Perfume Genius

Set My Heart On Fire Immediately

Matador (2020)
Από τον Αντώνη Αντωνιάδη, 03/08/2020
Μια υπέροχη art pop κατάθεση

Δέκα χρόνια πέρασαν αισίως από το πρώτο άλμπουμ του Perfume Genius και, φέτος, ο καλλιτέχνης επιστρέφει με το πέμπτο άλμπουμ της καριέρας του. Στο ενδιάμεσο, δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως, ο 38χρονος σήμερα μουσικός, ξεχώρισε ως μια από τις πιο ξεχωριστές φωνές της προηγούμενης δεκαετίας, κάτι που διαπιστώσαμε κι από κοντά στο Plisskën του 2015.

Προσωπικά, αν και πάντα έβρισκα ενδιαφέρουσα την καλλιτεχνική του προσέγγιση, η αλήθεια είναι πως κανένα άλμπουμ του δεν κατάφερε να με κάνει να «κολλήσω» μαζί του. Όλα όμως όσα περιμέναμε από τον Michael Alden Hadreas εδώ και δέκα χρόνια νομίζω πως παίρνουν επιτέλους μορφή και συνοψίζονται τέλεια στο "Set My Heart on Fire Immediately", το οποίο μάλλον αποτελεί και την κορυφαία του δουλειά μέχρι σήμερα.

Διατηρώντας ακέραιες τις pop ανησυχίες του, ο Αμερικανός μουσικός συνδυάζει στοιχεία από το εναλλακτικό rock των '90s, τον βρετανικό ρομαντισμό της δεκαετίας του 1980, και την σύγχρονη ψυχεδελική ηλεκτρονική σκηνή, πετυχαίνοντας να μας παραδώσει ένα δίσκο που επανακαθορίζει όσα ξέραμε ή πιστεύαμε γι' αυτόν. Και αυτό γιατί ο Perfume Genius στο νέο του δίσκο δημιουργεί βαθιά προσωπική, και συναισθηματικά φορτισμένη μουσική, που ντύνεται ηχητικά με τρόπους που θα κάνουν και τους πιο δύσπιστους ακροατές να στρέψουν την προσοχή τους προς το μέρος του. Γιατί, πέρα από τους ικανότατους μουσικούς που έχει συγκεντρώσει γύρω του, ο Hadreas αποδεικνύει εδώ πως είναι ένας πολύ ικανός τραγουδοποιός που, όσο μεγαλώνει και ωριμάζει, τόσο αποκαλύπτεται περισσότερο το μέγεθος των ενορχηστρωτικών του ικανοτήτων.

Η πέμπτη του δουλειά λοιπόν αποτελεί ένα εξαιρετικό δείγμα σύγχρονης pop που δεν υπακούει σε νόρμες και ταμπέλες αλλά προκαλεί τον ακροατή να διευρύνει τους ορίζοντες του ενώ, παράλληλα, χαρακτηρίζεται από μια διάθεση πειραματισμού και μια αφοπλιστική ειλικρίνεια που λείπει από την σύγχρονη μουσική. Ο Perfume Genius με αυτό το δίσκο κατοχυρώνει τη θέση του ως ένας από τους κορυφαίους εκφραστές του είδους, ενώ είναι σίγουρο πως ο,τι κυκλοφορήσει από εδώ και πέρα, αναπόφευκτα, θα μπαίνει σε σύγκριση με το "Set My Heart on Fire Immediately".

  • SHARE
  • TWEET
  • Bloodmist

    Phos

    5049 (2020)
    Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 05/08/2020
    Ο Toby Driver με εκλεκτή παρέα σε κατασκότεινες ambient περιπέτειες

