Thurston Moore

By The Fire

Daydream Library (2020)
Από τον Σπύρο Τσούτσο, 14/12/2020
Ο Thurston Moore εναλλάσσει ιδανικά τις χαοτικές, πρωτόλειες συνθέσεις του με άψογα κιθαριστικά riff, χαρίζοντας έναν σπουδαίο δίσκο
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

O πάλαι ποτέ frontman των Sonic Youth επιστρέφει με έναν άρτιο δίσκο, πιστό στις rock καταβολές του και παράλληλα εμπλουτισμένο με άπειρα κιθαριστικά riffs και άπειρους κιθαριστικούς πειραματισμούς. Μαζί του συναντάμε τον Deb Googe (My Bloody Valentine) στο μπάσο καθώς και τον ντράμερ των Sonic Youth, Steve Shelley.

Εννιά χρόνια μετά την τελευταία συναυλία των Sonic Youth, ο Thurston Moore συνεχίζει να υπηρετεί τον ήχο που αγάπησε με μεγάλη επιτυχία. Φαίνεται ότι με το πέρασμα των χρόνων έχοντας πετύχει όσα επιθυμούσε ως ένας φιλόδοξος ρόκερ, θέλει πια να επιστρέψει σε μία πρώιμη φάση της ζωής του, όταν μαζί με την Kim Gordon είχαν μπροστά τους ένα λευκό χαρτί, στο οποίο μπορούσαν να δημιουργήσουν ότι ήθελαν και όπως το ήθελαν. Αυτό φάνηκε στο έπακρο στην προηγούμενη δουλειά του "Spirit Councel (2019)", ένα τριπλό δίσκο, με τον καθένα να περιέχει ένα μεγάλης διάρκειας (30-60 λεπτά) ορχηστρικό κομμάτι. Στο "By the Fire" κυριαρχεί ένας διάλογος μεταξύ απτών rock τραγουδιών και δεκάλεπτων πειραματισμών.

Το εναρκτήριο "Hashing" μαζί με τα "Cantaloupe", "Calligraphy" είναι τρία κομμάτια τα οποία άνετα θα μπορούσαν να καταταχθούν στα best of του Moore. Για ακόμα μία φορά καταφέρνει να γράψει άψογα riffs, συνδυάζοντας πολλά layers κιθάρας τα οποία δένουν ιδανικά μεταξύ τους. Η κιθαριστική πανδαισία διακόπτεται μόνο όταν είναι απαραίτητο μέσω της φωνής του Αμερικανού, η οποία εξιστορεί αλλεπάληλες ιστορίες, με πρωταγωνιστές λευκές γαρδένιες, μικροσκοπικούς ήλιους που χορεύουν και μορφές κάτω από το φεγγαρόφωτο. Υπάρχει γενικά μια ποιητική διάθεση από τον Moore.

Τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου δεν επιδέχονται ανάλυση. Ποτέ κανείς δεν θα μάθει πως τα λένε, δεν θα τα σιγοτραγουδήσει, δεν θα προσπαθήσει να τα παίξει στην κιθάρα, αλλά αυτό είναι το νόημα. Αυτή είναι η δύναμή τους. Πολλές φορές ένα κομμάτι αποκτά νόημα μέσω της ανωνυμίας του. Υπάρχουν στιγμές που δεν σε νοιάζει τι ακούς, πότε άρχισε ή πότε θα τελειώσει. Απλά σου αρέσει αυτό που ακούς. Ο Moore δεν έχει ανάγκη πια να χαρίσει στο κοινό του άλλη μια μεγάλη επιτυχία. Έδωσε πολλές όταν έπρεπε στα τέλη της δεκαετίας του '80 και στις αρχές '90, καθώς και το πιο cool εξώφυλλο στην ιστορίας της rock μουσικής. Πλέον έχει ανάγκη να χαρίσει συναισθήματα. Οι απανταχού θαυμαστές του θα νιώσουν την ειλικρινή του διάθεση, απολαμβάνοντας έναν σπουδαίο δίσκο.

  • SHARE
  • TWEET