Ανασκόπηση 2020: Alternative

Κόντρα στο γνωστό δόγμα της Θάτσερ, συνεχίζουμε να επιμένουμε στις εναλλακτικές πτυχές του κιθαριστικού ήχου

 Όσες διαχωριστικές γραμμές και αν τραβήξουμε ανάμεσα στις διάφορες εκδοχές της rock μουσικής, πάντα θα υπάρχουν τραγούδια, δίσκοι ή συγκροτήματα που θα κινούνται στα φαντασιακά όρια που εμείς έχουμε επιβάλει χάριν συνεννόησης.  

Και φυσικά, αυτό είναι περισσότερο εμφανές στο χώρο του εναλλακτικού ήχου όπου κυριαρχεί μία δημιουργική ασάφεια, με αποτέλεσμα να υπάρχουν διαφοροποιήσεις στο πως τον αντιλαμβάνεται τελικά ο καθένας από εμάς. Έτσι κι αλλιώς βέβαια, οι έννοιες αλλάζουν μέσα στο χρόνο με αποτέλεσμα ο όρος alternative ή ο όρος indie να μην εκφράζουν σήμερα τα ίδια πράγματα που εξέφραζαν τη δεκαετία του 1980 και του 1990.

Ακολουθώντας το περσινό παράδειγμα, στη φετινή ανασκόπηση επιλέξαμε να σας παρουσιάσουμε αυτές τις εκδοχές του κιθαριστικού ήχου που ξεφεύγουν από το παραδοσιακό rock και φτάνουν μέχρι τα όρια της πειραματικής μουσικής. Από το brit-pop μέχρι το post-punk και από το noise rock μέχρι την ψυχεδέλεια, αυτά είναι όσα ξεχωρίσαμε από μια πραγματικά πλούσια σε κυκλοφορίες χρονιά.

Spotify Playlist

The Heroes of 2020
Οι κυκλοφορίες που ξεχώρισαν

Fontaines D.C. - "A Hero's Death"

Με νωπές τις μνήμες του ντεμπούτου, το σχήμα από το Δουβλίνο επέστρεψε για να δείξει και στους πιο δύσπιστους ότι δεν ήταν απλά ένα πυροτέχνημα. Παρά το σύντομο χρονικό διάστημα, στο δεύτερο βήμα του, το κουιντέτο βγάζει μία αναπάντεχη ωριμότητα. Τα ξεφωνημένα χιτ λάμπουν δια της απουσίας τους. Οι αναφορές στο μακρινό alternative παρελθόν γίνονται πιο έντονες. Στο "A Hero's Death" δεν υπάρχει επιτήδευση ή εμπορικά τρικ. Υπάρχει όμως κάμποση προσωπικότητα και άλλη τόση παραξενιά. Χωρίς να ακολουθεί τη συνήθη λογική των sequel, μοιάζει σαν ένα σίγουρο βήμα μπροστά.

Idles - "Ultra Mono"

Η Λονδρέζικη πεντάδα κατεβαίνει στο γήπεδο. Τα πρώτα δύο ματσάκια της σειράς τα κέρδισαν με χαρακτηριστική ευκολία. Το πρώτο με το στοιχείο της έκπληξης. Το δεύτερο με στεγνή επίδειξη πάνκικης δύναμης. Πριν το εναρκτήριο σφύριγμα τα χαμόγελα είναι εμφανή. Δεν χρειάζεται να αποδείξουν ξανά ποιοι είναι. Ή μήπως όχι; Πάντα θα υπάρχουν κάποιοι που θα τους περιμένουν στη γωνία και πάντα θα υπάρχουν κάποιοι που, χωρίς κακία, θα λένε ότι ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Στο τέλος του "Ultra Mono", έστω και με κάπως περισσότερο ιδρώτα απ' ότι θα περίμενε κανείς, τα μειδιάματα είναι ακόμα εκεί. Η σκούπα έχει ολοκληρωθεί.

Jarv Is... - "Beyond The Pale"

Πρώτη κυκλοφορία για τη φωνή των Pulp κάτω από την ταμπέλα Jarv Is, και τι κυκλοφορία. Στα σαράντα λεπτά της διάρκειάς του, το "Beyond The Pale" πηγαίνει από το παλιομοδίτικο alt σε ηλεκτρονικά περάσματα κι από εκεί σε britpop αναφορές με ευκολία κι έμπνευση που σπανίζει. Η χροιά του Jarvis Cocker παραμένει αναγνωρίσιμη και απολαυστική όπως πάντα. Οι στίχοι του παρομοίως. Η μεγάλη νίκη βρίσκεται στο ίδιο το υλικό και στον τρόπο που έχουν χρησιμοποιηθεί τα βασικά συστατικά της συνταγής. Τα έντονα ρυθμικά, οι πολύχρωμες ατμόσφαιρες, τα παιχνίδια στα φωνητικά. Δίσκος-στολίδι.

The Killers - "Imploding The Mirage"

Μία θριαμβευτική επιστροφή. Όχι ότι ο Brandon Flowers και η παρέα του έφυγαν ποτέ πραγματικά. Πήγαιναν όμως αρκετά χρόνια που είχαν να δώσουν κάτι τόσο εντυπωσιακό. Κάτι τόσο μεγάλο και ουσιώδες. Δισκογραφικά μιλώντας, τουλάχιστον, καθώς στο σανίδι τα πράγματα ήταν πάντα διαφορετικά. Το "Imploding The Mirage" δεν είναι περίπλοκο ή καινοτόμο. Έχει όλα τα στοιχεία που έκαναν τους δημιουργούς του να ξεχωρίσουν σε μία εποχή που το εναλλακτικό ροκ βρισκόταν στο εμπορικό του απόγειο, κι έχει ένα από τα βασικότερα συστατικά που τους μετέτρεψαν τότε σε superstars· τα τραγούδια.

Coriky - "Coriky"

Η σύμπραξη των Ian McKaye, Joe Lally και Amy Farina ασφυκτιά κάτω από τις ταμπέλες. Είναι punk. Είναι εναλλακτικό. Είναι ανεξάρτητο. Είναι όλα αυτά, χωρίς να περιορίζεται από τίποτα. Είναι οι μουσικές τριών ανθρώπων που αρνούνται να παίξουν με τους όρους της βιομηχανίας. Με κάθε πιθανή έννοια. Στο ομότιτλο ντεμπούτο των Coriky δεν υπάρχει το παραμικρό δείγμα εμπορικότητας. Ο ήχος ακούγεται ζεστός και γήινος. Δεν προσπαθεί να αναπαράγει στιγμές του παρελθόντος. Συνεχίζει από εκεί που είχαν αφήσει τα 2/3 του σχήματος στους The Evens, με το κεφάλι ψηλά και το βλέμμα μπροστά.

Ακούστε επίσης: Σε μία εποχή που το post-punk έχει επιστρέψει για τα καλά στον χάρτη, οι Protomartyr υπενθυμίζουν μία από τις μεγαλύτερες ομορφιές του: την αδιαφορία για προσκόλληση σε ένα ηχητικό μονοπάτι. Όπως τόσοι μεγάλοι του παρελθόντος χάραξαν πορεία κάνοντας του κεφαλιού τους, έτσι και το κουαρτέτο από το Μίσιγκαν προχωράει μπροστά χωρίς να σκέφτεται τα «αν» και τα «πρέπει». Το "Ultimate Success Today" είναι ο πιο πλούσιος συνθετικά δίσκος τους. Καταφέρνει να ακουστεί πιο σκοτεινό, πιο σκληρό και πιο παράξενο, παραμένοντας πιστό στις αρχές του και ειλικρινές μέχρι εκεί που δεν πάει.

The Return of the Kings
Οι μεγάλες επιστροφές της χρονιάς

Pearl Jam - "Gigaton"

Στα εφτά χρόνια που πέρασαν από το τελευταίο άλμπουμ των Pearl Jam πολλά άλλαξαν. Η σημασία της μπάντας από το Seattle και η ικανότητά τους να γράφουν τεράστιες μουσικές δεν βρίσκονται ανάμεσά σε αυτά. Στο ενδέκατο βήμα τους, οι Eddie Vedder & Co. ακούγονται πιο ώριμοι από ποτέ, χωρίς να χάνουν το μέταλλο και την ουσία τους. Στον ήχο του "Gigaton" υπάρχουν αναφορές και ηχοχρώματα που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν πειραματικά, χωρίς όμως να κόβουν από τη μοναδικότητα των δημιουργών του. Πολύ κλασικό για να μην το πεις classic, αρκετά εναλλακτικό για να μην μπορείς να μην το πεις alternative.

