Rope Sect

Υπάρχουν δίσκοι πρωτοπόροι, υπάρχουν δίσκοι κλασικοί και υπάρχουν και δίσκοι που αποτελούν προσωπικές αδυναμίες. Υπάρχουν μουσικές για όλες τις ώρες, τραγούδια για να βρει κανείς καταφύγιο, αλλά και τραγούδια που σε «βρίσκουν» εκεί που δεν το περιμένεις. Υπάρχουν μουσικά ρεύματα που «πέθαναν» και έκτοτε παρασιτούν στη σκιά επίδοξων αναβιωτών και μουσικές σκηνές που «αποκαταστάθηκαν» στη συνείδηση του ευρέως κοινού εξαιτίας μελλοντικών μαθητών τους. Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά, υπάρχει και η αισθητική του σκοταδιού, της μελαγχολίας.

Αυτός, ο, πιθανά περιττός, πρόλογος, είναι μια προσπάθεια να τοποθετηθεί σε ένα πλαίσιο το ντεμπούτο των Rope Sect, "The Great Flood". Πριν τρία χρόνια, οι Γερμανοί, είχαν κυκλοφορήσει ένα EP, το "Persona Ingratae", ανορθόδοξα, μέσω μιας καθιερωμένης black/death δισκογραφικής. Έπειτα, κάτι singles, και όσοι (ελπίζω όχι λίγοι) τους είχαμε πάρει χαμπάρι, περιμέναμε το ντεμπούτο καρτερικά. Η Iron Bonehead στο ενδιάμεσο χτύπησε, σε παρόμοιο στυλ και με το "Nocta" των Light Of The Morning Star, ενώ πρόσφατα έβγαλε και το ντεμπούτο των (του) The Path of Memory. Η ώρα για την μεγάλη πλημμύρα όμως έφτασε.

Το "The Great Flood" των Rope Sect, είναι η αποθέωση του εθιστικού σκότους, της μελαγχολίας, όλων όσων πραγματεύεται στον ταλαιπωρημένο πυρήνα του το gothic rock. Εδώ δεν θα βρεις τόσες post punk αταξίες, και ας είναι συγγενικά ιδιώματα, και ας υπάρχει η αύρα των συντοπιτών Pink Turns Blue, των Chameleons αλλά και των Echo And The Bunnymen. Εδώ θα βρεις μια φωνή, συνειδητά αποδεσμευμένη από αναταράξεις και ξεσπάσματα, γαλήνια, ψιθυριστή, που, για πολύ λίγο, ως άλλος Jekyll/Hide, θα αφήσει μερικά growls, όπως στο κλείσιμο με το "Dilluvian Darkness", επαληθεύοντας την ρήση περί αβύσσου. Το ντεμπούτο των Rope Sect, αναπτύσσει μια εθιστική δυναμική, που βασίζεται, στην οικειότητα και ζέση των φωνητικών και οικοδομείται πάνω στις εξαιρετικές κιθάρες.

Ο δίσκος, καθ' όλη την διάρκειά του, παραμένει rock στον πυρήνα του, με τα riffs, τα leads, τα ρυθμικά και τα solos, να βρίσκονται σε περίοπτη θέση, τόσο συνθετικά όσο και ποιοτικά. Εδώ δεν θα βρεις metal περάσματα, όπως τα συνδυάσανε σε διαστημικό επίπεδο, οι In Solitude ή οι εξαιρετικοί τους μαθητές, για να επανέλθω στην εισαγωγή, Idle Hands. Ούτε θα βρεις άλλο ένα κλώνο του Nick Cave, ή του Peter Murphy, και ας πνέουν, ειδικά ο δεύτερος, ανάσες ζωής στον Immesher, κιθαρίστα, και τραγουδιστή της μπάντας. Πως θα ηχούσε το βασίλειο των Bauhaus αν αντλούσε ζωή από τις κιθάρες των Blue Oyster Cult; Ίσως το "The Greater Flood" να είναι η απάντηση. Σκέψου τους Year Of The Goat, αφαίρεσε το (επιφανειακό) occult και πρόσθεσε αυτοκτονικές τάσεις, λίγη ψυχεδέλεια και επικεντρώσου στις συνθέσεις.

