Λευκή Συμφωνία

Σαν Τον Ηλιο

Labyrinth Of Thoughts (2020)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 01/04/2020
Ανάλογα με τις προσδοκίες του ακροατή, μπορεί και να ενθουσιάσει
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Αρχικά να ξεκινήσουμε με κάτι αδιαπραγμάτευτο. Αυτός είναι ένας δίσκος των Λευκή Συμφωνία. Σιγά το νέο, θα πείτε, το γράφει και στο εξώφυλλο. Είναι όμως κάτι παραπάνω από αυτό. Το "Σαν Τον Ήλιο" είναι Λευκή Συμφωνία στην ουσία του και στην ψυχή του. Με ό,τι καλό, κακό ή αδιάφορο μπορεί να σημαίνει αυτό για τον καθένα.

Ας γίνουμε λίγο πιο ακριβείς και να διευκρινίσουμε ότι η Λευκή Συμφωνία, δηλαδή οι εκ των ιδρυτών Θ. Δημητρίου (φωνή) και Δ. Χατζηστεφανίδης (μπάσο) συνεπικουρούμενοι από τους «νέους» Κ. Μίχαλο (κιθάρα) και Β. Τσιμπλάκη (drums), πιάνουν το μουσικό τους νήμα από εκεί που το άφησαν με τα "Χρώματα" κοιτώντας όμως περισσότερο προς τα πίσω, προς τους δύο πρώτους δίσκους τους και αφαιρώντας τα πιο hard rock ή/και «ελληνικό ροκ» στοιχεία που ήταν λίγο έως πολύ επιβεβλημένα στα '90s. Η μουσική τους κατεύθυνση είναι καθαρά post-punk/dark wave και υπό αυτή την έννοια το "Σαν Τον Ήλιο" θα μπορούσε κάλλιστα να είχε κυκλοφορήσει το '97 ή το '98 και να συμπλήρωνε πολύ αρμονικά τη δισκογραφία του συγκροτήματος. Το γεγονός ότι έρχεται να το κάνει αυτό πάνω από είκοσι χρόνια μετά δεν είναι απαραίτητα κακό. Από την άλλη μία προσπάθεια να εντοπισθούν πιο σύγχρονες τάσεις της μουσικής ή αντίστοιχα το πώς εξελίχθηκαν τα είδη αυτά μέσα στα χρόνια, είναι μάταιη.

Αυτό που σίγουρα δείχνει την εποχή των ηχογραφήσεων είναι η παραγωγή που είναι φυσικά η καλύτερη που είχαν ποτέ, σε οποιαδήποτε δουλειά τους. Ειδικά σε σχέση με τα '80s ούτε λόγος να γίνεται. Πιθανότατα αυτό το γεγονός να μας παρασύρει και σε ένα βήμα παραπέρα, να θεωρούμε ότι και καθαρά μουσικά, ακούμε μάλλον το πιο δεμένο σύνολο υπό το όνομα Λευκή Συμφωνία. Ακόμα και ο Χατζηστεφανίδης στο μπάσο ακούγεται καλύτερος από ποτέ. Ο Δημητρίου έχει διατηρήσει τη χροιά του και τον πολύ χαρακτηριστικό τρόπο τραγουδιού του και αν έχει κατέβει και έναν τόνο η φωνή του, σίγουρα αυτό δεν κοστίζει στα τραγούδια. Οι στίχοι έχουν διατηρήσει τον (νέο)ρομαντισμό που λίγο ως πολύ πάντα τους χαρακτήριζε και, παρότι το προσωπικό μου γούστο δε θα τους αναδείκνυε ως σημείο αναφοράς, είναι ταιριαστοί με το μουσικό ύφος.

Ορισμένα από τα τραγούδια που ξεχωρίζουν του συνόλου έχουν ήδη μάλλον εντοπιστεί και από το ίδιο το συγκρότημα, με το ένα να χαρίζει το όνομά του σε όλο το δίσκο, και τα άλλα δύο να αποτελούν single-video που έχουν ήδη προαναγγείλει την κυκλοφορία. Σε αυτά εγώ θα προσέθετα το προσωπικό αγαπημένο, διαφορετικό, αργόσυρτο και ακόμα πιο σκοτεινό "Εκεί Που Ο Άνεμος Ρωτάει Για Σένα".

Αν η υποδοχή κάθε κυκλοφορίας είναι ένας συγκερασμός ποιότητας και προσδοκιών, στη συγκεκριμένη περίπτωση ο καθοριστικός παράγοντας είναι οι προσδοκίες γιατί ένας βαθμός ποιότητας πρέπει να θεωρείται δεδομένος. Αν κάποιος προσεγγίσει το δίσκο ως μία καθυστερημένη συνέχεια της δισκογραφίας των Λευκή Συμφωνία, κάτι που όχι απλώς δε θα τους εκθέσει αλλά θα προσθέσει στο μύθο τους, αν μάλιστα πιθανότατα ανήκει και στη γενιά που μεγάλωσε με τα τραγούδια τους, τότε το "Σαν Τον Ήλιο" είναι ικανό μέχρι και να ενθουσιάσει. Αν κάποιος περιμένει να ακούσει έναν δίσκο που ίσως έχει κάτι να αντιπαραθέσει στη σύγχρονη post-punk αναβίωση ή που θα έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά από αυτά που τόσα χρόνια αποτέλεσαν το χαρακτήρα του συγκροτήματος, θα βρει ελάχιστα πράγματα εδώ.

  • SHARE
  • TWEET