Puscifer - "Existential Reckoning"

Εκεί που κάθεσαι ωραία και καλά, έρχεται ο Maynard για τρίτη συνεχόμενη χρονιά και βγάζει δίσκο. Προφανώς θα ξεπερνούσε κάθε λογική να είχαν έτοιμο νέο χτύπημα οι Tool τόσο σύντομα. Παρομοίως και οι Perfect Circle. Οι Puscifer ωστόσο δεν είναι απλά το φτωχό μικρότερο αδελφάκι της οικογένειας. Πρακτικά ποτέ δεν άγγιξαν το επίπεδο αναγνωρισιμότητας που θα μπορούσαν, οι δουλειές τους όμως είναι εκεί για τον κάθε δύσπιστο. Το "Existential Reckoning" βγάζει ένα περισσότερο band-feeling και λιγότερο πειραματισμό. Τα synths κυριαρχούν. Οι γραμμές βγάζουν μία ωριμότητα. Οι στίχοι χτυπάνε κατευθείαν, όπως πάντα.

...And You Will Know Us By The Trail Of Dead - "The Godless Void and Other Stories"

Δέκατο ολοκληρωμένο έργο από τους Τεξανούς με το υπέροχα τεράστιο όνομα, και ο τίτλος αυτού "The Godless Void and Other Stories". Μετά τον άνισο προκάτοχό του, εδώ, το δίδυμο των Reece & Keely παρουσιάζεται πλαισιωμένο με νέους συνοδοιπόρους και το αποτέλεσμα ακούγεται πιο στοχευμένο. Τα τραγούδια έχουν έναν ευθύ αέρα. Οι μελωδίες έρχονται σε πρώτο πλάνο. Οι λοξές ματιές στο παρελθόν, της μπάντας και του εναλλακτικού ύφους, γίνονται με στυλ. Τα "Something Like This" και "Don't Look Down" σε ένα παράλληλο σύμπαν ήδη λιώνουν στα ραδιόφωνα.

The Smashing Pumpkins - "Cyr"

Όσοι περιμένετε την πολυπόθητη επιστροφή των Pumpkins στον ήχο που τους καθιέρωσε στη δεκαετία του '90, ετοιμαστείτε να συνεχίσετε την αναμονή. Δεν το έκαναν τόσο καιρό. Δεν το έκαναν ούτε στο προ διετίας περίπου- reunion. Δεν το κάνουν ούτε τώρα. Τα μόνα πράγματα στο "Cyr" που θυμίζουν το παρελθόν είναι η φωνή του Corgan και το υπερβολικά φιλόδοξο στήσιμο. Από εκεί και πέρα τα ηλεκτρονικά στοιχεία κάνουν ένα μεγάλο βήμα μπροστά, ενώ οι Iha και Chamberlin ένα εξίσου μεγάλο πίσω. Κοιτώντας προσεκτικά ανάμεσα στο δαιδαλώδες σύνολο οι ιδέες υπάρχουν. Ισορροπία από την άλλη, όχι και τόσο.

Bush - "The Kingdom"

Η στιγμή που το συγκρότημα που κυκλοφόρησε το "Sixteen Stone" θυμάται ότι μπορεί να παίξει όπως στο "Sixteen Stone". Οι κιθάρες βγαίνουν από τις θήκες τους. Το distortion δυναμώνει. Ο Gavin Rossdale ακούγεται ξανά νέος. Το "Flowers On A Grave" σε παίρνει μαζί του. Οι αταίριαστοι πειραματισμοί επιτέλους εξαφανίζονται. Οι συνθέσεις μοιάζουν κομμένες και ραμμένες για σανίδι. Στο "The Kingdom" δεν υπάρχει η παραμικρή καινοτομία, ωστόσο αυτό κάθε άλλο παρά προβληματίζει. Είναι ένας φόρος τιμής στο παρελθόν από μία μπάντα του τότε, με τον ήχο του σήμερα.

Ακούστε επίσης (ή και όχι): Κάποιος, κάπου πρέπει να έχει κάνει τη σύνδεση ανάμεσα στο χάος του 2020 και την κυκλοφορία του "Father Of All..." πίσω στον Φεβρουάριο. Δεν στηρίζουμε θεωρίες συνωμοσίας, απλά το αναφέρουμε. Σε κάθε περίπτωση, μετά από ένα βήμα προς τη λογική πριν τέσσερα χρόνια, οι Green Day παραμένει άγνωστο τι ακριβώς είχαν στο μυαλό τους φέτος όταν έφτιαχναν το δέκατο τέταρτο LP τους. Η punk rock, ή όποια άλλη, γοητεία μοιάζει χαμένη. Η παραγωγή γυαλίζει υπερβολικά. Το σύνολο φωνάζει minimum effort. Στην καλύτερη.

Young at Heart
Κάτι - όχι και τόσο γερασμένα - παλικάρια

The Dream Syndicate - "The Universe Inside"

Ο όγδοος δίσκος των Αμερικανών, είναι μια πρωτοποριακή υπέρβαση αγγίζοντας, για το είδος του, επίπεδα κορυφαίων κυκλοφοριών όπως π.χ. το "The Seer" ή το "Blackstar". Είναι πραγματικά εντυπωσιακό το πως, σε αυτή την ηλικία και με αυτή την καριέρα πίσω τους, οι Dream Syndicate με κάθε νέο βήμα τους συνεχίζουν να μας εκπλήσσουν θετικά, επιβεβαιώνοντας πόσο σπουδαίοι αλλά και απαραίτητοι για τη σύγχρονη μουσική παραμένουν μέχρι σήμερα.

Guided By Voices - "Surrender Your Poppy Field / "Mirrored Aztec" / "Styles We Paid For"

Πέρυσι οι Guided By Voices συμμετείχαν με τρία άλμπουμ στην ανασκόπηση και, προς έκπληξη κανενός πλέον, φέτος βρίσκονται ξανά εδώ με τρεις νέες κυκλοφορίες. Σταθερά υπερπαραγωγικό, αλλά και ποιοτικό, το συγκρότημα μέσα στο 2020 κατάφερε να μας παραδώσει μερικές αξιόλογες δουλειές που καταφέρνουν και στέκονται επάξια δίπλα στην πλούσια δισκογραφία τους. Σαράντα σχεδόν χρόνια μετά τη δημιουργία τους, οι Guided By Voices αποτελούν τη χαρά του εναλλακτικού ακροατή καθώς συνεχίζουν να γράφουν καλή μουσική, αδιαφορώντας για μόδες και κινήματα.

A Certain Ratio - "ACR Loco"

Αυτή και αν ήταν απρόσμενη επιστροφή! Δώδεκα χρόνια μετά την τελευταία κυκλοφορία τους, οι θρύλοι του Manchester επέστρεψαν με το "ACR Loco", που μπορεί να μην μας άλλαξε τη ζωή, όμως έκανε σαφές πως τα τρία εναπομείναντα μέλη από την αρχική σύνθεση του συγκροτήματος έχουν ακόμη αρκετά να πουν. Μακρυά από το post-punk των νιάτων τους, οι A Certain Ratio κυκλοφόρησαν ένα δίσκο που μπλέκει τέλεια jazz, funk και alternative επιρροές ενώ, παράλληλα, πετυχαίνει να μας μεταφέρει στη χρυσή εποχή του Madchester όταν στο Haçienda χτυπούσε η καρδιά της σύγχρονης μουσικής.

Wire - "Mind Hive" / "10:20"

Η μπαντάρα επέστρεψε φέτος με δύο δίσκους, εκ των οποίων το "Mind Hive" κέρδισε περισσότερο τις εντυπώσεις, χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει πως το "10:20" είναι μία κακή κυκλοφορία. Σταθερά ριζοσπαστικοί και καινοτόμοι, οι Wire συνεχίζουν να αποτελούν ένα από τα σημαντικότερα συγκροτήματα της γενιάς τους ενώ, τα δύο νέα τους άλμπουμ αποδεικνύουν πως 43 χρόνια μετά το "Pink Flag", οι Βρετανοί μπορούν ακόμη να καυχιούνται πως είναι ικανοί να κυκλοφορούν πραγματικά ενδιαφέρουσες δουλειές.

The Psychedelic Furs - "Made of Rain"

Δεν είμαι σίγουρος αν υπάρχουν πολλά άλλα συγκροτήματα που να έκαναν reunion και μετά από 20 χρόνια τελικά να αποφάσισαν να βγάλουν δίσκο. Οι Psychedelic Furs όμως πάντα ήταν μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση. Βλέπετε, ο Richard Butler μέχρι πρόσφατα δεν ήταν ικανοποιημένος από το νέο υλικό του συγκροτήματος. Όμως, τελικά στα τέλη του 2019, οι βετεράνοι της βρετανικής σκηνής μπήκαν στο στούντιο και πριν λίγους μήνες μας παρέδωσαν τον όγδοο δίσκο της καριέρας τους, με τίτλο "Made of Rain", ο οποίος σίγουρα αξίζει την προσοχή σας.

Ακούστε επίσης: Ακόμη ένα σπουδαίο συγκρότημα που είχε πολλά χρόνια να κυκλοφορήσει νέο υλικό επέστρεψε μέσα στο 2020. Ο λόγος για τους εμβληματικούς punk-rockers Χ, οι οποίοι 17 χρόνια μετά το "Hey Zeus!", έδωσαν στην κυκλοφορία το "Alphabetland", ένα punk rock διαμαντάκι που παραπέμπει στις ένδοξες μέρες τους!

