Ανασκόπηση 2019: Alternative

Fontaines D.C - "Dogrel"

Το μήλο της έριδος για την εναλλακτική μας ανασκόπηση, και όχι άδικα. Μετά τα περσινά πρώτα σήματα, το ντεμπούτο των Ιρλανδών μίλησε στις σκοτεινές καρδούλες μας που αποζητούν λίγο ζεστό νεανικό τσαμπουκά και αυθάδεια. Με κομμάτια που στην επανάληψη αντί να χωλαίνουν αποκτούν όλο και περισσότερη δύναμη και μία ατμόσφαιρα ασυζήτητα καθηλωτική, οι Fontaines D.C κατέκτησαν την κορυφή και την τρίτη θέση στη λίστα με τα καλύτερα άλμπουμ για το 2019. Λίγο πριν τη νέα δεκαετία η post-punk ανασταίνεται και φέρνει όλα όσα υποσχέθηκε από τις πρώτες μέρες της με το “Dogrel”: ριζοσπαστικές φόρμες, απλότητα, μία ήττα που αρνείται να δεχτεί.

Karen O & Danger Mouse - "Lux Prima"

Η ισχύς εν τη ενώσει. Ο κανόνας εφαρμόζεται και σε αυτή την περίπτωση. Ένας από τους κορυφαίους παραγωγούς των τελευταίων ετών συνεργάζεται με την φωνή των Yeah Yeah Yeahs και δίνουν ένα υπέροχο μουσικό σύνολο κοσμικού περιπάτου. Σχεδόν υπερβατικό και καθόλα συμπεριληπτικό, αφού περιδιαβαίνει από πολλές τάσεις της σύγχρονης αλλά και παλαιότερης μουσικής, το “Lux Prima” εμβαθύνει στην ατμόσφαιρα και αποτελεί έναν δίσκο που σίγουρα θα θυμόμαστε για αρκετό ακόμη καιρό.

Mark Lanegan - "Somebody’s Knocking"

Αυτή η φωνή του Lanegan μας έχει διηγηθεί όλες τις μεγάλες ιστορίες για περίεργες καταστάσεις και άσχημα μέρη κι ακόμα συνεχίζει να φέρει τις γοητευτικές τις ιδιότητες. Το "Somebody's Knocking" γίνεται πιο upbeat, μπορεί να σε ρίξει και στο χορό ή να σε παρασύρει σε εκστατική ονειροπόληση. Μία ασυνήθιστη έκπληξη από τον Mark Lanegan που ξεχώρισε μέσα στο έτος!

The Raconteurs - "Help Us Stranger"

Πλέον δεν γράφονται μεγάλοι alt rock δίσκοι. Ποιος ψεύτης είπε κάτι τέτοιο; Οι εναλλακτικές όψεις της rock συνομιλούν ανοιχτά με τις κλασικές ρίζες του ιδιώματος και ο Jack White προσπαθεί να πάρει τους προβολείς από πάνω του- έλα όμως που οι σιβυλλικοί στίχοι δε μπορούν να κρυφτούν! Βιολιά, πιάνο μαζί με rock ‘n’ roll τρέλα, το “Help Us Stranger” είναι ένα εξαιρετικό άλμπουμ, μία καταπληκτική προσπάθεια μιας μπάντας που συνεχίζει να βελτιώνεται και να γεννά νέες δημιουργικές ιδέες.

Cave In - "Final Transmission"

Οκτώ ολόκληρα χρόνια και ο τραγικός θάνατος του μπασίστα Caleb Scofield μεσολάβησαν μέχρι το “Final Transmision”, που κυκλοφόρησε μέσα στο καλοκαίρι και μας έφερε αντιμέτωπους με το σπουδαιότερο άγχος της ανθρώπινης ύπαρξης: εκείνο του θανάτου. Ένας δίσκος εσωτερικός, σε μία προσπάθεια να συγκεράσει παρελθόν και παρόν, τόσο στη μουσική όσο και στη ζωή χωρίς τον καλλιτεχνικό συνοδοιπόρο τους. Πολύ όμορφη κυκλοφορία, σπάνιας αυθεντικότητας και εξαιρετικής αισθητικής.

The Cranberries - "In The End"

Τί να πει κανείς για τη μουσική παρακαταθήκη των Cranberries. Ο θάνατος της Dolores O’Riordan αναγάγει αυτό το άλμπουμ στο κύκνειο άσμα μίας από τις πιο χαρακτηριστικές φωνές του εναλλακτικού rock. Στιβαρές μελωδίες, ανατριχιαστική ενέργεια και η συγκίνηση να περισσεύει. Το “In The End” είναι ο τελευταίος δίσκος των Cranberries και συνοψίζει εξαιρετικά την ξεχωριστή τους διαδρομή στον κόσμο της μουσικής.

Iggy Pop - "Free"

Αν η Patty Smith είναι η γιαγιά μας, ο Iggy είναι ο παππούς που όλοι θα θέλαμε να έχουμε, που κάνει ακόμα απίστευτες συναυλίες και βγάζει εμπνευσμένη μουσική, χωρίς να μένει στα κλασικά αναμασήματα που τόσοι και τόσοι κάνουν, ξέροντας ότι θα τύχουν ευνοϊκής μεταχείρισης από τους μουσικοκριτικούς και αποδοχής από το ευρύ κοινό επειδή «είναι αυτοί που είναι». To “Free” αποτελείται από δύο -άνισα ποιοτικά- μέρη, που όμως μας γοήτευσε.

