Ne Obliviscaris

Exul

Season Of Mist (2023)
Χωρίς, πλέον, το στοιχείο του αιφνιδιασμού, οι Ne Obliviscaris έχουν να υπερβούν μόνο το παρελθόν τους
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Από το 2012 που έσκασε το "Portal of I" έχει κυλήσει πολύ νερό στ’ αυλάκι. Ο Αντώνης Κονδύλης τότε είχε πάρει το ρίσκο, και στοιχημάτιζε πως πρόκειται για ένα σημαντικό όνομα που μόλις έκανε την παρθενική του εμφάνιση. Το κέρδισε το στοίχημα, περίτρανα, κι αυτό φάνηκε από την συνεχιζόμενη επιτυχία στα δύο επόμενα άλμπουμ τους, το θεοσκότεινο "Citadel" με την αυξημένη του δυσαρμονία, και το "Urn", που έβρισκε νέα ισορροπία μεταξύ των δύο προηγούμενων. Θα βασιστώ και πάλι στα λεγόμενα του τότε αρθρογράφου, που δήλωνε πως οι Ne Obliviscaris (NeO) «είναι ένα συγκρότημα που δίνει την αίσθηση ότι γεννήθηκε έτοιμο». Όντως, η μουσική τους πρόταση υπήρξε τόσο άμεσα προσωπική, ολοκληρωμένη, και δομημένη, που ακόμη και οι Opeth συγκρίσεις έμοιαζαν μόνο εν μέρει ουσιώδεις.

«Progressive Death», «Melodic Black», ή όπως αλλιώς κι αν επιλέξετε να τους περιγράψετε, το σίγουρο είναι ότι μέσα στην προοδευτική τους συνθετική αντίληψη, το αγέρωχο death riffing και το καταιγιστικό black επίχρισμα πηγαίνουν χέρι χέρι με την μελωδία και τη μουσικότητα (και το βιολί). Το ηχητικό βάθος χωράει διπλά φωνητικά, μοιρασμένα ανάμεσα στις μπάσες κραυγές του Xenoyr και τα απαλά καθαρά του βιολιστή Tim Charles, μπασογραμμές λουκούμια σε κάθε κομμάτι, εγκεφαλικά μοτίβα στα ντραμς, riffs και περίτεχνα κιθαριστικά σόλο, και το βιολί σε μία πρωταγωνιστική σχεδόν θέση, πανταχού παρόν και αεικίνητο. Η πληροφορία που περιέχει κάθε σύνθεση είναι τόσο πολλή, που θα μπορούσε κάλλιστα να αποπροσανατολίζει, ή να πνίγει με walls of sound, όμως αναδύεται μία "ordo ab chaos" λογική, που δεν κουράζει, αντιθέτως αποστομώνει με τα παιχνιδίσματά της.

Έχοντας από πολύ νωρίς αποκτήσει διαδεδομένη φήμη, λόγω του αυθεντικού, κι αναγνωρίσιμου ήχου, οι Ne Obliviscaris συνθέτουν πλέον ως μεγάλο συγκρότημα. Η αχαλίνωτη ορμή τους, και η απότομη διάδοση του ονόματός τους δεν επιτρέπουν καθώς φαίνεται πειραματισμούς και στυλιστικές διαφοροποιήσεις. Το όνομά τους στο βουλοκέρι υπόσχεται πολύ συγκεκριμένα πράγματα στο περιεχόμενο του γράμματος, και το κοινό είναι προετοιμασμένο να απολαύσει ένα larger than life άλμπουμ με κάθε δισκογραφική τους επιστροφή. Όταν κυκλοφόρησαν το πρώτο single "Equus", ο κόσμος παραμιλούσε για την επιστροφή τους, και δικαίως, μιας και ήταν ένα δωδεκάλεπτο έπος γεμάτο συνταρακτικές μουσικές φράσεις, συναίσθημα, και αποτελούνταν απ’ όλες τις ηχητικές ψηφίδες που απαρτίζουν ένα τυπικό NeO κομμάτι. Ακολούθησε το βαρύτερο "Graal", με ενισχυμένο το metal στοιχείο, και με μία πανέμορφη σύμπραξη μεταξύ μπάσου, βιολιού, και κιθάρας, που όμως δεν απέκλινε ιδιαίτερα από αυτό που ήδη είχαμε ακούσει στο παρελθόν.