United 'Alternative' Kingdom
Οι βρετανικές κυκλοφορίες που μας τράβηξαν το ενδιαφέρον

The Blinders - "Fantasies Of A Stay At Home Psychopath"

Πριν τα ουσιώδη, το "Fantasies Of A Stay At Home Psychopath" διεκδικεί επάξια το βραβείο για τον πιο σκληρά αληθινό τίτλο της χρονιάς. Πέρα από αυτό, το τρίο από το South Yorkshire δεν έμεινε στην επιφάνεια. Ο σχολιασμός στην τρέλα της σύγχρονης πολιτικής και τους κοινωνικούς παραλογισμούς δεν σταματάει στιγμή. Οι κιθάρες έχουν εναλλακτική λογική χωρίς να ακούγονται ακίνδυνες. Τα ρυθμικά βγάζουν κάτι από το πρώιμο πανκ του μεγάλου νησιού. Ο ήχος αποπνέει έναν ανεξάρτητο αέρα. Το σύνολο πατάει με τα δύο πόδια στο σήμερα. Τα τραγούδια παρακαλάνε για κλαμπ και ιδρώτα.

Porridge Radio - "Every Bad"

Sweet! Στο φετινό πόνημά της, η παρέα από το Brighton συνεχίζει στην DIY πορεία που είχε ξεκινήσει πριν από πέντε χρόνια, με την Dana Margolin να στέκεται στο κέντρο της σκηνής και τα φώτα να τρεμοπαίζουν σε χαμηλές εντάσεις. Τα θέματα του "Every Bad", στιχουργικά και μελωδικά, είναι απλά αλλά γεμάτα ειλικρίνεια. Ακριβώς αυτό είναι το στοιχείο που κάνει το σύνολο τόσο πραγματικό και τόσο εύκολο για να ταυτιστείς μαζί του. Δεν είναι απαραίτητο να υπερβάλλεις για να ξεχωρίσεις. Ούτε να αποταχθείς τις επιρροές σου για να μην ακουστείς σαν κακέκτυπο. Ούτε να επανεφεύρεις τον τροχό για να βγάλεις φρεσκάδα.

Nothing But Thieves - "Moral Panic"

Μετρώντας τρεις ολοκληρωμένες κυκλοφορίες τα τελευταία πέντε χρόνια, το σχήμα από το Essex έχει προσπεράσει τον χαρακτηρισμό του «ανερχόμενου». Η συνολική ποιότητα των δίσκων τους έχει παίξει σημαντικό ρόλο. Η χροιά του Conor Mason και ο τρόπος που συνδυάζουν φωνητικές γραμμές με οργανικά παρομοίως. Η ικανότητά τους να φτιάχνουν αξιομνημόνευτα μεμονωμένα τραγούδια, γνωστά και ως singles, ακόμα περισσότερο. Το "Moral Panic" έχει κάμποσα από αυτά. Δεν είναι τυχαίο ότι από την άνοιξη που δόθηκε στη δημοσιότητα το πρώτο δείγμα (βλ. "Is Everybody Going Crazy?") έχουν ακολουθήσει άλλα τέσσερα, ενώ στο ρεζερβουάρ υπάρχουν τουλάχιστον άλλα τόσα.

Black Foxxes - "Black Foxxes"

Η άνοιξη έχει ξεχαστεί από καιρό. Το καλοκαίρι τελείωσε και το φθινόπωρο μοιάζει να μην άντεξε ούτε μερικές βδομάδες. Οι μέρες μικραίνουν και ο αέρας έχει δροσίσει για τα καλά. Ο Mark Holley δεν έχει κανένα ενδιαφέρον να παίξει με εμπορικούς κανόνες. Προτιμά να δώσει κάτι στρυφνό και ειλικρινές, αντί να κυνηγήσει την όποια επιτυχία μπορεί να αποτυπωθεί στα charts. Το "Black Foxxes" είναι γεμάτο συναίσθημα, αντιθέσεις, ιδέες και εκείνο το υπέροχο βρετανικό γκρίζο της βροχής.

Milk Teeth - "Milk Teeth"

Δύσκολοι καιροί για ροκ μπάντες. Η Becky Blomfield ξεκίνησε την πορεία της με τους Milk Teeth λίγο πριν τα μέσα της περασμένης δεκαετίας, ενώ η πρώτη φασαρία γύρω από το όνομά τους ήρθε με το "Vile Child" λίγο αργότερα. Με το δεύτερο, ομότιτλο άλμπουμ άφησαν κάπως στην άκρη τα καρό πουκάμισα και τον grungy ήχο για μια πιο punk rock προσέγγιση με skate και τα σχετικά. Παρά τη στροφή, το κέφι και οι γραμμές παρέμειναν δυνατές. Η ανακοίνωση των τίτλων τέλους λίγο αργότερα πόνεσε αρκετά. Το "Transparent" θα μείνει ενθύμιο των όσων πρέσβευε το σχήμα.

Ακούστε επίσης: Μετά από μία σύντομη παύση εργασιών, οι Bombay Bicycle Club επέστρεψαν στην ενεργό δράση με το "Everything Else Has Gone Wrong". Εκ των υστέρων τίποτα δεν φαίνεται να άλλαξε στα χρόνια που μεσολάβησαν. Οι όμορφες μελωδίες με τις ταιριαστές γραμμές, η ισορροπία ανάμεσα σε ρυθμικά και πλήκτρα, οι προσεγμένοι στίχοι και οι μισό-φωτεινές ατμόσφαιρες. Οι συνθέσεις δεν έχουν απαραίτητα κάτι νέο να φέρουν στο τραπέζι, αλλά με κομμάτια σαν το "Eat, Sleep, Wake" η σημασία του γεγονότος ελέγχεται.

Από τις Η.Π.Α. με αγάπη...
Διασπορά σε στυλ από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού

Nothing - "The Great Dismal"

Πιθανόν να πρόκειται για τον shoegaze δίσκο της χρονιάς, ή σε κάθε περίπτωση αυτόν που φαίνεται να εδραιώνει τους Nothing ως μία υπολογίσιμη δύναμη στο χώρο αυτό, και σκεφτείτε ότι δεν είναι καν η καλύτερη δουλειά τους. Πιθανόν και στις δύο αυτές διαπιστώσεις να συντέλεσε το γεγονός ότι ακολουθούν την πεπατημένη σε ότι έχει να κάνει με το είδος αυτό, τικάρουν όλα τα κουτάκια στη λίστα του τι θα έπρεπε να περιμένουμε από ένα shoegaze συγκρότημα και το κάνουν καλά. Είναι δύσκολο για ένα συγκρότημα να μας προσφέρει κάτι που δεν ξέραμε ότι θέλουμε, αλλά καμιά φορά είναι πιο δύσκολο να μας δίνει ακριβώς αυτό που θέλαμε. Οι Nothing φέτος μάλλον εμπίπτουν στη δεύτερη κατηγορία και τους αξίζουν τα εύσημα.

The Buttertones - "Jazzhound"

Τρίτο σερί θαυμάσιο πόνημα από τους Buttertones, αν και ένα κλικ κάτω από τα προηγούμενα δύο, ελέω και της αποχώρησης του κιθαρίστα τους. Όσοι δε βρήκατε κάπου αλλού το γκαραζοσερφ post punk με σαξόφωνο και Joy Division υπόνοιες που ψάχνατε, αυτός σίγουρα είναι ο δίσκος σας. Δυστυχώς κατηγορίες που βάρυναν μέλος του συγκροτήματος για αποπλάνηση ανήλικης σήμαναν όχι απλώς το τέλος του συγκροτήματος αλλά σχεδόν την εξαφάνισή του από προσώπου γης και όλα δείχνουν ότι αυτό ήταν το κύκνειο άσμα μίας κατά τα άλλα πολλά υποσχόμενης καριέρας.

Bambara - "Stray"

Στην ιστορία της μουσικής δεν είναι λίγοι οι καλλιτέχνες που χρίστηκαν αυτόκλητοι διάδοχοι ενός καλλιτέχνη που εξελίχθηκε και άφησε πίσω του ένα κενό στον παλιό ήχο που ο ίδιος όρισε. Κάπως έτσι και οι Bambara έχουν αναλάβει να γίνουν ο Cave και οι Bad Seeds που δεν υπάρχουν πια. Πειράζει που παραείναι όμοιοι; Που μουσική και φωνή έχουν βαλθεί να μας γυρίσουν στα μέσα των 80s; Που ακόμα κι αν δεν το αντιλαμβάνονται η μουσική τους πρόταση εξαντλείται στην επαναφορά και όχι στην εξέλιξη ενός ήχου; Πιθανότατα όχι όσο έχουν τα τραγούδια να το υποστηρίζουν όπως κάνουν στο "Stray". Έτσι κι αλλιώς, η μίμηση είναι η ειλικρινέστερη μορφή κολακείας.

