Nothing But Thieves

"And as we sing this familiar song..." τραγουδά η αγγελική φωνή του Conor Mason στο φινάλε του album και ναι υπάρχει πάντα κάτι familiar, οικείο, σε αυτά που τραγουδάνε οι Nothing But Thieves. Οικείο, τρυφερό και με άπειρα κύματα αγάπης να σε πλημμυρίζουν με κάθε νότα. Έτσι άλλωστε μας έχουν συνηθίσει οι Βρετανοί από το Essex με τα προηγούμενα δυο albums τους τα οποία εκτός του ότι βρίθουν από singles είναι και πραγματικά διαολεμένα καλά και δυσκολεύεσαι να βρεις κάτι κακό ή μια βαρετή στιγμή. Έχουμε λοιπόν να κάνουμε με ένα άκρως επιτυχημένο group που η τρίτη κυκλοφορία τους "Moral Panic" ήρθε ή για να επιβεβαιώσει απλά ότι μιλάμε για ένα από τα σημαντικότερα νέα συγκροτήματα του alt-rock παγκοσμίως ή να τους αποκαθηλώσει (;) και να μας κάνει απλώς να λέμε ότι ακολούθησαν τον εύκολο δρόμο της πεπατημένης;

Η ετυμηγορία έρχεται απλά και πολύ εύκολα ακούγοντας τα πρώτα singles "Is Everybody Going Crazy" και "Real Love Song". Οι εναλλακτικοί και αντισυμβατικοί αυτοί νέοι, οκτώ χρόνια μετά τη πρώτη τους δουλειά συνεχίζουν και παράγουν διαμάντια που έχουν τόνους συναισθήματος, φανταστικούς στίχους που αντικατοπτρίζουν την εποχή και φυσικά το σουπερ οπλο στη φωνή που λέγεται Conor Mason ο οποίος έχει μια απίστευτη λυρικότητα και αισθαντικότητα που σε κάνει να ανατριχιάζεις. Το "Everybody Going Crazy" το ανέλυσε τέλεια ο Αντώνης Μαρίνης γράφοντας για τους αναπόφευκτους συνειρμούς με τη τρέλα της πανδημίας που μας έχει κάνει όλους να συμπεριφερόμαστε περίεργα και εν τέλει να πρέπει να βασιστούμε ο ένας στον άλλο. Υπέροχος rhythm section, pop αισθητική και ένα ρεφραίν που δεν λέει να σε αφήσει. Για το "Real Love Song" δεν έχω να πω πολλά. Παίζει να είναι από τα ομορφότερα τραγούδια που έχω ακούσει τελευταία. ‘Have you heard a better song? Oh, I hope not’. Κατι ιδιαίτερο, τρυφερό, μελαγχολικό, αγαπησιάρικο με τη φωνή του Mason στο τέλος να πηγαίνει την ανατριχίλα σε δυσθεώρητα επίπεδα.

Μπορεί άλλα συγκροτήματα να δυσκολεύονται να γράψουν ένα χιτάκι της προκοπής αλλά η εμπορικότητα και το arena rock έρχεται πανεύκολα στους NBT. "Unperson" ροκάρει δυνατά με έμπνευση από το "1984" του Orwell και οι φαινομενικά χαλαρές στιγμές των "Moral Panic" και "Phobia" κρύβουν αρκετά νοήματα πίσω από την κουρτίνα της απλοικότητας τους. Είναι μια ευκαιρία περισυλλογής μέχρι το "Phobia" να μεταμορφωθεί σε ένα α-λα-Muse κιθαριστικό παραλήρημα. Το "This Feels Like The End" μοιάζει σαν να βγήκε από το ντεμπούτο τους και οι ΝΒΤ δεν θέλουν ούτε να αλλάξουν ήχο ούτε να πειραματιστούν. Η φρεσκάδα τους πηγάζει φυσικά σε συνάρτηση με την ιδιοφυία τους και ενώ ξέρεις ότι αυτό που ακούς είναι οικείο, είναι εξίσου γαμάτο! Για παράδειγμα το "Impossible" μοιάζει με το "Particles" και στις φόρμες και στις ανατριχίλες και συγκίνηση που προκαλεί. Το distorted "There Was Sun" θα ακούγεται τέλεια live και το φινάλε "Before We Drift Away" είναι το κομμάτι που ο νεαρός Άγγλος θα πάρει την κιθάρα για να τραγουδήσει τον ανομολόγητο έρωτα του. Τα ορχηστρικά μέρη κάνουν το κομμάτι επικό.

Προσωπικά πιστεύω ότι οι NBT είναι πλέον από τα σημαντικότερα συγκροτήματα της Βρετανικής μουσικής με το δικό τους ήχο και ψυχή. Το alt rock τους είναι μοντέρνο, pop, πανέμορφο και ικανό να κάνει είκοσι χιλιάδες κόσμο να τραγουδάει σε αρένες όπως προγραμματίζουν άλλωστε να κάνουν από το 2021 και μετά. Το υπερόπλο στη φωνή που λέγεται Conor Mason και η μουσική τους προσήλωση (και μάλλον ευκολία!) στο να παράγουν υπέροχες και γεμάτες συναίσθημα κομματάρες είναι εγγύηση ότι η μπάντα αυτή ήρθε να μείνει για πολλά χρόνια στο κέντρο της προσοχής μας.