Earthside

To προ-οκταετίας "A Dream In Static" μας είχε αφήσει με το στόμα ανοιχτό. Οι Earthside εμφανίστηκαν από το πουθενά, με μια εξαιρετική prog-metal δουλειά που ξέφευγε από τα συνηθισμένα. Τα χρόνια πέρασαν, ο δίσκος δεν έφυγε από τις playlists, αλλά τα σημάδια ζωής της μπάντας ήταν ελάχιστα. Πάντα όμως στο πίσω μέρος του μυαλού μας περιμέναμε να ακούσουμε κάτι νέο από αυτούς.

Από το πουθενά, το 2021 ήρθε το "All We Knew And Ever Loved" με τη συμμετοχή του Baard Kolstad των Leprous να τους ξαναφέρει στα ραντάρ μας. Μια κινηματογραφική, αρκετά σκοτεινή σύνθεση (με κάτι ολίγον από αέρα Interstellar) που εντυπωσίασε. Και πάλι σιγή ιχθύος για περίπου ένα χρόνο, όπου το "We Who Lament" ήταν η επιβεβαίωση πως ένα νέο άλμπουμ ήταν στα σκαριά. Όπερ και εγένετο.

Όταν το ντεμπούτο μιας μπάντας αφήνει τόσο ισχυρές εντυπώσεις, το πως μπορεί να ανταποκριθεί στις προσδοκίες το επόμενο βήμα της είναι μια μεγάλη πρόκληση. Με την ίδια τολμηρότητα που τους χαρακτήριζε από την πρώτη τους δουλειά, καταφέρνουν να ξεπεράσουν εαυτούς και τα όρια της τέχνης τους. Από τις πρώτες κιόλας νότες του ορχηστρικού "But What If We’re Wrong" με τα ονειρικά κρουστά των Sandbox Percussion, οι προθέσεις των Earthside γίνονται σαφείς. Η θεατρικότητα ως δομικό στοιχείο μεταμφιέζει τις περίπλοκες δομές με έναν μανδύα μυστηριώδη, αλλά ταυτόχρονα συναρπαστικό.

Οι καλεσμένοι του άλμπουμ αυτή τη φορά αποτελούν επιλογές ίσως λιγότερο δημοφιλείς, αλλά αποδεικνύονται σοφά τοποθετημένες τόσο για να δίνουν διαφορετικές υφές σε κάθε κομμάτι όσο και για να σπάνε την πιθανή μονοτονία ενός υποθετικά αμιγώς ορχηστρικού αποτελέσματος. Κάθε σύνθεση είναι και μια νέα έκπληξη, υιοθετώντας καινοτόμα στοιχεία και παίζοντας με τις δυνάμεις του εκάστοτε καλεσμένου. Στο "Tyrrany", ο Pritam Adhikary των Aarion εξερευνά το εύρος της φωνής και της έκφρασής τους, και στα δαιδαλώδη σχεδόν εννέα λεπτά διάρκειας το συναισθηματικό ταξίδι περνάει από την αισιοδοξία στην οργή και την απελευθέρωση, με αξιοθαύμαστη ευκολία.

Στο "Pattern Of Rebirth", μια από τις βαρύτερες συνθέσεις που βρίσκουμε στο δίσκο, ο Aj Channer των Fire From The Gods φέρνει μια εναλλακτική προσέγγιση, έχοντας γράψει και τους στίχους με προσωπική χροιά. Σε ένα παράδοξο ταίριασμα, η rap αισθητική έρχεται να δέσει με τα στακάτα riffs των Earthside με το αποτέλεσμα να είναι αξιοθαύμαστα ενδιαφέρον και συνεκτικό.

I keep my friends close
I keep my enemies closer

Το εντεκάλεπτο instrumental έπος "Watching The Earth Sink" είναι ακριβώς αυτό για το οποίο αγαπήσαμε από την πρώτη στιγμή τη μπάντα. Ουσιώδες, φιλόδοξο αλλά όχι υπερφίαλο, δίνει ξανά έμφαση στην κινηματογραφική πτυχή του ήχου. Η συνέργεια των μουσικών στην υπηρεσία της σύνθεσης σε πλήρη συντονισμό.

