Fontaines D.C.

Όταν με το ντεμπούτο σου έχεις καταφέρει να αποσπάσεις διθυραμβικές κριτικές και να ξεχωρίσεις ως ένα από τα πιο ελπιδοφόρα νέα συγκροτήματα, δεν είναι κι εύκολη υπόθεση να επιστρέψεις δισκογραφικά. Πόσο μάλλον το να επιχειρήσεις κάτι τέτοιο μόλις ένα χρόνο μετά, πριν καλά-καλά στεγνώσει το μελάνι για όσα γράφτηκαν για ένα από τα καλύτερα άλμπουμ του 2019, αλλά και της προηγούμενης δεκαετίας γενικότερα. Από την άλλη βέβαια, είναι αδύνατο να βγάλουμε από την εξίσωση το γεγονός ότι οι Fontaines D.C. αυτή τη στιγμή έχουν το απαραίτητο hype που, αν το εκμεταλλευτούν σωστά, πιθανά να μπορέσουν να αναδειχθούν ως ένα από τα σημαντικότερα συγκροτήματα της γενιάς τους.

Συνεπώς, το "A Hero's Death" είναι ένας δίσκος καθοριστικής σημασίας για το μέλλον τους. Το εντυπωσιακό είναι πως σε αυτόν, οι Fontaines D.C., επιλέγουν να μας παρουσιάσουν μια αρκετά πιο εσωστρεφή και πειραματική πλευρά τους. Κοινώς, αυτό που γίνεται σαφές από την πρώτη ακρόαση του δίσκου είναι πως η εμπορική επιτυχία, όχι απλά δεν έκανε το συγκρότημα να προσπαθήσει να εξομαλύνει τον ήχο του, αλλά του επέτρεψε να προσθέσει λίγο περισσότερο μαύρο στην ηχητική του παλέτα.

Φυσικά, από εδώ δεν λείπουν και κάποιες σημαντικές εξαιρέσεις. Πάρτε για παράδειγμα το "I Don’t Belong" ή το "Televised Mind" που αποτελούν μάλλον τις πιο "πιασάρικες" συνθέσεις του άλμπουμ. Αυτά τα δύο μαζί με το "A Hero’s Death", το οποίο σαν πρώτη γεύση δεν με είχε εντυπωσιάσει αλλά στο σύνολο του δίσκου ακούγεται πιο ευχάριστα, είναι ίσως και τα μοναδικά κομμάτια που θα μπορούσε κανείς να πει πως βρίσκονται κάπως κοντά σε αυτό που λέμε hits.

Όμως, στον δίσκο δεν υπάρχει ένα "Big", ένα "Too Real" ή, έστω, ένα "Hurricane Laughter" που θα αρπάξει τον ακροατή από τα μούτρα με τον ίδιο τρόπο που το πέτυχαν στο "Dogrel". Αντίθετα, το συγκρότημα ξεδιπλώνει πιο σκοτεινές ανησυχίες όπως π.χ. στο "A Lucid Dream", το οποίο χρωστάει πολλά στο "The Passion of Lovers" και γενικότερα στους Bauhaus, ή στο "Love Is the Main Thing" όπου οι πειραματισμοί τους παραπέμπουν ευθέως στη χρυσή εποχή του post-punk, κάτι που κορυφώνεται στο "Living in America" όπου ο απελευθερωτικός χορός των Joy Division συναντάει την αλήτικη παράνοια των The Cramps.

Το εντυπωσιακό όμως είναι ότι, παράλληλα, οι Fontaines D.C. δείχνουν να λοξοκοιτάνε και στη δεκαετία του 1960 καθώς σε κομμάτια όπως το "Oh, Such a Spring" , στο "I Was Not Born" ή στο "Sunny" συναντάμε επιρροές που ξεκινάνε από τους Velvet Underground και καταλήγουν στους Beach Boys, το πνεύμα των οποίων, με έναν κάπως μυστήριο τρόπο, πλανάται πάνω από ολόκληρο τον δίσκο. Παράλληλα βέβαια, από το άλμπουμ δεν θα μπορούσαν να λείπουν και αυτά τα Smiths-ικά στοιχεία που κυριαρχούσαν στο ντεμπούτο τους κι εδώ εκφράζονται τέλεια στο "You Said". Τέλος, στα πρότυπα του "Dublin City Sky", ο θρίαμβος που ονομάζεται "No" κλείνει με συγκλονιστικό τρόπο τον δίσκο, καθώς ο Grian Chatten μας καλεί να συμφιλιωθούμε με τις δυσκολίες της ύπαρξης μας και να μην αποξενωθούμε από τους γύρω μας ούτε και από τον εαυτό μας.

