Jehnny Beth

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ θεωρώ ότι οι Savages είναι ένα από τα πιο αξιόλογα συγκροτήματα των '10s. Και απ' ό,τι φαίνεται δεν είμαι ο μόνος αφού το "Silence Yourself", δικαίως, βρήκε μια θέση στη λίστα μας με τα καλύτερα alternative άλμπουμ της προηγούμενης δεκαετίας. Κι όσοι είχαν την ευκαιρία να τις δουν ζωντανά στο, ιστορικό πλέον, Plisskën Festival του 2015, νομίζω πως δύσκολα θα ξεχάσουν ποτέ εκείνη τη σπουδαία εμφάνισή τους.

Τέσσερα χρόνια λοιπόν μετά το "Adore Life", η φωνή -και η ψυχή εδώ που τα λέμε- των Savages επιστρέφει με τον πρώτο της προσωπικό δίσκο. Μάλιστα, η Jehnny Beth δήλωσε πως η ανάγκη της να δημιουργήσει ένα solo άλμπουμ προέκυψε μετά τον θάνατο του David Bowie κι ύστερα από επανειλημμένες ακροάσεις του "Blackstar" με στόχο να κυκλοφορήσει κάτι που, ακόμη και αν αύριο πέθαινε, αυτό θα έμενε σαν προσωπική της παρακαταθήκη.

Βασικός της συνεργάτης σε αυτή την απόπειρα είναι ο Nicolas Congé, περισσότερο γνωστός ως Johnny Hostile, με τον οποίο έχουν κυκλοφορήσει στο παρελθόν δύο άλμπουμ ως John & Jehn. Ο Hostile, ο οποίος είχε ρόλο παραγωγού και στα δύο άλμπουμ των Savages, εδώ, μοιράζεται τη θέση αυτή με τον Atticus Ross, βασικό συνεργάτη του Trent Reznor και μέλος των Nine Inch Nails, τον Adam Bartlett, συνεργάτη της PJ Harvey, και τον "θρυλικό" Flood, υπεύθυνο για μερικούς από τους σημαντικότερους δίσκους όλων των εποχών.

Όπως λοιπόν γίνεται σαφές, με βάση αυτά τα δεδομένα, οι προσδοκίες μου για τον δίσκο κινούνταν σε αρκετά υψηλά επίπεδα. Και, παρόλο που τα τραγούδια κουβαλάνε στο DNA τους όλα όσα αγαπήσαμε στις προηγούμενες κυκλοφορίες της Beth, τελικά το "To Love Is To Live" δεν κατάφερε να με κερδίσει. Χωρίς ιδιαίτερο ηλεκτρισμό και χωρίς να θυμίζει καθόλου το post-punk των Savages, το άλμπουμ προσπαθεί πάρα πολύ να αποδείξει πως είναι κάτι σπουδαίο αλλά, σε μεγάλο βαθμό, δεν φέρνει στο τραπέζι τίποτα πραγματικά ενδιαφέρον. Είναι δηλαδή σαν η Beth να προσπαθεί με το ζόρι να μας αποδείξει πως είναι η επόμενη Kim Gordon. Αλλά, το να καταφέρεις να κερδίσεις έναν τέτοιο τίτλο δεν είναι μια εύκολη υπόθεση και, σίγουρα, δεν επιτυγχάνεται με φτηνούς εντυπωσιασμούς.

Αυτό όμως που οφείλω να του αναγνωρίσω είναι η πολυποικιλότητα του καθώς, είτε μέσα από ήρεμες μελωδίες όπως στο "The Rooms" ή στο "French Countryside", είτε μέσα από πιο art-pop υπερβάσεις όπως στο "We Will Sin Together", είτε μέσα από industrial rock ξεσπάσματα όπως στο σαρωτικό "I'm the Man", στο "Innocence", ή στο θορυβώδες "How Could You?", στο οποίο συμμετέχει ο Joe Talbot των Idles, ο δίσκος κρύβει αρκετές εκπλήξεις. Παράλληλα, σε κομμάτια όπως το "Flower" ή το "Heroine" ξεδιπλώνει πιο ηλεκτρονικές διαθέσεις, ενώ ακόμη και το "A Place Above", όπου ο Cillian Murphy απλά μιλάει πάνω από ένα πιάνο, καταλήγει να μοιάζει με μια πανέμορφη ολιγόλεπτη παύση πριν οι τόνοι να ανεβούν ξανά.

Όμως, παρά το εξαιρετικό περιτύλιγμα, αν προχωρήσουμε στην ουσία, οι συνθέσεις αυτές καθαυτές αποκτούν μεγαλύτερη αξία λόγω παραγωγής ή ενορχήστρωσης. Κοινώς, τα τραγούδια τα δίσκου δεν είναι σε καμία περίπτωση συγκλονιστικά. Είναι αξιοπρεπή κι ενδιαφέροντα, αλλά χωρίς τον κατάλληλο προγραμματισμό των Ross, Bartlett, Hostile και Flood, μάλλον θα μιλούσαμε για μια γιγαντιαία αποτυχία. Αυτοί οι τέσσερις δηλαδή στο τέλος της ημέρας κερδίζουν την παρτίδα για το πρώτο solo άλμπουμ της καλλιτέχνιδας, η οποία ερμηνευτικά παραμένει εξαιρετική αλλά αυτή τη φορά δεν έχει πίσω της τα τραγούδια για να κάνει τη μεγάλη υπέρβαση.

Κάπου μεταξύ θορυβώδους industrial, συναισθηματικά φορτισμένων μπαλάντων, κι αμιγώς pop αναζητήσεων, το "To Love Is To Live" είναι μια πλουραλιστική δουλειά που η Beth δεν θα μπορούσε να κυκλοφορήσει με τις Savages, κάτι που όντως δικαιολογεί την παρούσα κυκλοφορία. Το συνολικό όμως αποτέλεσμα τελικά μένει στην επιφάνεια και στο hype, καθώς ο δίσκος είναι, στην καλύτερη των περιπτώσεων, απλά καλός. Και, με δεδομένο πως η 35χρονή σήμερα Jehnny Beth μας έχει συνηθίσει σε πολύ ποιοτικές κυκλοφορίες, το νέο της άλμπουμ, για μένα, αποτελεί μάλλον την μεγαλύτερη απογοήτευση του 2020.