The Killers

Περίεργα πράγματα συμβαίνουν στους Killers τελευταία. Η εικόνα των καλών παιδιών, ο μορμόνος χαρακτήρας του Flowers και όλος αυτός ο μαγικά πλασμένος κόσμος, αστραφτερός και καθαρός όσο η ρεσεψιόν σε ένα καζίνο του Las Vegas (pun intended), το Mirage ας πούμε, δέχτηκε κάποια χτυπήματα μετά από τις πρόσφατες υπόνοιες ότι στην περιοδεία του 2009 κακοποιήθηκε μια γυναίκα -όχι από μέλη πάντως του συγκροτήματος. Επίσης ο κιθαρίστας Dave Keuning φαίνεται να μην θέλει να επιστρέψει σε ενεργό ρόλο και απουσιάζει από το άλμπουμ. Το PTSD της συζύγου του Flowers, Tana, επηρέασε όχι μόνο το προηγούμενο "Wonderful Wonderful" αλλά και την προσωπική ζωή του ζευγαριού αφού αποφάσισαν να αφήσουν το πολύβουο Las Vegas για την ηρεμία της Utah. Και φαίνεται ότι από εκεί προέρχεται η έμπνευση για το άλμπουμ No6 "Imploding The Mirage", η προσπάθεια ενός ζευγαριού να τα καταφέρει, καταστρέφοντας συμβολικά το Mirage, σύμβολο του Vegas.

Πάντα ήταν προορισμένοι για αρένες και το όλο indie στυλ πέθανε με τις πρώτες νότες του "Mr. Brightside" σε μια αρένα με 20,000 κόσμο να τραγουδάει όλους τους στίχους. Αλλά αυτό δεν πειράζει κανέναν και κυρίως του Killers που με αφοπλιστική ειλικρίνεια συνεχίζουν να βγάζουν μουσική προορισμένη για να τραγουδιέται με όλη τη δύναμη των πνευμόνων σου και να σε κάνει να χορεύεις, έχοντας παράλληλα όμως όμορφους και ενίοτε περίεργους στίχους (βλ. "Human"). Μουσική γεμάτη old-school synths, πιασάρικα ρεφρέν που ζητάνε το κόσμο να τα τραγουδάει μαζί τους και ένα συναίσθημα παλιομοδίτικο, σκονισμένο από την έρημο της Νεβάδα που φοράει τα τζιν του Springsteen. Και γεμάτο επιρροές. Το μοναδικό τραγούδι που έγραψε μόνος του ο Flowers είναι και το μόνο τόσο επιδεικτικά Flowers, πομπώδες και εσωτερικό. To "My Own Soul's Warning"είναι ο νέος ύμνος των Killers για τη νέα τους εποχή και το "Caution" ίσως από τα καλύτερα τραγούδια που έγραψαν ποτέ. Η απουσία του Keuning έφερε στο προσκήνιο συνεργασίες όπως αυτή στο τραγούδι αυτό του Lindsey Buckingham (Fleetwood Mac). Και παρά τις εμφανές αναφορές στον Springsteen σε όλο το άλμπουμ, η μεγαλύτερη επιρροή που διέκρινα εγώ στον ήχο είναι αυτή του Adam Granduciel (The War On Drugs) και του πολυβραβευμένου παραγωγού του Shawn Everett, όπως ξεκάθαρα φαίνεται στο "Blowback" και στο ταξιδιάρικο "Running Towards A Place".

Το "Dying Breed" έχει στα credits μέλη των Kraftwerk, έχει samples από NEU! και CAN και ξεχειλίζει από 80ίλα συνδυασμένη με το κλασσικό up-tempo ρεφρέν του Flowers που χτιζόταν σε όλο το κομμάτι για να προσκαλέσει πάλι χιλιάδες οπαδούς να θαυμάσουν στη σκηνή τα πυροτεχνήματα και τα κομφετί. Η ιδιαίτερη φωνή της k.d.lang χρωματίζει ιδανικά το "Lightning Fields", υποδυόμενη τη μητέρα του Flowers που πέθανε το 2010 από καρκίνο και τώρα μιλάει στον πατέρα του ("There's no end to love"). Το κλασσικό Killers "Fire In The Bone" προσπαθεί να είναι hip και funk αλλά καταλήγει μια παραίτερη παρένθεση. Ακόμα μια συνεργασία αυτή τη φορά με τη Weyes Blood στο "My God", ιδανική παρτενέρ με αυτή την αιθέρια, αγγελική φωνή της να μας εξυψώσει μαζί με τον Flowers στα ουράνια της ανακούφισης και της αγαλλίασης καθώς υπερνίκησε τα εμπόδια με τη σύζυγο του με όπλο την αγάπη. Cringey αλλά ειλικρινές και πολύ ρομαντικό και σίγουρα σύμφωνο με όλα αυτά που η πίστη και οι αρχές του Flowers εκφράζουν. Το ψυχεδελικό φινάλε είναι το highlight σε ένα πανέμορφο "When The Dreams Run Dry" εμποτισμένο με την οξυδέρκεια του indie rocker και παραγωγού Jonathan Rado (Foxygen) ενώ το ομότιτλο κομμάτι μιλάει πάλι για τη γυναίκα του Tana και πώς κατάφερε να ξεφύγει από τις χρυσά του δεσμά και να της σταθεί αρωγός στην προσπάθεια να καταπολεμήσει το PTSD και τις τάσεις αυτοκτονίας ("I was bound by golden shackles, getting by/ She tripped the breaker, blew the fuse").

Και πάρα τελικά τα όσα περίεργα συμβαίνουν με τους Killers, το DNA παραμένει αναλλοίωτο και το ταξίδι που ξεκίνησε πριν δεκαέξι χρόνια συνεχίζεται με την ίδια ειλικρίνεια και ροκ φιλοδοξία μέχρι σήμερα. Το "Imploding The Mirage" είναι ότι καλύτερο κυκλοφόρησαν οι Killers μετά το "Sam's Town" και έχει την ίδια πομπώδη φανφαρώδη αίσθηση, το ίδιο πάθος και τους ξαναβάζει στο βάθρο που ύψωσε το "Hot Fuss" και γυάλισε το -προσωπικό αγαπημένο- "Sam's Town". Ο Flowers μπορεί να ξαναβάλει το καουμπόικο καπέλο, να καλυψει τις γκρίζες του τρίχες πλέον και να απολαύσει τις γεμάτες αρένες που δικαίως θα σπεύσουν να απολαύσουν πολλά από τα νέα κομμάτια και όλα τα εφέ που θα τα συνοδεύουν. Μου έλειψαν οι καλοί Killers και αυτός ο δίσκος άξιζε την αναμονή.