The Men - "Mercy"

Το μόνο που μπορείς επίμονα να αποδίδεις στους πάντα αγαπημένους Men είναι ότι έχουν αποδείξει ότι είναι από τα πιο μουσικά συγκροτήματα της alternative σκηνής. Και με αυτό εννοείται ότι έχουν και τις επιρροές και το παίξιμο και τις ιδέες να υποστηρίζουν ένα τεράστιο μουσικό εύρος που εκτείνεται από το noise rock των πρώιμων ημερών τους που, μέσω του garage rock της μεσαίας περιόδου τους, φτάνει ως το επαρχιώτικο rock των Young-Dylan και τα gospel του Νότου. Αυτό το τελευταίο μίγμα, ίσως μάλιστα και λίγο πιο εσωστρεφές και χθόνιο, είναι που κάνει και πάλι την εμφάνισή του στο "Mercy" και ομολογουμένως είναι ιδιαίτερα ελκυστικό για άλλη μία φορά.

The Strokes - "The New Abnormal"

Οι Strokes είναι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στην ιστορία του rock με τίτλο «πόσο μακριά μπορεί να σε πάει ένα έξοχο ντεμπούτο». Από ό,τι φαίνεται δεν έχει κλείσει ακόμα αυτό το κεφάλαιο ενώ, όσο κι αν το ρεζερβουάρ αδειάζει επικίνδυνα, έχει ακόμα αρκετό καύσιμο για να τους φτάσει στο έκτο τους άλμπουμ. Η υπογραφή του Rick Rubin στην παραγωγή δεν καταφέρνει να αλλάξει τα δεδομένα. Το συγκρότημα που κάποτε επανέφερε την κιθάρα στο προσκήνιο το έχει γυρίσει (και αυτό) στα σύνθια και τους πλαστικούς ήχους. Οι συνθέσεις όμως έχουν κάτι. Πρόκειται για έναν καλό δίσκο σίγουρα που όμως αν είχε κυκλοφορήσει υπό άλλο όνομα δύσκολα θα έβρισκε θέση σε αυτή μας την ανασκόπηση ενώ όσοι τον άκουσαν πιθανότατα το μόνο που θα κρατήσουν είναι μία ευχάριστη αίσθηση διάρκειας 45 λεπτών και ίσως 1-2 τραγούδια. Από την άλλη ο μουσικός Τύπος βρήκε την ευκαιρία που έψαχνε ώστε να μιλήσει για ολική επαναφορά του συγκροτήματος. Ακούστε εμάς και όχι αυτούς.

Ακούστε επίσης: Από το μακρινό Texas μας ήρθε φέτος μια από τις πιο ενδιαφέρουσες προτάσεις της χρονιάς. Οι Narrow Head στο δεύτερο άλμπουμ τους με τίτλο "12th House Rock" μας ταξιδεύουν πίσω στα 90s όπου βαριές κιθάρες συνυπάρχουν με υπνωτικές shoegaze μελωδίες και μελωδικά φωνητικά που παραπέμπουν στους Smashing Pumpkins και τους Deftones. Προσθέστε στην εξίσωση ολίγον από το grunge της σκηνής του Seatle και το post-rock των Slint και θα καταλήξετε με έναν, πιθανά ελαφρώς νοσταλγικό, αλλά σίγουρα απολαυστικό δίσκο.

Great fun to be alone
Solo κυκλοφορίες που ξεχώρισαν

Morrissey - "I Am Not A Dog On A Chain"

Σε μια δύσκολη εποχή για μουσικούς ήρωες, ο Morrissey επέστρεψε με μια εξαιρετική δουλειά. Το "I Am Not A Dog On A Chain", παρά τις όποιες ατέλειες του, που σε μεγάλο βαθμό πάνε πακέτο με τις πολιτικές του πεποιθήσεις του δημιουργού του, αποτελεί μια εντυπωσιακή επιστροφή και, με διαφορά, τον καλύτερο δίσκο του Morrissey μετά το "Ringleader Of The Tormentors" του 2006.

Mark Lanegan - "Straight Songs Of Sorrow"

To "l" είναι ένα πολύ αξιόλογο album στο οποίο συναντάμε όλες τις χαρακτηριστικές μελωδίες του post-‘10s Lanegan. Στον μισό περίπου δίσκο, η μουσική υπόκρουση είναι σχετικά διακριτική και η αδιαμφισβήτητη πρωταγωνίστρια είναι η φωνή του Lanegan, ενώ στο άλλο μισό οι ενορχηστρώσεις του Johannes είναι τις περισσότερες φορές αρκετά ενδιαφέρουσες. Όταν στο μέλλον κάποιος θέλει να ακούσει κάτι από τον Mark Lanegal, ο συγκεκριμένος δίσκος θα είναι σχεδόν πάντα μια υποψήφια επιλογή.

Greg Dulli - "Random Desire"

Είτε με άλλους δέκα μουσικούς, είτε μόνος του, ο Greg Dulli παραμένει εγγύηση στον χώρο της εναλλακτικής rock μουσικής. Και αυτό αποδεικνύεται περίτρανα στο "Random Desire", τον πρώτο ουσιαστικό solo δίσκο του 55χρονου καλλιτέχνη, στον οποίο ξεδιπλώνει εθιστικές μελωδίες και ρομαντικές εξομολογήσεις. Πετυχαίνοντας να μοιάζει συγχρόνως «τόσο ίδιος» και «τόσο διαφορετικός», ο Dulli, επέστρεψε φέτος πιο απελευθερωμένος από ποτέ παραδίδοντας μας μια κυκλοφορία αντάξια της πολύχρονης καριέρας του.

Jehnny Beth - "To Love Is To Live"

Τέσσερα χρόνια μετά το "Adore Life", η φωνή των Savages κυκλοφόρησε φέτος τον πρώτο της προσωπικό δίσκο. Κάπου μεταξύ θορυβώδους industrial, συναισθηματικά φορτισμένων μπαλάντων, κι αμιγώς pop αναζητήσεων, το "To Love Is To Live" είναι μια πλουραλιστική δουλειά που η Beth δεν θα μπορούσε ποτέ να κυκλοφορήσει με το συγκρότημα, με το οποίο έγινε γνωστή στα 10s. Το αποτέλεσμα δεν θεωρούμε πως τη δικαίωσε 100% όμως ο δίσκος σίγουρα αξίζει την προσοχή σας.

EOB - "Earth"

Πρώτη solo κυκλοφορία από τον Ed O'Brien των Radiohead. Το "Earth" είναι μία πρωτοκλασάτη πρόταση για εκείνους που αγαπούν τον εναλλακτικό ήχο καθώς έχει καλοφτιαγμένα τραγούδια και μελωδίες που μπορούν να τραβήξουν την προσοχή σχετικών και μη. Παράλληλα, δεν προσπαθεί να πείσει ότι είναι κάτι περισσότερο από αυτό που φαίνεται ενώ οι όποιοι «πειραματισμοί» γίνονται σε απόλυτα οργανωμένο πλαίσιο. Είναι ευθύ και ουσιαστικό, με παλιομοδίτικη αλλά όχι αναχρονιστική λογική.

Bob Mould - "Blue Hearts"

Τι να πρωτοπεί κανείς για τον Bob Mould; Ας μείνουμε στο ότι έχοντας κυκλοφορήσει πραγματικά σπουδαία άλμπουμ με τους Hüsker Dü και τους Sugar, ο καλλιτέχνης φέτος μας παρέδωσε τον 14ο solo δίσκο της καριέρας του, ο οποίος είναι απλά εξαιρετικός! Το "Blue Hearts" ισορροπεί τέλεια μεταξύ alternative μελωδιών και punk οργής, κάνοντας σαφές πως ο Mould παραμένει εγγύηση και με κάθε νέα του δουλειά καταφέρνει να μας εκπλήσσει ευχάριστα.

Ακούστε Επίσης: Ο Matt Berninger, τραγουδιστής των The National, επέστρεψε φέτος με το πρώτο solo άλμπουμ του. Και μπορεί η μελωδική chamber pop του "Serpentine Prison" να μην κινείται και πολύ μακρυά από τον χαρακτηριστικό ήχο του συγκροτήματος με το οποίο έγινε γνωστός ο καλλιτέχνης, όμως παραμένει μια πολύ όμορφη ηχητική πρόταση που δεν θα μπορούσε να λείπει από εδώ. Χωρίς αμφιβολία, οι φίλοι των The National- τους οποίους θα βλέπαμε και ζωντανά φέτος αν δεν είχαμε μπλέξει με την πανδημία- πρέπει να ακούσουν αυτό το δίσκο.

The Young and the Restless
Τα ντεμπούτα που πρέπει να ακούσετε!

HMLTD - "West Of Eden"

Το ντεμπούτο των HMLTD είναι ένας εντυπωσιακά καλός δίσκος, ένα πραγματικά αξιοπρόσεχτο ντεμπούτο, και, σίγουρα, μια από τις κορυφαίες εναλλακτικές κυκλοφορίες του 2020. Το συγκρότημα, στο "West Of Eden", τη μια στιγμή ροκάρει, την άλλη βυθίζεται σε ηλεκτρονικές, ψυχεδελικές αναζητήσεις, ενώ στην πορεία γίνονται φανερές οι βαθιές britpop ρίζες του, μέσα από ενορχηστρώσεις που θα ζήλευαν κορυφαίοι εκφραστές του είδους. Αν δεν το έχετε ακούσει, να το ακούσετε οπωσδήποτε!