Violent Femmes - "Hotel Last Resort"

Το highlight της χρονιάς σχετικά με τους Violent Femmes ήταν η διασκευή σε τραγούδι των Πυξ Λαξ, η οποία διακωμωδήθηκε -δικαίως-. Το “Hotel Last Resort” πέρασε στα ψιλά, λίγο άδικα θεωρώ, καθώς είναι σπουδαίο να βλέπουμε παλιά συγκροτήματα να παίζουν με νέα στοιχεία χωρίς φόβο. Δώσε λίγο χρόνο αυτές τις διακοπές σε μία παραγνωρισμένη δουλειά και θα ανταμειφθείς με τον πειραματισμό και την σατιρική χροιά της!

The Dream Syndicate - "These Times"

Η επιστροφή των The Dream Syndicate απέδειξε ότι είναι ακόμα εδώ, με το ίδιο πάθος όπως άλλοτε. Στο “These Times” οι Αμερικανοί αφήνονται ελεύθεροι να παίξουν με τις κλίσεις και τα όρια της μουσικής τους, κι αυτό τους βγαίνει σε καλό, σε πολύ καλό! Οι ηλεκτρονικές αναφορές δένουν ομοιόμορφα με την διαχρονική rock και τονίζουν ότι η νέα δεκαετία αναμένεται να φωτίσει ακόμα μία προοπτική του συγκροτήματος, μία από εκείνες που μένουν μέχρι σήμερα κρυφές!

The Pixies - "Beneath The Eyrie"

Τι να πούμε για τους Pixies; Μπαντάρα από τις λίγες, με ανεξίτηλες επιρροές στη σύγχρονη εναλλακτική (και όχι μόνο) μουσική. Το “Beneath The Eyrie” δε μπορεί να συγκριθεί με τις χρυσές τους ημέρες, όμως ούτε αδιάφορο περνάει. Πλησιάζοντας το gothic με τη σκοτεινή του αφήγηση δίνει τροφή για νέες αναζητήσεις και στρέφεται προς τη μυθοπλασία. Δίσκοι σαν το “Doolitle” δύσκολο να ξαναβγούν, όμως η μέση ηλικία φαίνεται να πάει στους Pixies. Ο καλύτερος δίσκος μετά την επανένωση, μέχρι τον επόμενο!

Nick Cave & The Bad Seeds - "Ghosteen"

Το "Ghosteen" δεν είναι εύκολος δίσκος. Το concept, η αισθητική, οι μινιμαλιστικές αναφορές, οι δομές, οι φωνητικές γραμμές, όλα προσφέρονται στο πιάτο. Η ουσία του έργου βρίσκεται κάτω από αυτή την απλοϊκή επιφάνεια. Τα ρεφραίν και οι κιθάρες δεν έχουν τόση σημασία. Ίσως η ακρόαση να γινόταν ευκολότερη αν στο εξώφυλλο υπήρχε μόνο το όνομα του Cave. Δεν είναι ένα άλμπουμ που θα σε κάνει να περάσεις καλά με την προφανή έννοια, ούτε θα σε τραβήξει να το βάλεις στην επανάληψη. Το άκουσμα του "Hollywood", όμως, φτάνει και περισσεύει για να σωπάσει την όποια γκρίνια.

Bob Mould - "Sunshine Rock"

Οι αλλαγές στη ζωή του τεράστιου Bob Mould περνάνε και στο έργο του. Το “Sunshine Rock” θα μιλήσει στην καρδιά όλων όσων αγάπησαν το punk των 80s, χωρίς να αφήνει κάποιο ανεξίτηλο αποτύπωμα, αλλά εμπεριέχει τόσα στοιχεία από την προσωπικότητα του δημιουργού του και αφηγήσεις γεμάτες ειλικρίνεια που δε μπορείς παρά να το αναγνωρίσεις. Οι λάτρεις των ενδοσκοπικών δίσκων και της παλαιάς κοπής punk rock θα βρουν ένα δίσκο για πολλές πολλές επαναλήψεις!   

Thom Yorke - "Anima"

Χαμηλοί φωτισμοί, αστικοί ήχοι, ταχύτητες του εικοστού πρώτου αιώνα, αγάπη, φόβος, ονειροπόληση, άγχος. Τα θέματα του "Anima" δεν είναι νέα για τον Yorke, αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Όταν θα υπάρξει μέρα που θα βγείτε εκεί έξω και δεν θα νιώσετε την παράνοια να σας περιτριγυρίζει, όταν το κεκλιμένο επίπεδο της καθημερινότητας θα ισορροπήσει, όταν θα ανοίξετε τα μάτια σας και τα πάντα γύρω θα μοιάζουν αρμονικά, τα λεγόμενα του Βρετανού θα έχουν πιάσει τόπο. Μέχρι τότε, η τέταρτη σόλο δουλειά του και το συνοδευτικό μικρού μήκους φιλμ δια χειρός Paul Thomas Anderson αξίζουν την αμέριστη προσοχή σας.

