...And You Will Know Us By The Trail Of Dead

X: The Godless Void and Other Stories

InsideOutMusic (2019)
Από τον Δημήτρη Μωυσίδη, 13/01/2020
​Προσωπικές ιστορίες και συναισθήματα μετατρέπονται σε τέχνη που επιβάλλεται να ακουστεί στο ραδιόφωνο όπως προορίζεται
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Όπως γίνεται συνήθως στα νομικά έγγραφα, να ξεκαθαρίσουμε ότι από εδώ και πέρα όταν αναφέρομαι στους ...And You Will Know Us By The Trail Of Dead θα τους αποκαλώ συνοπτικά TOD (που στα Γερμανικά σημαίνει θάνατος, καθόλου τυχαίο θα έλεγα). Οι Τεξανοί Jason Reece και Conrad Keely αποτελούν τον πυρήνα του indie, post-rock συγκροτήματος με τις αισίως δέκα κυκλοφορίες και την παθιασμένη, γεμάτη ενέργεια ζωντανή σκηνική τους παρουσία. Μπορεί το ντεμπούτο τους το μακρινό 1998 (!) να μας έδωσε το πρώτο στίγμα τους στην indie σκηνή αλλά ήταν το τρίτο "Source Tags & Codes" που αποτέλεσε το peak αν θέλετε της επιτυχίας τους σε εμπορικούς όρους και που έβγαλε μερικά πολύ καλά αντιπροσωπευτικά κομμάτια του είδους ("Baudelaire", "Another Morning Stoner").

Από τότε πέρασε αρκετός καιρός, το 2007 έφυγαν από τη στέγη της Interscope και οι δουλειές τους ήταν πάντα αξιοπρεπείς, ολίγον μπερδεμένες ("ΙΧ") μεν αλλά πάντα είχαν κάτι να πουν. Η παραγωγή του "X" άρχισε το το 2018 όταν ο Keely επέστρεψε από την Καμπότζη όπου έμενε, πίσω στο Όστιν του Τέξας και η έμπνευση για το δίσκο αυτό αντλείται ακριβώς από τα συναισθήματα αποχωρισμού και στεναχώριας του Keely για την τη φυγή από ένα μέρος που αγάπησε καθώς και από το βιβλίο του Steven Pressfield: The War Of Art που μιλάει για τους προσωπικούς δαίμονες που αντιμετωπίζει κάθε καλλιτέχνης.

Αυτό που προσπάθησαν να κάνουν με αυτή τη κυκλοφορία είναι να γράψουν κατά κάποιο τρόπο pop μουσική, αλλά pop μουσική όπως αυτοί την αντιλαμβάνονται, τα τραγούδια που θα γούσταραν αυτοί να ακούν καθημερινά στο ραδιόφωνο. Και τα κατάφεραν. Το πιθανότερο ειδικά στην Ελλάδα να μην παιχτούν σχεδόν καθόλου από τα mainstream ραδιόφωνα αλλά αυτό θα είναι άδικο γιατί όντως ο νέος τους δίσκος θα μπορούσε άνετα να παίζεται σχεδόν ολόκληρος στο ραδιόφωνο. Δεν είναι pop με την έννοια που γνωρίζουμε αλλά ένα indie δημιούργημα εύπεπτο, ευχάριστο και γεμάτο όμορφες στιγμές που άλλοτε δρουν καθαρτικά και άλλοτε σε κάνουν να σκέφτεσαι.

Ξεκινώντας με το ορχηστρικό και ονειρικό "The Opening Crescendo" έχουμε μια εισαγωγή α-λα Hans Zimmer, ιδανική εισαγωγή για το πανέμορφο "All Who Wander", ένα δραματικό κιθαριστικό κομμάτι που μας μεταφέρει τον ψυχισμό και τη λύπη του Reece για τα πράγματα που αφήνει πίσω. Το "Something Like This" κλείνει το μάτι στον ήχο των Pixies, Bauhaus, Dead Can Dance των εποχών της δισκογραφικής 4AD τότε που το indie, dream pop, post-punk ήταν στα φόρτε του. Η διάρκεια των κομματιών είναι μικρή, ώστε να ακούγονται εύκολα και με συνοχή, λειτουργώντας σαν πακέτα πάθους και ενέργειας ("Into The Godless Void", "Gravity"). Σε έναν δίκαιο κόσμο τα "Don’t Look Down" και "Children Of The Sky" θα αποτελούσαν mainstream χιτάκια στο ράδιο αλλά το εύκολο pop (σε όλες τις εκφάνσεις του: indie, rock, prog, κτλ) του σήμερα απεχθάνεται την ουσία.

Εγώ θα κρατήσω σαν soundtrack του μήνα το τραγούδι "Blade Of Wind" και θα ομολογήσω την ευχάριστη μου έκπληξη για αυτό το άλμπουμ που δεν περίμενα να το ευχαριστηθω τόσο πολύ. Οι TOD είναι σταθεροί σε αυτά που γουστάρουν, πάντα στον ίδιο δρόμο της έκφρασης των συναισθημάτων τους χωρίς ταμπέλες και φανφάρες και καταφέρνουν να βγάλουν, δύο δεκαετίες μετά το ντεμπούτο τους, έναν φρεσκότατο και πανέμορφο δίσκο τόσο αισθητικά απολαυστικό όσο και το εξώφυλλο.

  • SHARE
  • TWEET