Billy Nomates

Billy Nomates

Invada (2020)
Από τον Αντώνη Αντωνιάδη, 03/12/2020
Η Μεγάλη Βρετανία συνεχίζει να μας χαρίζει σπουδαία ντεμπούτα
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Έχω γράψει αρκετές φορές γιατί οι Sleaford Mods από τα πρώτα τους βήματα υπήρξαν καθοριστικοί για την εξέλιξη της βρετανικής μουσικής εναλλακτικής σκηνής. Και αυτό είναι κάτι που, όσο περνάνε τα χρόνια και η δημοφιλία τους μεγαλώνει, γίνεται όλο και πιο σαφές. Σε αυτό το πλαίσιο, δεν θα πρέπει να κάνει εντύπωση σε κανέναν που η κατά κόσμον Tor Maries ξεκίνησε να γράφει τη μουσική που θα κατέληγε στο ντεμπούτο της ύστερα από μια συναυλία του ντουέτου. Μάλιστα, ακόμη και το όνομα της Billy Nomates προέκυψε από εκείνη τη συναυλία καθώς έτσι την αποκάλεσε κάποια στιγμή ένας μεθυσμένος θεατής.

Και παρόλο που οι ηχητικές ομοιότητες με τους Sleaford Mods είναι εμφανείς σε όλα τα κομμάτια που απαρτίζουν τον πρώτο δίσκο της, η δημιουργός από το Leicestershire πετυχαίνει να βρει τη δική της φωνή και να μας συστηθεί μέσα από ένα εξαιρετικό άλμπουμ που συνδυάζει τις αισθητικές ιδιαιτερότητες της Kate Tempest με τις ανησυχίες της σύγχρονης post-punk σκηνής και την κληρονομιά της electro- pop.

Η συνταγή είναι απλή. Πιασάρικες επαναλαμβανόμενες μπασογραμμές, δυναμικά beats, ηλεκτρονικές μελωδίες και διακριτικά κιθαριστικά γεμίσματα, ντύνουν ενορχηστρωτικά τις αφηγήσεις της Billy, η οποία εντυπωσιάζει χάρη στην αφοπλιστικά ειλικρινή προσέγγιση με την οποία ξεδιπλώνει τις ιστορίες της άλλοτε με τη μορφή spoken word κι άλλοτε τραγουδώντας. Με έντονη προλεταριακή προσέγγιση - που ανά φάσεις φλερτάρει με τον νιχιλισμό -, η Nomates μιλά για πράγματα καθημερινά ενώ, παράλληλα, καταπιάνεται με "μεγάλα" ζητήματα με μια ανθρωπιά που λείπει από τους περισσότερους σύγχρονους πολιτικοποιημένους μουσικούς, αποφεύγοντας να μας κουνάει το δάχτυλο μέσα στη μούρη ή να παπαγαλίζει τσιτάτα και συνθήματα (βλέπε Idles). Και μπορεί κάποιοι να τη βρουν ελαφρώς αντιδραστική αλλά αυτό νομίζω είναι που την κάνει να ξεχωρίζει από τον σωρό. Εξάλλου, συγγνώμη κιόλας, άλλα όσοι ψάχνουν για πολιτικό ορθολογισμό στο punk, μάλλον δεν καταλάβανε ποτέ τίποτα σχετικά με αυτό. Και μπορεί η Billy Nomates να μην έχει μουσικά και μεγάλη σχέση με το punk, όμως το attitude του δίσκου είναι 100% punk.

Από τις pop αναζητήσεις του "Modern Hat" και του "FNP", στα τσαμπουκαλεμένα "Hippy Elite" και "No", και από εκεί στις πιο μινιμαλιστικές ηλεκτρονικές προσεγγίσεις όπως εκφράζονται στο "Supermarket Sweep", όπου συμμετέχει και ο Jason Williamson των Sleaford Mods, ή στο "Wild Arena", η καλλιτέχνης μας παρουσιάζεται μέσα από ένα πραγματικά δυναμικό ντεμπούτο. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει όμως και στον Geoff Barrow των Portishead, ο οποίος ανέλαβε την παραγωγή του άλμπουμ και τα κατάφερε περίφημα συνδυάζοντας ηχητικά στοιχεία από όλο το φάσμα της σύγχρονης μουσικής και δημιουργώντας έναν πραγματικά ιδιαίτερο και μοναδικό ήχο.

Ο πρώτος δίσκος της Billy Nomates μπορεί να διαρκεί λίγο περισσότερο από μισή ώρα όμως, χωρίς αμφιβολία, αποτελεί μια από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις της χρονιάς. Σαφώς υπάρχει χώρος για βελτιώσεις όμως το άλμπουμ, σου αφήνει την αίσθηση πως ακούς κάτι πραγματικά ζωτικό, φρέσκο και σημαντικό για τη σύγχρονη εναλλακτική μουσική. Και σίγουρα αρκετά πιο ενδιαφέρον από αρκετές ψιλομίζερες, στυλιζαρισμένες indie κυκλοφορίες (τύπου Phoebe Bridgers) με τις οποίες μας πήραν τα αυτιά φέτος. Όπως και να έχει, το μέλλον φαντάζει ευοίωνο για τη Nomates η οποία με την πρώτη της δισκογραφική απόπειρα δείχνει να έχει βρει τη φωνή της και πλέον αναμένω με μεγάλο ενδιαφέρον τα επόμενα βήματα της.

  • SHARE
  • TWEET