Coriky

Υπάρχουν πράγματα σε αυτή τη ζωή που θα έπρεπε να θεωρούνται αδιαπραγμάτευτες αλήθειες όπως π.χ. το ότι το καλοκαίρι είναι η χειρότερη εποχή του χρόνου, ότι το καλύτερο Star Wars είναι με διαφορά το The Empire Strikes Back, και ότι οι Fugazi αποτελούν ένα από τα πιο γαμάτα συγκροτήματα στην ιστορία της rock μουσικής. Και αυτό το τελευταίο δεν έχει να κάνει μόνο με την ποιότητα των δίσκων τους και τις σπουδαίες ζωντανές εμφανίσεις τους, αλλά, κυρίως, με το ήθος τους και τον τρόπο που πορεύτηκαν μέσα στη μουσική βιομηχανία, λειτουργώντας στην ουσία ως ιδεολογική πυξίδα για περισσότερες από μία γενιές μουσικών.

19 λοιπόν χρόνια μετά το τελευταίο τους άλμπουμ, και 17 από τη διάλυσή τους, ο «άνθρωπος με το κόκκινο καπέλο», Ian MacKaye, και ο Joe Lally ενώνουν ξανά τις δυνάμεις τους μέσα από ένα νέο σχήμα στο οποίο επίσης συμμετέχει η Amy Farina, σύζυγος του MacKaye, κι έτερον του ήμισυ στο ντουέτο των The Evens. Και το όνομα αυτών: Coriky.

Όπως γίνεται σαφές από το λιτό βιογραφικό τους, οι τρεις τους ξεκίνησαν να παίζουν μαζί το 2015, στη συνέχεια, το 2018, έδωσαν την πρώτη τους συναυλία, και φέτος κυκλοφόρησαν το πολυαναμενόμενο ντεμπούτο τους. Σε αυτό εμπεριέχονται έντεκα τραγούδια που ισορροπούν κάπου ανάμεσα στο μινιμαλιστικό punk rock των The Evens και τον χαρακτηριστικό post-hardcore ήχο των Fugazi. Και αυτό είναι κάτι που γίνεται σαφές από τις πρώτες νότες του "Clean Kill" το οποίο ξεκινά κουβαλώντας έναν '90s alternative αέρα για να καταλήξει, αβίαστα, σε ένα ξέσπασμα που θα μπορούσε να βρίσκεται στο, κλασσικό πλέον, "Repeater".

Αντίστοιχα, το "Have A Cup Of Tea" ακούγεται σαν κάτι που δραπέτευσε από το "The Argument" και τελικά βρήκε τον δρόμο του προς το κοινό ύστερα από περίπου μια 20ετία, ενώ, στο άρρυθμο punk του "Bqm", όσοι από εσάς αντιμετωπίζετε τον σύγχρονο κόσμο με μια συγκρατημένη δυσπιστία, πιθανά να βρείτε τα δύο πιο παρήγορα λεπτά του 2020. Παράλληλα όμως, τα κομμάτια στα οποία τραγουδάει η Farina χαρακτηρίζονται από μια πιο rock αισθητική που, ενώ υπό άλλες συνθήκες πιθανά να με κούραζε εδώ, χάρη στο ευφάνταστο rhythm section και τα θορυβώδη κιθαριστικά solo, καταλήγει να φανερώνει μια άλλη, εξίσου ενδιαφέρουσα, διάσταση του συγκροτήματος.

Το σημαντικότερο όμως θετικό στοιχείο του δίσκου είναι αυτή η οικογενειακή ατμόσφαιρα που το χαρακτηρίζει. Η αίσθηση πως πρόκειται για μια δουλειά από «δικούς μας» ανθρώπους που, με τη σειρά τους, απευθύνονται σε «δικούς τους» ανθρώπους. Πρόκειται δηλαδή για μια αφοπλιστικά τίμια κυκλοφορία που, όχι απλά τιμά την κληρονομιά των Fugazi, αλλά καθιστά σαφές πως τα μέλη του συγκροτήματος ενδιαφέρονται να τη επαναπροσδιορίσουν με βάση τα σημερινά ηλικιακά δεδομένα τους. Συνεπώς, νομίζω πως δεν εξυπηρετεί κάτι να μπούμε σε μια συζήτηση για τα τεχνικά στοιχεία του δίσκου αφού οι αρετές του δεν σχετίζονται σε καμία περίπτωση με το κατά πόσο οι Coriky ξέρουν να παίζουν καλά τα όργανα τους αλλά με τα συναισθήματα που γεννάνε τα τραγούδια τους στον ακροατή.

Το ντεμπούτο τους αποτελεί στην ουσία τη συνέχεια μιας μακράς πορείας κυκλοφοριών που καθόρισαν το punk, το hardcore, και την εναλλακτική μουσική των τελευταίων 40 χρόνων. Το γεγονός ότι ο δίσκος στέκεται άψογα και αυτόνομα, χωρίς κάποιος να γνωρίζει οτιδήποτε για την ιστορία των μελών του συγκροτήματος, και πετυχαίνει να ξεχωρίσει ως μια σπουδαία κυκλοφορία, απλά αποδεικνύει πόσο λίγο έχει προχωρήσει η σκηνή τις τελευταίες δεκαετίες, ή πόσο μπροστά παραμένουν οι συγκεκριμένοι μουσικοί. Και μπορεί συνολικά το άλμπουμ να είναι περισσότερο μια εξέλιξη του στυλ των The Evens παρά μια επιστροφή στον ήχο των Fugazi - εξάλλου κάτι τέτοιο χωρίς τους Guy Picciotto και Brendan Canty είναι αδύνατο- όμως, και πάλι, το τελικό αποτέλεσμα είναι αντάξιο της κληρονομιάς των μελών του συγκροτήματος.

Εξάλλου, οι καλλιτέχνες που αποκτώντας διασημότητα δεν κατέληξαν να γίνουν αυτό που κορόιδευαν όταν ήταν νέοι είναι τόσο λίγοι που πραγματικά, από ένα σημείο και μετά, αναρωτιέμαι, όχι μόνο αν έχει νόημα, αλλά κι αν μπορούμε πραγματικά να τους κρίνουμε με αντικειμενικά κριτήρια. Το σίγουρο είναι ότι εγώ τουλάχιστον συνεχίζω να ακούω με προσοχή όσα έχει να πει ο 58χρονός σήμερα Ian MacKaye και τα βρίσκω το ίδιο συγκλονιστικά όπως την πρώτη φορά που άκουσα το "I Don't Wanna Hear It". Με το χέρι στην καρδιά λοιπόν, δεν ξέρω αν κι εσείς θα βρείτε στο "Coriky" όλα αυτά που περιγράφω παραπάνω. Για μένα όμως, o δίσκος αποτελεί την πιο τίμια και συναισθηματικά φορτισμένη κυκλοφορία του 2020 και σίγουρα, στο τέλος της χρονιάς, θα βρεθεί ψηλά στη λίστα μου με τα καλύτερα άλμπουμ που άκουσα φέτος.