Όσο κι αν δεν θεωρώ τον εαυτό μου τον πιο αξιόπιστο punk/hc ακροατή, κάτι με πιάνει με τα γκρουπ που χαρακτηρίζονται ως πειραματικά ή art punk. Οι Girls In Synthesis δικαιούνται απόλυτα τον χαρακτηρισμό, αφού η μουσική τους περιέχει πολλές ενδιαφέρουσες και «ανήσυχες» πινελιές. Ενώ λοιπόν τα φωνητικά και τα grooves είναι σύγχρονα και εναρμονισμένα με το ευρύ post-punk πνεύμα των καιρών μας, η riff-οπλασία διατηρεί την παλιομοδίτικη μελωδικότητα μιας κάποιας rock 'n' roll αίσθησης, τη στιγμή που παίζει ανοιχτά και με noise rock θορύβους. Τα πράγματα γίνονται ακόμα καλύτερα όταν εμφανίζονται ψήγματα αυτοσχεδιασμού και «κουφά» πνευστά, δικαιώνοντας τη βαριά λέξη "art". Μην φοβάσαι όμως, εσύ φίλε του punk. Το μήνυμα, ο DIY χαρακτήρας, η φλόγα και τα κηρύγματα του ιδιώματος δεν κινδυνεύουν από αυτό το τρίο, καθώς εκτοξεύουν τους δίλεπτους δυναμίτες τους προς έναν κόσμο που έτσι κι αλλιώς καταρρέει. Ένα πολύ πειστικό ντεμπούτο από μια κολεκτίβα που δείχνει ότι έχει αρκετά πράγματα να πει.

Το ντεμπούτο των Herxheim, "Incised Arrival", επιβεβαιώνει όσα έγιναν αντιληπτά από το περσινό τους demo. Το τέλος των ιδιαίτερων Howls Of Ebb, δεν φάνηκε ικανό να περιορίσει τον Patrick Brown (εδώ εμφανίζεται ως Brungard) να αναζητήσει άλλη μορφή μουσικής έκφρασης. Οι Herxheim όμως, σε αντίθεση με τους Howles Of Ebb, δεν επιδιώκουν τη δημιουργία ασφυκτικού κλίματος μέσω δαιδαλωδών, σχεδόν ψυχεδελικών συνθέσεων. Εδώ, η ωμότητα κυριαρχεί, η αποδέσμευση από κάθε λογής πειραματισμό είναι μονόδρομος, και η Barathrum-ική ρυθμική αλυσίδα εμφανίζεται να μαστιγώσει τους ακροατές. Η αντίθεση των κτηνωδών, με αρκετές ωδές προς τους Diocletian, συνθετικών δομών και των ρυθμικών παύσεων με τις υποβόσκουσες αιθέριες ατμόσφαιρες, δεν είναι μεγαλοπρεπής, αλλά τρομακτική. Η μινιμαλιστική, αλλά και μηδενιστική στιχουργία, απλά επιβεβαιώνει το γεγονός πως οι Herxheim αποσκοπούν σε ψυχολογικές ακροβασίες. Μακάρι το project να έχει διάρκεια.

Bandcamp

Οι Aleynmord, είναι ένα ντουέτο από το Oregon, που αυτές τις μέρες κυκλοφορούν το ντεμπούτο τους. Το "The Blinding Light, παρουσιάζει την μπάντα σε 36 λεπτά και τέσσερις συνθέσεις, να εξερευνά τα συναισθήματα της απομόνωσης έχοντας ως αποκλειστικό σύντροφο τη μουσική της. Η αποξένωση από τον αστικό τρόπο ζωής, μεταφράζεται ηχητικά σε ακροβασίες μεταξύ, κυρίως, Cascadian black metal, δηλαδή Wolves In The Throne Room, και folk αποχρώσεων, οι οποίες δεν φοβούνται να φτάσουν τα κιθαριστικά τους αρπίσματα μέχρι και τους Death In June.

Επικαλούμενοι την απαισιόδοξη μελαγχολία των τρομερών Grift, όπως συμβαίνει στο "Poetry of Marrow And Rot", οι Aleynmord δημιουργούν μια υποσχόμενη κυκλοφορία, η οποία, μπορεί είτε σε περιπτύξεις όπως στο "Wounded Monolith", είτε πιο διακριτά, όπως στο ομότιτλο κομμάτι, να επιτύχει, έστω και περιστασιακά, τον στόχο της. Οφείλει να αναφερθεί πως οι Aleynmord, είναι εξαιρετικοί μαθητές του αμερικάνικου black metal των ατμοσφαιρικών και μακροσκελών συνθέσεων, κάτι που οπτικά ενισχύεται και με το υπέροχο εξώφυλλο δια χειρός Jeff Whitehead (Leviathan, Lurker Of Chalice).