Beck - "Hyperspace"

Beck Hansen το όνομα αυτού, “Hyperspace” η τελευταία κυκλοφορία του, και αξίζει να της δώσουμε προσοχή. Με τον Pharell Williams να δίνει ένα χεράκι στην παραγωγή και στη δημιουργία των κομματιών, ο μινιμαλισμός φαίνεται να λαμβάνει κεντρική θέση στο όλο πόνημα, αλλά η έμπνευση δεν είναι ιδιαίτερα ευδιάκριτη. Όσο κι αν προσπαθήσουμε να βρούμε το δεύτερο επίπεδο ανάλυσης, στο τέλος αποτυγχάνουμε, κι αυτό είναι κρίμα. Συνολικά, ο κόπος που μπήκε στη γενικότερη αισθητική δεν ήταν ανάλογος με την προσπάθεια στη δημιουργία των κομματιών.  

Liam Gallagher - "Why Me, Why Not?"

Ο δεύτερος δίσκος του «μικρού» Gallagher φυσικά και έχει αέρα britpop, το τσιμπάει λίγο με τον ηλεκτρισμό και πεισμώνει να αποδείξει ότι μπορεί να κάνει κι άλλα πράγματα εκτός από το να δηλώνει φωνή των Oasis. Δεν γνωρίζω κατά πόσο θα πραγματοποιηθεί η φημολογούμενη επανένωση και σύμπραξη των δύο αδελφών και των υπόλοιπων μελών των Oasis, πάντως ο Liam με το “Why Me, Why Not?" μοιάζει να έχει πολλά ακόμα να δώσει.

Drenge - "Strange Creatures"

Με αφετηρία την grunge, οι Drenge συνεχίζουν να βουτούν στην σκοτεινή της ατμόσφαιρα, αυτή τη φορά αφήνοντας τον θόρυβο στην άκρη. Βρίσκονται ξεκάθαρα σε μία μεταβατική φάση στην καριέρα τους και προσφέρουν το πλέον στρογγυλεμένο αποτέλεσμα μέχρι σήμερα. Είναι αυτό κακό; Σαφώς και όχι, καθώς η στροφή προς έναν ηπιότερο και λιγότερο φασαριόζικο ήχο συμπλέει με τις γενικότερες μουσικές τάσεις αυτής της περιόδου και τα πειραματικά στοιχεία του “Strange Creatures” το κάνουν επίκαιρο και ξεχωριστό, προσθέτοντας νέα δυναμική στο όνομα τους και στον ευρύτερο μουσικό χώρο.

Wilco - "Ode Τo Joy"

Ακόμα χαμηλότερη ένταση, ακόμα περισσότερο folk, στίχοι εξομολογητικοί, κομμάτια φτιαγμένα να κάνουν γκελ σε μία αρένα διψασμένη για τραγούδι και sing along. Το “Ode to Joy” δεν είναι αυτό που θα λέγαμε μία χαρούμενη δουλειά. Είναι ένας δίσκος των Wilco αφιερωμένος στη ζωή και στη μαγευτική τροπή που αυτή παίρνει. Οι ηλεκτρισμένες νότες είναι περιορισμένες, όπως και οι μεγάλες στιγμές στον ανθρώπινο βίο, και καταφέρνουν να διατηρήσουν το εκτόπισμα τους μέχρι το τέλος, σαν κρότος που εξαφανίζεται σταδιακά, αφήνοντας πίσω την ηχώ. Όμορφο άλμπουμ από όμορφους ανθρώπους.

Frank Carter & The Rattlesnakes - "End Οf Suffering"

Η τρίτη δουλειά του πρώην μπροστάρη των Gallows συνεχίζει ακριβώς από εκεί που άφησε ο προκάτοχός της. Το "End Of Suffering" στέκεται ανάμεσα στο βαρύ punk της περασμένης δεκαετίας και το εναλλακτικό, πιασάρικο rock για το οποίο ο κοκκινομάλλης Εγγλέζος ποτέ δεν έκρυψε την αγάπη του. Η ζυγαριά κλίνει για ακόμα μια φορά προς το δεύτερο, χωρίς όμως το σύνολο να μοιάζει άνισο ή υπέρ του δέοντος νερωμένο. Προσεγμένοι στίχοι, έξυπνα κιθαριστικά θέματα, κάμποση φασαρία, μελωδίες για αρένες, και βλέψεις για stage diving.

Hælos - "Any Random Kindness"

Μετά το εξαιρετικό ντεμπούτο τους τρία χρόνια πίσω, η παρέα από το Λονδίνο επέστρεψε για το δύσκολο δεύτερο άλμπουμ και ξεπέρασε το εμπόδιο με στυλ. Το "Any Random Kindness" δεν ακολουθεί κατά γράμμα τη συνταγή του "Full Circle" και ακριβώς εκεί βρίσκεται η πρώτη νίκη. Η δεύτερη είναι κρυμμένη στις συνθέσεις και τις μελωδίες, που άκουσμα με το άκουσμα κολλάνε κι επανέρχονται απροειδοποίητα. Τα χρώματα ξανοίγουν, οι ατμόσφαιρες παραμένουν εναλλακτικές (με twists) και οι αναφορές στη δεκαετία του '90 ταιριάζουν γάντι. Όχι ακριβώς αυτό που περιμέναμε, αλλά με την καλή έννοια.

King Gizzard & The Lizard Wizard - "Fishing For Fishies"/"Infest The Rats’ Nest"

Μια ήρεμη χρονιά για τον Stu Mackenzie και την παρέα του. Οι δύο δίσκοι που κυκλοφόρησαν σε διάστημα μερικών μηνών μοιάζουν ως κάτι απαγορευτικό για την πλειοψηφία των rock σχημάτων εκεί έξω. Για τους ίδιους μοιάζει με άλλη μια μέρα στο γραφείο. Και τι δίσκοι. Από τη μία ανεβαστικοί ρυθμοί, χορευτικές μελωδίες, boogie αναφορές πασπαλισμένες με ψυχεδέλεια στο "Fishing For Fishies". Από την άλλη τσιτωμένες εντάσεις, οργισμένα ξεσπάσματα και thrash με αλλοπρόσαλλα μετρήματα στο "Infest The Rats' Nest". Αν μη τι άλλο, δεν σε αφήνουν να βαρεθείς.