Ασχέτως γούστων πάντως, η δεύτερη κυκλοφορία των Fontaines D.C. κάνει σαφές πως το συγκρότημα δεν ήταν απλά ένα πυροτέχνημα αλλά είναι σε θέση να έχει και συνέχεια και διάρκεια. Μπορεί λοιπόν το "A Hero’s Death" να μην φτάνει σε δυναμική το ντεμπούτο τους και να χρειάζεται λίγες παραπάνω ακροάσεις για να σε κερδίσει, όμως, συνολικά, πιθανά να αποτελεί μια πιο ισορροπημένη κυκλοφορία, αφού όλα τα κομμάτια κινούνται σε υψηλά επίπεδα χωρίς να προσπαθούν να αντιγράψουν τη φόρμουλα επιτυχίας του "Dogrel".

Το σημαντικότερο όμως είναι ότι το συγκρότημα από την Ιρλανδία δείχνει να μην ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για το πώς θα γίνει αρεστό από τις μάζες. Οφείλουμε δηλαδή να τους αναγνωρίσουμε πως θέλει πάρα πολλά κότσια για να επιστρέψεις δισκογραφικά, τόσο σύντομα, με ένα άλμπουμ πιο σκοτεινό, πιο «δύσκολο», και γεμάτο ηχητικές αναφορές σε συγκροτήματα όπως οι Killing Joke, οι Birthday Party ή οι Gun Club.

Οι Fontaines D.C. εδώ επιδιώκουν να δραπετεύσουν από την ταμπέλα που τους έβαλαν στον πρώτο τους δίσκο και να αποδείξουν πως είναι ικανοί για ακόμη περισσότερα πράγματα. Ο δεύτερος δίσκος τους ισορροπεί με μαεστρία μεταξύ σκοτεινών υπογείων και ηλιόλουστων ακρογιαλιών, μεταξύ χειμωνιάτικών ανατολών και καλοκαιρινών δύσεων, μεταξύ μιας απελευθερωτικής θλίψης και μιας μεθυσμένης ευτυχίας. Είναι ένα άλμπουμ που κάνει σαφές ότι το συγκρότημα αποτελεί πλέον σημείο αναφοράς για τον εναλλακτικό ήχο, τον οποίο τολμά να αναπροσαρμόζει στα μέτρα του και να μας τον επανασυστήνει όπως λίγοι αποπειράθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες.

Το "A Hero's Death" για το 2020 είναι ένας θρίαμβος ανάλογος του "Suicide" για τα 70s ή του "Darklands" για τα '80s. Είναι ένας δίσκος ζωτικής σημασίας που προτρέπει τον ακροατή να διευρύνει τα ακούσματά του ενώ, παράλληλα, φροντίζει να μην τον απομακρύνει, να μην τον τρομάξει, να μην τον αποξενώσει. Μπορεί να χάσανε τη μάχη των charts στο Ηνωμένο Βασίλειο, αφού η Taylor Swift κατάφερε να τους εκτοπίσει από την πρώτη θέση, όμως και πάλι μιλάμε για μια τεράστια επιτυχία για ένα ιρλανδικό συγκρότημα που, στο περίπου τουλάχιστον, παίζει post-punk.

Οι Fontaines D.C. πατάνε γερά στο παρελθόν καθώς με σταθερό βηματισμό διαγράφουν το μέλλον του alternative. Η καλλιτεχνική επιτυχία τους είναι πλέον δεδομένη. Το μόνο που μένει πια είναι να αποδεχτούμε όλοι πως η καρδιά της κιθαριστικής μουσικής, που μπορεί να καταστήσει το σύγχρονο rock ξανά συναρπαστικό, αυτήν τη στιγμή χτυπάει στο Δουβλίνο και χορεύει στο ρυθμό των Fontaines D.C.