Billy Nomates - "Billy Nomates"

Με άρωμα Sleford Mods, η Billy Nomates στο ντεμπούτο της μας παρέδωσε μια από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις της χρονιάς. Με έντονη προλεταριακή προσέγγιση - που ανά φάσεις φλερτάρει με τον νιχιλισμό -, η νέα μουσικός μιλά για πράγματα καθημερινά ενώ, παράλληλα, καταπιάνεται με "μεγάλα" ζητήματα συνδυάζοντας τις αισθητικές ιδιαιτερότητες της Kate Tempest με τις ανησυχίες της σύγχρονης post-punk σκηνής και την κληρονομιά της electro- pop. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εμείς ήδη ανυπομονούμε για τα επόμενα της βήματα.

Yours Truly - "Self Care"

Το "Self Care" είναι όμορφο, άμεσο και γεμάτο χαμόγελα. Έχει ως αφετηρία ένα μισοξεχασμένο στυλ που άνθισε στα 00s, αλλά την ίδια στιγμή βγάζει αρκετή φρεσκάδα για να μη μοιάζει με απλή αναπαραγωγή του παρελθόντος. Όσοι έζησαν την άνοδο και την πτώση του pop-punk ύφους και αγάπησαν την απλότητα, τους ρυθμούς και τα χαρούμενα συναισθήματά του, σε τούτο το ντεμπούτο θα νιώσουν σαν στο σπίτι τους.

Sorry - "925"

Tο "925" έχει όλα τα στοιχεία ενός καλού ντεμπούτου. Είναι ένα μυστηριώδες ακατέργαστο διαμάντι, το οποίο αναζητά ταυτότητα, καθώς αποτελεί ένα μίγμα indie, noise κι experimental επιρροών, όπου τα γυναικεία και αντρικά φωνητικά των Asha Lorenz και Louis O'Bryen αντίστοιχα, παραπέμπουν σε μια αψιμαχία δύο κακομαθημένων παιδιών. Όμως, χωρίς αμφιβολία μας άφησε μια πολύ ελπιδοφόρα υπόσχεση για το μέλλον αφού ο δίσκος φανερώνει ένα συγκρότημα που, εφόσον καταφέρει να τιθασεύσει λίγο τις επιρροές του, σίγουρα έχει πράγματα να μας δώσει στο μέλλον.

Sports Team - "Deep Down Happy"

Οι Sports Team στο ντεμπούτο τους κατάφεραν να αναμίξουν την τσαχπινιά των Libertines με τις κιθαριστικές διδαχές του Graham Coxon, τον τσαμπουκά των Fontaines DC με τις britpop μελωδίες των Pulp, και την ενέργεια των Franz Ferdinand με το glam rock της δεκαετίας του 1970. Το "Deep Down Happy" είναι μια αξιοπρεπέστατη μουσική πρόταση που δεν θα απογοητεύσει τους οπαδούς του alternative, παρόλο που σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται για κάποια ιδιαίτερα ριζοσπαστική κυκλοφορία.

Ακούστε Επίσης: Ο Paul Banks των Interpol ένωσε τις δυνάμεις του με τον Matt Barrich και τον Josh Kaufman, και μας παρέδωσαν ένα νεοϋορκέζικο, μελωδικό διαμαντάκι που αξίζει την προσοχή σας. Απέχοντας παρασάγγας από όσους θέλουν το folk μίζερο και φτωχό, οι Muzz κυκλoφόρησαν φέτος έναν δίσκο που, ως ένα βαθμό, μπορεί να δημιουργήθηκε για να εκτονώσει τις καλλιτεχνικές ανάγκες των μελών του συγκροτήματος, όμως τελικά κερδίζει τον ακροατή χάρη στην ανεπιτήδευτη ομορφιά που το χαρακτηρίζει.

Dance, dance, dance, dance, dance, to the radio
Τσιγάρα, ουίσκι και post-punk δίσκοι

Algiers - "There Is No Year"

Το συγκρότημα επέστρεψε φέτος, με την τρίτη του δουλειά, πιο συγκροτημένο, πιο ώριμο κι έτοιμο να απευθυνθεί σε μεγαλύτερα ακροατήρια. Το "There Is No Year" μπορεί να κινείται συνολικά σε πιο ασφαλή μονοπάτια από τους προκατόχους του και να μην κρύβει ιδιαίτερες εκπλήξεις, όμως αποτελεί μια απολύτως συνεπής κι άρτια κυκλοφορία από ένα συγκρότημα που σε ένα δίκαιο κόσμο ήδη θα γέμιζε στάδια.

Spectres - "Nostalgia"

Στον τέταρτο δίσκο τους, οι Καναδοί απομακρύνονται από τις Joy Division ρίζες τους και πέφτουν με τα μούτρα στην κληρονομιά των New Order, αλλά και σε αυτή των Smiths και των Chameleons. Το "Nostalgia", χωρίς να εντυπωσιάζει, αποτελεί την πιο ποιοτική τους στιγμή, και οι Spectres δείχνουν έτοιμοι να ακουστούν σε ένα σχετικά ευρύτερο κοινό, παραμένοντας όμως συνειδητά στο underground.

Rope Sect - "The Great Flood"

Το ντεμπούτο των Rope Sect είναι ο αντικοινωνικός, καταθλιπτικός, πραγματικός φίλος που αναζητά κανείς στο post-punk των Pink Turns Blue και στο gothic rock των Christian Death. Είναι αυτός ο δίσκος, που, αναμενόμενα, δεν θα αναταράξει τη σκηνή, ούτε θα συνενώσει ετερόκλητες μουσικές σέχτες, αλλά, μέσα στην αυτοκαταστροφική του φύση θα αποτελεί ένα καλά κρυμμένο μυστικό. Όχι από αυτά τα ένοχα, αλλά από αυτά που μπορείς να τα μοιραστείς μόνο ανάμεσα σε ένα κύκλο εχεμύθειας.

Girls In Synthesis - "Now Here's An Echo From Your Future"

Παρά τον post-punk αέρα τους, οι Girls In Synthesis δικαιούνται απόλυτα τον χαρακτηρισμό του art- rock, αφού η μουσική τους περιέχει πολλές ενδιαφέρουσες και «ανήσυχες» πινελιές. Το "Now Here's An Echo From Your Future" είναι ένα πολύ πειστικό ντεμπούτο από μια κολεκτίβα που δείχνει ότι έχει αρκετά πράγματα να πει.

Cabbage - "Amanita Pantherina"

Η φετινή επιστροφή των Cabbage φανερώνει ένα συγκρότημα που συνεχίζει να ανακαλύπτει νέους δρόμους καλλιτεχνικής έκφρασης ενώ, παράλληλα, δεν διστάζει να εξαπολύσει, όπου χρειαστεί, ισχυρές δόσεις punk ολέθρου. Άλλοτε με glam αέρα κι άλλοτε με αναφορές στους Happy Mondays, το συγκρότημα, στο "Amanita Pantherina", δείχνει να παραμένει μια από τις πιο ενδιαφέρουσες και πολυεπίπεδες φωνές της βρετανικής σκηνής. Μην τους προσπεράσετε!

Ακούστε Επίσης: Στο έκτο τους άλμπουμ οι Soft Kill δεν ανακαλύπτουν το φεγγάρι αλλά μας παραδίδουν έναν μελαγχολικό post-punk δίσκο με έντονες επιρροές από τους Cure και τους Joy Division. Μπορεί το "Dead Kids, R.I.P. City" να μην αποτελεί την κορυφαία τους κυκλοφορία μέχρι σήμερα, όμως σίγουρα είναι ο δίσκος που συνοψίζει καλύτερα το καλλιτεχνικό του όραμα.

Ladies and Gentleman we’re floating in space
Σε ψυχεδελική τροχιά

The Flaming Lips - "American Head"

Πέρασαν πολλά χρόνια αποτυχημένων προσπαθειών μέχρι οι Flaming Lips να αποδείξουν ότι μπορούν ακόμα να κυκλοφορούν καλά άλμπουμ. O Wayne Coyne πιάνει ξανά την πένα του ώστε να γράψει τους αλλόκοτους στίχους του και να τους πλαισιώσει από πραγματικά καλή ψυχεδελική μουσική. Το "American Head" ένας δίσκος που ακούγεται εύκολα, προσεγγίζοντας με τον δικό τους φανταστικό τρόπο τις '60s - '70s εποχές.

