The Flaming Lips

Δέκατος έκτος δίσκος για το συγκρότημα από την Oklahoma που πλέον μετρά περισσότερα από 35 χρόνια ύπαρξης. Είκοσι ένα χρόνια μετά το "The Soft Bulletin", που αποτέλεσε και το άλμπουμ που τους χάρισε ευρεία αναγνώριση, και μόλις ένα μετά το "King's Mouth", που κυκλοφόρησε πέρυσι, οι Flaming Lips επιστρέφουν στον πλανήτη Γη μ’ ένα άλμπουμ.

Εξάλλου, όλη την προηγούμενη δεκαετία το συγκρότημα φαινόταν να έχει χαθεί σε μια διαγαλαξιακή κρουαζιέρα χωρίς σαφή προορισμό. Το "American Head" όμως σηματοδοτεί τη συμφιλίωση των Flaming Lips με τις αμερικάνικες ρίζες τους. Εμπνευσμένο σε μεγάλο βαθμό από την παιδική ηλικία του Wayne Coyne στην Oklahoma, ο δίσκος λειτουργεί ως ένα ταξίδι ενηλικίωσης με έντονες δόσεις νοσταλγίας, μελαγχολίας, τρυφερότητας και μπόλικων ναρκωτικών ουσιών καθώς, παράλληλα, μας ξεναγεί στις Η.Π.Α. της δεκαετίας του 1970.

Έχοντας αφήσει - προς το παρόν τουλάχιστον - πίσω τους τα φονικά ρομπότ, οι Flaming Lips αγκαλιάζουν τις μουσικές τους ρίζες συνδυάζοντας ψυχεδελικές ατμόσφαιρες που ενισχύονται από την παραγωγή του δίσκου, με ηλεκτρονικά στοιχεία κι επιρροές από τους Beatles, τον Elton John και τον David Bowie. Και μπορεί ο Coyne να είδε τον δίσκο ως μια ευκαιρία να προσεγγίσει τον ήχο του Tom Petty και του αμερικανικού rock των '70s, όμως στην πραγματικότητα ο δίσκος ακούγεται 100% Flaming Lips με ελαφρώς λιγότερη τριπαριστή προσέγγιση. Συνεπώς, αν πρέπει να αξιολογήσουμε το άλμπουμ με βάση το πόσο κατάφερε το συγκρότημα να μας ξανασυστηθεί, όπως φαίνεται να ήθελαν οι δημιουργοί του, οφείλω να πω πως η απόπειρα τους αυτή μάλλον κρίνεται μάλλον ως αποτυχημένη.

Αν όμως πρέπει να αξιολογήσουμε το "American Head" ως τον 16ο δίσκο ενός, ομολογουμένως «τίμιου» στις προθέσεις του και στη στάση του, συγκροτήματος, νομίζω πως αυτό στέκεται ψηλά δίπλα στις κορυφαίες κυκλοφορίες που μας έχουν χαρίσει οι Αμερικανοί στο παρελθόν. Και παρόλο που ομολογώ πως, όπως μου συμβαίνει με το μεγαλύτερο μέρος των post- Pink Floyd ψυχεδελικών συγκροτημάτων, βρίσκω πτυχές του ήχου τους οριακά ανυπόφορες, θα ήμουν άδικος αν δεν αναγνώριζα πόση δουλειά έχει ρίξει το συγκρότημα σε συνθετικό κι ενορχηστρωτικό επίπεδο. Αν κάτι με ενόχλησε όμως, είναι οι στίχοι του Coyne οι οποίοι μοιάζουν υπερβολικά αφελείς και προβλέψιμοι. Δεν ξέρω αν με αυτό τον τρόπο ήθελε να πετύχει την παρουσίαση κάποιων πραγμάτων μέσα από τα μάτια του έφηβου εαυτού του, αλλά είναι αδύνατον να πιστέψει κανείς ότι αυτά έχουν γραφτεί από έναν 60χρονο που μετράει πολλές δεκαετίες μουσικής καριέρας. Από την άλλη βέβαια, αμφιβάλω αν οι στίχοι υπήρξαν ποτέ το καθοριστικό στοιχείο που τους έκανε τόσο αγαπητούς στο κοινό, οπότε ίσως γίνομαι λίγο άδικος κρίνοντάς τους αυστηρά.

Οι Flaming Lips επέστρεψαν στον πλανήτη μας μια στιγμή που αρκετοί τους είχαν ανάγκη. Αν θέλετε να χαθείτε για τα καλά μέσα σε έναν δίσκο, δεν θα απογοητευτείτε με τη νέα τους κυκλοφορία. Αν όμως μέχρι τώρα δεν είχατε πειστεί, το πιο πιθανό είναι πως το "American Head" δεν θα σας αλλάξει γνώμη και οι μουσικές του συγκροτήματος θα συνεχίσουν να αποτελούν για εσάς ένα όμορφο ηχητικό χαλί καθώς κάνετε δουλειές στο σπίτι. Όπως και να έχει, το "American Head" είναι σίγουρα μια αξιόλογη δουλειά που θα ενθουσιάσει τους πιστούς φίλους τους, ενώ, σε αντίθεση με τις πρόσφατες κυκλοφορίες τους, είναι και αρκετά πιο προσβάσιμη και σαφώς αποτελεί ένα ιδανικό jumping point για νέους ακροατές.