Green Day

Με μεγάλη δύναμη έρχεται μεγάλη ευθύνη. Όλοι το ξέρουν αυτό. Στην περίπτωση των Green Day η δύναμη μοιάζει να έχει ξεφτίσει. Όχι παράλογα. Δεν είναι η παρέα που σχεδόν μια ζωή πίσω κυκλοφόρησε το "Dookie". Δεν είναι οι ίδιοι που, ενώ όλοι τους είχαν ξεγραμμένους, πήραν τον κόσμο παραμάζωμα φωνάζοντας στην ηλίθια Αμερική. Δεν είναι καν το ίδιο συγκρότημα που μετά τη θριαμβευτική επιστροφή κατάφερε να φτιάξει έναν δίσκο αρκετά μεγάλο για να δώσει υποστηρικτικό υλικό για μιούζικαλ στο Broadway. Διάολε, από τότε έχουν περάσει έντεκα χρόνια.

Στη δέκατη τέταρτη δουλειά του σχήματος οι απαιτήσεις δεν (θα έπρεπε να) είναι πολλές. Ούτε για τους ελιτιστές και για όσους όταν έβγαινε το "Insomniac" έσπευδαν να το χρήσουν ως ό,τι χειρότερο υπήρξε ποτέ, ούτε για εκείνους που για κάποιον ακατανόητο λόγο περιμένουν ένα νέο punk rock αριστούργημα. Το τρίο άφησε το στίγμα του στο ύφος και σε γενιές ολόκληρες, αλλά πλέον μετρά τρεις γεμάτες δεκαετίες δισκογραφίας. Το να έχει κανείς την απαίτηση από αυτούς να καινοτομήσουν ή να ξαναδώσουν πνοή στον οποιονδήποτε ήχο, είναι παράλογο. Το έκαναν ήδη μία φορά.

Όση μετριοπάθεια κι αν επιστρατευθεί ωστόσο εδώ η κατάσταση είναι δύσκολη. Το ομώνυμο και το "Fire, Ready, Aim" που ανοίγουν το άλμπουμ είναι ενδεικτικά. Συμπαθείς μελωδίες, μετρήματα για κούνημα και ρυθμικά χειροκροτήματα, έξυπνα κοψίματα, με εκσυγχρονισμένες λεπτομέρειες για φρεσκάδα, κι έτοιμα για ραδιόφωνα και σανίδι. Στα τεσσεράμισι λεπτά όμως κάτι λείπει. Ίσως πολλά κάτι. Θέλετε η υπέρ-γυαλισμένη παραγωγή; Θέλετε η υπέρ-απλουστευμένη λογική; Θέλετε ότι οι ίδιοι και άλλοι τα έχουν πει απείρως καλύτερα; Σε κάθε περίπτωση το αποτέλεσμα είναι ένα μεγάλο meh, όπως θα έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι.

Στα δέκα κομμάτια δεν υπάρχουν κραυγαλέες αδυναμίες, αλλά ούτε και στιγμές που πραγματικά ξεχωρίζουν. Το πρώτο πιθανότατα κάπως σχετίζεται με το γεγονός ότι η διάρκεια δεν ξεπερνά τα 27 (είκοσι επτά) λεπτά ή με την απολύτως ασφαλή λογική των συνθέσεων. Για το δεύτερο υπάρχουν δύο-τρεις διαφορετικές εκδοχές ανάλογα με την αυστηρότητα και τα γούστα του καθενός. Ανάμεσα στο ξεφωνημένο rock 'n' roll "Stab You In The Heart" και το "Junkies On A High", για το οποίο ο Homme λογικά έχει στείλει μηνύσεις, η ευθύτητα του "Sugar Youth" μοιάζει με όαση. Το αυτό και για το κλείσιμο-φόρο τιμής στους Clash του "Graffitia", κι ας βγάζει μάτι.

Τα τινά για το "Father Of All..." είναι δύο· είτε ο Billie Joe, ο Mike Dirnt και ο Tré Cool προσπάθησαν πολύ, είτε δεν προσπάθησαν καθόλου. Κοιτώντας το εξώφυλλο, το δεύτερο μοιάζει σχεδόν βέβαιο. Τα ηχητικά δάνεια (sic) που ξεπετάγονται από παντού και οι αρκετοί επιεικώς αδιάφοροι στίχοι, παρομοίως. Οι στρογγυλεμένες γωνίες και κυρίως το brand name της μπάντας, που δεν έχει να αποδείξει τίποτα σε κανέναν, ισορροπούν κάπως την πλάστιγγα. Όπως και να 'χει, το σύνολο κυλάει σαν ένα συμπαθές άκακο ροκάκι. Δεν θα ήθελα να ήξερα σε ποιο σύμπαν αυτό μπορεί να ακουστεί ως κομπλιμέντο.