    Η αδυναμία μας για τον Toby Driver (Kayo Dot, Maudlin Of The Well) είναι γνωστή και με επιχειρήματα. Εκτός από το να είναι ένας avant metal πρωτοπόρος, ο Toby δραστηριοποιείται σε διάφορα projects, με τους Bloodmist να είναι ένα εκ των σκοτεινότερων. Με τον ίδιο στο μπάσο και μαζί με τους Jeremiah Cymerman (electronics, κλαρινέτο) και Mario Diaz de Leon (synth, drum machine), το τρίο καταδύεται σε μια σκοτεινή ambient και χτίζει καλειδοσκοπικά ηχητικά μυστήρια. Χωρίς να καταφεύγουν σε επιθετικές noise φόρμες, διατηρούν μια κολασμένη κι αινιγματική ατμόσφαιρα, σε μια δουλειά της οποίας ο τίτλος φαντάζει εξόχως ειρωνικός. Φως εδώ δεν υπάρχει, παρά μόνο μια επίπονη κατάδυση σε λαγούμια της ψυχής που δεν επισκέπτεται κανείς συχνά. Αν όμως τα επισκεφτείς, οι λειτουργικοί θόρυβοι του "Phos" ενδέχεται να αποτελέσουν ένα ταιριαστό soundtrack, προεξέχοντος του εφιαλτικού "Incantatory Sentience". Για πολύ οπαδούς και για πολύ τολμηρούς.

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Hilltops Are For Dreamers/Repent For Joy

    A Transition

    Self Released (2020)
    Από τον Δημήτρη Μωυσίδη, 06/08/2020
    Βήμα-βήμα και EP-EP οι Hilltops μας δείχνουν ότι έρχεται κάτι πολύ καλό, όσο καλό με τη πρώτη μας γνωριμία με τους Repent For Joy

    Τους HAFD τους γνωρίσαμε πριν μερικούς μήνες όταν είχαμε την χαρά να παρουσιάσουμε το πρώτο τους ομότιτλο EP στο οποίο διαπιστώσαμε με χαρά ότι πρόκειται για ένα πολύ φιλόδοξο metalcore σχήμα από Ελλάδα που δουλεύει στην Αγγλία και το σχόλιο μου για το πρώτο άκουσμα ήταν ότι υπάρχει τεράστια όρεξη από τα παιδιά και αυτόν λογικά δημιουργούσε προσμονή από μέρος μας. Στα πλαίσια λοιπόν αυτού του παραγωγικού οίστρου δεν μας άφησαν παραπονεμένους και παρουσιάζουν αυτόν το split EP όπου τα δύο πρώτα κομμάτια ανήκουν σε αυτούς και τα έτερα δύο στο άλλο σχήμα του μπασίστα Διονύση με έναν πιο post-hardcore/melodeath ήχο. Οι HAFD αυτή τη φορά ανέθεσαν τα φωνητικά στον Michael Enger (Beyond The Barricade) και μας παραδίδουν ένα μικρό preview από τον επερχόμενο πρώτο τους full-length δίσκο. Διατηρούν τα ατμοσφαιρικά τους στοιχεία με το "Tide" και τα blast-beats να δένουν τέλεια με τις πιό ήρεμες εναλλαγές σε ένα εξαιρετικό κομμάτι ενώ το "All We Need" έχει μια όμορφη εισαγωγή και είναι πιό upbeat και θυμίζει παλιούς Soilwork. Να σημειώσω εδώ και τους πολύ ενδιαφέρον στίχους. Το δεύτερο μισό είναι εξίσου εντυπωσιακό με τους Repent For Joy να μας δίνουν μια επτάλεπτη κομματάρα στο "Under The Oath" που ομολογώ με εντυπωσίασε με τον melodeath ήχο και κυρίως τη... progressiλα που έβγαζε. Το "Withering Life" είναι επίσης αξιοπρεπέστατο και γενικά και αυτό το group αφήνει υποσχέσεις για το μέλλον. Overall ένα πολύ καλό split EP σε ένα format που σπανίζει και αναμένουμε με πολύ ενδιαφέρον τη πρώτη κυκλοφορία των ονειροπόλων Ελλήνων από τους λόφους της Αγγλίας.

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Soulcaster

    Maelstrom Of Death And Steel - Mini LP

    Dying Victim Productions (2020)
    Από τον Πάνο Ζαρκαδούλα, 10/08/2020
    Κρίμα να μην κάνουν παρέα τον τραγουδιστή τους

    Πέρυσι, από το συγκεκριμένο label, κυκλοφόρησε ένα εξαιρετικό ντεμπούτο, που ταρακούνησε τον epic/heavy χώρο και δημιούργησε προσδοκίες μεγάλες. Και αυτό γιατί διαφοροποιήθηκε μερικώς, όσο επιτρέπει το ιδίωμα, από την πλειονότητα των δημιουργιών, που ανήκουν σε αυτό το μεταλλικό παρακλάδι.