Το "The Greater Flood" έχει δέκα σχεδόν αλάνθαστες. Όσο και αν, τα κύματα της πλημμύρας μετά την αρχική ένταση δείχνουν να υποχωρούν, ειδικά στο τέλος του δεύτερου μισού του δίσκου, η εξήγηση είναι καθαρά συγκριτική με τις αρχικές επτά - οκτώ συνθέσεις. Ναι, ακόμη και το instrumental "Non Serviemus" με συνεπήρε και δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που κάτι τέτοιο συνέβη. Σημάδι των καιρών; "The end of all flesh has come before me", ακούγεται πριν ξεκινήσει ένα τρομερά καλαίσθητο riff να κινεί το κεφάλι μου στον ρυθμό του. Η ίδια φωνή εκκινεί, με χωρίο από την βίβλο, τον δίσκο με το καταιγιστικό "Divide Et Impera", και η αντίθεση της εξωστρεφούς κιθαριστικής δουλειάς με τα κλειστοφοβικά φωνητικά παρασέρνει τον ακροατή στη δίνη της. Οι αλλαγές ρυθμών, και επιφανειακά, διαθέσεων, κυριαρχούν κατά την διαδοχή των συνθέσεων.

Αν η παρουσίαση αυτή διαθέτει πιθανώς ένα σχετικά άμεσο τόνο, είναι γιατί το "The Great Flood" έτσι ακριβώς λειτούργησε πάνω μου. Η πρώτη ακρόαση ήταν μοιραία, ο δίσκος ήρθε και έκατσε στην πλάτη μου και μου ψιθυρίζει πίσω από το αυτί, διαρκώς, ωθώντας με σε αλλεπάλληλες ακροάσεις. Τις νυχτερινές ώρες δε, εκεί που η μουσική δεν είναι σύντροφος αλλά σωτήρας, οι Rope Sect ξεδιπλώνουν γενναιόδωρα το μεγαλείο τους. «Τα παιδιά της νύχτας, τι μουσική συνθέτουν! Το "Rope Of The Just" είναι σχεδόν punk-ικά up-tempo, για να έρθει η δήλωση του "Eleutheria" να καταπιεί και να ξεδιπλώσει το δίκοπο μαχαίρι της μελαγχολίας.

Κάπου εκεί θα κάνει και την εμφάνισή του ο Kvohst. Διόλου απίθανο, αφού όσα πέτυχαν οι Beastmilk ίσως είναι περισσότερα από όσα αντιλαμβάνεται κανείς, ειδικά στον ακραίο, σκοτεινό, υπόγειο ήχο. Αναλαμβάνει τα φωνητικά στο "Prison Of You" και οι συγκρίσεις με το "Climax", αν και αναμενόμενες, αδικούν το αποτέλεσμα. Ελπίζω να μην έχασες χρόνο να ψάχνεις ομοιότητες και να απόλαυσες την καταραμένη χροιά του McNerney. Η συνέχεια με το "The Underground Paradise" θα ανατρέψει όσα πίστευες έως τώρα χαρίζοντας την κορυφαία στιγμή του δίσκου, μουσικά και στιχουργικά. Ο Kvohst όμως δεν είπε την τελευταία του λέξη και έπειτα από την αντίθεση που συντελείται σε όλους τους τομείς με το "Hiraeth" που ακολουθεί, η επανεμφάνισή του στο "Flood Flower" ίσως κλειδώνει την ετυμηγορία.

Το ντεμπούτο των Rope Sect είναι ο αντικοινωνικός, καταθλιπτικός, πραγματικός φίλος που αναζητά κανείς σε αυτή τη μουσική. Είναι αυτός ο δίσκος, που, αναμενόμενα, δεν θα αναταράξει την σκηνή, ούτε θα συνενώσει ετερόκλητες μουσικές σέχτες, αλλά, μέσα στην αυτοκαταστροφική του φύση θα αποτελεί ένα καλά κρυμμένο μυστικό. Όχι από αυτά τα ένοχα, αλλά από αυτά που μπορείς να τα μοιραστείς μόνο ανάμεσα σε ένα κύκλο εχεμύθειας. Το "The Great Flood" δείχνει ικανό να κάνει, όσους κολλήσουν μαζί του, να χορέψουν με τον μεγάλο απελευθερωτή, αφού τον κεράσουν ένα ποτό. Επικίνδυνη, αλλά εθιστική προσέγγιση. Όπως η τέχνη που υπηρετεί.

Bandcamp