Einsturzende Neubauten

Alles In Allem

Potomak (2020)
Από τον Αντώνη Αντωνιάδη, 29/06/2020
Οι πρωτοπόροι του industrial παραμένουν ένα από τα κορυφαία πειραματικά συγκροτήματα εκεί έξω
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Δεκατρία χρόνια. Περίπου τόσο είναι το διάστημα που μεσολάβησε από την τελευταία επίσημη κυκλοφορία των πρωτοπόρων της industrial σκηνής Einstürzende Neubauten. Στο ενδιάμεσο βέβαια, κυκλοφόρησε ένας δίσκος που κράτησε τη βιομηχανική φλόγα τους αναμμένη. Όμως, το "Lament" του 2014 ήταν ένα θεματικό άλμπουμ σχετικά με τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο που έμοιαζε λιγότερο με δισκογραφική δουλειά και περισσότερο με αντιπολεμική performance. Συνεπώς, το "Alles in Allem" αποτελεί τον πρώτο δίσκο των Γερμανών μετά τη συγκλονιστική κατάθεση του "Alles Wieder Offen" που κυκλοφόρησε το Φθινόπωρο του 2007.

Στην περίπτωση που κάποιος αποπειραθεί να διαχωρίσει χρονικά, ανά δεκαετίες, το έργο τους, θα δει πως ο ακατέργαστος θόρυβος με τον οποίο μας συστήθηκαν τη δεκαετία του 1980, στη συνέχεια, στα 90s, εμποτίστηκε με πιο εναλλακτικές τάσεις για να καταλήξουν στις αρχές της δεκαετίας του 2000, κι αφού ο Blixa Bargeld αποχώρησε από τους Bad Seeds, στον industrial pop ήχο στον οποίο φαίνεται να έχουν πια κατασταλάξει. Κι αφού στα 10s περιορίστηκαν δισκογραφικά στο "Lament", η νέα δεκαετία ξεκίνησε με τον ενδέκατο δίσκο τους να φτάνει, επιτέλους ,στα αυτιά μας.

Και, παρόλο που ο ξέφρενος ρυθμός του "Ten Grand Goldie" μας άνοιξε την όρεξη για λίγο πιο up-tempo στιγμές, οι Einstürzende Neubauten, στην πραγματικότητα, συνεχίζουν ακριβώς από εκεί που μας άφησαν, ρίχνοντας μάλιστα και λίγο περισσότερο τους τόνους. Είναι γεγονός εξάλλου πως το συγκρότημα έχει μεγαλώσει πια ηλικιακά, αλλά και καλλιτεχνικά. Όσοι παρακολούθησαν κάποια από τις τελευταίες μεγαλειώδεις εμφανίσεις τους στην Ελλάδα το 2010 ή το 2017, γνωρίζουν καλά πως πλέον δεν είναι εκείνοι οι άνθρωποι που αργοπέθαιναν ουρλιάζοντας πάνω στη σκηνή διαλύοντας τενεκέδες και κυνηγώντας τους οπαδούς τους με μολότοφ μέσα σε υγρά υπόγεια του Βερολίνου. Μπορεί λοιπόν πλέον να έχουν αλλάξει οι ανησυχίες τους όμως, σε αντίθεση με αρκετούς συναδέλφους τους, αυτοί διατηρούν το νεύρο τους και τα πειραματικά τους αντανακλαστικά, συνεχίζοντας να δημιουργούν πανέμορφη και άκρως φιλόδοξη μουσική.

