Mr Bungle

Ο τέταρτος δίσκος της πάλαι ποτέ σχολικής μπάντας του Mike Patton δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τους τρεις προηγούμενους και αυτό είναι μάλλον on-brand με την ιδιοσυγκρασία των Mr Bungle. Όπως και η επιλογή να μη συνθέσουν νέο υλικό, αλλά να ανακυκλώσουν τραγούδια που είχαν συνθέσει όταν ήταν ακόμα έφηβοι.

Με είκοσι και βάλε χρόνια διαφορά από το θρυλικό "California", στον πρώτο μήνα της κυκλοφορίας του έχει ήδη διαγράψει πιο ανοδική πορεία στα charts από τους προκατόχους του. Και είναι λογικό. Ο Mike Patton έχει μυθικό status, οι Mr Bungle με κινητήριο δύναμη τους Trey Spruance και Trevor Dunn έχουν γίνει πλέον θρύλος του πειραματικού ήχου και στον νέο δίσκο συμμετέχει το βαρύ πυροβολικό του thrash, ο Scott Ian και ο Sir Dave Lombardo. Το "The Raging Wrath Of The Easter Bunny Demo" εν ολίγοις διαθέτει πολλούς λόγους που το καθιστούν σημαντικό.

Οι συνθέσεις συνεπώς διαθέτουν τον χαρακτηριστικό ενθουσιασμό της νεανικής υπερδιέγερσης και πραγματικά με κομπλεξάρει πως μερικά σχολιαρόπαιδα από την Eurika της California έγραψαν στα μέσα της δεκαετίας του '80 τέτοια εξωφρενικά thrash τραγούδια. Οι Mr Bungle, αν και σοβαροί άνθρωποι, δεν πήραν ποτέ τους εαυτούς τους στα σοβαρά. Και εδώ όμως έγκειται ο βασικός μου καλλιτεχνικός προβληματισμός.

Έχει ενδιαφέρον να ακούσει κάποιος τα θεμέλια στα οποία στηρίχθηκαν στη μετέπειτα πορεία τους οι Mr Bungle συλλογικά και ατομικά, αφού για όλη την παράνοια που θα ακολουθούσε, είχαν αφήσει αρκετά στοιχεία διάσπαρτα μέσα στο demo του '86. Επομένως, έχει πλάκα να ακούς με τον ήχο του 2020, το εφηβικό demo μερικών ιερών τεράτων της μουσικής σε μια επανηχογράφηση, με τη συνδρομή μερικών ακόμα ιερών τεράτων. Αλλά όπως και να έχει, το "The Raging Wrath Of The Easter Bunny Demo" δεν παύει στα αλήθεια να είναι ένα γυαλισμένο thrash demo από το 1986.

Οι Mr Bungle και ο Mike Patton έχουν γίνει τοτέμ. Γι' αυτόν τον λόγο ασχολούμαστε με ό,τι τρελό και αν καταπιάνονται. Και για να μην παρεξηγηθώ, φυσικά και δεν αρνούμαι ότι είναι κεφάλαιο στην ιστορία της μουσικής μας. Αλλά ακόμα και οι ίδιοι οι Mr Bungle, δια στόματος Trevor Dunn, είχαν δηλώσει ότι βαρέθηκαν πολύ γρήγορα να παίζουν thrash και θέλησαν νωρίς να στραφούν σε κάτι πιο δημιουργικό. Σίγουρα με «ιντριγκάρει» να σκέφτομαι τι θα είχαν βγάλει αν καθόταν αυτή η πεντάδα να γράψει έναν πραγματικό νέο δίσκο.

Αλλά ας μην είμαι αχάριστος. Είναι πραγματικά απολαυστικό να ακούω τον Mike Patton, σε όλο του το μεγαλείο, όπως τον αγάπησα μικρός. Είναι απολαυστικό να ακούω εν δράσει το δίδυμο Trevor και Trey, σε μια γνήσια '80s thrash ονείρωξη να παραδίδει μαθήματα από το παρελθόν σε πολλούς μεταλοπατέρες του σήμερα. Είναι απίστευτα απολαυστικό να ακούω το παιδικό μου ίνδαλμα στα ντραμς να βρίσκεται στο φυσικό του περιβάλλον. Και τέλος, κάποιος πρέπει να πει στον Scott Ian να ξυριστεί.

Αν αναζητεί κάποιος, λοιπόν, κάτι ιδιόρρυθμο που να παραπέμπει στα γνωστά μονοπάτια των Mr Bungle θα απογοητευθεί, αλλά νομίζω ότι είναι αρκετά ιδιόρρυθμο να επανηχογραφείς το άγνωστο demo της νιότης σου, το οποίο περιέχει μερικά από τα καλύτερα thrash τραγούδια της πιάτσας.

Πώς μπορεί λοιπόν να είναι δίσκος ταυτόχρονα σημαντικός, αλλά και άνευ σημασίας; Ε, να έτσι.