Between The Buried And Me

Coma Ecliptic

Metal Blade (2015)
Από τον Δημοσθένη Ιωάννου, 21/10/2015
Ο πιο άμεσος δίσκος τους τυχαίνει να είναι και η πρώτη τους rock opera
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Οι Between The Buried And Me είναι, στο μυαλό μου, στη μέση του νήματος που τραβάνε προς την μία μεριά οι Dillinger Escape Plan και οι Protest The Hero προς την άλλη. Αυτό γιατί ενώ οι Dillinger είναι επιθετικοί, hardcore και αψυχολόγητοι, οι Protest The Hero ακούγονται πιο άμεσοι, πιο μελωδικοί και πιο punk rock. Έτσι θα μπορούσε να υποθέσει κανείς πως τη χρυσή τομή σε αυτά τα δύο άκρα αποτελούν οι Between The Buried And Me, έχοντας έναν πιο ξεκάθαρο progressive metal ήχο και μοιρασμένα φωνητικά σε brutal και καθαρά. Βέβαια το πεδίο παραμένει φοβερά πολύπλοκο και δύσπεπτο, τα τραγούδια πυκνά και μεγάλης διάρκειας και γενικώς οι νότες πέφτουν βροχή.

Τρία χρόνια μετά το πετυχημένο και πολυσυζητημένο "Parallax II" (κατά πολλούς το καλύτερό τους), οι Between The Buried And Me επιστρέφουν με το "Coma Ecliptic" και ακούγονται πιο άμεσοι από ποτέ. Αυτή είναι και η μαγκιά του δίσκου. Γιατί μπορεί να διαρκεί, κλασικά, πάνω από ώρα, να είναι γεμάτος αλλαγές και με τεράστια ποικιλία, όμως οι ιδέες αυτές καθαυτές είναι αρκετά πιασάρικες και άμεσες. Ακούγονται αρκετά κοντά στους Dream Theater, στους Mars Volta και στους Opeth, ενώ για πρώτη φορά σε σημεία θυμίζουν Queen και Radiohead. Είναι, επίσης, και η πρώτη φορά που η μπάντα, καθώς δήλωσε, πειραματίζεται με τη δομή και τη μορφή της rock όπερας. Γιατί το "Coma Ecliptic" είναι ένας δίσκος που αφηγείται την ιστορία ενός ανθρώπου ο οποίος, όντας σε κώμα, ταξιδεύει σε παρελθοντικές ζωές και υπάρξεις με το κάθε τραγούδι να αποτελεί και ένα κεφάλαιο της αφήγησης. Οk, όχι και τόσο πρωτότυπη συνταγή εν έτει 2015, αλλά ενδιαφέρουσα.

Το άλμπουμ ανοίγει με το "Node" και η φωνογραμμή φέρνει τον Steven Wilson αμέσως στο μυαλό, η κιθάρα που συνεχίζει ανεβάζει την ένταση με lead a la Brian May και το "The Coma Machine" παίρνει τα ηνία. Δυνατό τραγούδι, έξυπνο, γεμάτο αλλαγές που όμως ακούγεται γνώριμο και στο στυλ που μας έχουν συνηθίσει οι Αμερικάνοι. Το "Famine Wolf" και το "Turn On The Darkness" με τις ανατριχιαστικές τους ατμόσφαιρες αποτελούν τις πιο σκοτεινές στιγμές του δίσκου, ενώ το "King Redeem / Queen Serene" από το δεύτερο λεπτό του καθηλώνει με τη θεατρικότητά του. Στο "The Ectopic Stroll" οι Between The Buried And Me αποδίδουν ξεκάθαρα φόρο τιμής στους διαλυμένους Mars Volta, που ήδη έχουν αρχίσει να μας λείπουν, ενώ ο Σπάθας θα μπορούσε άνετα να έχει γράψει το εισαγωγικό riff του "Memory Palace" που θυμίζει το "Mountains" των Socrates Drank The Conium. Αυτό θεωρώ πως είναι το καλύτερο κομμάτι του δίσκου. Η αυλαία πέφτει με το "Life In Velvet", ένα σύντομο μα μεγαλειώδες τραγούδι που καταφέρνει μέσα στα τριάμισι λεπτά της διάρκειάς του να ακούγεται ως ο καταλληλότερος επίλογος.

Οι Between The Buried And Me έχουν δηλώσει, όπως είπαμε, πως το "Coma Ecliptic" πρόκειται για μία rock opera. Αν με αυτό εννοούν πως μέσω μίας ορχήστρας ηλεκτρικών οργάνων θα υποστήριζαν μία ιστορία, όπου το κάθε τραγούδι εξυπηρετεί ένα κομβικό σημείο της και που η ατμόσφαιρα θα εναλλάσσεται με δραματικό τρόπο, το πέτυχαν. Όπως επίσης πέτυχαν και την αλλαγή στον ήχο τους. Η μπάντα που κάποτε έπαιζε τεχνικό death metal με jazz περάσματα, σταδιακά κατέληξε να μοιάζει περισσότερο στους The Who της εποχής μας.
  • SHARE
  • TWEET