Όλα τα γνώριμα χαρακτηριστικά του συγκροτήματος, από το μπάσο του Alexander Hacke και τα ιδιαίτερα ρυθμικά μέρη του N.U. Unruh, μέχρι τα -ομολογουμένως λιγότερα- απόκοσμα ουρλιαχτά του Blixa, παραμένουν εδώ, όμως πλέον διανθίζονται από έγχορδα και πνευστά που αναπαράγουν πένθιμες, σχεδόν νοσταλγικές, μελωδίες που δημιουργούν το ιδανικό soundtrack μιας υπαρκτής δυστοπίας κι ενός κόσμου στα όρια της κατάρρευσης. Και φυσικά, το τέλεια ενορχηστρωμένο ντανταϊστικό χάος των Γερμανών παραμένει το σήμα κατατεθέν τους παρόλο που το άλμπουμ, συνολικά, είναι μάλλον το πιο προσβάσιμο της πολύχρονης καριέρας τους. Μην φανταστείτε βέβαια πως οι Einstürzende Neubauten αποφάσισαν ξαφνικά στα εξήντα τους να πάρουν τον εύκολο δρόμο. Απλά, όπως γίνεται σαφές από την πρώτη ακρόαση, το "Alles in Allem" φανερώνει ένα συγκρότημα που αναζητά τον πειραματισμό κυρίως έξω από τον θόρυβο. Όμως, η αίσθηση που σου αφήνει συνολικά ο δίσκος είναι ότι, πίσω από την ηρεμία, παραμονεύει ένα βιομηχανικό αγρίμι που, μπορεί να εξημερώθηκε, αλλά ακόμη δαγκώνει. Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς εξάλλου την αίσθηση ανατριχίλας που σου αφήνει το "Tempelhof", ή την αστική παράνοια που κυοφορεί το "Zivilisatorisches Missgeschick";

Παράλληλα όμως, το συγκρότημα πετυχαίνει να μας χαρίσει κομμάτια που, αναπόφευκτα, θα γίνουν κλασσικά. Γιατί μετά το "Ten Grand Goldie", που δεν μπορώ να φανταστώ να λείπει από οποιοδήποτε συναυλιακό set τους στο μέλλον, ακολουθεί το Laibach-ικο industrial folk του "Am Landwehrkanal" και ο επικός λυρισμός του "Möbliertes Lied". Συγχρόνως, το "Seven Screws" κλείνει το μάτι σε όσους αγαπούν τη Velvet Underground πλευρά των Γερμανών, ενώ, το "Alles In Allem" μας παίρνει από το χέρι, μας φοράει ένα λουλουδένιο στεφάνι, και μας πετάει σε μια άδεια πίστα για να χορέψουμε δίπλα στο θλιμμένο πιάνο του Blixa, προτού την κορύφωση του "Wedding" που μας χαρίζει το πιο όμορφο ρεφρέν του δίσκου. Ειδική μνεία πρέπει επίσης να γίνει και στην ειδική έκδοση του άλμπουμ αφού τα "Si Takka Lumi" και "La Guillotine de Magritte" αποτελούν αναμφίβολα δύο από τις κορυφαίες στιγμές του "Alles in Allem".

Χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις, αλλά συνεχίζοντας να υπηρετούν με σχεδόν τεχνοκρατική συνέπεια το καλλιτεχνικό τους όραμα, οι Einstürzende Neubauten κυκλοφόρησαν έναν ακόμη δίσκο αντάξιο του ονόματος τους, που ανταποκρίνεται στις προσδοκίες που είχαμε από αυτούς βάσει της πορείας που ακολουθούν την τελευταία εικοσαετία. Όσοι αναμένατε εδώ και χρόνια το επόμενο βήμα τους, δύσκολα θα απογοητευτείτε ενώ, όσοι (κακώς) τους αποφεύγατε λόγω της θορυβώδους δυσαρμονίας τους, εδώ πιθανά να βρείτε έναν δίσκο που θα απολαύσετε πολύ πιο εύκολα. Όπως και να έχει, ένα από τα σημαντικότερα πειραματικά συγκροτήματα της εποχής μας επέστρεψε μ’ έναν δίσκο που θα είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε και ζωντανά αν δεν μας χαλούσε το συναυλιακό καλοκαίρι ο κορωνοϊός. Και πάλι όμως, το "Alles in Allem" είναι μια κυκλοφορία ικανή να σας στοιχειώσει για φέτος και σίγουρα ένα από τα καλύτερα άλμπουμ του 2020.

  • SHARE
  • TWEET