Bandcamp
Youtube

Το "Demo MMXX", είναι οι πρώτες ηχογραφήσεις των Suicide Circle, σχήματος του Meyhna'ch (Mutiilation, Hell Militia, Sektemtum, Meynach) με τον Rats (Morguiliath, Dharnurgh). Οι τέσσερις συνθέσεις που περιλαμβάνει το ντέμο, βρίσκουν τον Meyna'ch να επιστρέφει, έστω και με κυριότερες δόσεις DSBM, στον βαμπιρικό ήχο που τον καθιέρωσε στο black metal underground, αυτό των Μαύρων Λεγεωνών και των Mutiilation. Ξερό, παγωμένο και καταθλιπτικό black metal, απλώνεται ως χαλί κάτω από την χαρακτηριστική του χροιά, επιχειρώντας με εναλλαγή ταχυτήτων και πεισματική lo-fi προσέγγιση, να επαναφέρει απόκρυφες μνήμες από τα μέσα των '90s.

Ενώ το εναρκτήριο "From The Void Of Their Mind" μετά το αρχικό σοκ δείχνει πως η μπάντα έχει δρόμο στον αγώνα για αναβίωση, το "Prophet Of Doomsday" θυμίζει τον ενδιαφέροντα τρόπο με τον οποίο η τότε γαλλική σκηνή εκμεταλλευόταν τον θησαυρό των Darkthrone. Ο μηδενισμός και η παρακμή των Suicide Circle, ξεδιπλώνονται περισσότερο υποσχόμενα στο "The Sphere Of Chaos", και ενώ εν τέλει οι συγκρίσεις με τους Mutiilation είναι αναπόφευκτες και καταδικαστικές, το "Demo MMXX" είναι, ευελπιστώ, το πρώτο, δύσκολο βήμα, προς μια ολική αφύπνιση.

Bandcamp

Ειλικρινά αγνοούσα την ύπαρξη του περίφημου "Romanian Ice Metal" όπως αναγράφεται στο δελτίο τύπου του νέου δίσκου των Persekutor. Η μπάντα του Vladislav Barladeanu, μαζί με μέλη των Ides Of Gemini, κατάφερε σε σύντομο χρονικό διάστημα να φτάσει από ένα single και επεισοδιακά support στους Power From Hell, στο να παίζει σε φεστιβάλ που διοργάνωνε το Decibel. Ο λόγος, αποτυπώνεται ιδανικά στο 28λεπτο, πόνημα της μπάντας, αποτελούμενο από εννέα παρανοϊκές συνθέσεις. Εμπλουτίζοντας παραδοσιακές hard rock αναφορές με τους προπάτορες του πρώτου κύματος του black metal, με την επιρροή των Celtic Frost να ξεχωρίζει επιβλητικά, οι Persekutor δημιουργούν εθιστικά τραγούδια, όπως το αλκοόλ που ζεσταίνει λογικά τα εσώψυχά τους.

Εδώ μην ψάξετε επιρροές διανθισμένες από την περιοχή, όπως συμβαίνει με τους συγγενείς αισθητικά Malokarpatan, αλλά αναζητείστε απολαυστικές κιθάρες όπως στους Skeleton. Σου λένε "Can You Feel The Frost Of Dawn" και εμπεδώνεις το μήνυμα, "Permanent Winter" εξαπλώνεται. Από την κελτική απόδοση τιμών του εναρκτήριου "Babylon Of The Snows" μέχρι τη δήλωση του "Black Death Punk Skins", οι αφελείς θεματικές των Persekutor καταποντίζονται από ένα permafrost εξαιρετικού ήχου, τόνου, φωνητικών και στιγμών που δείχνουν πως οι Ρουμάνοι δεν παίρνουν τη συνθετική διαδικασία ελαφρά τη καρδία. Τέλος, ο δίσκος περιλαμβάνει την ποιοτικότερη μουσική υπό τον τίτλο "Ice Wars" που θα ακούσετε φέτος.

Bandcamp

Εσείς οι άλλοι: ήδη από το όνομα του συγκροτήματος, ο φαντασιόπληκτος ακροατής αρχίζει να ελπίζει σε έναν δίσκο που καίει τις γέφυρες πομπού και δέκτη ή σε μια μουσική με λογοτεχνικές αρετές. Και τα δύο μέτωπα μένουν κάπως ανοιχτά, τη στιγμή που η αδυσώπητη μουσική αυτού του ντουέτου από τη Γαλλία επιχειρεί να σε συνθλίψει ψυχικά. Το προσπαθεί μέσω ενός αργού μα και ιδιαίτερα σκληρού post/black metal που αποφεύγει (σχεδόν) ολοκληρωτικά τις κλαίουσες ατμόσφαιρες, μένοντας επικεντρωμένο στην πίκρα του συναισθήματος και στον ανομολόγητο μηδενισμό του. Οι Vous Autres στον δεύτερο δίσκο τους, μοιάζουν να θεωρούν ιδιαίτερα σημαντικό ότι αποτελούν πρωτίστως μια metal μπάντα - μαγκιά τους - κι εμμένουν στην αντίστοιχη αισθητική, παρά τις industrial και ambient πινελιές που πιτσιλίζουν τον, κατά τ' άλλα, θεόγκριζο καμβά τους. Άνετα ένα από τα πιο ενδιαφέροντα post black που άκουσα φέτος που του λείπει μόνο ένα πράγμα: η έξτρα συνθετική ωριμότητα που θα δέσει τα υλικά με τρόπο που θα καταφέρει τελικά να επιτύχει αυτό που επιθυμεί: την τελική σου ψυχική συντριβή. Δεν είναι μακριά στο να τα καταφέρουν!