    Κάτι αντίστοιχο πάει να γίνει και με τούτη τη φετινή, πρώτη επίσημη,κυκλοφορία των Βέλγων. Προερχόμενοι και αυτοί από μη «μεταλλομάνα» χώρα, επιχειρούν να δημιουργήσουν μια μουσική ταυτότητα, οι ρίζες της οποίας, μελλοντικά θα εντοπίζονται σε αυτό το mini LP. Ο Brandon Sanderson και το εν εξελίξει επικό του δημιούργημα "The Stormlight Archive", ορίζουν τον θεματικό τους πυρήνα, ξεκάθαρα και το όνομά τους. Θεματολογία του φανταστικού λοιπόν, άμεσα συνδεδεμένη με τον epic/heavy χώρο, εδώ και δεκαετίες.

    Κιθάρες και μπάσο σε πρωταγωνιστικό ρόλο, με αξιομνημόνευτες ιδέες, να βγάζουν έναν χαρακτήρα σκοτεινό και ατμοσφαιρικό, έχοντας ως κύριο συμπαραστάτη τα εκπληκτικά κρουστά και όχι το αναμενόμενο: τα φωνητικά. Βρίσκονται πολύ πίσω στη μίξη, κάπου μακριά, σαν η μπάντα να ομολογεί έτσι, την όποια αδυναμία τους. Η χροιά δεν ενοχλεί, τουναντίον μάλλον. Τα υπόλοιπα όμως κυμαίνονται σε μέτρια επίπεδα, όσο μπορούν να ακουστούν. Οι βάσεις για να μας απασχολήσουν ευχάριστα, υπάρχουν. Ας μη γίνει μια αδυναμία τους, η απαξίωσή τους.

  • SHARE
  • TWEET
  • Bruxa Maria

    The Maddening

    Hominid Sounds (2020)
    Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 12/08/2020
    Κολασμένο βρετανικό noise rock που θα κουνήσει πολλά κεφάλια

    Δεύτερο άλμπουμ για την βρετανική μπάντα και, στ' αλήθεια τώρα, εξαπολύουν μια λυσσασμένη ηχητική επίθεση που με βρήκε πλήρως απροετοίμαστο. Πρόκειται για επιθετικότατο noise rock το οποίο είναι εμφανώς εμποτισμένο με μια hardcore/punk κουλτούρα που είναι αδύνατο να κρυφτεί. Ταυτόχρονα όμως υπάρχουν και κάποια πιο μεταλλικά riffs που, όταν εμφανίζονται, στέλνουν πολλές metal μπάντες στην σύνταξη - για να κλέψω μια ατάκα του Νικόλα. Οι ρυθμοί είναι συνήθως καταιγιστικοί, τα (λίγα) samples εντελώς άρρωστα και το μπάσο ένα θορυβώδες κτήνος. Τα υψίσυχνα φωνητικά είναι βέβαια λιγάκι εκνευριστικά για το γούστο μου αλλά με κομματάρες σαν το "Mr Hardcore Lives Next Door" και το "Manual Labour vs Office Dickheads", θα το παραβλέψουμε. Και πως όχι, με τέτοιους τίτλους; Ψιλομπαντάρα λοιπόν οι Bruxa Maria κι όσοι κυνηγούν noise rock απολαύσεις, καλό είναι να τσεκάρουν. Σοκ, αγάπη και ταραχές.

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Other Lives

    For Their Love

    Self Released (2020)
    Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 17/08/2020
    Θαυμάσιο folk rock από ένα εξαιρετικά καλαίσθητο γκρουπ

    Τέταρτο και μάλιστα ανεξάρτητο full length από την μπάντα από την Oklahoma και δεν υπάρχει χώρος για γκρίνιες. Μελωδικό indie rock που μοιάζει να θαυμάζει εξίσου τις έξι τελευταίες δεκαετίες του αμερικανικού folk rock, σε βαθμό που καταλήγει να ακούγεται διαχρονικό. Ταυτόχρονο φλερτ με τις σκοτεινότερες εκφάνσεις της americana αλλά και με τα κινηματογραφικά τοπία του φευγάτου Ennio, υπέροχες ενορχηστρώσεις, προσεγμένη αισθητική και τέλεια ισορροπία ανάμεσα στην γλύκα, την πίκρα και τη νοσταλγία. Το σημαντικότερο: ώριμο, συμπαγές κι απόλυτα λειτουργικό songwriting. Σε δέκα πανέμορφα τραγούδια 3-4 λεπτών δεν υπάρχει κάτι περιττό ή βιαστικό. Ένα άλμπουμ που ρουφιέται μονομιάς και παρά τις σέπια πηγές του, μοιάζει να ταιριάζει σε κάθε χρώμα και κάθε εποχή.

