Residuos Mentales

Ίσως αρκετός κόσμος δεν έπιασε στα ραντάρ του το ντεμπούτο των Residuos Mentales με τίτλο "Introspection" πίσω στο 2018. Όσοι το αντιλήφθηκαν, μπόρεσαν να απολαύσουν ένα αξιόλογο progressive rock άλμπουμ με πολύ έντονα cinematic χαρακτηριστικά, όμως το νέο πόνημα του studio project των Στράτου Μοριανού (keyboards) και Αλεξάνδρου Μαντά (κιθάρα, μπάσο, φλάουτο) μοιάζει να θέλει να ξανασυστηθεί με τον ακροατή σε πιο παραδοσιακή prog γλώσσα.

Χαράς ευαγγέλιο λοιπόν για τους φίλους του 70s «συμφωνικού» prog - στυλ στο οποίο η εγχώρια παραγωγή είναι μάλλον φτωχή - και ειδικά του ύφους των Camel, Genesis, Eloy. Σε τέσσερις instrumental συνθέσεις συνολικής διάρκειας 44 λεπτών, οι Residuos Mentales ξεδιπλώνουν ένα πολύχρωμο κουβάρι από περιπετειώδεις ιδέες, προφανώς από όμορφα παιξίματα αλλά και μιας ιδιαίτερα δραστήριας και φωτεινής διάθεσης μέσα στις συνθέσεις. Παρά τον κλασικό '70s prog προσανατολισμό της μουσικής τους, δεν απουσιάζουν και κάποιες neoclassical, neo-prog ή ακόμα και funk/jazz αναφορές.

Δεν είναι εύκολο να γράψεις instrumental prog μουσική που να κρατάει το ενδιαφέρον του ακροατή αμείωτο, στην περίπτωση τους όμως, αυτό αποτελεί και το δυνατό τους χαρτί. Οι Residuos Mentales παραδίδουν μερικές εξαιρετικές μελωδίες/μέρη με πολύ καλή ροή. Οι δομές τους είναι συνήθως γραμμικές - σπάνια κάποιο μέρος επαναλαμβάνεται - οι αυξομειώσεις και οι αλλαγές διαθέσεων όμως είναι αυτές που πρέπει, ειδικά στο 17λεπτο "The Stuff Of Dreams" και στο 5λεπτο "The Missing Part", δηλαδή στην μεγαλύτερη και στην μικρότερη σύνθεση του δίσκου. Αντίστοιχα τα "A Series of Self-Correcting Errors" και "Impending Catastrophe" έχουν πληθώρα καλών ιδεών, όντας πιθανόν λίγο πιο φορτωμένα από όσο πρέπει. Ειδικά όταν το σχήμα βουτάει σε αργές, soundtrack-ικές ατμόσφαιρες, γεννάει πολύ όμορφα πράγματα: όταν δίνουν στον εαυτό τους χώρο και χρόνο, ξεχωρίζουν.

Μέσα στα παραπάνω, σαφώς φωλιάζουν highlights. Η υπέροχα αμφίσημη ατμόσφαιρα του "The Stuff Of Dreams", η noir τρομπέτα του "The Missing Part", η Opeth-ικά στοιχειωμένη εναρκτήρια μελωδία του "A Series…", αφήνουν μια κρυστάλλινη εντύπωση. Στον αντίποδα, στα δύο τελευταία track υπάρχουν σημεία που φτάνουν και στα σύνορα του metal, με κάποια ηχοχρώματα που εκπλήσσουν. Τα συγκεκριμένα μέρη δεν ενθουσιάζουν, λειτουργούν όμως σωστά ως πιο σκοτεινές πινελιές.

Αν το άλμπουμ έχει όμως κι ένα αρνητικό, αυτό είναι η συνολική παραγωγή. Ο ενορχηστρωτικός μαξιμαλισμός που επιδεικνύουν, ειδικά στα αρκετά layers των πλήκτρων, θα σήκωνε καλύτερες και πιο οργανικές χροιές. Οι κιθάρες και τα πολλά όμορφα leads τους έχουν συχνά μια ενδιαφέρουσα «πνιχτή» χροιά που παραπέμπει σε jazz fusion σχήματα, το rhythm section όμως είναι ιδιαίτερα πίσω στην μίξη, τουλάχιστον για το δικό μου γούστο. Γενικώς, κάποιες τεχνοκρατικές λεπτομέρειες θεωρώ πως θα απογείωναν το αποτέλεσμα. Για εκείνους όμως που θα τους αγγίξει αυτή η μουσική, δεν νομίζω πως η παραγωγή θα αποτελέσει κάποιο σημαντικό εμπόδιο.

Εν κατακλείδι, το "A Temporary State Of Bliss" είναι ένας όμορφος δίσκος που διαθέτει ταλέντο και καλαισθησία. Προφανώς δεν προφέρει κάτι νέο στον χώρο του prog, οι αθεράπευτα ρομαντικοί φίλοι του 70s prog όμως θα ανακαλύψουν στους Residuos Mentales μια εξαιρετικά ελπιδοφόρα νέα μπάντα που αξίζει να γίνει ευρύτερα γνωστή στον χώρο της. Οι δύο μουσικοί (και οι θαυμάσιοι συνεργάτες τους) έχουν κάτι πληθωρικό, κάτι αισθητικά γενναιόδωρο να πουν με την τέχνη τους. Μια μικρή ευδαιμονία!

Bandcamp