King Gizzard & The Lizard Wizard - "K.G"

Το "K.G" δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια της πρώτης καραντίνας και ηχογραφήθηκε εξ’ αποστάσεως, με το συγκρότημα να βρίσκεται διασκορπισμένο στη Μελβούρνη λόγω της πανδημίας. Αυτήν τη φορά, οι King Gizzard & The Lizard Wizard μπαίνουν πιο βαθιά στη θεωρία της μικροτονικής κλίμακας αναμιγνύοντας τη με πλήθος γρήγορων ρυθμών, καταλήγοντας σ’ ένα κράμα ανατολίτικης folk με pop επιρροές. Κι εμποτίζοντας το τελικό αποτέλεσμα με συνεχείς πειραματισμούς, οι Αυστραλοί πετυχαίνουν να κάνουν τη λέξη ψυχεδέλεια να στέκεται επίκαιρα το 2020.

My Morning Jacket - "Waterfall ΙΙ"

To "Waterfall II" αποτελείται ουσιαστικά από κομμάτια που ηχογραφήθηκαν το 2015 στα πλαίσια της κυκλοφορίας του "Waterfall (2015)", αλλά το συγκρότημα αποφάσισε να μην κυκλοφορήσουν τότε. H πανδημία, λόγω της γενικής στασιμότητας, αποτέλεσε την κατάλληλη περίοδο για το συγκρότημα, ώστε να χαρίσει στο κοινό τα "περισσευούμενα" κομμάτια που αποκαλύπτουν μια πιο ευαίσθητη πτυχή της alternative country μουσικής τους.

Οsees - "Protean Threat" / "Metamorphosed" / "Panther Rotate"

Για να μην μπερδευόμαστε. Οι Osees είναι οι γνωστοί Τhee Oh Sees ή The Oh Sees ή Oh Sees κτλ., απλά μάλλον έχουν βαλθεί να μπερδέψουν το Wikipedia, το Spotify και κάθε άλλο μέσο που προσπαθεί να κατηγοριοποιήσει τη δουλειά τους. Μουσικά παραμένουν το ίδιο τρελοί, το ίδιο ψυχεδελικοί, προσθέτοντας λίγη παραπάνω μελωδικότητα στους αέναους πειραματισμούς τους. Ο ιθύνον νους, John Dwyer, ξεπερνά τις συνεχείς αλλαγές του lineup, χαρίζοντας μας φέτος τρεις ολοκληρωμένους δίσκους.

Of Montreal - "UR FUN"

Από την πρώτη νότα του άλμπουμ καταλαβαίνει κανείς την '80s - party αισθητική που χαρακτηρίζει την εν λόγω κυκλοφορία. Είναι ένας ευχάριστος δίσκος, με ξεσαλωτικούς ρυθμούς και χορωδιακά ρεφρέν, μόνο που αυτή τη τη φορά λείπει το κάτι διαφορετικό, το κάτι που συνδέει τους Beach Boys με τον Gary Numan. Λείπουν κομμάτια όπως το "Gronlandic Edit", ένα τραγούδι το οποίο εκ πρώτης όψεως ακούγεται επιφανειακό, αλλά όλοι γνωρίζουν την πραγματική του αξία. Το "UR FUN" αποτελεί ίσως τον καλύτερο δίσκο που έχουν κυκλοφορήσει εδώ και δέκα χρόνια, αλλά όπως και να έχει, πάντα έχουμε τεράστιες προσδοκίες από μία τεράστια μπάντα.

Ακούστε Επίσης: Οι Garcia Peoples έχουν ξεκινήσει την καριέρα τους πολύ δυνατά. Δεν φοβούνται να πειραματιστούν, να "φλυαρίσουν", να τζαμάρουν και να παράγουν έναν πολύ σωστό progressive ήχο. Δεν κρύβουν τις Pink Floyd και Grateful Dead επιρροές τους, διασκεδάζοντας με περίεργους ρυθμούς και riffs, που χαρίζουν μία ψυχεδελική διάσταση στη μουσική τους. Το "Altered Place" είναι ένα φανταστικό κομμάτι. Το "Crown of Thought" επίσης φανταστικό, θυμίζει λίγο το "Every Night" των Human Expression (γνωστό επίσης από τους Last Drive). To "A Reckoning" είναι πιο επικό, το "Shadow" κλείνει ιδανικά το δίσκο, καθένα μοναδικό και ταυτόχρονα όμορφο. Το "Nightcap at Wits’ End" είναι μια καταπληκτική κυκλοφορία από τους Garcia Peoples.

Θόρυβοι και πειραματισμοί
Οι σημαντικότερες στιγμές και τάσεις του experimental rock για το 2020

Οι παλιές καραβάνες

Einsturzende Neubauten - "Alles In Allem"

Όσο κι αν το φρενήρες industrial μοιάζει να ανήκει στο παρελθόν, οι λατρεμένοι μας Einsturzende επιδεικνύουν την ιδανική ωρίμανση. Η πολυαναμένομενη επιστροφή τους ξεχειλίζει ποιότητα, κουβαλάει το παρελθόν υπονοώντας το και γρατσουνάει τις καρδιές μας με γλυκόπικρες βερολινέζικες μελωδίες, σε ένα αστικό βαλς που η φωνή του Blixa θα παίζει πάντα τον ρόλο του καβαλιέρου. Κάθε αντίσταση είναι μάταιη. Θα τραγουδάμε ότι Όλα είναι μέσα σε Όλα μέχρι εκείνο το πιάνο να σβήσει.

Mr Bungle - "The Raging Wrath Of The Eastern Bunny"

Η πιο ξεκαρδιστική μουσική στιγμή του 2020: οι Mr Bungle γελάνε στα μούτρα του ίδιου του hype της επιστροφής τους και μπαίνουν στα charts, επαναηχογραφώντας το ομότιτλο demo του 1986, με all-star thrash metal ομάδα. Λένε στους χιπστεράδες "κάντε ένα moshpit μωρέ, τι σας ζητάμε;" ενώ οι φανατικοί τους πιάνουν καλά το αστείο. Οι Mr Bungle είναι ξανά εδώ, κυρίες και κύριοι, και έχουν όρεξη. Και μην πείτε ότι δεν χωράνε στην εναλλακτική ανασκόπηση: ο Patton είναι που τραγουδάει, το μουρλό rock δεν μπορεί παρά να είναι ακροβολισμένο παντού.

Thurston Moore - "By The Fire"

Μπαίνοντας πια στην πέμπτη δημιουργική του δεκαετία, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι ο Thurston Moore παίζει ακόμα μουσική με το πάθος 18άρη. Το "By The Fire" είναι ακόμα ένα άλμπουμ αειθαλούς rock n' roll, γεμάτο από τους trademark θορύβους του Thurston, αχανή τζαμαρίσματα και στιγμές άχρονης μαγείας. Δεν έχει μεγάλη σημασία αν το άλμπουμ έχει και τις ξεχειλωμένες στιγμές του: βουτηγμένη στην αίγλη του δημιουργού του, αυτή είναι μια δουλειά που κρατάει το ενδιαφέρον, μαζί με τον θαυμασμό και την αγάπη σου.

King Buzzo with Trevor Dunn - "Gift Of Sacrifice"

Οι δυο θρύλοι του αμερικανικού alternative ενώνουν για πολλοστή φορά τις δυνάμεις τους για το δεύτερο σόλο άλμπουμ του Buzz, το οποίο είναι, κατά βάση, ακουστικό. Καλά, μην φαντάζεσαι κανέναν λυρισμό: ατημέλητες και βρώμικες συγχορδίες, μεταλλαγμένα blues φωνητικά, jazzy μπασογραμμές, experimental ιντερλούδια και οι γνωστοί σαρκαστικοί στίχοι ενάντια στο American dream, συγκροτούν το παράξενο cocktail ενός ακόμα πιο παράξενου άλμπουμ που βρωμάει ελευθερία και περιθώριο.

Hey Colossus - "Dances/Curses"

Μετά από σχεδόν είκοσι χρόνια και δεκατρία studio άλμπουμ, οι Hey Colossus μπαίνουν δικαιωματικά σε αυτή την κατηγορία. Επίσης αποτελούν μουσικά το αντίπαλο δέος του Thurston για το 2020. Το "Dances/Curses" είναι ένας υπέροχος δίσκος που τα μπλέκει όλα. Psych, πειραματισμός, noise, post punk και λοξοκοιτάγματα στους Swans, όλα σε ένα ευγενές rock κουβάρι που σου χαρίζει άμα λάχει και έναν από τους ύμνους της χρονιάς ("Donkey Jaw"). Επιτέλους, λατρέψτε τους.

Πειραματικές κορυφές

Human Impact - "Human Impact"

Ακόμα κι αν δεν κατάφερε να μπει στην μεγάλη μας 30άδα, το ντεμπούτο των Human Impact έχει αγαπηθεί πολύ εδώ στο rocking.gr. Δεν είναι τα βαριά βιογραφικά των μελών (Unsane, Swans και ω, θεοί! Cop Shoot Cop), ούτε η νοσταλγία που μας φέρνει πίσω στους rock πειραματισμούς των χρυσών 90s. Είναι μια χούφτα από φανταστικές industrial rock κομματάρες που συνδυάζουν attitude, ρυθμούς και μελωδίες που μόνο ένα πολύ ξεχωριστό γκρουπ μπορεί. Και οι Human Impact είναι εμφανώς τέτοιο.

