Ray Alder

What The Water Wants

Inside Out (2019)
Από τον Σπύρο Κούκα, 17/10/2019
Το "What The Water Wants" είναι ένα δημιούργημα ειλικρινές και συναισθηματικό, όντας απόλυτα αντιπροσωπευτικό του καλλιτέχνη που φέρει φαρδιά - πλατιά το όνομα στο εξώφυλλό του
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Με τους Fates Warning να διανύουν μια περίοδο ανασυγκρότησης, έπειτα από το εξαιρετικό "Theories Of Flight" και όλα όσα αφορούσαν την κυκλοφορία του, η φετινή χρονιά θέλει και τα δύο πιο σημαντικά μέλη της μπάντας να κυκλοφορούν προσωπικές δισκογραφικές προσπάθειες, πάντα με τη βοήθεια παλιών και νέων μουσικών συνοδοιπόρων στο κύριο και πιο βασικό τους σχήμα. Έτσι, νωρίτερα στη χρονιά, είδαμε τον Jim Matheos να συνεργάζεται ξανά με τον John Arch (αλλά και αρκετούς ακόμη Fates Warning-related μουσικούς), παραδίδοντας μας το δεύτερο άλμπουμ του Arch/Matheos project, με τη σειρά του Ray Alder να έρχεται για να κυκλοφορήσει ένα δίσκο που φέρει το όνομα του στο εξώφυλλο.

Συνεργαζόμενος με τον Mike Abdow, ο οποίος καλύπτει εδώ και μια εξαετία τη θέση του δεύτερου κιθαρίστα στις ζωντανές εμφανίσεις των Fates Warning, τον Tony Hernando των Ισπανών heavy metallers Lords Of Black, αλλά και τον ντράμερ Craig Anderson (τον οποίο έχουμε συναντήσει στους αδικοχαμένους Crescent Shield και ο οποίος έχει βοηθήσει τους Fates Warning σε μια πληθώρα ζωντανών τους εμφανίσεων από το 2018 κι έπειτα), ο Alder θέλησε να δημιουργήσει ένα όσο το δυνατόν πιο οικείο περιβάλλον, ώστε η πρώτη του προσωπική δισκογραφική προσπάθεια να προκύψει αρκούντως αβίαστα κι ευχάριστα.

Μάλιστα, η ιδιαιτερότητα της συνύπαρξης δύο διαφορετικών, τόσο σε νοοτροπία και δημιουργικές ικανότητες, όσο και σε θέματα εκτελεστικής προσέγγισης, συνθετών (Abdow και Hernando – με τον Alder να είναι υπεύθυνος για στίχους και φωνητικές γραμμές) προκύπτει ως ένα από τα γνωρίσματα του δίσκου που προέκυψαν μέσω συγκυριών, μα τελικά αναδεικνύεται σαν το χαρακτηριστικό εκείνο που κάνει ξεχωριστό το δίσκο, με όσα θετικά κι αρνητικά έρχονται παρέα.

Η θύμηση των post-"Parallels" Fates Warning σε διάσπαρτες στιγμές εντός του υλικού φαντάζει ως φυσικό επακόλουθο, αναλογιζόμενοι τις συνθήκες και τα πρόσωπα που ευθύνονται για τη δημιουργία του, ενώ παραγωγή και μίξη (δια χειρός Alder και Simone Mularoni) καταφέρνουν να προσδώσουν ομοιογένεια σε ένα υλικό που, ανά στιγμές, δείχνει να την αναζητά εναγωνίως. Βλέπετε, το ατού των δύο συνθετών/εκτελεστών (καθώς τόσο ο Abdow, όσο και ο Hernando, εκτέλεσαν τα μέρη κιθάρας και μπάσου που αφορούσαν τα τραγούδια που συνέθεσαν) δεν λειτουργεί τόσο καλά κατά τη ροή του δίσκου, με τα τρία τραγούδια που υπέγραψε ο Ισπανός κιθαρίστας ("Shine", "A Beautiful Lie", "Wait") να δείχνουν κάπως παράταιρα υφολογικά με τα υπόλοιπα, παρά το δεδομένο ενδιαφέρον τους.

Προσωπικά, πάντως, προτιμώ σαφώς τη συνθετική οπτική του Abdow, αφού οι συνθέσεις του, παρά την πιο μινιμαλιστική και πιο εσωστρεφή τους προσέγγιση (συγκρινόμενες με τα σαφώς πιο έντονα/heavy τραγούδια του Hernando) παρουσιάζονται με πληθώρα ευφάνταστων ιδεών κι επί μέρους στοιχεία που συνδυάζονται άψογα, χωρίς απαραίτητα να διεκδικούν περισσότερο χώρο από εκείνον που τους δίνεται. Τρανό παράδειγμα επ’ αυτού το υπέροχο "Crown Of Thorns", όπου το slap μπάσο και η ρυθμική γραμμή που εκείνο ορίζει φαίνεται να παίρνει μέτρα έναντι των υπολοίπων οργάνων, δίχως όμως να υπερκαλύπτει τελικά ούτε την προσεγμένη μελωδικότητα των κιθαριστικών μερών, πόσο μάλλον δε την όπως πάντα αισθαντική ερμηνεία του Alder.

Ομοίως και σε ό,τι αφορά το "The Road", αναφερόμαστε σε μια πανέμορφη, ιδιαίτερα ενδοσκοπική και συναισθηματική σύνθεση, η οποία βασίζεται στις πανέξυπνα δομημένες φωνητικές γραμμές του Αμερικάνου ερμηνευτή για να αποκαλύψει τον πλούτο της. Συνολικά, δε, θαρρώ πως με τα δείγματα γραφής που παρουσιάζονται εδώ, θα ήθελα να δω τον Mike Abdow να αναβαθμίζει τον ρόλο του και στους Fates Warning και - γιατί όχι; - να τους προσφέρει ανάλογες συνθετικές ιδέες, παρόλο που, για να είμαι ειλικρινής, θεωρώ αυτό το σενάριο μάλλον απίθανο, αν όχι αδύνατο. Βέβαια, δεν μπορώ να δηλώσω το ίδιο ενθουσιασμένος και με τα όσα προσέφερε ο Tony Hernando εδώ, αλλά σίγουρα το γεγονός πως πείστηκα να δώσω μια ακόμη ευκαιρία στην «κανονική» του μπάντα (η οποία δεν έχει κερδίσει το ενδιαφέρον μου με καμία από τις τρεις της δουλειές μέχρι στιγμής) λογίζεται υπέρ των προσπαθειών του για αυτό το άλμπουμ.

Στην τελική, λίγη σημασία έχουν όλες αυτές οι αναλύσεις και οι προβληματισμοί, καθώς το "What The Water Wants" είναι ένα δημιούργημα ειλικρινές και συναισθηματικό, όντας απόλυτα αντιπροσωπευτικό του καλλιτέχνη που φέρει φαρδιά – πλατιά το όνομα στο εξώφυλλο του. Ας μετρηθούμε, λοιπόν, όσοι ακολουθούμε πιστά τα όσα αυτός ο μεγάλος ερμηνευτής έχει να προσφέρει κατά καιρούς, εντός κι εκτός Fates Warning. This road goes on forever...

  • SHARE
  • TWEET