Puscifer

Για τον θαυμασμό που έχουμε στη φωνή, την περσόνα και την ακριβοθώρητη δημιουργικότητα του Maynard James Keenan, τρία άλμπουμ μέσα σε τρία χρόνια από όλα του τα σχήματα, είναι μια καλοδεχούμενη πολυτέλεια. Το «μικρότερο» σε δημοφιλία σχήμα από τα τρία, οι Puscifer, είναι ένα project που αξίζει πάντα να ποντάρεις τις προσδοκίες σου: αποτελώντας το «δημιουργικό υποσυνείδητο» του Maynard, είναι πάντα ανοιχτό στις πιο πειραματικές του ιδέες ενώ ταυτόχρονα στέκεται μακριά από τις απαιτήσεις των οπαδών, αφήνοντας μεγαλύτερο χώρο κι ελευθερία στον δημιουργό του. Έναν δημιουργό που την ελευθερία τη βάζει ψηλά.

Το "Existential Reckoning" φαντάζει σαν η λογική ηχητική συνέχεια του πολύ αξιόλογου "Money Shot" του 2015. Με αυτό κατά νου, και με δεδομένο ότι οι Puscifer πάντα είχαν εκτεταμένα ηλεκτρονικά στοιχεία, το νέο άλμπουμ τους άλμπουμ είναι το πλέον ηλεκτρονικό τους. Τα rock στοιχεία και η αίσθηση του πειραματισμού είναι λιγότερα από ποτέ. Στον αντίποδα, βρίσκουμε μια δουλειά που συνθετικά και ηχητικά είναι περισσότερο συμπαγής και ομοιόμορφη. Η αυξανόμενη σημαντικότητα των Matt Mitchell και Carina Round (η οποία έχει εμφανώς πάρει προαγωγή στα καθήκοντα της), μαζί με τους Greg Edwards, Gunnar Olsen και Sarah Jones, κάνει τους Puscifer να ακούγονται γενικώς πιο μπάντα από ποτέ.

Η δυστοπική και κοινωνικοπολιτική θεματική επικάλυψη του άλμπουμ έρχεται να σκεπάσει λοιπόν μια μουσική που προσεγγίζει τις περιοχές της - σκοτεινής σε στιγμές - synthpop. Η παραγωγή είναι φυσικά τρομερή, αναδεικνύοντας με ευκολία μια θαυμαστή παλέτα στους ήχους των synths (κάποιοι από αυτούς μοιάζουν αυθεντικά ρετρό). Κατά τ' άλλα, οι ρυθμοί είναι συχνά ημί-χορευτικοί και τα ελάχιστα κιθαριστικά riffs εμφανίζονται αποσπασματικά, θυμίζοντας τις έξυπνες κιθάρες των πιο mainstream στιγμών των Nine Inch Nails. Ένα μεγάλο ποσοστό των πραγμάτων που ακούμε στο "Existential Reckoning" τα έχουμε ακούσει πολλές φορές ξανά στα 80s και ειδικά στα 90s.

Αν κάτι έγινε αντιληπτό και στα τρία πρόσφατα άλμπουμ που κυκλοφόρησε ο Maynard είναι ότι έχει αλλάξει τον τρόπο που τραγουδάει. Τα πιο επιθετικά ή σκοτεινά στοιχεία στις ερμηνείες του έχουν σχεδόν εξαφανιστεί. Στη θέση τους, έχει δουλέψει πάνω σε μια πιο συναισθηματική, ψιλότερη χροιά η οποία χρωματίζει με θαυμάσιο σαρκασμό τους - για ακόμα μια φορά - εκπληκτικούς του στίχους. Πάνω σε αυτούς τους στίχους και στις ερμηνείες, βασίζεται και μεγάλο μέρος της γοητείας του "Existential Reckoning". Λείπουν όμως και οι μεταμορφώσεις της φωνής του. Είναι ενδεικτικό ότι σε track όπως τα "UPGrade" ή "Fake Affront", εκεί δηλαδή που η φωνή μπασάρει ελαφρώς, το ηχητικό τοπίο σου τραβάει αμέσως την προσοχή.

Είναι δίκαιο να πούμε ότι το άλμπουμ δεν περιέχει μέτριες στιγμές. Όλα τα τραγούδια είναι τουλάχιστον καλά, έχουν εξαιρετική ενορχήστρωση, ωραιότατες μελωδίες και κάθε ένα είναι από κάθε άποψη προσεγμένο. Αν κάτι όμως λείπει έντονα στο "Existential Reckoning" αυτό μια πολύ μεγάλη στιγμή. Κανένα τραγούδι δεν μπορεί να σταθεί κοντά σε ένα "Rapture", ένα "Momma Sed", ένα "Green Valley", ούτε καν σε ένα "The Remedy". Αν αναλογιστούμε για παράδειγμα ότι το "Conditions Of My Parole" ήταν άνετα στα top άλμπουμ της χρονιάς μια δεκαετία πριν, είναι μάλλον φανερό ότι το συνολικό impact μιας νέας Puscifer δουλειάς έχει φθίνουσα πορεία.

Έχω την εντύπωση ότι αυτό που θα αφήσει πίσω του το "Existential Reckoning" είναι η εντύπωση μιας καλοφτιαγμένης και ομοιογενούς δουλειάς, με καλά τραγούδια και θαυμάσια στιχουργική άποψη. Θα αφήσει πίσω κάποιες ξεχωριστές αναμνήσεις: το καταπληκτικό ρεφρέν του "The Overwhelming", τη δυστοπική τσαχπινιά του "Apocalyptical", τον ψηφιακό εφιάλτη του "Grey Area 5.1" . Κυρίως, την εσωστρέφεια του "Personal Prometheus", τον μινιμαλισμό του "A Singularity" ή τον κλασικό Keenan του "Bullet Train To Iowa". Θα κάνει τα πάντα σωστά, χωρίς να συγκλονίσει.

Πίσω από τις περούκες, τα αστεία make-up και τα concept περί απαγωγών από εξωγήινους, οι Puscifer παραμένουν ένα ουσιώδες project. Το τέταρτο full length τους αποδεικνύει ότι ακόμα κι αν χάνουν κάτι από την πειραματική τους ορμή, η σφραγίδα ποιότητας είναι μάλλον ανεξίτηλη. Θα ευχηθούμε την επόμενη φορά το αποτέλεσμα να είναι λίγο πιο rock και λίγο πιο έντονο σε κορυφώσεις αλλά, έτσι κι αλλιώς, κάθε δίσκος τους ήταν και είναι μια μικρή πολυτέλεια.

Spotify