Ok Goodnight

Εκ της Βοστώνης ορμώμενοι, οι Ok Goodnight με το πρωτότυπο όνομά τους, ανταποκρίνονται σε εκείνη τη γενεαλογία συγκροτημάτων που, από πολύ νεαρή ηλικία, και με πολλά καντάρια μουσικής λόγω σπουδών και λιωσίματος πάνω από τα όργανά τους, κυκλοφορούν φιλόδοξο modern prog. Η δισκογραφική τους καριέρα ξεκίνησε το 2019, με το "Limbo", και συνεχίστηκε ένα χρόνο αργότερα με το EP "Under the Veil". Το prog που έπαιζαν, μπασταρδεμένο με τις ποπίζουσες φόρμες που φέρνει το alternative και math, αλλά χωρίς να ζηλεύει τίποτα από τη δεξιοτεχνία του ορθόδοξου (βλ. «Theater-ικού») progressive metal, βρήκε αρκετή ανταπόκριση στους underground κύκλους. Αρκετή συμβολή φαίνεται να είχε και το γεγονός ότι η τραγουδίστριά τους, η Casey Lee Williams, συμμετείχε στο soundtrack του anime "RWBY", φέρνοντας αρκετό κόσμο σε επαφή με το συγκρότημά της. Κρατάμε, λοιπόν, στη λογική του mise en place, αυτόν τον συνδυασμό νεολαιίστικου prog, την νερντοσύνη και την υπερβολή των anime, και την αισθητική του soundtrack, και των concept albums, και μπορούμε να ξεκινήσουμε να μαγειρεύουμε το "The Fox & the Bird".

Το δεύτερο άλμπουμ των Αμερικανών είναι ένα κυριολεκτικό παραμύθι. Η Αλεπού και το Πουλί αποφασίζουν να σώσουν το δάσος τους από το θάνατο και την ξηρασία, ακολουθώντας ένα μύθο που τους αφηγείται το Ρακούν. Αν μαζέψουν δέρμα Φιδιού, φτερό Γερακιού, δόντι Αρκούδας, και νύχι Κροκόδειλου, μπορούν να κατευνάσουν τα πνεύματα του βουνού και να επιστρέψει η βροχή. Η αποστολή είναι επικίνδυνη, οι εχθροί τρομακτικοί, το αποτέλεσμα αβέβαιο. Ως concept album, όμως, τα πάει περίφημα, με τους καλογραμμένους στίχους να ξεδιπλώνουν την αφήγηση μαζί με τα μουσικά θέματα, και τις φωνές να έχουν μία θεατρικότητα «τόσο όσο», ώστε να μην πρόκειται για μία prog opera. Έχει, έτσι, παρόμοιες υφολογικές βλέψεις με το "Quiet World" των Native Construct, το "The Mountain" των Haken, και το "Coma Ecliptic" των Between the Buried and Me, με ένα μουσικό σώμα γυμνασμένο αλλά και «στεγνό», στα πρότυπα των Protest the Hero, και Caligula’s Horse, λοξοκοιτάζοντας τους ήχους των σύγχρονων guitar heroes, όπως ο «bedroom prog» Plini και ο djent David Maxim Micic.

Μουσικά, έχει χυθεί αρκετός ιδρώτας, κι αυτό φαίνεται. Μετά από μία βραδυφλεγή εκκίνηση, που κρατάει τα χαλινάρια, και περιορίζεται αρκετά στην ακουστική πλευρά των πραγμάτων, αρχίζουν να μπαίνουν τα πράγματα σε μια ροή, μιας και το ταξίδι ξεκινά. Πολυρυθμίες, syncopations, μονά μέτρα, σύμπλεξη κιθάρας, πλήκτρων, και μπάσου, πολυεπίπεδες φωνητικές μελωδίες, και φυσικά riffs. Η κιθαριστική δουλειά του Martin Gonzalez είναι εντυπωσιακή με το εύρος της, συνδυάζοντας λεπτεπίλεπτα leads με επιθετικότητα και στακάτα ρυθμικά, κι ενώ η συμβολή των Peter de Reyna και Martín de Lima σε μπάσο και πλήκτρα αντίστοιχα είναι πολύτιμη, είναι τα ντραμς του Augusto Bussio που τραβάνε την προσοχή.

