Mark Lanegan

Σταθερή αξία ο crooner από το Ellensburg. Σκάρτους έξι μήνες μετά το πολύ καλό "Somebody's Knocking", το οποίο τελικά αποδείχτηκε grower, ο Lanegan έβγαλε νέο δίσκο. Το τόσο μικρό κενό δεν είναι κάτι συνηθισμένο ούτε καν για τη δική του, sui generis περίπτωση. Το "Band" έφυγε δίπλα από το όνομα απροειδοποίητα θα έλεγα, μια και τόσο το "Gargoyle", αλλά και το "Somebody's Knocking" o Mark τα έχει φτιάξει με μεγάλη συνεισφορά από τον παλιόφιλό του Alain Johannes και όχι τόσο από τους Βέλγους, αλλά τα έβγαλε ως "Mark Lanegan Band".

Αποφεύγοντας να ακούσω πρόωρα τόσο το πρώτο single "Skeleton Key" όσο και το δεύτερο "Bleed All Over", βούτηξα κατ' ευθείαν στην ολότητα του δίσκου. Μια ώρα - ζόρικο. Ένα drum track που ακούγεται σαν σιδηρόδρομος και ένα εφέ σαν παραμορφωμένη καμπάνα που σφυρίζει στο "I Wouldn't Want To Say" δίνουν το έναυσμα. Όντας εντυπωσιασμένος από τα τύμπανα, με έκπληξη διαπίστωσα ότι στο συγκεκριμένο κομμάτι παίζει ο γίγαντας Jack Irons, ο οποίος συνεργάζεται συχνά-πυκνά με τον Lanegan από το "Blues Funeral" και μετά.

Το ευαίσθητο "Apples From A Tree" δίνει τη σκυτάλη στο υπέροχο "This Game Of Love", στο οποίο τα ισότιμα γυναικεία φωνητικά έρχονται από την εδώ και μιάμιση δεκαετία σύζυγό του, τη Shelley Brien. Οι αργόσυρτες, μελωδικές διφωνίες κλέβουν την παράσταση, με τη μουσική να είναι σχεδόν συνοδευτική και η μπάσα φωνή της Brien δένει πολύ ωραία με αυτή του Lanegan. Το single "Bleed All Over" είναι το πρώτο up tempo κομμάτι που συναντάμε στον δίσκο, ενώ το "Churchbells, Ghost" συνεχίζει μελαγχολικά.

Ομολογώ πώς διατρέχοντας το "Internal Hourglass Discussion" βγήκα ελαφρώς εκτός των ορίων του comfort zone που μπορώ να αντέξω χωρίς κιθάρες - είναι πολύ απλοϊκά ηλεκτρονικό για τα γούστα μου κι έχει έναν ελαφρώς ενοχλητικό, επαναλαμβανόμενο ρυθμό. Μετά από λίγο όμως, έρχεται αυτό το "Skeleton Key", με τα υποβλητικά πλήκτρα από την εισαγωγή ακόμα και σε κάνει να αναρωτιέσαι πώς στο καλό καταφέρνει ο Lanegan και τρυπώνει σε κάθε του δίσκο κομμάτια που βγάζουν την αίσθηση του μεγαλείου. Μιλάμε για ένα κομμάτι με απλό ρυθμό, σχετικά απλή ενορχήστρωση, χωρίς καν κιθάρες, που καταλήγει σε ένα αρχοντικό αποτέλεσμα.

Έχοντας μπει για τα καλά στο δεύτερο μισό του δίσκου, το mellotron (του John Paul Jones, παρακαλώ) στο "Ballad Of A Dying Rover" συνεισφέρει αποφασιστικά στο απόκοσμο, ηλεκτρονικό blues αποτέλεσμα. Κάπου εδώ διαπιστώνω ότι ίσως για πρώτη φορά σε δίσκο του Lanegan η φωνή του ακούγεται σε κάποια σημεία λίγο κουρασμένη ή εύθραυστη. Αυτό συμβαίνει στα τραγούδια που έχουν πιο απαισιόδοξο ύφος και μπορώ να πω ότι τους ταιριάζει κιόλας, απλώς αξίζει αναφοράς.

Στο αφιερωμένο στον επί δεκαετίες φίλο του Dylan Carlsson "Hanging On (For DRC)", ο Lanegan εξιστορεί ωμά ότι, δεδομένου του θανάτου που έχουν βιώσει δίπλα τους ("our comrades fall like meat from bone" τραγουδάει γλυκά), την έχουν γλιτώσει φτηνά. Καλά τα λέει... Στο "Burying Ground" η φωνή και πάλι μεγαλουργεί χωρίς να χρειάζεται κάτι περισσότερο από την παρέα μιας μικρής μελωδίας, ενώ το "At Zero Below" αποκτά μεγάλη ζωντάνια από το βιολί του υπερκινητικού Warren Ellis. Το κλείσιμο έρχεται με το "Eden Lost And Found" που μου βγάζει ένα αίσθημα αποχαιρετισμού, σαν πλοίο που χάνεται στον ορίζοντα, με την περιοδική ένταση πλήκτρων και εγχόρδων να σβήνει σιγά-σιγά.

Το μοτίβο με το οποίο βάζει το όνομα έξω από τις κυκλοφορίες του νομίζω πως θα παραμείνει μυστήριο. Έχοντας όμως καταλήξει τελεσίδικα ότι τελικά όλες θα καταλήγουν στο "L" στη δισκοθήκη μου, απόλαυσα το νέο πόνημα του αγαπημένου μου τραγουδιστή χωρίς ανούσιες λεπτομέρειες στο μυαλό μου. Δεν κρύβω ότι αρχικά υπήρχε μια ελαφρώς αρνητική προδιάθεση και μια αμφιβολία για τη δημιουργικότητά του εξ αιτίας του πολύ μικρού διαστήματος από την προηγούμενη κυκλοφορία του, ειδικά αφού μιλάμε για δεκαπέντε κομμάτια. Με τις ακροάσεις όμως, όλα αυτά διαλύθηκαν για τα καλά.

Στον μισό περίπου δίσκο η μουσική υπόκρουση είναι σχετικά διακριτική και η αδιαμφισβήτητη πρωταγωνίστρια είναι η φωνή του Lanegan, ενώ στο άλλο μισό οι ενορχηστρώσεις του Johannes είναι τις περισσότερες φορές αρκετά ενδιαφέρουσες. Δεν ξέρω αν το "Straight Songs Of Sorrow" θα χωρούσε στον οδηγό που είχαμε κάνει για την εκτενέστατη δισκογραφία του Lanegan με τόσο ανταγωνισμό που αντιμετωπίζει. Ξέρω όμως ότι πρόκειται για ένα αξιόλογο album, με όλες εκείνες τις χαρακτηριστικές μελωδίες του post-‘10s Lanegan να απαντώνται μέσα του σε αφθονία. Έχω την αίσθηση πως όταν κάποιος μας στο μέλλον θέλει να ακούσει κάτι από τον Mark, ο συγκεκριμένος δίσκος θα είναι σχεδόν πάντα μια υποψήφια επιλογή. Με την απαραίτητη συνοδεία του, άρτι εκδοθέντος και αφιχθέντος, αυτοβιογραφικού του βιβλίου κι ενός καλού ουΐσκι. Εις υγείαν του Αγίου Πνεύματος, αμήν!