    Spotify

  • SHARE
  • TWEET
  • Disillusion

    Between

    Prophecy (2020)
    Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 19/08/2020
    Ένα single-περίσσευμα από το "The Liberation" που μόνο ως τέτοιο δεν ακούγεται

    Η περσινή επιστροφή των Γερμανών prog metallers ήταν εντυπωσιακή, σε βαθμό που το να περισσέψει ένα τραγούδι δεν σημαίνει απαραίτητα και κάτι κακό. Έλα όμως που το "Between" είναι κομματάρα… ίσως έμεινε έξω από το "The Liberation" λόγω ύφους, αφού πρόκειται για ένα ιδιαίτερα μελωδικό track, χτισμένο γύρω από τον απλωμένο ρυθμό των τυμπάνων, τις ατμοσφαιρικές κιθάρες και τη - μελωδικότερη από ποτέ - φωνή του Andy Schmidt. Το τραγούδι έχει πολύ ωραία ανάπτυξη κι εξαιρετικό, φωτεινό ρεφρέν, αφήνει δε μια γλυκιά ανολοκλήρωτη αίσθηση - εύκολα θα μπορούσε να είναι δύο-τρία λεπτά μεγαλύτερο. Χωρίς συζήτηση, όσοι γούσταραν το "The Liberation" ας τσεκάρουν κι αυτό και δεν θα χάσουν. Κυκλοφορεί ως 7" σε περιορισμένη έκδοση 500 αντιτύπων, όπου στη δεύτερη πλευρά θα βρείτε μια μονταρισμένη εκδοχή του επίσης υπέροχου "Time To Let Go". Αν τελικά μένει κάτι από την πρόσφατη παρουσία των Disillusion δεν είναι μόνο η διαπίστωση ότι βρίσκονται σε εξαιρετικό φεγγάρι αλλά και η ισχυροποίηση της ελπίδας ότι, αυτήν τη φορά, ήρθαν για να μείνουν.

  • SHARE
  • TWEET
  • Unleash The Archers

    Abyss

    Napalm (2020)
    Από τον Δημήτρη Μωυσίδη, 21/08/2020
    Η φαντασία περιορίστηκε στο concept

    Άλμπουμ νούμερο πέντε για τους Καναδούς power-metallers και η συνέχεια του "Apex" έρχεται με ένα ακόμα concept αυτή τη φορά με τον πολύ πρωτότυπο τίτλο "Abyss". Και μπορεί να μην παίρνουν πολλούς πόντους για μουσική πρωτοτυπία αλλά για σενάριο θα έπρεπε να πάρουν όλα τα βραβεία μαζεμένα. Το "Apex" μιλούσε για την ιστορία ενός ήρωα, Immortal, και ενός κακού, Matriarch, η οποία φυλακίζει τον Immortal και θα τον απελευθερώσει μόνο αν αυτός βρει και φέρει τους τέσσερις γιούς του Matriarch έτσι ώστε αυτή να τους σκοτώσει και να γίνει αθάνατη. Και το "Apex" τελειώνει με την προδοσία της Matriarch αφού δεν τηρεί τη συμφωνία και έτσι το "Abyss" βρίσκει τον Immortal να ξυπνάει στην άβυσσο από τον εγγονό ενός από τα παιδιά που σκότωσε η Matriarch κτλ κτλ. Υπάρχει γενικά τρομερό ζουμί στο concept αλλά όχι τόσο πολύ μουσικά. Στιχουργικά δένει με το power metal των Καναδών και φυσικά έχουμε την υπέροχη φωνή της Brittney Slayes όμως με εξαίρεση το επικότατο ομότιτλο κομμάτι, το '80s "Through The Stars" και το συμφωνικό φινάλε "Afterlife" με τη συμμετοχή του Francesco Paoli (Fleshgod Apocalypse) ομολογώ ότι δυσκολεύτηκα πολύ να συγκεντρωθώ σε οτιδήποτε άλλο και υπήρχε το feeling ότι όλα αυτά τα έχω ξανακούσει πλειστάκις. Γενικά έξτρα πόντοι για το σενάριο, και μέτρια βαθμολογία για μουσική έμπνευση.