H μεγάλη έκπληξη είναι το "The Lesser Evil", το οποίο αποτελεί και το πλέον πειραματικό τραγούδι του άλμπουμ. Μπλέκοντας τα πνευστά με τις κιθάρες και τις πολυρυθμίες, φέρνει τη jazz και το metal σε κοινό δρόμο, με μια πιο αισιόδοξη νότα και όχι απαραίτητα στο αρμονικό πλαίσιο που θα περιμέναμε (η και έχουμε συνηθίσει). Πατώντας σε ένα κεντρικό θέμα και αλλάζοντάς του τα φώτα, τιμά το "progressive" στο "progressive metal" και αποδεικνύει τόσο το ταλέντο των μουσικών όσο και την τόλμη τους στη δοκιμή ανορθόδοξων επιλογών.

Όσο κι αν ο δίσκος είναι γεμάτος δεξιοτεχνία και τεχνική, θα ήταν άδικο να περάσουμε στα ψιλά μια από τις κορυφαίες συνθέσεις του, η οποία βρίσκεται στην αντίπερα όχθη, αυτή της απλότητας και της έμφασης στο συναίσθημα. Το "Denial’s Aria", με τη συμμετοχή των Keturah και VikKe στα φωνητικά, και του ντουέτου άρπας Duo Scorpio (με τις Katie Andrews και Kristi Shade) είναι πραγματικά συγκλονιστικό.

Μετά το (σχεδόν) ιντερλούδιο "Vespers", έρχεται και το ομότιτλο κομμάτι, με έναν παλιό γνώριμο στα φωνητικά, τον Daniel Tompkins των TesseracT. Η θεατρικότητα εδώ χτυπάει κόκκινο. Ανατολίτικες μελωδίες, πολυεπίπεδα φωνητικά, σε ένα εντεκάλεπτο που κυλάει "νεράκι".

Και μπορεί το κλείσιμο να είναι πλέον γνώριμο, αλλά το "All We Ever Knew And Ever Loved" δεν παύει να αποτελεί μια από τις ιδιαίτερα ξεχωριστές και ευφυείς συνθέσεις των Earthside. Επικό και πομπώδες, με τα τύμπανα να είναι κομβικό στοιχείο. Η χρήση δύο ντράμερ (με τη βοήθεια του Baard) εδώ δεν είναι απλά για εντυπωσιασμό. Λειτουργώντας συμπληρωματικά, οικοδομούν μια ολοένα και μεγαλύτερης έντασης κορύφωση, που όταν πλέον έρχεται συνεπαίρνει τα πάντα στο πέρασμά της. Η σκοτεινή, σχεδόν απειλητική ατμόσφαιρα που μένει στο τέλος σε κάνει να απορείς για το τι έρχεται. Ή και σε κάνει να θες να ξαναζήσεις αυτή την εμπειρία ξανά από την αρχή.

Στο "Let The Truth Speak", οι Earthside μοιράζονται τη δική τους αλήθεια. Αξιοποιούν κάθε ρανίδα έμπνευσης και πάθους, δημιουργώντας ένα κορυφαίο δίσκο προοδευτικής μουσικής, αξιοποιώντας την αναμφίβολη υπέρμετρη μουσική τους ικανότητα, αλλά κυρίως, ξυπνώντας συναισθήματα στον ακροατή. Περνούν πολύ πιο βαθιά από τα επιφανειακά επίπεδα του πρώιμου εντυπωσιασμού που πολλές φορές μπορεί να συναντήσουμε σε κυκλοφορίες αυτού του χώρου. Και πλέον, δεν λογίζονται καν σαν "ενα ακόμη prog συγκρότημα". Είναι εμφατικά ξεχωριστοί, και μας καλούν όλους να ακολουθήσουμε το πάθος τους σε μια περιπέτεια κινηματογραφικών διαστάσεων. Τολμάμε να τους ακολουθήσουμε;