Αρθρογραφεί στις διαδικτυακές σελίδες του Rocking.gr από το 2011. Όταν δεν ασχολείται με πλοία που διασχίζουν ωκεανούς, κάνει δισκογραφικές ανασκαφές ετερόκλητων μουσικών κατευθύνσεων και καταγράφει...
Sergeant Thunderhoof
This Sceptred Veil
Ο τρίτος και κορυφαίος δίσκος του "The Hoof" πετάει progressive αποφυάδες στην γκρουβάτη doom/psych βάση του, με το αποτέλεσμα να είναι άκρως απολαυστικό
Ήδη με τους δύο πρώτους δίσκους τους, οι Άγγλοι Sergeant Thunderhoof είχαν καταστήσει σαφές πως είναι μία από τις πιο ποιοτικές νέες μπάντες στη heavy rock σκηνή. Τόσο στο "Ride Of The Hoof" του 2015 όσο και στο "Terra Solus", δεν τίθετο αμφιβολία πως τα riffs τους ήταν από το πάνω ράφι και η εκφορά τους με τη χαρισματική φωνή του Daniel Flitcroft ιδιαίτερα πορωτική. Εκεί, όμως, που πραγματικά ξεχώρισαν ήταν το τρομερά δυνατό split τους με τους Howling Giant το 2020, όταν έκαστη μπάντα συνεισέφερε από ένα εξαιρετικό 20λεπτο τραγούδι. Τότε ήταν που καταλάβαμε ότι οι Sergeant Thunderhoof δεν αστειεύονται - και το φετινό "This Sceptred Veil" έρχεται να επιβεβαιώσει του λόγου το αληθές.
Ο δίσκος διαρκεί 70 λεπτά και τα περισσότερα κομμάτια του είναι μεγάλα σε διάρκεια (σχεδόν όλα άνω των εξίμιση λεπτών), αλλά αυτό είναι απαραίτητο. Ο "The Hoof" χρειάζεται τον χώρο του για να εξελιχθεί και να ίπταται σε μια κοσμική αλητεία που ξεκινάει από τους Spiritual Beggars και φτάνει μέχρι τους Tool. Ο δίσκος ακούγεται ταυτόχρονα γκρουβάτος και αλήτικος χωρίς να χάνει τη σοβαρότητα ή ακόμα και τη βλοσυρότητά του σε σημεία.
Στο εναρκτήριο "You’ve Stolen The Words" αποφάσισαν να κλέψουν κάποια riffs της ύστερης περιόδου των Tool και έκαναν πολύ καλά. Πάρα πολύ καλά. Στο "Devil’s Daughter" ροκάρουν ανελέητα, σε κάτι που είναι ταυτόχρονα straightforward αλλά και δαιδαλώδες στην εξέλιξή του. Το "Absolute Blue" έχει αρκετά doom στοιχεία αλα-Pallbearer με μπόλικο συναίσθημα. Οι σύγχρονες doom επιρροές αποτελούν σημαντικότατο στοιχείο της τωρινής τους ταυτότητας, όπως φαίνεται στο 10-λεπτο "Foreigner", αλλά και στα "Avon & Avalon" part I και II που κλείνουν τον δίσκο. Αυτή η έμφαση στο doom στοιχείο κάνει πιο σκοτεινό άλμπουμ από τους προκατόχους του. Στιχουργικά, η έμπνευση αντλείται από τον καμβά της γένετειράς τους, τη φύση και την παράδοση του Glastonbury και του Wiltshire.
Όλως περιέργως για το πόσο δισκάρα είναι, αυτή εδώ που διαβάζετε είναι η πρώτη κριτική του δίσκου σε ελληνικό μέσο, αν και κυκλοφόρησε στις αρχές του φετινού καλοκαιριού. Κάλλιο αργά παρά ποτέ, αφού το να κυκλοφορείς ο ίδιος τον δίσκο σου χωρίς δισκογραφική με άκρες έχει τα καλά του, έχει και τα αρνητικά του. Έχει σημασία; Καμία. Το Bandcamp είναι ένα κλικ παραδίπλα.