  • SHARE
  • TWEET
  • Heresiarch / Antediluvian

    Defleshing The Serpent Infinity

    Iron Bonehead (2020)
    Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 24/08/2020
    Δύο από τις αξιότερες και ιδιαίτερες black/death μπάντες του σήμερα εξερευνούν το σκοτάδι που έχουν άριστα οικειοποιηθεί

    Τόσο οι Νεοζηλανδοί Heresiarch, όσο και οι Καναδοί Antediluvian, είναι από τις πιο ιδιαίτερες μπάντες του σύγχρονου σπηλαϊκού blackened death metal ρεύματος. Με τα "Death Ordinance" και «λόγος» αντίστοιχα, να αποτελούν κάποιες από τις πιο έντονες και περιπετειώδεις προτάσεις στο ιδίωμα για την περασμένη δεκαετία, είναι αδιανόητο να μην επικρατεί ενθουσιασμός με αυτή την εικοσάλεπτη σύμπραξη.

    Κάθε μπάντα συνεισφέρει συνθέσεις στο χαρακτηριστικό της ύφος, αλλά και από ένα ambient κομμάτι, φροντίζοντας έτσι να στοιχειώσει σε σύντομο χρονικό διάστημα τον ακροατή, αφού του έχει υπενθυμίσει τη δυναμική της. Τα δύο «ορθολογικά» τραγούδια των Heresiarch, βρίσκουν την μπάντα να συνεχίζει στο εντυπωσιακό της ύφος. Μανιακό και απάνθρωπο black/death metal, με πλήρη αδιαφορία για ατμοσφαιρικές στιγμές, κατευθείαν από το κολαστήριο από το οποίο αντλούν τη διεστραμμένη τους έμπνευση. Το αντίστοιχο τραγούδι των Antediluvian, δημιουργεί μια υπέροχη αντίθεση με τους οξείς και ανατριχιαστικούς ήχους που δημιουργεί, λειτουργώντας τόσο ως απαραίτητο σημείο ροής στο δίσκο, όσο και σαν ένα αντίβαρο υπερφυσικού τρόμου, μπροστά στο γήινο μένος των Νεοζηλανδών. Αναμένουμε τους επόμενους ολοκληρωμένους δίσκους τους με μεγάλη αγωνία.

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Fer De Lance

    Colossus (EP)

    Cruz Del Sur (2020)
    Από τον Πάνο Ζαρκαδούλα, 26/08/2020
    ​New (epic) heroes on the block

    Του EP το κάγκελο γίνεται φέτος. Από τους πάντες, παλιοσειρές και πρωτοεμφανιζόμενους. Σα να επιδίδονται σε κάποιον άτυπο διαγωνισμό, ποιος θα εκπλήξει τα μεταλλικά πλήθη περισσότερο. Αν και νωρίς για απολογισμούς χρονιάς και άλλα τέτοια συναφή, εδώ υπάρχει ένας ισχυρός διεκδικητής τίτλου: έκπληξη της χρονιάς - νέα μπάντα. Επικό χέβυ μέταλ στα καλύτερά του, και πώς όχι, όταν Bathory - Dio - Atlantean Kodex συνδράμουν εν αγνοία τους για το τελικό αποτέλεσμα.

    Βάλτε στα παραπάνω και μία δόση από φολκ περάσματα, με μεσαιωνική αισθητική, και μόλις καλύφθηκαν όλες οι μουσικές παράμετροι των Αμερικανών με το γαλλικό όνομα. Έμπειροι και οι τρεις μουσικοί, ενδεικτικά σε: Olorin, Smoulder, Midnight Dice, High Spirits, Moros Nyx, μοιάζει να συναντήθηκαν για να μεγαλουργήσουν. Αυτή την αίσθηση αφήνουν οι απανωτές ακροάσεις του "Colossus" με το ομώνυμο έπος να αποτελεί κορυφαία σύνθεση στο είδος του. Διόλου δεν υστερούν και τα υπόλοιπα τρία, αλίμονο, εδώ μιλάμε ξεκάθαρα για το απόλυτο 4/4. Αυτό που σε κάνει να λαχταράς την ολοκληρωμένη προσπάθεια της μπάντας.