Η θεματική του "Exul" σχετίζεται με την αποχώρηση, το διαχωρισμό, την εξορία και την απομόνωση. Ένα θέμα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, που ασχολείται με την μετακίνηση ως ανεπιθύμητο και βίαιο γεγονός, που κατά σύμπτωση ταιριάζει και με την επιθυμία ακινησίας που παρουσιάζουν σε καλλιτεχνικό επίπεδο. Οι NeO έχουν χάσει το στοιχείο του αιφνιδιασμού, ενώ η καινοτομία τους αποκρυσταλλώνεται ως μανιέρα. Οι Αυστραλοί δεν είναι πια μία καινοτόμα δύναμη που έρχεται να δείξει με βιρτουόζικη άνεση τα ανεξερεύνητα εδάφη που μπορεί να φτάσει το prog black/death ιδίωμα, αλλά «αυτοί με τις πολυεπίπεδες συνθέσεις, τις πανέμορφες μπασογραμμές, και το βιολί». Ως εκ τούτου, το "Exul" είναι ένα πραγματικά εκθαμβωτικό άλμπουμ, που οι NeO συνέθεσαν ως «ένα NeO δίσκο», δηλαδή με πλήρη συνείδηση του τι έχουν κάνει στο παρελθόν, και επαναλαμβάνοντάς το, αυτή τη φορά ως αυτοσκοπό. Έτσι, η ηχητική τους ταυτότητα, αντί να διευρύνει και να διευρύνεται, επιστρέφει στον εαυτό της αναδιπλούμενη, και μένει εκεί χωρίς να τολμά την περεταίρω αποδόμηση, και την άρνηση που θα της έδινε εκ νέου πνοή.

Ένα συγκρότημα με αυτό το ηχητικό αποτύπωμα δεν χρειάζεται να εφευρίσκει τον τροχό κάθε φορά για να αποδεικνύει την αξία του - τι είχαν εξάλλου να αποδείξουν οι NeO; Τίποτα και σε κανένα, είναι η σωστή απάντηση. Οι προσδοκίες που έχουμε είναι μόνο αυτές που οι ίδιοι δημιούργησαν με το έργο τους, κι ήταν εξαρχής υψηλές. Αυτό σημαίνει, ότι όσο ζουμερό κι αν βρίσκουμε το bluesy διάλειμμά του "Misericorde II: Anatomy of Quiescence", όσο κοπάνημα και να θέλουμε να ρίξουμε με τον ογκόλιθο που λέγεται "Suspyre", όσο αγγελικά κι αν κλείνει η αυλαία με το "Anhedonia", μπορούμε να παραδεχτούμε ότι όλο αυτό δεν προσθέτει τίποτα σε ποιότητα παρά μόνο σε ποσότητα στην κληρονομιά των NeO.

Αν δεν υπήρξε κάτι να σου τραβήξει την προσοχή στα προηγούμενα τρία άλμπουμ, είναι μάλλον απίθανο να αλλάξει κάτι με το "Exul". Αν, αντιθέτως, ελπίζεις πως τα πέντε χρόνια δισκογραφικής απουσίας δεν αλλοίωσαν το dna του συγκροτήματος, τότε σε περιμένει ένας δίσκος γεμάτος λαβυρινθώδεις συνθέσεις, και λεπτομέρειες που αναμένουν να ανακαλυφθούν. Οι Ne Obliviscaris είναι εδώ, όπως ακριβώς τους αφήσαμε. Χωρίς, όμως, το στοιχείο του αιφνιδιασμού, η πρόκληση δεν είναι πια να καταφέρουν να επαναλάβουν τα μεγαλεία του παρελθόντος τους, αλλά να αποφασίσουν να βγουν από τη σκιά τους.

Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET