Nospun

Ξεκινάω με λίγη γκρίνια, λόγω αυτής της περισπωμένης που εμφανίζεται πάνω από το u στο όνομα του συγκροτήματος. Φαντάζομαι πως όλο και κάποιο νόημα θα έχει η χρήση της στο εσωτερικό της μπάντας, παρόλα αυτά θα μου επιτρέψουν να την αποφύγω στην εδώ αναφορά του ονόματός τους.

Κατά τα άλλα, καλωσορίζουμε τους Nospun, όπως και κάθε νέο συγκρότημα που είναι εμφανές ότι έχει φτιαχτεί με αγάπη για το παραδοσιακό progressive metal και τους Dream Theater. Και μόνο που φτάσει στο επίπεδο να στέκονται αξιοπρεπώς παίζοντας σε ένα τόσο απαιτητικό ιδίωμα, έχουν τον σεβασμό μας. Κι αν μη τι άλλο, όπως αποδεικνύουν με την πρώτη δουλειά τους, οι Nospun έχουν όλα τα εχέγγυα που απαιτούνται για να σταθούν παραπάνω από αξιοπρεπώς.

Παρά το γεγονός ότι ανέλαβαν μόνοι τους όλη την παραγωγή, το ηχητικό αποτέλεσμα είναι αρτιότατο, ενώ χρειάζεται ελάχιστος χρόνος για να επιβεβαιώσει κάποιος ότι τεχνικά όλα τα μέλη στέκονται σε αρκετά υψηλό επίπεδο ώστε να μπορούν να υποστηρίξουν ένα progressive metal στυλ που φέρνει στο νου (πέρα από τους Dream Theater) τους Haken, τους Seventh Wonder, την πιο μελωδική πλευρά των Between The Buried And Me, ίσως και λίγο των Devin Townsend σε σημεία. Οι παραπάνω αναφορές είναι ικανές από μόνες τους να κινητοποιήσουν έναν οπαδό του ιδιώματος να αναζητήσει περισσότερα γύρω από την πρώτη δουλειά τους, αλλά τέτοιου είδους συγκρίσεις συνεπάγονται αυτόματα και μεγάλες προσδοκίες. Προσδοκίες που το "Opus" καλύπτει μόνο εν μέρει.

Στα περίπου 70 λεπτά του (concept, φυσικά) πρώτου τους άλμπουμ οι Nospun καταφέρνουν σε πολλαπλές περιπτώσεις να τραβήξουν το ενδιαφέρον του ακροατή, μόνο που μετά από λίγο καταφέρνουν να το χάσουν. Ίσως έχει να κάνει με τον ενθουσιασμό ή τον υπερβάλλοντα ζήλο που συνοδεύει ένα προτοεφμανιζόμενο σχήμα, ίσως απαιτείται μια εμπειρία που αποκτάται μόνο με τον δύσκολο τρόπο, αλλά σε κάθε περίπτωση οι Nospun έχουν μια τάση να το παρακάνουν και εν τέλει να αδικούν τους εαυτούς τους και την προσπάθεια που έχουν καταβάλει στην πρώτη τους δουλειά

Υπάρχουν αρκετά σημεία και παιξίματα που μπορεί να εντυπωσιάσουν έναν prog ακροατή, όπως πχ στο instrumental "Implosion Overture" ή στο 15λεπτο "Within The Realm Of Possibility", αλλά - ακόμα και μετά από πολλαπλές ακροάσεις - η συνθετική συνοχή πχ του δεύτερου μου είναι δυσδιάκριτη. Την ίδια στιγμή ο Phillip Rich βγάζει μια δυναμική στις ερμηνείες του και δείχνει να διαθέτει καλή πρώτη ύλη, αλλά χρειάζεται να χτίσει σε προσωπικότητα, ενώ η αφηγηματική προσέγγιση που επιλέγουν για την ιστορία - κοντά στο ύφος του "Mercy Falls" των Seventh Wonder - ομολογώ πως δεν μου μοιάζει ως η πλέον ιδανική.

Ενδεχομένως, γίνομαι ενδεχομένως λίγο πιο αυστηρός από ότι χρειάζεται, αλλά αυτό έχει να κάνει περισσότερο με τις απαιτήσεις που δημιουργούνται ακούγοντας το "Opus" και τις προοπτικές που δείχνουν να έχουν οι Nospun για να προσφέρουν κάτι καλό στον progressive metal χώρο, οι οποίες δεν μοιάζουν να εκπληρώνονται. Αυτό, όμως, δεν αναιρεί πως εδώ έχουμε μια πολλά υποσχόμενη νέα είσοδο στα progressive metal δρώμενα και σημειώνουμε το όνομα τους (χωρίς περισπωμένη), αναμένοντας τα επόμενα βήματα που θα πραγματοποιήσουν.