The Black Keys - "Let’s Rock"

Με μια πρώτη ματιά, θα ήταν παράλογο να χαρακτηρίσει κανείς ως απογοήτευση  το “Let’s Rock”. Έχει την χαρακτηριστική αύρα των Auerbach & Carney. Έχει τις κιθάρες, τους ροκάδικους ρυθμούς, τις λοξές ματιές στο παρελθόν της σκληρής μουσικής και κάμποσες από τις ραδιοφωνικές μελωδίες που θα περίμενε κάποιος από το ντουέτο στις μετά-2010 μέρες του. Κοιτώντας πιο προσεκτικά, ωστόσο, το σύνολο μοιάζει πιο πολύ με μια αντανάκλαση της μπάντας που στις αρχές της δεκαετίας κυκλοφόρησε το "El Camino", παρά με ένα αυτόφωτο έργο.

Blink-182 - "Nine"

Τι απαιτήσεις μπορείς να έχεις από τους Blink-182 εν έτει 2019; Για όσους η απάντηση βρίσκεται δεν βρίσκεται κάπου ψηλά, το "Nine" είναι ένας απόλυτα ικανοποιητικός δίσκος. Οι δομές δεν ξεφεύγουν από τα γνωστά μονοπάτια, ρεφραίν για ραδιόφωνα υπάρχουν αρκετά, η παραγωγή είναι αρκούντως γυαλισμένη και τα σαράντα λεπτά του κυλούν ευχάριστα. Για τους υπόλοιπους, τα παραπάνω τουμπάρουν και το αποτέλεσμα γίνεται διαφορετικό. Σε κάθε περίπτωση, η κάπως σοβαρότερη προσέγγιση μπορεί αρχικά να ξενίζει, αλλά μιλάμε για ανθρώπους που έχουν φύγει πολύ στα –άντα τους, οπότε.

Silversun Pickups - "Widow’s Weeds"

Τέσσερα χρόνια έχουν περάσει από το “Better Nature” και η επιστροφή των Silversun Pickups αναμενόταν όσο λίγες. Δυστυχώς το “Widow’s Weeds” ήταν μη-ικανοποιητικό. Και αποφεύγω το επίθετο «απογοητευτικό» επειδή έχει μία κάποια ομορφιά, αλλά τίποτα περισσότερο. Ένα αναμάσημα όσων έχουν κάνει μέχρι σήμερα, μία κυκλοφορία που μοιάζει σαν να «έπρεπε να γίνει». Όλοι πέφτουν κάποια στιγμή στη λούπα της ανακύκλωσης και εύχομαι οι Silversun Pickups να βγουν σύντομα από αυτή.

White Denim - "Side Effects"

Έχει βρωμιά, έχει τσαγανό, έχει ταχύτητα και το μπρίο που χαρακτηρίζει τους Τεξανούς. Τί δεν έχει; Κάτι καινούργιο. Το “Side Effects” μοιάζει με leftovers του “Performance”, σαν αυτό να μην τελείωσε ποτέ. Σε όλους άρεσε το ύφος του πρόσφατου και αρκετά πετυχημένου άλμπουμ τους, όμως η φετινή συλλογή b-sides είναι όλα όσα δε χώρεσαν σε έναν αρκούντως καλό δίσκο. Κι αυτό την κάνει ανιαρή.

Ian Brown - "Ripples"

Ο μπροστάρης των Stone Roses απογοήτευσε με τη φετινή του δουλειά. Άκαμπτο και χωρίς βάθος, το “Ripples” δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες των ακροατών και σίγουρα δεν είναι αντιπροσωπευτικό του ταλέντου του Ian Brown. Οι μελωδίες σε ορισμένα σημεία δείχνουν να παίρνουν ενδιαφέρουσα τροπή, αλλά όσο κι αν προσπαθήσουμε δεν θα καταφέρουμε να τις θυμηθούμε μετά το τέλος της ακρόασης. Περιμένουμε η συνέχεια να είναι πιο ενδιαφέρουσα.

The Murder Capital - "When I Have Fears"

Από την Ιρλανδία μας ήρθαν φέτος και οι The Murder Capital με το ντεμπούτο τους να κινείται σε υψηλά ποιοτικά επίπεδα. Το "When I Have Fears" είναι ένας σπουδαίος δίσκος ο οποίος καταπιάνεται με την απώλεια και συγκλονίζει χάρη στην αμεσότητα που τον διακρίνει. Με την πρώτη τους συναυλία επί ελληνικού εδάφους, οι The Murder Capital απέδειξαν όλα όσα είχαμε υποπτευθεί ακούγοντας το δίσκο τους και, απ’ ό, τι φαίνεται, πρόκειται για ένα συγκρότημα που θα μας απασχολήσει αρκετές φορές στο μέλλον.

