εκείνης της σκηνής, μπολιάζοντας τα όμως με σύγχρονη παραγωγή και το τυπικό Univers Zero σκοτάδι. Η αλήθεια είναι πως από τους Univers Zero ζητάμε κάτι βαθύτερο από «απλό» prog, αυτό όμως δεν σημαίνει πως θα κλείσουμε τα αυτιά σε κάποιες σκόρπιες μα και θαυμάσιες στιγμές. Ο Nicolas Denis (μπάσο, φωνή, κρουστά), ο Nicolas Dechene (κιθάρα) και ειδικά ο Kurt Bude (κλαρινέτο) βγαίνουν συχνά μπροστά με έξυπνα κι ευφάνταστα παιξίματα.

Παρά την χαοτική του φύση, το "Lueur" είναι κάτι αρκετά παραπάνω από ένα μέτριο ή απλώς αξιόλογο άλμπουμ. Για να μην παρεξηγούμαστε: η τέχνη των Univers Zero έχει αποδείξει πως είναι μια τέχνη μαγική και αλχημιστική. Μπόλικες σταγόνες αυτής της μαγείας ποτίζουν το άλμπουμ σε διάφορες στιγμές του, χαρίζοντας του την αινιγματική ιδιοσυγκρασία που κάνει αυτό το γκρουπ τόσο ξεχωριστό. Είναι γεγονός πως ήλπιζα και διψούσα για έναν ακόμα μεγάλο Univers Zero δίσκο κι είναι επίσης γεγονός πως το "Lueur" δεν είναι αυτός. Η ακρόαση του όμως είναι μια ακόμα μοναδική εμπειρία, μια μουσική περιπέτεια που μόνο η φαντασία των Univers Zero μπορεί να γεννήσει, ακόμα κι αν δεν συγκλονίζει ολοκληρωτικά.

Bandcamp