Algiers

Είναι σχεδόν σοκαριστικό πως φέτος μπήκε ο Φεβρουάριος και δεν θα δούμε live τους Algiers. Κρίμα, καθώς οι εμφανίσεις τους το 2018 και το 2019 ήταν αρκετές για να κάνουν ακόμη και τους πιο δύσπιστους ακροατές να αντιληφθούν την αξία τους. Οι υπόλοιποι βέβαια το ξέραμε από καιρό πως αυτοί οι Αμερικανοί είναι σπουδαίοι.

Τρία χρόνια λοιπόν μετά το εξαιρετικό "Underside Of Power", το συγκρότημα επιστρέφει με την τρίτη του δισκογραφική δουλειά με τίτλο "There Is No Year". Όσοι είχαν την ευκαιρία να τους δουν πέρυσι στο Temple, με το που θα πατήσουν το play πιθανά να αναγνωρίσουν το εναρκτήριο ομώνυμο κομμάτι αφού, τέτοια εποχή πριν από ένα χρόνο, το ακούγαμε live. Η δυνατή εισαγωγή, το εξαιρετικό ενορχηστρωτικό χτίσιμο και το άκρως κολλητικό ρεφραίν κάνουν από την αρχή ξεκάθαρο πως μιλάμε για μεγάλη επιστροφή των Algiers. Το "Dispossesion" που ακολουθεί όμως φανερώνει ακόμη πιο έντονα πως το συγκρότημα πλέον κινείται σε εναλλακτικά soul μονοπάτια, έχοντας αφήσει πίσω του τις θορυβώδεις post-punk εποχές του.

Οι Algiers, στο νέο τους δίσκο, αφήνουν ελεύθερες τις gospel ανησυχίες τους και βγάζουν στην επιφάνεια όλες τις soul επιρροές τους με αποτέλεσμα να ακούγονται πιο εύηχοι από ποτέ. Με αυτόν τον τρόπο το συγκρότημα πετυχαίνει να γίνει πιο προσβάσιμο σε μεγαλύτερα ακροατήρια. Και, παρόλο που η στροφή αυτή δεν μοιάζει επιτηδευμένη, δυστυχώς δεν είναι και απολύτως αναίμακτη καθώς ο νέος τους δίσκος καταλήγει να ακούγεται λίγο πιο συμβατικός από τα δύο προηγούμενα άλμπουμ τους. Γιατί μπορεί σε κομμάτια όπως το "Unoccupied" να διατηρούνται πολλές από τις industrial πινελιές τους, και στο "Void" να απελευθερώνουν το punk κτήνος που κρύβουν μέσα τους, όμως από το δίσκο σε μεγάλο βαθμό απουσιάζει ο δυστοπικός soul ήχος που τους καθιέρωσε.

Φυσικά, για να είμαι δίκαιος, οι στίχοι και η ερμηνεία του Franklin James Fisher παραμένουν σε υψηλά επίπεδα, οι Ryan Mahan και Lee Tesche ενορχηστρωτικά συνεχίζουν να εντυπωσιάζουν, ενώ ο Matt Tong αποδεικνύει γιατί πιθανά αποτελεί τον κορυφαίο ντράμερ της γενιάς του, όσον αφορά την ευρύτερη εναλλακτική σκηνή. Παράλληλα, οι Algiers φλερτάρουν με τα '60s και τη Nina Simone ενώ στο "Chaka" δεν διστάζουν να πειραματιστούν με το new wave και τη disco. Ειδική αναφορά πρέπει επίσης να γίνει και στους Randall Dunn και Ben Greenberg, που κάθισαν πίσω από την κονσόλα, καθώς κατάφεραν να τιθασεύσουν πλήρως τον ήχο του συγκροτήματος περιορίζοντας τους θορυβώδεις, κι ενδεχομένως κάπως άβολους, πειραματισμούς τους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα το συγκρότημα να ακούγεται αρκετά πιο συμμαζεμένο, πιο ώριμο και συνεπώς, πιο έτοιμο να παίξει στη «μεγάλη κατηγορία».

Σε αυτό το πλαίσιο, το "There Is No Year" ίσως να αποτελέσει τον σημαντικότερο δίσκο της μέχρι τώρα καριέρας τους. Πρόκειται εξάλλου για μια εξαιρετική κατάθεση από ένα από τα πιο επίκαιρα, μουσικά και στιχουργικά, συγκροτήματα της εποχής μας. Η τρίτη δουλειά των Algiers μπορεί να κινείται συνολικά σε πιο ασφαλή μονοπάτια και να μην κρύβει εκπλήξεις, όμως αποτελεί μια απολύτως συνεπής κι άρτια κυκλοφορία από ένα συγκρότημα που σε ένα δίκαιο κόσμο ήδη θα γέμιζε στάδια. Πιθανά, αυτός να είναι ο δίσκος που θα τους επιτρέψει κάτι τέτοιο. Προσωπικά, τους το εύχομαι καθώς το αξίζουν κι εδώ το αποδεικνύουν περίτρανα για ακόμη μία φορά.