The Callas

Οι Τhe Callas μέσα σε αντίξοες συνθήκες συνεχίζουν να εμπνέονται και να δημιουργούν. Αυτή θα είναι και η πρώτη φορά που δεν θα κάνουν live και περιοδείες για την κυκλοφορία του νέου τους δίσκου, "Είμαι Ένα Ξενοδοχείο'". Μετά από εφτά άλμπουμ επιλέγουν να επικοινωνήσουν με το κοινό ένα μουσικό εγχείρημα εξ ολοκλήρου ελληνόφωνο. Το πείραμα τους πατάει σε γνωστές διαδρομές καθώς έρχονται σε συνεννόηση με τον ελληνικό στίχο ήδη από τον προηγούμενο τους δίσκο, "Trouble And Desire", μια κυκλοφορία του 2018 με τρία αμιγώς ελληνόφωνα κομμάτια και μια σημαντική συνεργασία. Ήταν η δεύτερη φορά που ο Lee Ranaldo, ιδρυτικό μέλος των Sonic Youth, συνεργαζόταν με το συγκρότημα με ενδιαφέροντα post-punk αποτελέσματα.

Σήμερα, έχουμε μπροστά μας έναν δίσκο ο οποίος ηχογραφήθηκε σε μια παλιά αποθήκη σ’ ένα αγρόκτημα της Αργολίδας, στο ίδιο μέρος που οι Τhe Callas γύρισαν και την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία τους, "Lust Lands". Μετέτρεψαν αυτό το μέρος σε στούντιο ηχογράφησης και απ’ ό,τι αντιλαμβάνομαι η καθημερινότητα τους περιστρεφόταν γύρω από το "Είμαι Ένα Ξενοδοχείο" για αρκετό καιρό. Οι επιρροές τους από τη μουσική του ρεμπέτικου απαντώνται και στα πρόσφατα τους τραγούδια. Επίσης, θα προσέξετε ότι οι μελωδίες τους βρίσκονται υπό την επήρεια του Τσιτσάνη, του Γούναρη και του Αττίκ. Ανατολίτικες συνθέσεις μπλέκονται με post-punk μουσικές στο τραγούδι "Παγκράτι, Βράδυ" έχοντας πάντα κατά νου ότι αυτό που δημιουργούν δεν θα κριθεί από κανέναν. Δεν προσπαθούν να αποδείξουν σε κανέναν μας τίποτα, κάνουν απλά αυτό που τους ευχαριστεί. Τα λάθη και οι ατέλειες, όπως έχουν δηλώσει και οι ίδιοι, επιτρέπονται. Ακούστε λοιπόν αυτόν τον δίσκο με τις ατέλειες του. Δεν πρόκειται για κάτι φρέσκο και νέο, πέραν από την ημερομηνία κυκλοφορίας του. Πρόκειται για μελωδίες που έχουν συνηθίσει τα αυτιά μας και punk νεύρα που έχουμε ακούσει όμοια και από παρόμοιες μπάντες και ίσως αυτές είχαν μεγαλύτερη επίδραση πάνω μας. Όμως, τα εύσημα πρέπει να δοθούν στον ήχο και στην παραγωγή του δίσκου καθώς αγγίζει το άρτιο.

Αυτό που με ξενίζει είναι το επιτηδευμένο ύφος των στίχων και της συνολικής ατμόσφαιρας των τραγουδιών τους. Νιώθω σαν θεατής της ταινίας "The Dreamers", όπου οι τρεις πρωταγωνιστές βιώνουν τη σεξουαλική τους επανάσταση, αλλά έξω συμβαίνει ο Μάης του '68. Το ίδιο συναίσθημα μου αφήνουν και οι στίχοι στο κομμάτι "Κάθε Φορά", λόγια που περιεργάζονται τη μελαγχολία της Αθήνας και ένα ονειρικό σενάριο που στα αυτιά μας φαντάζει μικρό μπροστά στην καθημερινή βία που ζούμε όλοι. Βέβαια, απ’ αυτήν την κριτική για τους στίχους του δίσκου, εξαιρώ το τραγούδι που αφιερώθηκε στον Ζακ Κωστόπουλου "Άνδρας Γυναίκα" για λόγους σεβασμού στον άνθρωπο που δολοφονήθηκε βίαια και δεν έχει δικαιωθεί ακόμη από κοινωνία και πολιτεία. Είναι ίσως το μόνο κομμάτι που αγγίζει ευαίσθητες χορδές του ακροατή καθώς γράφτηκε για τους ανθρώπους που έχουν δεχθεί κακοποίηση επειδή είναι διαφορετικοί από τα πρότυπα της κοινωνίας. «Θα είμαι ό,τι θέλω κι όπως θέλω, αμφίσημο και happy και μπουρδέλο» μας τραγουδούν με μια ειρωνεία για τη σαπίλα του κόσμου μας.

Το "Είμαι Ένα Ξενοδοχείο", δεν ήρθε για να μείνει στα αυτιά των εγχώριων ακροατών, ήρθε σαν μια ατάκα απ΄ αυτό το ονειροπόλο συγκρότημα, το οποίο δεν έχει ανάγκη να κάνει στροφή στον ελληνόφωνο στίχο για να τραβήξει την προσοχή του κοινού, μετά από εφτά δίσκους έχουν αποδείξει τη δυναμική τους και έχουν κερδίσει τη θέση τους στην underground σκηνή. Όμως, από το καινούργιο της εγχείρημα θα κρατήσουμε την ποιότητα της post-punk και τα garage γκάζια τους, όλα τα υπόλοιπα θα τα αφήσω στην αργόσυρτη μελαγχολική μελωδία του τραγουδιού "Η Κυριακή Πεθαίνει Πριν Να Ξημερώσει" και θα περιμένω την επόμενη τους κίνηση.