Oiseaux-Tempête

Tlamess OST

Sub Rosa (2020)
Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 20/02/2020
Στη γη που βασιλεύουν τα soundtrack με midi ορχήστρες, οι Oiseaux-Tempête ακολουθούν τον δύσβατο δρόμο, όπως αναμενόταν κι όπως τους αρμόζει
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Δεν έχουν περάσει παρά τρεις μήνες από τότε που αποθεώναμε το πρόσφατο άλμπουμ των Oiseaux-Tempête και η μπάντα από το Παρίσι μας καλεί ήδη στο καινούριο της ταξίδι - πρόκειται εξάλλου για μια παραγωγική, άκρατα δημιουργική κολεκτίβα. Αυτήν τη φορά, πρόκειται για το πρώτο τους original soundtrack γραμμένο για το "Tlamess" του Τυνήσιου σκηνοθέτη Ala Eddine Slim. Απόλυτα συμβατή συνεργασία θα πω, ακόμα και χωρίς να έχω δει την ταινία, για τον απλό λόγο ότι η μουσική των Oiseaux-Tempête έχει πάντα ανοιχτές παρτίδες με τα ηχοχρώματα της Βόρειας Αφρικής και της Ανατολής...

...ακόμα και σε αυτήν τη δουλειά που είναι, πρωτίστως, ηλεκτρονικής φύσης. Ηχογραφημένο από τη βασική οργανική τετράδα των F.D. Oberland, S.Pigneul, Mondkopf και J.M. Pires (με κύρια όργανα τα analog και modular synths, Mellotron, κρουστά, κιθάρα, μπάσο) και χωρίς τα φωνητικά του G.W Sok, η μουσική του "Tlamess" χαρακτηρίζεται κυρίως από τις ηλεκτρονικές ambient συνθέσεις και τα πολύ ενδιαφέροντα drone στοιχεία. Drone ακίνητα και υπνωτιστικά που εγείρουν τη φαντασία του ακροατή και πλάθουν εικόνες άλλοτε αστικές ("Cite Nocturne"), ονειρικές ("Une Etrange Foret") ή κι εφιαλτικές ("Speaking Eyes"). Αν η ταινία είναι ένα μίγμα ωμού ρεαλισμού και υπνωτικής αλληγορίας για τη σύγχρονη Τυνησία, μπορούμε να διακρίνουμε τις ηχητικές αναφορές τους.

Για όσους ενδιαφέρονται περισσότερο για τις post rock πλευρές της μπάντας, το "Tlamess" έχει παραδόξως και μισή χούφτα τέτοιων στιγμών. Είναι στο "Cimetiere", το "Jettatura" και το επικό εννιάλεπτο "Tlamess (Closing Titles)" όπου οι έρποντες ρυθμοί θα συναντήσουν τις βραχνές, παρατεταμένες παραμορφώσεις του Oberland, σε επαναλαμβανόμενα, λιτά και απολύτως εκφραστικά μοτίβα που θα υπενθυμίσουν τους λόγους για τους οποίους ένα τραγούδι σαν το "He Is Afraid And So Am I" βρήκε πέρσι θέση στα αγαπημένα μας τραγούδια της χρονιάς. Είναι οι στιγμές που οι Oiseaux-Tempête αποκτούν μια περίεργα απροσδιόριστη rock αίγλη. Ειδική μνεία επίσης στο μονόλεπτο "Deserter" και στο κιθαριστικό άγγιγμα που θα χαρίσει μια σύντομη νοσταλγία του πόσο σπουδαίο soundtrack υπήρξε το "Dead Man" του Neil Young.

Το "Tlamess" έχει μια ζωντανή και απροσδιόριστη φύση που πηγάζει από τον έντονα αυτοσχεδιαστικό του χαρακτήρα - η μπάντα έπαιζε ζωντανά ενώ προβάλλονταν σκηνές από την ταινία. Η διάδραση είναι εμφανής στον ήχο, ακόμα κι αν εμείς δεν έχουμε το ατού της εικόνας: ένας λόγος παραπάνω για να εκτιμήσεις ότι η μπάντα διάλεξε τον δύσκολο δημιουργικά δρόμο της δύναμης της σύμπραξης και του αυθορμητισμού κι όχι της παραγωγής εύκολων συγκινήσεων. Στον αντίποδα, tracks όπως το εναρκτήριο "Canyons" (παιγμένο σε ένα είδος ξυλόφωνου;) διαθέτουν αρκετή φαντασία, όσο και οι πιο καλά προετοιμασμένες παραγωγές.

Το "Tlamess" είναι ένα ακόμα μοναδικό βήμα για ένα γκρουπ που θα αρνείται αιώνια - το υπόσχομαι! - να μπει σε καλούπια. Αν δεν έχεις έρθει σε επαφή με το έργο των Oiseaux-Tempête, αυτό εδώ το soundtrack δεν αποτελεί την ιδανική πρώτη γνωριμία, αφού η μουσική του είναι αναμενόμενα αποδομημένη. Ξεκίνα το ταξίδι από όπου και όπως θες. Όταν φτάσεις εδώ, θα εκτιμήσεις το Ξόρκι (Tlamess) και την ομορφιά των μοναχικών μουσικών δρόμων.

  • SHARE
  • TWEET