Deafkids & Petbrick

Οι Deafkids μοιάζουν να έχουν το κοκαλάκι της νυχτερίδας. Πριν μόλις 18 μήνες τους θεωρούσαμε απλώς ένα εξαιρετικό underground γκρουπ ενώ τώρα, κι αφού πρώτα έχουν οργώσει τη μισή υφήλιο με τις υπέρ-ενεργητικές τους εμφανίσεις, βλέπουν το όνομα τους να γίνεται όλο και πιο γνωστό ανάμεσα στους εραστές της φρέσκιας σκληρής μουσικής.

Η συνεργασία με τους Petbrick των Igor Cavalera/Wayne Adams προέκυψε με φυσικό τρόπο, έπειτα από τη συνεργασία τους στο περσινό Roadburn. Τα sessions στον Λονδίνο που δημιούργησαν το "Deafbrick" είχαν διάρκεια μόλις τριών ημερών, απόδειξη ότι τα δύο σχήματα είχαν εξαρχής καλή χημεία και ανεπτυγμένους κώδικες καλλιτεχνικής επικοινωνίας. Κάτι που εξάλλου είναι ολοφάνερο από την ασυγκράτητη ενέργεια που εκλύει η μουσική. Το "Deafbrick" βρωμοκοπάει καπνούς και ιδρώτα!

Το θορυβώδες και βιομηχανικό μετά-punk των Deafkids συναντά τα δυστοπικά ηχοτόπια των Petbrick, σε μια συνάντηση που μοιάζει σαν έτοιμη από καιρό, με όλα τα στοιχεία που κουβαλούν τα δύο σχήματα να υπάρχουν εδώ σε αφθονία. Οι άπειροι κρουστοί tribal-ισμοί (θυμήσου εξάλλου τους αγαπημένους τους δίσκους), τα noisy ηλεκτρονικά, οι βρώμικες οξείες κιθάρες, τα βαθιά synths, η υποψία μιας μυστικής ψυχεδέλειας και η βεβαιότητα μιας punk avantgarde-ίλας, είναι όλα εδώ σε έναν σκληρό χορό. Αδιαφορούμε πλήρως για το ότι το στυλ τους δεν κατατάσσεται, γιορτάζουμε όμως την ένωση των αντιθέτων.

Μέσα από τα ηχοχρώματα και τους φρενήρεις ρυθμούς, το βιομηχανικό σφιχταγκαλιάζει το πρωτόγονο. Είναι εύκολο να αντιληφθεί κανείς ότι οι δύο τάσεις βρίσκουν κοινό έδαφος όταν η μουσική γίνεται βίαιη ("Forca Bruta", "Mega-Ritual"), στα πλαίσια ενός φουτουριστικού industrial hardcore. Τα αποτελέσματα είναι όμως ακόμα πιο εντυπωσιακά όταν οι ταχύτητες πέφτουν και απρόσμενες synth ατμόσφαιρες ποτίζουν τη μουσική με μια βλοσυρή κινηματογραφικότητα. Συνθέσεις όπως τα "The Menace Of A Dark Polar Night" και "O Anthropoceno" παίζουν αυτόν τον ρόλο περήφανα.

Από τον ήχο και τη γενική αισθητική, βγαίνει εύκολα το συμπέρασμα ότι οι Deafkids & Petbrick έχουν στραμμένο βλέμμα και καρδιά στην εποχή μας. Η μουσική τους είναι πυκνή, σκληρή, σύγχρονη και απείρως δυστοπική. Έχει όμως και παλμό, μια διάθεση να είναι σχεδόν χορευτική και διασκεδαστική και μια νεανικότητα. Επικροτούμε βέβαια και τον αυτοσαρκασμό των τίτλων: οι άνθρωποι του Αμαζονίου που τρομάζουν με την πολική νύχτα ή οι ψυχαναγκασμοί των μηχανών ("Maquina Obssessivo-Compulsiva") είναι πολύ εύστοχοι για να μην τους αναφέρεις.

Το "Deafbrick" θα κυλήσει σαν νεράκι, μέσα στις αντιθέσεις και τα φλογερά του beats. Πριν αποχαιρετήσει όμως, θα απαιτήσει "Free Speech For The Dumb", σε μια κολασμένη διασκευή του ύμνου των Discharge. Δεν μας κάνει εντύπωση εξάλλου ότι είναι πολιτικοποιημένοι, ο ήχος είναι αρκετός για να οδηγήσει σε τέτοιες διαπιστώσεις. Οι ίδιοι οι Discharge εμφανίζονται στο τέλος του κομματιού να λένε πόσο χάλια ήταν η διασκευή κι ότι ακόμα και οι Metallica έκαναν καλύτερη δουλειά! Πάρτο σαν αστείο.

Οι φωτιές και οι φιγούρες του εξωφύλλου δεν αφήνουν παρερμηνείες: Βραζιλία, σκληρή μουσική και ανατρεπτική διάθεση, η ιστορία είναι παλιά και την ξέρουμε. Οι Deafkids είναι μια μπάντα που αξίζει να παρακολουθήσουν στενά στα επόμενα χρόνια οι φίλοι του experimental ήχου και αυτή η συνεργασία (όπως εξάλλου και η προηγούμενη) αποτελεί απλά μία ακόμα απόδειξη. Ειδικά το "Deafbrick" είναι ένα από τα πιο συμπαγή πειραματικά άλμπουμ που θα ακούσεις φέτος, ενώ και η αναμονή για το επόμενο full length τους γίνεται ακόμα μεγαλύτερη - ειδικά με τέτοιους τύπους να μπαίνουν στο studio. Κι ο ιδρώτας ακόμα κυλάει.

Spotify