Drahla - "Useless Coordinates"

Σε λίγο πιο πειραματικές φόρμες κινούνται οι Drahla οι οποίοι φέτος αποτέλεσαν την μεγάλη έκπληξη κυκλοφορόντας το ντεμπούτο τους με τίτλο “Useless Coordinates”. Σε αυτό συνδυάζουν άψογα, θόρυβο και μελωδίες, punk με καλλιτεχνικές ανησυχίες και τους James Chance and the Contortions με τους Sonic Youth. Οι Drahla από το Leeds μπορεί να μην αποκόμισαν διθυράμβους όπως άλλοι συνάδελφοί τους φέτος όμως σίγουρα αξίζουν την προσοχή σας και με το παραπάνω!

Black Midi - "Schlagenheim"

Εξίσου πειραματικοί αλλά με αρκετά διαφορετική προσέγγιση είναι και οι  Black Midi. Το “Schlagenheim”  έβαλε για τα καλά στον χάρτη τους Βρετανούς ως μια από τις πιο πολλά υποσχόμενες μπάντες του 2019. Οι Black Midi συνδυάζουν το post-punk με το krautrock των Can ενώ, συγχρόνως, πατάνε πάνω σε prog φόρμουλες και πειραματικά σταυροδρόμια. Δίσκος που δικαίως αποθεώθηκε από τους πάντες.

Crows - "Silver Tongues"

To πολυαναμενόμενο ντεμπούτο των Λονδρέζων δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τις “μεγάλες” κυκλοφορίες της χρονιάς καθώς, με βεβαιότητα, αποτελεί έναν μικρό rock’n’roll θρίαμβο. Το συγκρότημα παίζει βρόμικο post-punk με φασαριόζικες κιθάρες ενώ ο τραγουδιστής προσομοιάζει την millennial εκδοχή του Ian Curtis. Το “Silver Tongues” είναι μια κυκλοφορία που φανερώνει ένα συγκρότημα με έντονες ανησυχίες και, προσωπικά, ανυπομονώ για τα επόμενα βήματά τους.

JOHN - "Out Here Οn Τhe Fringes"

Κάπου εκεί, στη διαχωριστική γραμμή μεταξύ punk και post-punk, συναντάμε και τους JOHN, οι οποίοι φέτος κυκλοφόρησαν τον δεύτερο δίσκο τους με τίτλο “Out Here on the Fringes”. Με επιρροές από τους Idles, αλλά και με μια ηχητική κατεύθυνση που τους καθιστά πλήρως αναγνωρίσιμους, το ντουέτο δείχνει να εξελίσσεται υιοθετώντας πειραματισμούς που φτάνουν μέχρι το post-hardcore και αποδεικνύουν γιατί για πολλούς αποτελούν μια από τις πιο ενδιαφέρουσες προτάσεις για τη χρονιά που τελειώνει.

Sleaford Mods - "Eton Alive"

Μετά από πέντε δίσκους, οι Sleaford Mods έχουν πλέον εδραιωθεί ως μία από τις σημαντικότερες βρετανικές μπάντες της τρέχουσας δεκαετίας. Το “Eton Alive” μπορεί να έχει μέσα του λιγότερο θυμό από τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους όμως η παραγωγή και οι ενορχηστρώσεις κάνουν σαφές πως οι δύο μουσικοί είναι ικανοί για πολλά περισσότερα πράγματα από αυτά που μας έχουν ήδη δείξει μέχρι τώρα.

Fat White Family - "Serfs Up!"

Όπως έχω ξαναγράψει, θεωρώ πως οι Fat White Family κατάφεραν να γίνουν ευρύτερα γνωστοί ως ένα πραγματικά πρωτοποριακό συγκρότημα περισσότερο λόγω attitude και λιγότερο λόγω της μουσικής τους. Φυσικά, δεν αμφισβητώ πως έχουν γράψει πολλά καλά κομμάτια, όμως ήταν η στάση τους, η αισθητική τους και η σκηνική τους παρουσία που τους ανέδειξε ως γνήσιους σωτήρες του rock’ n’ roll. Με το “Serfs Up!” όμως, το συγκρότημα κατάφερε να κυκλοφορήσει έναν πραγματικά καλό δίσκο που έκλεισε για τα καλά τα στόματα όσων τους αμφισβητούσαν.

The Twilight Sad - "It Won’t Be Like This All The Time"

Μπορεί να έχουν περάσει δώδεκα χρόνια από το ντεμπούτο των The Twilight Sad, όμως οι Σκωτσέζοι συνεχίζουν να είναι ένα από τα πιο συνεπή συγκροτήματα  της σκηνής. Το “It Won/t Be Like This All the Time” μπορεί να μην ανανέωσε τον ήχο τους και, συνολικά, να βρίσκεται λίγο πιο κάτω από τις προηγούμενες δουλειές τους, όμως πρόκειται για ένα δίσκο που αποτελείται από εξαιρετικές συνθέσεις και που σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να απογοητεύσει τους οπαδούς τους. 

DIIV - "Deceiver"

Τρία χρόνια μετά το “Is the Is Are”, οι DIIV επέστρεψαν με το “Deceiver” που νομίζω πως αποτελεί τον καλύτερο μέχρι σήμερα δίσκο τους. Σε αυτόν, διευρύνουν τις post-punk ρίζες τους, σκληραίνουν αρκετά τις κιθάρες τους, πειραματίζονται με τον εναλλακτικό ήχο των 90s και βουλιάζουν σε shoegaze πειραματισμούς πατώντας πάνω στη κληρονομιά των The Jesus And Mary Chain. Το αποτέλεσμα είναι ένα εξαιρετικό άλμπουμ και μια από τις καλύτερες κυκλοφορίες του 2019. 