Anna Von Hausswolff - "All Thought Fly"

Όταν η Anna ανακοίνωσε ότι το επόμενο άλμπουμ της θα ήταν instrumental και βασισμένο στο εκκλησιαστικό όργανο, η είδηση έμοιαζε με κακή διαχείριση του momentum στο οποίο βρίσκεται. Το ότι τελικά το "All Thoughts Fly" μας κέρδισε με άνεση, ότι μας παρέσυρε σε ένα αινιγματικό vibe κι ότι μας επέβαλλε τις ατμόσφαιρες του, είναι μια καθαρή απόδειξη ότι η Anna είναι κάτι παραπάνω από βασική υποψήφια διάδοχος του θρόνου των Swans: είναι η experimental βασίλισσα που, με ένα νεύμα της, θα τρέχουμε όλοι στις κατευθύνσεις που μας προστάζει.

The End - "Allt Är Intet"

Παρόλο που ο άνθρωπος είναι σαξοφωνίστας, φαίνεται ότι το πειραματικό rock χρειάζεται μία τουλάχιστον κορυφαία δουλειά κάθε χρόνο από τον Mats Gustafsson. Οι The End είναι μια σοκαριστική μπάντα. Jazz, noise, grind, folk και ψυχεδέλειες ενώνονται εις σάρκα μίαν, ιδρώνουν, ουρλιάζουν, χτυπάνε τα σωθικά. Το δεύτερο άλμπουμ τους δεν είναι απαραίτητα καλύτερο του πρώτου, είναι όμως ξανά η μεταμόρφωση του πόνου και της κάθαρσης σε ήχο, ένα μουσικό μπάσταρδο χωρίς πατρίδα και με μόνο προορισμό το τέλος. Σας προειδοποιήσαμε.

Deafkids & Petbrick - "Deafbrick"

Αυτός μοιάζει να είναι ο απόλυτος experimental ήχος του σήμερα. Tribal ρυθμοί-φωτιά, θόρυβοι, σπασμένα ηλεκτρονικά, καθαρά πολιτικός μουσικός λόγος και μια υπόκωφη punk πρωτοπορία να καθοδηγεί τα τραγούδια, η σύμπραξη αυτή σαρώνει στο πέρασμα και αφήνει πίσω μόνο στάχτη και ιδρώτα. Κι ενώ οι Petbrick του Igor συμβάλλουν με soundtrack-ικές αναφορές, γίνεται όλο και πιο προφανές ότι οι Deafkids είναι οι Ministry της γενιάς μας, χωρίς το rockstar-ιλίκι και με πιο jungle διαθέσεις. Α, και πιο διασκεδαστικοί.

Metz - "Atlas Vending"

Όχι πάρα πολύ μακριά από το σύμπαν των Human Impact, η πρόταση των Metz διατηρεί αρκετές από τις punk/core αφετηρίες της, μασκαρεύοντας τις κάτω από πελώρια noise rock riffs και απροκάλυπτα feel good ρυθμούς. Κι ενώ κάποιες μελωδίες τρυπώνουν στα τραγούδια του, το "Atlas Vending" εκφράζει πρωτίστως τις νευρώσεις της καθημερινότητας, με την αίσθηση ενός rock κατεπείγοντος. Κοινώς, αλμπουμάρα, και αν πατώντας το play δεν ταρακουνηθείς, μάλλον πρέπει να αλλάξεις άθλημα.

New Sounds

Tētēma - "Necroscape"

Το είπαμε από την αρχή, αυτό το project δεν πρέπει να παρανοηθεί ως "ένα ακόμα Patton-ικό πείραμα". Η συνθετική αύρα του Anthony Pateras διαχέεται στα tracks του δίσκου κι εξερευνάει άγνωστες ειδολογικές προσμίξεις και παράξενα συναισθήματα, με ηλεκτρονικά και ακουστικά όργανα και με τις παλαβομάρες του Patton να έχουν μάλλον δευτερεύον ρόλο. Πρόκειται για έναν πολύ ενδιαφέρων και παντελώς ακατάτακτο avant rock δίσκο που αξίζει να εξερευνηθεί.

Horse Lords - "The Common Task"

Τα modular όργανα και τα microtonal κουρδίσματα «φοριούνται» πολύ σε ένα σωρό πειραματικούς δίσκους τα τελευταία χρόνια, λίγες όμως μπάντες επιτυγχάνουν έναν τόσο επίκαιρο ήχο όσο οι Horse Lords. Οι καθαρές math rock αφετηρίες των τραγουδιών τους και τα αλλόκοτα μετρήματα μοιάζουν να εκσυγχρονίζουν τις σχετικές διδαχές των early 00s γιγάντων, χρησιμοποιώντας μηδαμινές παραμορφώσεις. Γνήσια εξερευνητικό rock για γνήσιους rock σπασίκλες.

PÅGÅ - "The Evil Year"

Μέχρι και οι ηχητικοί εξτρεμιστές λύγισαν με αυτό το διαμαντάκι. Τα αδέρφια Åhman των In Solitude επιστρέφουν με ένα project που ανήκει μόνο στο δικό του παραμύθι. Εκεί που το post punk ενώνεται με μια δαιμονική folk, εκεί που το kraut συναντά τις τελετουργίες του δάσους, θα βρεις το "The Evil Year" να κείτεται, σαν ξόανο που έπεσε από τον ουρανό. Ανώνυμο, ομιχλώδες και ακατέργαστο, αυτό το άλμπουμ κατασκευάζει ένα αισθητικό μυστήριο και δίνει νέα έννοια στη φράση «rock πειραματισμοί».

JeGong - "I"

Ένα από τα πιο όμορφα experimental άλμπουμ της χρονιάς ήρθε από το ντεμπούτο των JeGong. Η συνεργασία των Dahm Cipolla και Reto Mäder απέδωσε ένα γοητευτικό κράμα κινηματογραφικού post και kraut επιρροών, σε ασπρόμαυρες ηχητικές δυστοπίες που δεν χάνουν τον χαρακτήρα και την ευγένεια τους. Από τους Can ως τους Grails, οι JeGong ξυπνάνε κορυφαίους συνειρμούς και αναμένουμε τη συνέχεια με μεγάλο ενδιαφέρον.

Wasted Shirt - "Fungus II"

Αναρχία, θόρυβος και ξύλο. Ο αξιότιμος κύριος Ty Segall και ο ντράμερ των Lightning Bolt Brian Chippendale φτιάχνουν νέο project και πλακώνονται σε ένα πειραματικό όργιο που περιλαμβάνει κακομούτσουνα noise riffs, ακόμα πιο κακομούτσουνα φωνητικά και τρελά breakbeats. Η τεράστια τους εμπειρία είναι εμφανής στο πόσο δομημένοι είναι οι αυτοσχεδιασμοί τους και το "Fungus II" αποτελεί συνολικά ένα από τα πιο ενεργητικά experimental άλμπουμ της χρονιάς.

Check also: Η Anna Von Hausswolff δεν έβγαλε μόνο σόλο δίσκο: μαζί με εξαιρετικούς Σουηδούς μουσικούς κυκλοφόρησε ως Bada ένα πολύ ωραίο άλμπουμ, όπου το όργανο συναντά κιθαριστικά κρεσέντο. Οι Mansur αποτελούν τη φυσική συνέχεια των The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble και το ντεμπούτο τους περιπλέκει πειραματικά και ethnic στοιχεία. Πλήρως ακατάτακτοι και πασπαρτού οι Mamaleek, συνεχίζουν το απόκρυφο μουσικό τους κολάζ. Οι Αμερικανίδες Ohmme από την άλλη έχουν δροσερό περίβλημα, art rock αιτιάσεις και θορυβώδη ξεσπάσματα. Σε σχέση με το noise rock πάντως, κανένα γκρουπ δεν έχει τόσο άγριες διαθέσεις όσο οι Bruxa Maria και το πραγματικά τσαντισμένο τους στυλ. Τέλος, πήραμε μια δόση από το πειραματικό post των αγαπημένων Oiseaux-Tempête, έστω και με αφορμή ένα soundtrack.

Όχι alternative, εναλλακτικοί
Η εγχώρια σκηνή στη δική μας γλώσσα

Υπόγεια Ρεύματα - "Η Γη Που Αφήνω"

Χωρίς πολλές τυμπανοκρουσίες και κρατώντας χαμηλούς τόνους, ένα από τα συγκροτήματα που όρισαν τη δεκαετία του ‘90 στο ελληνικό rock επέστρεψαν βρίσκοντας τον εαυτό που είχαν χάσει. Όσοι αγάπησαν το συγκρότημα αυτό σε οποιοδήποτε σημείο της μέχρι τώρα πορείας του δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι θα αγαπήσουν και αυτόν τον δίσκο. Αλλά και όσοι δεν τους είχαν δώσει κάποια ευκαιρία μέχρι τώρα πιθανόν να εκτιμήσουν την ώριμη ματιά τους και τα όσα σύγχρονα έχουν να πουν. Αν όλα αυτά δεν είναι επίτευγμα, τότε το ότι καταφέρνουν ταυτόχρονα και να δοκιμάζουν πράγματα και να κρατάνε την ομοιογένεια και να προσφέρουν πραγματικά καλά τραγούδια, σίγουρα είναι.

