Spectres

Η δεκαετία που εδώ και κάποιους μήνες έχει μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, έγινε χώρος αναβίωσης αρκετών μουσικών ρευμάτων. Ένα από τα ρεύματα που επανήλθαν, ήταν το ψυχρό, σκοτεινό post punk, άλλοτε με την κιθαριστική του όψη, και άλλες φορές με τις darkwave αναζητήσεις του. Ειδικά κατά το πρώτο μισό της δεκαετίας, χάρισε μερικούς εξαιρετικούς δίσκους ενώ ανέδειξε και συγκροτήματα που έμελλαν να καταστούν αγαπημένα σε όσους γίναμε μάρτυρες αυτού του revival. Εν μέσω αυτού του ρεύματος, ξεπήδησαν και οι Spectres από το Vancouver.

Οι Καναδοί, εκμεταλλεύτηκαν άριστα τις διδαχές των Joy Division, New Order, κυρίως, και δημιούργησαν δίσκους, που, ριζωμένοι στις επιρροές τους, επανέφεραν την σκοτεινή αύρα που χαρακτηρίζει το ιδίωμα. Από την τελευταία τους κυκλοφορία, "Utopia", μεσολάβησαν τέσσερα χρόνια μέχρι να κυκλοφορήσουν την τέταρτη δουλειά τους. Το "Nostalgia", ήρθε πριν λίγο καιρό, μονολεκτικά τιτλοφορούμενο, να αποτελέσει άλλο ένα αισθητικά συμπαγή δίσκο στην δισκογραφία των Spectres, αλλά ταυτόχρονα και ένα βήμα ανέλιξης. Όντας πλέον μέλος του roster της Artoffact, η οποία επανέκδωσε το back catalogue της μπάντας, προχώρησαν σε μερικές ουσιαστικές κινήσεις που καθιστούν το "Nostalgia" τον πιο εθιστικό τους δίσκο μέχρι στιγμής.

Με ειδοποιό διαφορά την παραγωγή του Jason Corbett (ACTORS), μια πιο εκλεπτυσμένη κιθαριστική δουλειά, αλλά και τις φωνητικές ερμηνείες του Gustavson, οι Spectres επιχειρούν να συνθέσουν νοσταλγικά τραγούδια. Εκ φύσεως πολιτικοποιημένοι, δεν εμμένουν απλώς σε στιχουργικές αναφορές για ανοιχτές πληγές. Σποραδικά, μέσω ενός γλυκανάλατου κυνισμού, κατά μήκος των εννέα συνθέσεων του δίσκου, θα επιχειρήσουν και έναν έξυπνο πολιτικό σχολιασμό. Σε αυτό το σημείο, η διόλου κρυφή ανάδειξη των επιρροών τους, θα διαδραματίσει έναν ιδιαίτερο ρόλο. Λίγες ακροάσεις του δίσκου συνηγορούν πως τα ηχητικά δάνεια των Spectres από τους New Order πρωτίστως και σε μεγάλο βαθμό, αλλά και από τους Smiths, τους Chameleons σε ένα δεύτερο, δεν είναι κρύβονται επιμελώς. Το "When Possessed Pray", όσο εθιστικό και αν ηχεί, δεν θα παύει να θυμίζει μια πιο άγρια εκδοχή του "Age Of Consent", όπως και το ατμοσφαιρικό "Years of Lead" το "Love Vigilantes".

Πάραυτα, ένας δίσκος που τιτλοφορείται «Νοσταλγία», δεν ντρέπεται να υποστηρίξει τα προαναφερθέντα «δάνεια». Μάλιστα, θα μπορούσα να υποστηρίξω πως η απαλή και νοσταλγική χροιά των τραγουδιών, λειτουργεί, ιδιαίτερα, όπως ανέφερα προηγουμένως, με την έννοια μιας στοχευμένης επιτήδευσης. Σε μια επιφανειακή ανάγνωση, η τέταρτη κυκλοφορία των Spectres, είναι εντόνως παράγωγη των ηρώων της. Εμβαθύνοντας όμως, το συναίσθημα που μένει από τα 33 λεπτά που διαρκεί το "Nostalgia", είναι πως η ατμοσφαιρική γαλήνη που μεταδίδεται, μπορεί να αποδειχθεί εξίσου ύπουλη με την νοσταλγία σαν κατάσταση σκέψης. Έτσι, το "Pictures From Occupied Europe", με τις επιθετικές post punk κιθαριστικές του επιθέσεις, θυμίζοντας Wipers, θα παρουσιάσει στις φωνητικές του γραμμές κάποια ψήγματα από την τελειότητα των The Mob, συνθέτοντας ένα ανατριχιαστικό αποτέλεσμα.

Στο ίδιο μήκος κύματος, το "Insurgence", εκμεταλλευόμενο την αντίληψη των Beastmilk για τον εν λόγω ήχο, θα επιφέρει την απαιτούμενη ποικιλομορφία. Η ορμή του δε, θα παρασύρει τον ακροατή, με τα "The Call" και "Along The Waterfront", εντάσσοντας και τις απαραίτητες new wave επιρροές. Συνεπώς, το ζήτημα που προκύπτει είναι αν οι ποιοτικές συνθέσεις μπορούν αυτόφωτες να διώξουν τα σύννεφα των έντονων επιρροών και της μερικής απώλειας προσωπικού στίγματος. Διότι, όσο μεθυστικοί μπορούν να καταστούν οι Spectres σε στιγμές όπως του εναρκτήριου "The Head And The Heart", άλλο τόσο προβλέψιμοι μπορούν από ένα σημείο και μετά.

Εν τέλει, το "Nostalgia" καταφέρνει, με την θεματική αλλά και την εξαιρετική ροή του, να κερδίζει με κάθε νέα ακρόαση, έως ένα συγκεκριμένο βαθμό όμως. Η εξαιρετική παράσταση των τυμπάνων και των εγχόρδων, οι φωνητικές μελωδίες που δεν υποβαθμίζουν τις επιρροές τους με την όποια μίμηση, το αποτέλεσμα εν γένει καταφέρνει να υπερβεί τις προαναφερθείσες αδυναμίες. Οι Spectres με το "Nostalgia" παρουσιάζουν την πιο ποιοτική τους στιγμή, έτοιμοι να ακουστούν σε ένα σχετικά ευρύτερο κοινό, παραμένοντας όμως συνειδητά στο underground. Μερικές φορές, αυτό που χρειάζεται κάποιος είναι μια υπενθύμιση και καλή συντροφιά. Αυτός ο δίσκος τα παρέχει και τα δυο απλόχερα.

Youtube

Bandcamp