Have A Nice Life - "Sea Of Worry"

Οι Have a Nice Life δημιουργήθηκαν στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας και μέχρι πρόσφατα είχαν κυκλοφορήσει μόλις δύο δίσκους. Η τρίτη τους δουλειά με τίτλο “Sea of Worry” μπορεί να μην μας έπιασε απροετοίμαστους, όπως είχε κάνει το “Deathconsciousness” πριν περίπου 10 χρόνια, όμως φανερώνει ένα συγκρότημα που ωριμάζει ενώ, παράλληλα, παραμένει ανήσυχο, ενεργό και με έντονη διάθεση πειραματισμού.

Σαν το παλιό κρασί

Swans - "Leaving Meaning"

Ο Gira αρνείται να παραδώσει τα όπλα. Επιστροφή με νέους συνεργάτες και διαφοροποιημένο ήχο αλλά πάντα με την απαράμιλλη προσωπικότητα των Swans, το ''Leaving Meaning'' είναι άλλο ένα εξαιρετικό album από ένα τεράστιο σχήμα. Με μελωδικά στοιχεία, γρατζουνιές americana και τους γνωστούς εφιάλτες να τρυπώνουν στο υποσυνείδητο, οι Swans δεν είναι εδώ μόνο επειδή είναι παλιοί αλλά επειδή είναι ακόμα οι καλύτεροι. (Α.Κ)

Lightning Bolt - "Sonic Citadel"

20 χρόνια δισκογραφικής παρουσίας για αυτό το παλαβό ντουέτο από το Rhode Island και μην περιμένεις ότι τα γκάζια θα ηρεμήσουν ποτέ. Σούπερ βαβουριάρικο και φοβερά παραμορφωμένο noise rock, ένταση και πάθος στο μάξιμουμ και τελικά άλλος ένας δίσκος που αποτελεί, ταυτόχρονα, εξέλιξη του ήχου των MC5 όσο και σύγχρονο, πειραματικό rock. Οι Lightning Bolt είναι και θα παραμείνουν εγγύηση.

Boris - "LφVE & EVφL"

Όσο κι αν το νέο album των Boris μοιάζει λίγο άνισο σε στιγμές, ας μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για το 25ο (!) full length των Ιαπώνων θεών του experimental rock. Προσπαθώντας να συνοψίσουν τις διάφορες τάσεις του ήχου τους, το ''LφVE & EVφL'' δεν είναι αριστούργημα αλλά είναι επαρκέστατο στο να επιδείξει την σπουδαία προσωπικότητα των δημιουργών του. Η έμπνευση μπορεί να φθίνει λίγο αλλά οι Boris ακόμα οδηγούν, δεν οδηγούνται.

Sunn O))) - "Life Metal"

Για κάποιους απογοήτευση και για κάποιους αριστούργημα, το ''Lfe Metal'' έκανε αίσθηση ακόμα κι δεν έφερε κάτι ριζικά καινούριο στις γνωστές drone αναζητήσεις των Sunn O))). Με σύμμαχο την αριστουργηματική δουλειά του Steve Albini, παρέδωσαν τον αρτιότερα ηχητικά δίσκο της καριέρας τους και οι νέες συνεργασίες κλείνουν το μάτι στην επόμενη δεκαετία. Πολύ ανώτερο από το διαλογιστικό του αδερφάκι με τίτλο ''Pyroclasts''.

Ulver - "Drone Activity"

Πολλοί ίσως να περίμεναν ότι στο νέο άλμπουμ των Ulver θα συνέβαιναν περισσότερα πράγματα. Δεν θα έπρεπε όμως κι ούτε χρειάζεται. Οι Λύκοι βουτάνε σ' ένα βαθύ σκοτεινό ambient trip και οι συνταξιδιώτες θα ακολουθήσουν έτσι κι αλλιώς. Είτε είναι μάστορες σε ότι κάνουν, είτε μας αυθυποβάλλει ό,τι παρουσιάζεται με το λογότυπο τους, είτε και τα δύο, οι Ulver ήταν ενεργοί και το 2019 με ένα ακόμα ελεύθερο ηχητικό αποτύπωμα.

Οι πειραματικές κορυφές

Lingua Ignota - "Caligula"

Η Lingua Ignota δείχνει ότι ίσως και να αποτελεί τη νέα Diamanda Galas, μεταφέροντας όμως το ενδιαφέρον από την υπερφυσική μαγεία στο ψυχολογικό τραύμα. Βιαστικά αποκαλούμενος ως death industrial, ο ήχος της Kristin Hayter είναι ακατάτακτος και βαθιά πειραματικός, συνδυάζοντας στοιχεία από την πιο αγγελική όπερα ως το πιο ακραίο noise. Το ''Caligula'' είναι ένα τεράστιο άλμπουμ και το πιο απόλυτο Μαύρο που ακούσαμε το 2019.

Tropical Fuck Storm - "Braindrops"

Ο ήχος αυτής της γκρουπάρας είναι ένα πραγματικό μυστήριο. Ένα παράξενο μετά-punk που κάνει όλα τ' άλλα να ακούγονται παρωχημένα, ένα κάποιου είδους θορυβώδες alternative και η πιο διεστραμμένη μελωδικότητα που συναντήσαμε στον μεγάλο πειραματικό κόσμο. Οι Tropical Fuck Storm είναι πιθανόν το ψαγμένο rock του μέλλοντος, ένα άγνωστο αντικείμενο φτιαγμένο από οικεία υλικά.

