EOB

Earth

Capitol (2020)
Από τον Αντώνη Μαρίνη, 15/06/2020
Σόλο πειραματισμοί από την ήσυχη δύναμη των Radiohead
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ο ρόλος του Ed O'Brien στους Radiohead δεν είναι σε καμία περίπτωση πρωταγωνιστικός. Δεν ήταν η δική του ξεχωριστή χροιά ή η ιδιότροπη περσόνα που έκανε τους βρετανούς να ξεχωρίσουν από τον alternative σωρό στο πρώτο μισό του '90, τότε πριν από το τρομερό "The Bends" και το ακόμα μεγαλύτερο "OK Computer". Δεν είναι καν εκείνος ο παράξενος τύπος που επί σκηνής αλλάζει συχνά-πυκνά την Telecaster για synth και λοιπά παράξενα όργανα, χωρίς να σηκώνει το κεφάλι του ή να κάνει στην άκρη τις τούφες που πέφτουν στο πρόσωπό του. Με μπασκετικούς όρους, ο κιθαρίστας του σχήματος είναι ο άνθρωπος για τις χαμένες μπάλες· εκείνος που κάνει τις απαραίτητες δουλειές που δεν φαίνονται.

Με δεδομένες τις αλλαγές ήχου που έχει περάσει το κουιντέτο, την απουσία καθαρά προσωπικών δειγμάτων του δημιουργού, και το γεγονός ότι το υλικό για τούτον τον δίσκο ετοιμαζόταν για περισσότερο από μία δεκαετία, τα ερωτηματικά ήταν αρκετά. Όσοι είχαν ελπίδες για κάτι κοντά στους no-genre πειραματισμούς του Thom Yorke ή τις ατμοσφαιρικές δουλειές του Jonny Greenwood πιθανότατα θα απογοητευθούν. Εδώ το σύνολο φέρνει στο μυαλό περισσότερο εικόνες του παρελθόντος, παρά προσπαθεί να κάνει τον ακροατή να σκεφτεί και να προβληματιστεί. Δεν πουλάει ανεγκέφαλη νοσταλγία, δεν προσπαθεί καν να κλείσει το μάτι σε παλιότερα σουξέ της μπάντας που τον καθιέρωσε. Έχει όμως εκείνο τον χαρακτηριστικό αέρα του μεγάλου νησιού.

Σύμφωνα με τα λεγόμενα του O'Brien, το "Screamadelica" αποτέλεσε βασική πηγή έμπνευσης κατά τη δημιουργία του ντεμπούτου του. Οι προσεγμένες δομές, οι έξυπνα λιτές φωνητικές γραμμές, η αμεσότητα ακόμα και στα χασίματα, η οργανική παραγωγή δια χειρός Flood (aka Mark Ellis, βλ. New Order, Nine Inch Nails, PJ Harvey, μεταξύ άλλων). Από όποια μεριά κι αν το κοιτάξεις, δεν θα βρεις τίποτα που να έχει αφεθεί στην τύχη του. Το "Shangri-La" έχει μία αναπάντεχα καλοκαιρινή, ανέμελη αίσθηση, ενώ το "Brasil" στέκεται άψογα ανάμεσα στο φως και το γκρίζο. Αυτή η ισορροπία είναι το σημείο-κλειδί του δίσκου. Ακόμα και λιγότερο δυνατές ιδέες, χάρη σε αυτήν, ανεβαίνουν αρκετά σκαλιά ψηλότερα. Αν θέλετε μία ιδέα, ακούστε το "Mass" με κλειστά μάτια.

Το "Earth" είναι μία πρωτοκλασάτη πρόταση για εκείνους που αγαπούν τον εναλλακτικό ήχο γενικότερα και τους Radiohead ειδικότερα. Έχει καλοφτιαγμένα τραγούδια και μελωδίες που μπορούν να τραβήξουν την προσοχή σχετικών και μη. Η οχτάλεπτη funky πανδαισία του "Olympik" και το ντουέτο με τη Laura Marling στο κλείσιμο του "Cloak Of The Night" φτάνουν και περισσεύουν για να πείσουν ακόμα και τον πιο καχύποπτο. Είναι ένας ειλικρινής δίσκος, με τις ομορφιές και τις ατέλειές του. Δεν απαρνείται τις επιρροές του. Δεν προσπαθεί να πείσει ότι είναι κάτι περισσότερο από αυτό που φαίνεται. Οι όποιοι «πειραματισμοί» γίνονται σε απόλυτα οργανωμένο πλαίσιο. Είναι ευθύ και ουσιαστικό, με παλιομοδίτικη αλλά όχι αναχρονιστική λογική.

  • SHARE
  • TWEET