Αναμενόμενα, τα πιο επιθετικά και μακροσκελή τραγούδια είναι εκείνα αφιερωμένα στους τέσσερις μεγάλους αντιπάλους. Το "The Falcon" είναι και το μεγαλύτερο σε έκταση κομμάτι, κάνοντας μία απότομη στροφή - σαν σε εναέρια πτήση - για να εκτροχιαστεί στη μέση της διάρκειάς του σε ένα πλούσιο μουσικό παιχνίδι αδιάκοπου soloing. Το "The Bear", με τη συμμετοχή της Elizabeth Hull στα φωνητικά, είναι στιγμή για κοπάνημα παρά το ήμερο και ατμοσφαιρικό του intro, και το πιάνο που καθοδηγεί τη βασική μελωδία μάλλον εντείνει την ένταση, παρά τη μαλακώνει. Τα "The Snake" και "The Crocodile" είναι τα πιο θεατρικά, με το δεύτερο να είναι και το πιο ποικιλόμορφο κομμάτι στο δίσκο, περνώντας μέσα από διάφορα θέματα, αλλάζοντας ταχύτητες, χοροπηδώντας ανάμεσα στα είδη, και αφού περιδιαβεί μεταξύ lounge jazz και δισολίας, προσγειώνεται σε ένα thrashy ξεφάντωμα, με καλπάζοντα κρουστά και «τούπα τούπα». Πριν φτάσουμε στο γλυκόπικρο τέλος της ιστορίας, μένει το "The Mountain" για λίγο περισσότερο prog metal πανηγυράκι, με καταιγιστικό riffing, ρυθμικά κόλπα, εφέ, και για άλλη μία φορά την Hull και την Williams να δίνουν τα ρέστα τους, με αποστομωτικές ερμηνείες (πραγματικά, πώς γίνεται να μην σου σηκωθεί η τρίχα στο τελευταίο RUN;).

To "The Fox and the Bird" θα λήξει χωρίς εκπλήξεις, αλλά έχοντας καλύψει - και υπερβεί - τις προσδοκίες των ανά τη Γη μουσικόφιλων, προγκάδων και μη. Το παραμυθικό στοιχείο θα κρατήσει το ενδιαφέρον, τα μουσικά ιντερλούδια θα δώσουν ανάσα, και τα μεγάλα ρεφραίν θα επισκιάσουν τα λαβυρινθώδη μουσικά περάσματα, και θα καταστήσουν το δίσκο αξιομνημόνευτο και ουσιαστικό. Ο συναισθηματισμός του δεν θα περάσει ποτέ στην όχθη του μελοδραματισμού, αλλά θα παραμείνει ανάλογος της ιστορίας δύο φίλων που παλεύουν να αλλάξουν τον κόσμο γύρω τους, σε ένα ταξίδι που εν τέλει θα αλλάξει και τους ίδιους. Οι Ok Goodnight γράφουν ένα δίσκο που δύναται να τους σπρώξει με φόρα στην επιφάνεια της prog επικαιρότητας, και να τους δώσει αξία, αρκεί να καταφέρουν να κάνουν το κοινό να ασχοληθεί μαζί τους. Από τις φετινές, καθαρόαιμες prog κυκλοφορίες, το "The Fox & the Bird" βρίσκεται στην κορυφή, μαζί με τις καλύτερες του είδους.

Υ.Γ.: Σαν πολλά prog άλμπουμ να εμπνέονται τώρα τελευταία από το ζωικό βασίλειο. Πλάι στο φετινό "Fauna" των Haken, έχουμε από το 2022 το ορχηστρικό "Arturo’s Sableness" των Gypsies On Paradise, αλλά και το "Tiktaalika" του Charlie Griffiths.

Bandcamp