Oiseaux-Tempête - "From Somewhere Invisible"

Πάρε τους Swans και τους Grails, πάρε λίγο παλιό punk και λίγο αυτοσχεδιαστικό ambient, πάρε επίσης και την κληρονομιά του καναδικού post rock. Προσέθεσε πολύ ποίηση, βαθιά πολιτική σκέψη, DIY νοοτροπία και πλούσια γαλλική κουλτούρα κι αρχίζεις να σχηματίζεις μια ιδέα για τον υπέροχο κόσμο των Oiseaux-Tempête, έναν κόσμο χωρίς όρια, αληθινή θύελλα για τις αισθήσεις.

Kayo Dot - "Blasphemy"

Οι πάλαι ποτέ avant metallers διώχνουν σχεδόν ολοκληρωτικά τα metal στοιχεία χωρίς όμως να θυσιάζουν τίποτα από την πυκνή τους στρυφνότητα. Υπέροχο, αιθέριο και άυλο, το ''Blasphemy'' είναι pop, ηλεκτρονικό, progressive και contemporary classical ταυτόχρονα και μόνος του στόχος είναι να σε μεταφέρει σε άλλες διαστάσεις και ουτοπίες. Κάποια στιγμή θα είναι καλό να αναγνωρίσουμε στον Toby Driver τον χαρακτηρισμό της ιδιοφυίας του σύγχρονου avant rock.

Jambinai - "ONDA"

Το μπλέξιμο ανάμεσα στο rock και τις traditional μουσικές καλά κρατεί, ελάχιστοι όμως καταφέρνουν να ακουστούν τόσο φρέσκοι όσο οι νοτιοκορεάτες Jambinai. Το ντεμπούτο τους ''ONDA'' αποτελεί ένα εκρηκτικό cocktail από οργανικό, ορχηστρικό rock τύπου MONO, αναμεμιγμένο με παράξενα παραδοσιακά όργανα της πατρίδας τους και τιτάνια κρεσέντο θορύβου. Μία από τις καλύτερες πρωτοεμφανιζόμενες μπάντες της χρονιάς και αρκετά προσιτοί για να γίνουν γνωστότεροι.

Νέοι ήχοι, αχαρτογράφητες περιοχές

Helium Horse Fly - "Hollowed"

Αν και παραμένουν ίσως το πιο άγνωστο όνομα αυτής της λίστας, οι Βέλγοι Helium Horse Fly είναι αδύνατο να αγνοηθούν. Με ένα ιδιαίτερα μυστηριώδες, αφαιρετικό, βαθιά ψυχογραφικό ύφος, το ''Hollowed'' είναι ένα σκοτεινό post-κάτι ημιαριστούργημα για πολύ απαιτητικούς ακροατές. Επίσης, ο Stephane Dupont παίζει μια από τις πιο ξεχωριστές κιθάρες του πλανήτη, χωρίς την παραμικρή παραμόρφωση.

Rakta - "Falha Comum"

Οι βραζιλιάνοι Rakta είναι ικανοί να αναπροσδιορίσουν την ιδέα που έχεις για την world μουσική. Κινηματογραφικά ηχοτόπια μπλέκονται με tribal ρυθμούς και καμμένα ηλεκτρονικά, ενώ μια post punk υποψία επιμένει ανάμεσα στις νότες. Η παράδοση συναντάει την πόλη κι ο ρομαντισμός τον δυστοπικό εφιάλτη.

Fire! Orchestra - "Arrival"

Ο Mats Gustafsson είναι από τους σημαντικότερους Ευρωπαίους δημιουργούς αυτοσχεδιαστικής μουσικής και το ''Arrival'' των Fire!Orchestra ίσως η σημαντικότερη δουλειά του. Μια προοδευτική παρέα 14 μουσικών συντρίβουν με απλότητα τα όρια του τί είναι jazz, contemporary, rock, noise ή folk. Πλήρως "άστεγοι" από κάθε μουσική περιχαράκωση, απευθύνονται σε ακροατές εξίσου αδέσποτους κι ελεύθερους.

Deafkids - "Metaprogramaçao"

Συμπολίτες και φίλοι με τους Rakta, οι Deafkids ξεπροβάλλουν ως το next big thing του πειραματικού noise punk. Με ξεκάθαρη tribal διάθεση που μπλέκει τις λούπες με τα distortions και το avant garde με το rock, αυτό το παλαβό τρίο είναι πρωτίστως ένα εκρηκτικό live σχήμα που τρελαίνει κόσμο με τις μοντέρνα ψυχεδελικές του αναζητήσεις. Οι Neurosis τους έχουν για προστατευόμενους τους.

Alarmist - "Sequesterer"

Μαξιμαλιστική math rock-jazz-electronica; Στο δεύτερο album αυτού του trio από το Δουβλίνο, όλα μοιάζουν πιθανά. Τα synths, άλλοτε ζεστά και άλλοτε απόκοσμα, κυριαρχούν πάνω σε έναν ρευστό κόσμο από σχιζοφρενή grooves και παράξενες μελωδίες που ερεθίζουν το μυαλό και την φαντασία. Η γη των Alarmist δεν υπάρχει πουθενά.

Vassilikos - "Amazing Grey"

Ο Vassilikos επιστρέφει μετά από έξι χρόνια εξερεύνησης κάνοντας μας ένεση θετικής ενέργειας μέσα από βιωματικούς στίχους, ηλεκτρονικούς ήχους μετατρέποντας γκρίζο στο πιο όμορφο χρώμα.