Bandcamp

Αν βρούμε την ευκαιρία να προεκτείνουμε το avant garde metal αφιέρωμα μας σε ολοκαίνουρια σχήματα, δηλώνω από τώρα ότι οι Titan To Tachyons έχουν εξασφαλισμένη θέση. Πρόκειται για το ντεμπούτο ενός φρέσκου γκρουπ από τη Νέα Υόρκη, με τους Matt Hollenberg και Kenny Grohowski να έχουν εμπειρία με σχήματα όπως Imperial Triumphant, Secret Chiefs 3 και John Zorn, με την απίθανη κιθαρίστρια Sally Gates όμως να αποτελεί την ψυχή του γκρουπ. Το τρίο εξαπολύει μια instrumental επίθεση, με εξερευνητικές sci-fi διαθέσεις και πολύ εκλεκτικό στυλ. Τα death/grind σημεία είναι απολύτως μετρημένα, οι κακοφωνίες επίσης, ενώ μια σοφιστικέ μελωδικότητα βρίσκει συχνά θέση μέσα στις μακροσκελείς συνθέσεις, κρατώντας τελικά τους Titan To Tachyons σε μια απόσταση από εντελώς παρανοϊκά σχήματα όπως οι Behold... The Arctopus. Τη διαφορά κάνουν κάποια μέρη που παραπέμπουν στο alternative metal των '90s (λέγε με Primus) ενώ οι αυτοσχεδιασμοί μάλλον φρενάρουν ελαφρώς τη δυναμική της μουσικής τους - χαμένη ευκαιρία η συμμετοχή του Trevor Dunn στο "Everybody's Dead, Dave". Πέραν όμως από κάποιες λεπτομέρειες, το "Cactides" είναι ένα από τα πιο υποσχόμενα θαύματα που γέννησε το avant metal αυτήν την πολύ παράξενη χρονιά. Φίλοι του avant ήχου αλλά και του forward thinking progressive, σπέυσατε.

Bandcamp

Η αλήθεια είναι ότι ο τίτλος του δεύτερου δίσκου των Γερμανών, μου έστειλε Bathory δονήσεις: Enter The Eternal Fire και Baptised In Fire And Ice και η όποια παρεξήγηση δημιουργήθηκε, λύθηκε άμεσα. Εξάλλου, η φωτογραφία της μπάντας αποτελεί ξεκάθαρη δήλωση της μουσικής που θα ξεχυνόταν από τα ηχεία, για τα επόμενα σαρανταπέντε λεπτά. Blackened thrash/speed με heavy metal γαρνιτούρα.

Αλυσίδες και wristbands από χαλυβουργική, ανάποδοι σταυροί, τίτλοι τραγουδιών και πανέμορφο εξώφυλλο, προδιαθέτουν για κάτι επιθετικό, βλάσφημο και σκατόψυχο. Όπερ και εγένετο, όντας αρκούντως διασκεδαστικό. Ο thrash/speed χαρακτήρας είναι κυριαρχικός στον δίσκο, οι black τζούρες (μουσικά και φωνητικά) συμβάλλουν στο όλο evil κλίμα του, ενώ οι αμιγώς heavy metal στιγμές δίνουν μια επιπλέον ποικιλία, που χαρακτηρίζει τις συνθέσεις. Το γερμανικό τρίο, με επικεφαλής τον φωνητικό «χαμαιλέοντα» Abyss, ήρθε για να πάρει σκαλπ. Εξαιρετική ριφομηχανή ο Deathinfektor, ανεβοκατεβάζει τις ταχύτητες ανά περίσταση, την κιθαριστική κλωτσοπατινάδα διαδέχεται το μαύρο riffing και ο σβέρκος παίρνει μπρος.

Οι μουσικές επιταγές των Desaster και Deathhammer, ακολουθούνται στο Forever Baptised In Eternal Fire, κάνοντάς το πηγή πώρωσης και διασκέδασης. Αν κάποιοι εξακολουθούν να θεωρούν αυτό το είδος εύκολο και συνώνυμο μουσικής «κουλαμάρας» ας το διπλοσκεφτούν. "We sanctify you in fire, we purify you in flames" και η δίκαση να θερίζει. Σατανάς, ξύλο, πόλεμος και φωτιά.