Λευκή Συμφωνία - "Σαν Τον Ήλιο"

Η δεύτερη εξίσου, αν όχι περισσότερο λόγω των ετών απουσίας, σημαντική επιστροφή στο ελληνόφωνο rock. Ένα συγκρότημα του οποίου σχεδόν κάθε δίσκος τούς πήγαινε και σε νέα κατεύθυνση χωρίς ποτέ να απογοητεύουν, κυκλοφόρησε κάτι που εν τέλει ίσως αποτελεί τον πυρήνα του ποιοι πάντα ήταν. Με πολλές '80s post-punk και dark wave αναφορές, είναι γλύκισμα για τα αυτιά οποιουδήποτε ενθουσιάζεται με τον ήχο αυτό. Και εδώ που τα λέμε, με το σύγχρονο revival κίνημα να είναι ακόμα ισχυρό, κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει καν ότι βρίσκονται εκτός μόδας.

Μινέρβα - "Konserva"

Εντάξει, τεντώνουμε λίγο τους κανόνες για να χωρέσουμε αυτό το δίγλωσσο δισκάκι που μας διασκέδασε αρκετά μέσα στη χρονιά με το garage punk του. Τίποτα το πρωτόγνωρο δε συμβαίνει στα 38 λεπτά της διάρκειάς του αλλά όπως σε κάθε καλό δίσκο του είδους, λίγο η νεανική ορμή, λίγο το attitude, λίγο ο αποτελεσματικά τραχύς ήχος δίνει αυτό που χρειάζεται ο ακροατής και αναπληρώνει την έλλειψη πιο αξιομνημόνευτων τραγουδιών. Πρώτο δείγμα θετικό, αλλά έχουν ακόμα μέτρα να διανύσουν για να γίνουν κάτι παραπάνω από μία διασκεδαστική ακρόαση. Αν φυσικά το θέλουν κιόλας γιατί, ας μην το υποτιμάμε, δεν είναι μικρό πράγμα.

ΦΑΚΑ - "Κρίση Πανικού"

Ο χαβαλές στη μουσική ποτέ δεν ήταν αποτρεπτικός παράγοντας ειδικά όταν δεν είναι το μόνο στοιχείο βάσει του οποίου προσπαθεί ο μουσικός να προσελκύσει τον ακροατή. Υπό αυτή την έννοια οι ΦΑΚΑ ισορροπούν άξια ανάμεσα στην ανάλαφρη διάθεση και το πόσο σοβαρά παίρνουν τη μουσική τους. Το ελληνικό rock τους έχει στις καλύτερες στιγμές του punk στοιχεία αλλά γενικά παραμένει σε αυτή τη μεγάλη οικογένεια συγκροτημάτων και ήχου που μόνο σε αυτή τη γωνία των Βαλκανίων δημιουργήσαμε. Το κακό είναι ότι το σύνολο αποδεικνύεται αρκετά άνισο, κάποιες στιγμές θυμίζουν Ρόδες, άλλες Ξύλινα Σπαθιά και μετά πάλι κάτι εντελώς διαφορετικό. Ακόμα και μέσα στο ίδιο τραγούδι διάχυτες καλές ιδέες δεν αναπτύσσονται όπως θα έπρεπε. Πιθανόν όμως και οι ίδιοι να κατάλαβαν ότι το τραγούδι που βάφτισε το δίσκο τους είναι η καλύτερη συνεισφορά τους και θα πρέπει να είναι πυξίδα για το μέλλον τους.

The Callas - "Είμαι Ένα Ξενοδοχείο"

Δεν ξέρω τι λέει για το μέλλον το ότι ένα παραδοσιακά αγγλόφωνο συγκρότημα επιστρέφει με αποκλειστικά ελληνικό στίχο. Να βρισκόμαστε άραγε μπροστά σε μία αναζωπύρωση των ελληνόφωνων; Να είναι η έμπνευση που άντλησαν από Έλληνες συνθέτες παλαιότερων δεκαετιών; Ό,τι και να είναι, το "Είμαι Ένα Ξενοδοχείο" δεν δείχνει να μπορεί να καταστεί ως μία ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα πρόταση, περισσότερο δεν εκθέτει, παρά συγκινεί, περισσότερο παίζει άμυνα, παρά τελικά επιτίθεται και κερδίζει χαμένα εδάφη. Από την άλλη το riff-άκι του "Παγκράτι, Βράδυ" και η συνολική του ενορχήστρωση σε καλεί να επιστρέψεις ξανά και ξανά για νέα ακρόαση, κι αυτό δεν είναι καθόλου αμελητέο.

Excuse me, do you speak English?
Οι αγγλόφωνες εγχώριες κυκλοφορίες που ξεχωρίσαμε φέτος

Goodbye Bedouin - "The Shaking People"

Οι Goodbye Bedouin είναι ένα συγκρότημα που συγκεντρώνει στον πυρήνα του εμπειρίες και βιώματα από εποχές Playground Noise και Raining Pleasure και γι' αυτό και το πεπειραμένο μυαλό των μελών της μπάντας επέλεξε μια δυνατή φωτογραφία για εξώφυλλο του καινούργιου της άλμπουμ, με τίτλο "The Shaking People". Mε rock’n’roll διάθεση κι έντονη την επιρροή των Velvet Underground, οι Goodbye Bedouin κέρδισαν το στοίχημα του δίσκου και μένει να τους δούμε και πάνω στο σανίδι για να πειστούμε απόλυτα για την αξία τους.

The Bonnie Nettles - "The Bonnie Nettles"

Οι Bonnie Nettles σχηματίστηκαν το 2016 και τα μέλη τους δεν συμμετείχαν σ' άλλα συγκροτήματα νωρίτερα με αποτέλεσμα τα πρώτα τους δισκογραφικά βήματα να αργήσουν λόγω έλλειψης εμπειρίας. Το ομώνυμο ντεμπούτο τους περιλαμβάνει brit pop στοιχεία επενδυμένα με νοσταλγικά φωνητικά και μπόλικο rock 'n' roll. Και μπορεί τα καλούπια στα οποία πατάνε να μην είναι καινούργια, όμως η προσέγγιση τους είναι ιδιαίτερα φρέσκια και αυτό είναι που τους κάνει πραγματικά ξεχωριστούς.

Kooba Tercu - "Proto Tekno"

Αν ακόμη αναρωτιέστε τί είναι αυτό το μουσικό γιατρικό που αναζητούμε όλοι και ονομάζεται ψυχεδέλεια δεν έχετε παρά να αφεθείτε στη μαεστρία του "Proto Tekno" και να πάρετε τη γλύκα σε μικρές δόσεις όπως άλλωστε ορίζει η μουσική. Στο τέλος της ακρόασης του δίσκου σας εγγυόμαστε πως θα ευχαριστείτε το συγκρότημα για αυτό το άλμπουμ.

Mechanimal - "Crux"

Στον τέταρτο δίσκο τους με τίτλο "Crux", οι Mechanimal δείχνουν απελευθερωμένοι από φόρμες και τάσεις. Χωρίς να χάσει τίποτα σε επίπεδο συνέχειας και ηχητικής ομοιογένειας, το συγκρότημα διευρύνει τον ήχο του χαρίζοντας μας ένα δίσκο όπου κάθε κομμάτι δείχνει να έχει κερδίσει επάξια τη θέση του σε αυτόν. Επενδύστε άφοβα!

Vagina Lips - "Outsider Forever"

Μετά την κυκλοφορία του ελληνόφωνου μουσικού project Μazoha ο πολυγραφότατος Τζίμης Πολιούδης μας παρουσιάζει τη συνέχεια του "Generation Y", το "Outsider Forever". Πρόκειται για ένα γλυκόπικρο dream pop πάρτυ με αρκετές indie αναφορές. Ο δίσκος ξεχειλίζει έμπνευση και όρεξη για δημιουργία, αλλά του λείπει η έκρηξη και το πάθος. Χωρίς αμφιβολία όμως, κάθε νέα δουλειά των Vagina Lips είναι ένα γεγονός που αξίζει την προσοχή μας.

Ακούστε Επίσης: Το ντουέτο των Strawberry Pills κυκλοφόρησε το, εμπνευσμένο από την Agatha Christie, ντεμπούτο του, τον Οκτώβριο του 2020. Το "Murder To A Beat" κινείται στο χώρο του darkwave καθώς συνδυάζει goth ατμόσφαιρες με κιθαριστικά περάσματα και ηλεκτρονικές επιρροές και, χωρίς αμφιβολία, αποτελεί μία από τις πιο αξιόλογες κυκλοφορίες της φετινής χρονιάς.

Spotify Playlist   

  • SHARE
  • TWEET