Milk Teeth

Όσο για τον υπόλοιπο κόσμο η φάση είναι νοσταλγία για την δεκαετία του '80, οι Milk Teeth κοιτάνε μπροστά. Όχι, προφανώς και δεν καινοτομούν. Τέτοιες περιπτώσεις στον χώρο του σύγχρονου εναλλακτικού ήχου είναι πιο μετρημένες απ' ότι θα ήθελε οποιοσδήποτε πιστός του χώρου να παραδεχθεί. Αν βγουν από την εξίσωση περιπτώσεις καλλιτεχνών που παίζουν σε τελείως πειραματικά χωράφια, το αποτέλεσμα είναι εκκωφαντικό. Δεν είναι ότι σε άλλα είδη ισχύει κάτι διαφορετικό, αλλά και πάλι. Σε κάθε περίπτωση, το σχήμα από τη Βρετανία αντί για τα φανταχτερά χρώματα και τις λακ, προτιμά τη θαμπάδα και τις παραξενιές του '90, και τα καταφέρνει περίφημα.

Στο ντεμπούτο και τις μικρού μήκους κυκλοφορίες που είχαν προηγηθεί, τα θεμέλια βρίσκονταν στο γνωστό κι αγαπημένο στυλ Seattle και περιχώρων. Όσοι αρέσκεστε σε τέτοια ακούσματα και δεν έχετε τσεκάρει το "Vile Child", κάντε την χάρη στον εαυτό σας και βάλτε το ψηλά στη λίστα σας. Το σύνολο μοιάζει βγαλμένο από εκείνες τις θαυμάσιες μέρες που τα βίντεο κλιπ των Nirvana έπαιζαν σερί στο MTV, ενώ η υπόλοιπη grunge συνομοταξία κατακτούσε τον κόσμο. Τραγούδια σαν τα "Brickwork", "Brain Food" και "Swear Jar (Again)" γράφονται πολύ δυσκολότερα απ' όσο φαίνεται τους περαστικούς. Ρωτήστε και τον Billy Corgan. Τέσσερα χρόνια μετά τα πράγματα έχουν αλλάξει, αν και όχι ριζικά.

Από την τότε σύνθεση, ο μοναδικός σύνδεσμος βρίσκεται στο πρόσωπο της Becky Blomfield. Στην θέση του Josh Bannister στις κιθάρες βρίσκεται ο Em Foster (βλ. Nervus) και τα ντραμς έχει αναλάβει ο Jack Kenny. Η βασική διαφορά ωστόσο βρίσκεται στον ίδιο τον ήχο. Το κλίμα παραμένει nineties, αλλά τα γκρίζα χρώματα ξανοίγουν, τα πουκάμισα κρεμιούνται στη μέση, και τα skateboard κάνουν την εμφάνισή τους. Οι πάνκικες λεπτομέρειες που υπήρχαν στο παρελθόν, κάνουν ένα μεγάλο βήμα μπροστά και στρογγυλοκάθονται στο κέντρο. Το άνοιγμα με τα "Given Up" και "Flowers" δεν αφήνουν περιθώρια για αμφιβολίες ή χαμηλωμένα κεφάλια. Το δε "Transparent" έχει κάθε λόγο να γίνει ο νέος live ύμνος της τριάδας.

Οι Milk Teeth παίζουν παλαιάς κοπής punk rock με τη φρεσκάδα του σήμερα. Οι εναλλακτικές λεπτομέρειες και οι φασαριόζικες εκλάμψεις είναι εκεί για να κόψουν το βήχα σε όποιον πάει να γκρινιάξει για ξεπατικώματα ή εμπορικά ανοίγματα. Αναμενόμενα, στα έντεκα κομμάτια κάποια ξεχωρίζουν περισσότερο από κάποια άλλα, ενώ η απουσία του "Owning Your Okayness" βγάζει μόνο εν μέρει νόημα. Οι ταχύτητες μένουν ψηλά και οι στίχοι συχνά κάνουν την διαφορά. Αν υπάρχει ένα παράπονο, είναι ότι η στροφή ήρθε κάπως απότομα. Μπορεί και όχι. Όπως και να 'χει, στον δεύτερο δίσκο του το συγκρότημα πατάει σταθερά και το εμπόδιο προσπερνιέται. Όχι απαραίτητα με άνεση, αλλά σίγουρα με στυλ.