Metz

Atlas Vending

Sub Pop (2020)
Από τον Αντώνη Αντωνιάδη, 17/12/2020
Idles - Metz σημειώσατε 2
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Μα, πραγματικά, τι ωραίο συγκρότημα που είναι οι Metz; Κι επίσης, πάρα πολύ επιδραστικό. Θα έλεγα δηλαδή πως η αναγνώριση που έχουν πάρει είναι μάλλον δυσανάλογη της συνεισφοράς τους στην εναλλακτική σκηνή. Ή νομίζετε πως θα υπήρχαν οι Idles - όπως τουλάχιστον τους ξέρουμε - αν δεν υπήρχαν οι Metz; Εγώ πάντως έχω σοβαρές αμφιβολίες καθώς οι Βρετανοί πάτησαν αρκετά πάνω στο ήχο τους αποτελώντας με έναν τρόπο το alter ego τους από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Και οι Idles βέβαια αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου καθώς το συγκρότημα με έδρα το Τορόντο, από το 2012, όταν και κυκλοφόρησε το ντεμπούτο του, μέχρι και σήμερα, δεν σταμάτησε να εξελίσσεται και να διευρύνει τον ήχο του χωρίς, παράλληλα, να ξεφύγει από την αυθεντικά indie κοσμοθεωρία του, επηρεάζοντας στο ενδιάμεσο όλους όσους ακολούθησαν.

Έτσι κι αλλιώς βέβαια, οι Metz ποτέ δεν κυνήγησαν την επιτυχία αφού πάντα προσπαθούσαν να είναι πιστοί στις αξίες τους, οι οποίες δεν θα τους επέτρεπαν ποτέ να γίνουν "radio friendly", να μετακομίσουν σε μια μεγάλη πολυεθνική ή να συνεργαστούν με έναν superstar παραγωγό. Βέβαια, το κατά πόσο η Sup- Pop αποτελεί σήμερα μια indie δισκογραφική ή κατά πόσο ο Steve Albini, που ανέλαβε την παραγωγή του προηγούμενού δίσκου τους, δεν είναι superstar, είναι μια μεγάλη κουβέντα. Όμως, τα standards του καθενός μας είναι διαφορετικά και σχεδόν πάντα θα υπάρχουν κάποιοι που θα αισθάνονται πως είναι πιο ανεξάρτητοι από τους υπόλοιπους ή πως είναι οι μόνο που δεν έχουν "ξεπουληθεί". Στο τέλος της ημέρας όμως, αυτό που μένει είναι η μουσική και η συνεισφορά του καθενός στη σκηνή που υπηρετεί και όχι οι διάφορες μεγαλοστομίες που μπορεί να έχει πει κατά καιρούς.

Σε αυτό το επίπεδο, αυτό που γίνεται γρήγορα σαφές από τη νέα κυκλοφορία τους είναι πως οι Metz, μπορεί να παραμένουν ένα "ωμό" ηχητικά συγκρότημα, όμως δείχνουν να έχουν λειάνει ελαφρώς τις γωνίες τους ώστε να μην είναι τόσο κοφτερές όσο ήταν μέχρι σήμερα. Φυσικά, σε αυτό βοηθάει και η παραγωγή του Ben Greenberg, γνωστός κυρίως για τη συνεργασία του με τους Algiers, ο οποίος κατάφερε να πετύχει την τέλεια μίξη ώστε το συγκρότημα να διατηρήσει ακέραιες όλες τις θορυβώδεις πτυχές του, πετυχαίνοντας παράλληλα να ακούγεται κάπως πιο συμμαζεμένο. Και αυτό δεν το λέω καθόλου ως κακό. Αν θέλετε δηλαδή την προσωπική μου γνώμη, αυτό ήταν κάτι που θα έπρεπε να έχει γίνει και λίγο νωρίτερα. Και πιθανά, αν δεν είχε αναμιχθεί ο - γνωστός για το "κάντε το όπως νομίζετε κι εγώ θα το αποτυπώσω όσο πιο πιστά γίνεται"- Albini στον προηγούμενο δίσκο τους, να είχε όντως συμβεί νωρίτερα.

Όπως και να έχει, το πραγματικά εντυπωσιακό είναι πως αυτή η ηχητική μετάβαση επιτυγχάνεται την ίδια στιγμή που οι Metz διευρύνουν τον ήχο τους εμποτίζοντας το θορυβώδες rock τους με industrial πινελιές που παραπέμπουν στον τελευταίο δίσκο των Daughters ή στους Swans. Παράλληλα, σε επίπεδο σύνθεσης κι ενορχήστρωσης, το συγκρότημα πετυχαίνει να μας παραδώσει τον πιο ολοκληρωμένο δίσκο της καριέρας του αφού τα περισσότερα κομμάτια δείχνουν να πηγαίνουν πιο πέρα από τον punk μινιμαλισμό του παρελθόντος, φανερώνοντας μια ηχητική ωρίμανση που, μετά από τρεις δίσκους, πλέον εκτιμώ πως ήταν απαραίτητη. Έτσι, στο άλμπουμ συνυπάρχουν δυναμικά hits, όπως το "Blind Youth Industrial Park" και το "The Mirror", με την απειλητική ηχητική δυσαρμονία του "Pulse", με τις υπέροχες μελωδίες του "Hail Taxi" ή με το διάρκειας εφτάμιση λεπτών "A Boat to Drown In", που φλερτάρει ανοιχτά με το shoegaze και όπου το συγκρότημα εξερευνεί νέα μονοπάτια και πειραματίζεται με τα όρια της μουσικής που παράγει.

Με ένα τρόπο λοιπόν, οι Metz στο "Atlas Vending" από τη μία πετυχαίνουν μια υπέρβαση όσον αφορά την ηχητική τους ταυτότητά, και, από την άλλη, αφήνουν μια υπόσχεση για το πόσα ακόμη πράγματα είναι ικανοί να πετύχουν στο μέλλον. Το συγκρότημα εξάλλου γνωρίζει καλά πώς να διαχειρίζεται όλα αυτά τα στοιχεία που κάποτε κατέστησαν το εναλλακτικό rock μια μουσική συνυφασμένη με τη νεότητα, με όλα τα καλά της και τα κακά της, και τα μέλη του έχουν όλα τα προσόντα για να ανακηρυχθούν ηχητικοί ήρωες μιας γενιάς. Σε έναν δίκαιο κόσμο εξάλλου, αυτό θα είχε ήδη συμβεί καθώς ο δίσκος δεν έχει τίποτα π.χ. να ζηλέψει από το "Ultra Mono", το οποίο μπορεί να κέρδισε τα φώτα της δημοσιότητας αλλά, αν έπρεπε εγώ να διαλέξω ένα από τα δύο άλμπουμ, τότε μάλλον θα διάλεγα το "Atlas Vending". Στην τελική, μπορεί η τέταρτη κυκλοφορία των Metz να μην είναι σε καμία περίπτωση το νέο "Nevermind" ή το νέο "Daydream Nation", όμως η απόσταση που το χωρίζει από τέτοιες εμβληματικές κυκλοφορίες πιθανά να μην είναι και τόσο μεγάλη όσο υποπτεύεστε. Μια ακρόαση, πιθανά να σας πείσει.

  • SHARE
  • TWEET