Adámas - "Liminal"

Το πείραμα των Adámas στηρίζεται από μια ομάδα κορυφαίων μουσικών της σύγχρονης σκηνής του Los Angeles, φέρνει ξανά στην επιφάνεια την μαγεία της σύνδεσης μελωδιών διαφορετικών πολιτισμών θυμίζοντας μας κάτι από το συγκρότημα των Specials και δίνει τη δική του φρεσκάδα στη μουσική.

The Man From Managra - "King Time"

O Man From Managra, ή Coti K. ή ακόμη και Κωνσταντίνος Λουκάς Ρολάνδος Κυριάκος βάζει pop πέπλα στον ήχο του, συνεργάζεται με την ταλαντούχα Σtella και πλέον προσεγγίζει την πειραματική ηλεκτρονική μουσική από διαφορετικές ενδιαφέρουσες οπτικές γωνίες.

Dury Dava - "Dury Dava"

Ψυχεδέλεια, krautrock, punk και afrobeat μπλέκονται με μαεστρία δημιουργώντας ένα άκρως ενδιαφέρον ηχητικό αποτέλεσμα που κάνει σαφές πως το συγκρότημα έχει πληθώρα επιρροών τις οποίες έχει καταφέρει να τιθασεύσει δημιουργώντας έναν απολύτως προσωπικό ήχο.

Melldrop - "Melldrop"

Το μουσικό όραμα του συγκροτήματος ξεδιπλώνεται μέσα από παιχνιδιάρικές κιθάρες, δυνατά ξεσπάσματα και ατμοσφαιρικά πλήκτρα κοιτάζοντας στα μάτια πρόσφατα άλμπουμ διάσημων και εμπορικών συγκροτημάτων. 

Bazooka - "Zero Ηits"

Αρκετά hits, θράσος, αυθάδεια και πολλές ιδρωμένες κραυγές συνοδεύουν το Bazook' and Roll του συγκροτήματος το οποίο φέτος κυκλοφόρησε έναν από τους καλύτερους δίσκους της εναλλακτικής σκηνής.

Electric Litany - "Under A Common Sky"

Mε το πέρασμα των χρόνων όχι μόνο εξελίσσουν τη δουλειά τους, πειραματίζονται και προσεγγίζουν με διαφορετικούς τρόπους αυτό που για αυτούς σημαίνει post-rock αλλά γίνονται ακόμη πιο αυστηροί στις επιλογές των τραγουδιών και των στίχων που αυτά θα εμπεριέχουν. Διότι η μουσική των Electric Litany έχει δύναμη καλογραμμένου βιβλίου και πάθος πίνακα νεαρού ζωγράφου.

Kooba Tercu - "Kharrub"

Πειραματισμός γι’ αυτούς σημαίνει η προσπάθεια να παίξουν κάτι προσωπικό με ειλικρίνεια. Τα τραγούδια τους για ακόμη μια φορά στηρίζονται στην επίμονη επανάληψη, με φασαριόζικη/πανηγυρτζίδικη/tribal διάθεση, έντονη παρουσία κρουστών καταλαμβάνοντας έτσι μια ξεχωριστή θέση στο μουσικό χάρτη.

Chickn - "Bel Esprit"

Στο party χαρμολύπης τους τα συναισθήματα μεταβάλλονται έντονα. Μπορεί λοιπόν να βρίσκεσαι στην pop punk και από τον αναρχικό τρόπο παιξίματος να βρεθείς σε bluesy synth pop διαδρομές. Η έννοια του απροσδόκητου είναι αυτή που θα κρατήσει τον ακροατή και θα τον κάνει να εκτιμήσει το άλμπουμ.

Ηχοτοπία - "Χωρίς Ταχύτητα"

Αυτήν τη φορά χαρτογραφούν από ψηλά την πόλη που ποτέ δεν κοιμάται. Συχνές εναλλαγές στις ατμόσφαιρες των κομματιών δίνουν την ευκαιρία στον ακροατή να πλάθει τις δικές του ιστορίες έχοντας σαν εφόδιο electro-techno κατευθυντήριες γραμμές.

Release Athens (Iggy Pop, James, Shame, The Noise Figures, The Dark Rags) @ Πλατεία Νερού, 08/06/19

"Σεβασμό όλοι στον μπαμπά μας"

Release Athens (New Order, Johnny Marr, Morcheeba, Fontaines D.C, Ta Toy Boy) @ Πλατεία Νερού, 16/06/19

"Η βρετανική επέλαση εξελίχθηκε στο μεγαλύτερο πάρτι του καλοκαιριού"

Ejekt Festival (The Cure, Michael Kiwanuka, Ride, Khruangbin, The Steams) @ Πλατεία Νερού, 17/07/19

"Show me how you do that trick κι έχεις ακόμα τέτοια φωνή Robert"

The Murder Capital, Screaming Fly, Church Of The Sea @ Death Disco, 26/09/19

"Με live εμφανίσεις σαν αυτή, το συγκρότημα δείχνει έτοιμο να κατακτήσει τον κόσμο"

The Dream Syndicate, Dustbowl @ Fuzz Club, 26/10/19

"Κλασσικά μεγάλη εμφάνιση από μια παραγνωρισμένη αλλά και ιστορικά αγαπημένη μπάντα στη χώρα μας"