Yes

Είναι πραγματικά άξιο λόγου το γεγονός πως σχήματα - θρύλοι σαν τους Yes βρίσκουν ακόμη διάθεση για δημιουργία - και μάλιστα σε τόσο συχνή βάση. Δεν έχουν περάσει παρά δύο χρόνια από το αρκετά ενδιαφέρον "The Quest", και το συγκρότημα που αποτελεί ένα σημαντικό κομμάτι της prog εποποιίας επιστρέφει δισκογραφικά με το "Mirror To The Sky", ένα άλμπουμ τόσο ολοκληρωτικά Yes, μέσα από τις παραδοχές και τις αντιθέσεις του.

Βλέπετε, το νέο άλμπουμ των μυθικών proggers αποτελεί ακόμη ένα έργο των ύστερων χρόνων τους, διαθέτοντας κυρίως το πνεύμα της μπάντας αναλλοίωτο παρά τις μουσικοτεχνικές προδιαγραφές που στο παρελθόν τους ανέδειξαν σε κάτι άπιαστο. Άλλωστε, με τον Steve Howe να έχει απομείνει ως το μοναδικό μέλος τους από τα ‘70s και το αναπόφευκτο να τους στερεί την παρουσία μουσικών γιγάντων σαν τον Chris Squire, οι Yes πλέον είναι περισσότερο μια ιδέα που συνεχίζει να διαδίδεται, παρά κάτι όμοιο με αυτό που υπήρξε στα χρόνια της ακμής τους.

Υπό αυτό το πρίσμα, το νέο άλμπουμ των Yes είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσαν να μας προσφέρουν σε αυτήν τους τη φάση καριέρας. Ένα άλμπουμ ατμοσφαιρικό, σχεδόν πνευματικό, με μια αιθέρια λογική που θέλει το vibe και την αίσθηση να υπερισχύσουν του όλου, το "Mirror To The Sky" δεν εκβιάζει να επιχειρήσει καταστάσεις στις οποίες δεν μπορεί να ανταπεξέλθει πλέον η μπάντα, και αυτή η εμπειρία του φαντάζει σαν προτέρημα.

Με στοχευμένες εξάρσεις προοδευτικού showmanship (βλ. ομότιτλο έπος) και εντονότερων ρυθμών (βλ. "Living Out Their Dream"), αλλά με την πλάστιγγα να γέρνει μόνιμα σε ήπιους τόνους, το νέο υλικό των Yes έχει ψήγματα έμπνευσης, διαθέτει λόγο ύπαρξης και θα προσφέρει συγκεκριμένες συγκινήσεις στον παραδοσιακό prog ρέκτη που τους προσκυνά έτσι κι αλλιώς. Το θέμα είναι πως, καλώς ή κακώς, το πεδίο στόχευσης της μπάντας είναι πλέον συγκεκριμένο και με περιορισμένες απαιτήσεις, αφορώντας ένα κοινό ήδη εξοικειωμένο με τα όσα μπορούν πλέον να προσφέρουν.

Εκ των πραγμάτων, θα ήταν τεράστια έκπληξη αν οι Yes - μα και η οποιαδήποτε μπάντα των χρόνων και των επιτευγμάτων τους - κατάφερναν σε αυτήν την ηλικία, έπειτα από τόσα και τόσα άλμπουμ και με τις συγκεκριμένες, προαναφερθείσες συνθήκες, να κυκλοφορήσουν ένα δίσκο που να διεκδικεί κάτι περισσότερο από τους χαρακτηρισμούς οικείος και χαρακτηριστικός. Το "Mirror To The Sky" προφανώς δεν αποτελεί αυτήν την έκπληξη, αλλά προσφέρει το δικό του, ευχάριστο λιθαράκι στη συνεχιζόμενη εποποιία της μπάντας. Μακάρι να συνεχίσουν να μας απασχολούν, λοιπόν, για όσο βαστούν τα πόδια τους, θυμίζοντας μας ακόμη κι έτσι μια εποχή μουσικών θαυμάτων και ανεπανάληπτων δημιουργών, που έχει περάσει ανεπιστρεπτί.