    Εξαιρετικό το μοίρασμα σε ακουστικά-ηλεκτρικά κιθαριστικά μέρη, και είναι αυτό που αφήνει την επική - μεσαιωνική επίγευση στο ep. Η απόδοση των τριών δε θα μπορούσε να είναι κάτι λιγότερο από εξαιρετική, συνάμα με μια στιχουργία που αξίζει μελέτης. Μέρος αυτής είναι και το εναρκτήριο "City In The Sea" του E.A. Poe. Έφτασε σχεδόν Αύγουστος για να εντοπίσουμε κυκλοφορία του Μάρτη, ας είναι. Τουλάχιστον θα αποφύγουμε το αυτοφασκέλωμα σε περίπτωση που μας διέφευγε παντελώς. Τα είπαμε, τα γράψαμε, η σειρά σας τώρα.

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Wampirvs Sinistrvs

    Blood Of The Vampyre

    Harvest Of Death / Signal Rex (2020)
    Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 28/08/2020
    Ένα ντεμπούτο που τιμά μια ξεχασμένη μουσική παράδοση με ουσιαστική αντίληψη μιας ξεχειλωμένης στιχουργικής

    Οι, σύμφωνα με το δελτίο τύπου αγνώστου προέλευσης, σύμφωνα με το bandcamp Πορτογάλοι, Wampirvs Sinistrvs, κυκλοφορούν αυτήν την περίοδο το ντεμπούτο mini LP τους. Όπως βέβαια καθιστά σαφές, τόσο το όνομα της μπάντας όσο και του δίσκου, οι Wampirvs Sinistrvs πραγματεύονται θεματικά τον βαμπιρισμό. Συγκεκριμένα, οι τέσσερις συνθέσεις του άλμπουμ, που απλώνονται σε 21 λεπτά, εμπνέονται από το εξπρεσιονιστικό αριστούργημα του "Nosferatu" (1922). Ταυτόχρονα, ηχητικά η μπάντα, επιδιώκει να αναζωπυρώσει τον ήχο της Γαλλικής σκηνής του '90, των περίφημων Les Légions Noires, με την επιρροή των Mütiilation και Vlad Tepes, όσο όμως και των αμερικανών Black Funeral αλλά και των Negative Plane, να είναι εμφανής. Δεν ξέρω αν πρόκειται να υπάρξει κάποια αναζωπύρωση αυτής της μοναδικής προσέγγισης, αλλά τόσο το "Blood Of The Vampyre" όσο και το "Cold Autumn Shadows" των Byyrth με κάνουν να ελπίζω, μπας και επανέλθει η τάξη στην παρακμή της συγκεκριμένης αισθητικής προσέγγισης στο ίδιωμα. Απολαυστικό.

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Owen Pallett

    Island

    Domino Recording (2020)
    Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 31/08/2020
    Όταν η παράδοση κι ο νεωτερισμός καταφέρνουν να μονιάσουν

    Εκτός από ταλέντο, αυτός εδώ ο Καναδός τραγουδοποιός έχει και καλώς εννοούμενο θράσος. Διότι χρειάζεσαι γερές δόσεις από αυτό για να περιπλέξεις - με αναρχικό σε στιγμές τρόπο - indie pop ευαισθησίες με κλασικίζοντα περάσματα και αναφορές στην παραδοσιακή folk. Αυτό το τελευταίο εξηγείται από τις καταβολές του και, ως δεξιοτέχνης στην βιόλα, είναι σε θέση να την περνάει στις ενορχηστρώσεις με μεγάλη άνεση. Το πιάνο επίσης προσθέτει τις δικές του πιτσιλιές χρώματος, φτάνοντας να χρησιμοποιεί τις παύσεις σαν να βρισκόμαστε σε ambient περιβάλλον. Όλα αυτά έχουν σαν αποτέλεσμα μια ποικιλόμορφη chamber folk εμπειρία που στην κορυφή τους έχουν τις άμεσες, χαμηλού προφίλ ερμηνείες του Pallett - αν και η χροιά του είναι στα όρια του ενοχλητικού, για το δικό μου γούστο. Σε κάθε περίπτωση, παρά το χαμηλόφωνο του όλου εγχειρήματος και την έλλειψη εντάσεων, το "Island" είναι ένας όμορφος και σύγχρονος δίσκος από έναν ευέλικτο καλλιτέχνη που έχει βάλει σκοπό να παντρέψει τα αντίθετα.

    Spotify

  • SHARE
  • TWEET