Tētēma

Η επιστροφή του ηλεκτροακουστικού project tētēma των Patton/Pateras, έξι χρόνια μετά το "Geocidal", είναι ένα γεγονός που έχει την σημασία του για όσους έχουν στραμμένη την προσοχή τους στο πειραματικό rock. Πρέπει εξαρχής να διασαφηνίσουμε το πλαίσιο αξιολόγησης του "Necroscape", τονίζοντας δύο σημεία. Γι αυτούς που ακολουθούν τον Mike Patton σε ότι κάνει, αυτό το άλμπουμ είναι πιθανόν ένα από τα πιο ενδιαφέροντα του των τελευταίων ετών και δεν πρέπει να νοηθεί ως απλώς το νιοστό project μιας αχανούς δισκογραφίας. Θα διεκδικούσε με αξιώσεις την θέση του εδώ. Δεύτερο και σημαντικότερο σημείο: εδώ έχουμε να κάνουμε με μια ιδιαίτερα ξεχωριστή μπάντα που δημιουργεί πραγματικά πρωτοποριακή μουσική, κατά συνέπεια το "Necroscape" απλώνεται ευρύτερα από το Patton-ικό σύμπαν.

Η μουσική ψυχή του άλμπουμ πρέπει να αναζητηθεί στις, κατά βάση ηλεκτρονικές, δημιουργίες του Anthony Pateras, ενός συνθέτη με πολυποίκιλο έργο που εκτείνεται από την contemporary classical μέχρι με το ακραίο noise και σε συνεργασίες που περιλαμβάνουν ονόματα όπως Fennesz και Sunn O))). Αν κάτι χαρακτηρίζει τις συνθέσεις του στους tētēma είναι ότι δεν έχουν αναγνωρίσιμη πηγή προέλευσης. Άλλοτε με ψηφιακούς ήχους, με modular synthesizers, με ψυχοακουστικούς μικροτονισμούς ή με πιάνα, οι ιδέες του είναι ανορίοτες και καλειδοσκοπικές. Σε αυτές προστίθεται η, όπως πάντα δημιουργική, φωνητική αλλοφροσύνη του Patton, τα ηχητικά μασκαρέματα του Erkki Veltheim σε βιολί και μαντολίνο και η εκπληκτική δουλειά του Will Guthrie στα τύμπανα. Οι ακροάσεις του "Necroscape" αποκαλύπτουν ένα κολασμένο κουαρτέτο.

Βάζοντας τα πράγματα σε μια σειρά, το άλμπουμ δεν είναι ούτε κατά διάνοια ευκολοάκουστο. Είναι δύσκολο και βαθιά πειραματικό, γεμάτο με απρόβλεπτους ήχους και μελωδίες, ταυτόχρονα όμως δεν είναι άναρχο ή ελεύθερα αυτοσχεδιαστικό. Πρόκειται για τραγούδια, παράξενα το λιγότερο αλλά σίγουρα για τραγούδια, με σχήμα, χρώμα και δομή. Πρόκειται για μουσική τρελή, που όσο περισσότερο όμως την ακούς αποκτάει συνοχή, νόημα και την δική της λογική. Από αυτήν την άποψη, το "Necroscape" είναι ένας δίσκος που δίκαια μπορεί να χαρακτηριστεί μοντερνικός.

Οι δύο, ας τις πούμε, πιο προσβάσιμες στιγμές του άλμπουμ είναι το φουτουριστικό tribal electro funk του "Wait Till Morning" και το καταπληκτικό "Dead Still", ένας θεατρικός χαμαιλέοντας που θα χωρούσε σε οποιοδήποτε δίσκο των Tomahawk. Είναι σίγουρο ότι αν υπήρχαν περισσότερες τέτοιες συνθέσεις, το άλμπουμ θα άπλωνε τα δίχτυα του σε πολλούς περισσότερους ακροατές, διεκδικώντας μια ευρύτερη αναγνώριση. Λόγω της κακοτράχαλης φύσης του όμως, θα μείνουν κοντά του μόνο οι πιο εξερευνητικοί εξ αυτών, περίεργοι μουσικόφιλοι που ίσως βιώσουν απόλαυση στις σχιζοφρενικές πολυρυθμίες του "All Signs Uncensored" ή στα καμμένα electronics του "Sun Undone". Άλλοι ίσως βρουν θησαυρούς στον τρόπο που μπορεί το harsh noise να συνδυαστεί με jazzy γραμμές ("Milked Out Million") ή στο πως το industrial rock μπορεί να φορέσει ethnic φορέματα ("We'll Talk Inside A Dream"). Υπάρχουν συνεχείς ανατροπές σχεδόν σε κάθε στροφή. Οι (noise) rock ήχοι είναι περιορισμένοι ("Cutlass Eye", "Haunted On The Uptake") και η συνολική εμπειρία του άλμπουμ έχει περισσότερο να κάνει με την δημιουργική αποδόμηση των μουσικών στυλ. Αποδόμηση τόσο συνολική που ο δίσκος κλείνει με ένα μεταλλαγμένο αισθητικά ιταλικό τραγούδι ("Funerale Di Un Contadino") σαν να ήταν ότι πιο φυσιολογικό.

Παράξενα κινηματογραφικό, παράλογα ελκυστικό και παράταιρα ενορχηστρωμένο, το "Necroscape" είναι ένα περιπετειώδες μουσικό ταξίδι, ικανό να συναρπάσει μια συγκεκριμένη μερίδα ακροατών. Φτιαγμένο από ανθρώπους που συνδυάζουν την βαθιά μουσική γνώση με αμίμητη προσωπικότητα και με σύμμαχο την απόκοσμη παραγωγή, είναι σίγουρο ότι αποτελεί ένα πολύ σημαντικό άλμπουμ για αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε σύγχρονο (και ακραία) πειραματικό rock. Πλησιάστε αφού έχετε πρώτα αναγνωρίσει τις προθέσεις σας: αν έρθετε εδώ απλώς για να ακούσετε τον Mike Patton ίσως φύγετε με άδεια χέρια. Αν έρθετε ως σοβαροί αναζητητές της avant ουτοπίας, ποιος ξέρει τί θα ανακαλύψετε;