Periphery

Periphery V: Djent Is Not A Genre

3DOT Recordings (2023)
Από τον Νίκο Καταπίδη, 09/03/2023
Ο πιο ώριμος δίσκος της δισκογραφίας των Periphery
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Τέσσερα χρόνια μετά το "IV: Hail Stan", το σερί των σαρκαστικών τίτλων συνεχίζεται. Ένας από τους λόγους που αγαπάμε τους Periphery, είναι και το χιούμορ τους εξάλλου. "Djent Is Not A Genre" λοιπόν, τρολλάροντας και πάλι, αλλά με άγριες μουσικές διαθέσεις, γελάνε με τους ίδιους τους τους εαυτούς, ως πρωτεργάτες του djent και της ευρύτερης σκηνής.

Όπως μας είπε και ένας εκ των κιθαριστών της μπάντας, ο Mark Holomb, το έβδομο κατά σειρά δισκογραφικό πόνημα των Periphery ήταν το πιο δύσκολο στη δημιουργία του για τη μπάντα. Κι αυτό γιατί κατά τον ίδιο πλέον είναι πολύ επιλεκτικοί και πιο δύσκολοι στο τι περνάει σαν ιδέα σε κάθε τραγούδι τους.

Με κάτι τέτοια πάντα ο ειρωνικός μου εαυτός σηκώνει φρύδι και σκέφτεται "όπου ακούς πολλά κεράσια κράτα και μικρό καλάθι". Ευτυχώς το μικρό καλάθι γέμισε γρήγορα, μετά από κάμποσες ακροάσεις του άλμπουμ. Κι αυτό γιατί μιλάμε πιθανότατα για την πιο ώριμη δουλειά της μπάντας μέχρι στιγμής.

Από τις πρώτες νότες του "Wildfire" ο καταιγισμός riffs δε σε αφήνει να πάρεις ανάσα. Κλασσικά συναρπαστικός Spencer στα φωνητικά ζωγραφίζει, και με κάποιο μαγικό τρόπο αυτό το συνονθύλευμα ιδεών λειτουργεί υποδειγματικά. Κάπου εκεί που νιώθεις ότι βγάζεις άκρη, έρχεται ένα πέρασμα lounge/jazz, σχεδόν σαν μουσική ανελκυστήρα να ζωγραφίσει ένα ασυναίσθητο χαμόγελο. Η τρέλα και η τόλμη τους αδιαμφισβήτητη.

Το "Atropos", με τον τίτλο αναφορά στο videogame "Returnal" φέρνει τα ηλεκτρονικά μέρη στο προσκήνιο, περιπλέκοντας θέματα και ιδέες με δυναμικές κι εντάσεις. Στο υπέροχο "Wax Wings", η μελωδία πρωταγωνιστεί. Punk, synths και μπαλαντοειδής αισθητική έρχονται όλα να δέσουν αρμονικά, σε μια περιπετειώδη σύνθεση. Το "Everything Is Fine" αποτελεί μια απο τις πλέον βαριές συνθέσεις του άλμπουμ, που ακολουθείται από το "Silhouette", την αντίπερα όχθη. Synths σε πρώτο πλάνο, drum machine και ο Spencer να γεμίζει τα ηχεία με τις αρμονίες των φωνητικών. Σε άλλο άλμπουμ ένα τέτοιο κομμάτι θα φάνταζε παράταιρο, με την 80s αισθητική του. Όχι εδώ. Εξάλλου τα στεγανά και τα όρια έχουν πεταχτεί στον κάλαθο των αχρήστων καιρό τώρα.

Το "Dying Star" φέρνει στο μυαλό λίγο το αγαπημένο "Periphery III: Select Difficulty" με την πιο χαλαρή του προσέγγιση και το ανθεμικό ρεφραίν. Η απροκάλυπτη Meshuggah επιρροή βγαίνει μπροστά στο "Zagreus", με τα riffs και τις δυσαρμονίες να χαριεντίζονται με στίχους που τσακίζουν κόκκαλα και μελωδίες που μένουν για μέρες κολλημένες στο μυαλό.

"Start staring down your life and maybe you’ll see things much clearer
Imploring what’s down in your mind to make an appearance"

Ακόμη κι εδώ να έκλεινε ο δίσκος, μια χαρά ικανοποιημένοι θα ήμασταν, εκεί στο πιανάκι αναφορά στο videogame "Hades". Αλλά οι Periphery ποτέ δεν ήταν οπαδοί του "Less is more". Κι ούτε θα γίνουν. Και κάπως έτσι κλείνουν το δίσκο με δυο δαιδαλώδεις συνθέσεις, με διάρκειες που ξεπερνούν τα δέκα λεπτά. Το "Dracul Gras" θα έλεγε κανείς πως περικλείει μέσα του όλα όσα προηγήθηκαν με μια φρέσκια, συνοπτική ματιά. Ο αποχαιρετισμός με το "Thanks Nobuo", αφήνει μια πιο αισιόδοξη νότα, έχοντας ταυτόχρονα μια καλοδεχούμενη φρεσκάδα. Κινηματογραφικό, με κλείσιμο ονειρικό και συνάμα νοσταλγικό.

Οι Periphery παραμένουν αναμφισβήτητα και αυθεντικά ο εαυτός τους. Αυτή η ειλικρίνεια είναι που στο τέλος της μέρας τους βγάζει κερδισμένους. Γιατί δεν συμβιβάζουν το γούστο και την έμπνευσή τους, για χάρην κάποιας επιτήδευσης ή προσπάθειας να ακουστούν σε ένα ευρύτερο κοινό. Και το "Djent Is Not A Genre", καταλήγει από σαρκαστικό να γίνεται ενδοσκοπικό. Όντως δεν είναι ένα είδος, είναι μια φιλοσοφία αφοσίωσης και εκτέλεσης ενός καλλιτεχνικού οράματος που παραμένει ανόθευτο στα χρόνια.

  • SHARE
  • TWEET