Sports Team

Όσο περνάει ο καιρός, τόσο πιο παράξενη μου φαίνεται η προηγούμενη δεκαετία. Ειδικά δε, όσον αφορά την εναλλακτική μουσική, στο πρώτο μισό κυριάρχησαν κάτι newborn hipsters που ξαφνικά ανακάλυψαν τα μανιτάρια και τη μουσική της δεκαετίας του 1960, κάτι folk τροβαδούροι που νόμιζαν ότι αφού έπαιζαν ξενέρωτα είχαν πιθανότητες να γίνουν οι επόμενοι Bob Dylan, και κάτι ξεδιάντροπα "one hit wonders" pop-ακια που είχαν τόση σχέση με το alternative όσο η Ακρινή Κοζάνης με την Premier League.

Ευτυχώς λοιπόν που τα τελευταία χρόνια εμφανίστηκαν κάποια -κυρίως βρετανικά- συγκροτήματα που με τις κυκλοφορίες τους έσωσαν την τιμή του εναλλακτικού rock και αναζωογόνησαν το ενδιαφέρον γύρω από αυτό. Όμως, για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, σχεδόν όλα αυτά τα σχήματα κινούνται κάπου μεταξύ post-punk και noise rock. Συνεπώς, με δεδομένο πως οι σπουδαίες μπάντες των 00s έχουν χαθεί από το προσκήνιο και δεν φαίνεται πως θα ανακάμψουν σύντομα, έχει δημιουργηθεί ένα κενό στο χώρο της alternative μουσικής που αφορά, κυρίως, αυτό το κοινό που μεγάλωσε με Blur ή με Bloc Party, αλλά βρίσκει π.χ. τους Shame κάπως φασαριόζους για τα γούστα του. Το ντεμπούτο των HMLTD που κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες προσπάθησε, με επιτυχία, να καλύψει αυτό το κενό, και τώρα οι Sports Team δείχνουν επίσης να προχωρούν προς αυτή την κατεύθυνση.

Πετυχαίνοντας να αναμίξουν την τσαχπινιά των Libertines και των πρώιμων Vaccines με τις κιθαριστικές διδαχές του Graham Coxon, τον τσαμπουκά των Fontaines DC με τις britpop μελωδίες των Pulp, και την ενέργεια των Franz Ferdinand με το glam rock της δεκαετίας του 1970, το συγκρότημα αναδεικνύεται ως μια από τις πιο ενδιαφέρουσες νέες φωνές της Γηραιάς Αλβιώνας. Και μπορεί ο ήχος τους και η εικόνα τους να παραπέμπει σε κακομαθημένα Αγγλάκια που δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με τον -σχεδόν προλεταριακό- αέρα συγκροτημάτων όπως οι Idles, όμως, σε καλλιτεχνικό επίπεδο, αυτό δεν μειώνει την αξία τους ούτε στο ελάχιστο.

Ίσα-ίσα που φανερώνει μουσικούς που επιλέγουν να προχωρήσουν στον δικό τους δρόμο παρόλο που στις μέρες μας αυτός δεν είναι και τόσο δημοφιλής. Πάντως, αν κρίνουμε από όσα έχει πει κατά καιρούς ο Alex Rice, τραγουδιστής του συγκροτήματος, σχετικά με άλλα σχήματα όπως οι HMLTD ή οι Fontaines D.C., στους οποίους χρεώνει επιτηδευμένη καλλιτεχνικότητα κι έλλειψη φρεσκάδας, μαζί με το βρετανικό alternative, οι Sports Team, φαίνεται να θέλουν να επαναφέρουν στην επικαιρότητα και τους φλεγματικούς αφορισμούς μεταξύ πετυχημένων rock καλλιτεχνών. Βέβαια, αν τους πιάσει στο στόμα του ο Jason Williamson των Sleaford Mods, πιθανά να αναθεωρήσουν, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα…

Άσχετα πάντως με όλα αυτά, είναι αδιαμφισβήτητο πως, με το ντεμπούτο του, το συγκρότημα έχει την ευκαιρία να καταθέσει στο τραπέζι τη δική του πρόταση για το μέλλον του εναλλακτικού ήχου. Προσωπικά, πέρασα καλά με τα δώδεκα κομμάτια του δίσκου και θεωρώ πως το "Deep Down Happy", συνολικά, δεν θα απογοητεύσει τους οπαδούς του alternative παρόλο που σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται για κάποια ριζοσπαστική ή ιδιαίτερα «φρέσκια» κυκλοφορία. Αν ο δίσκος είχε κυκλοφορήσει στα '90s, πιθανά να τους καθιέρωνε ως εθνικούς rock star. Αντίστοιχα, στα '00s θα τους χάριζε πολλά εξώφυλλα στο NME ή στο Kerrang! που θα τους έδιναν τον τίτλο του επόμενου "next big thing" ενώ, στα 10s, θα έμοιαζαν με σανίδα σωτηρίας για την κιθαριστική εναλλακτική rock. Σήμερα όμως, και με δεδομένο πως πλέον είναι αρκετοί οι καλλιτέχνες και οι δίσκοι που έχουν ξεχωρίσει χάρη στην αναζωογονητική ενέργεια τους, το ντεμπούτο των Sports Team καταλήγει να είναι απλά μια ευχάριστη και αξιοπρεπής πρόταση και μια υπόσχεση πως, πιθανά στο μέλλον, το συγκρότημα να καταφέρει να κάνει τη διαφορά και να μας εκπλήξει ευχάριστα.