Dream Syndicate

Χωρίς αμφιβολία, οι Dream Syndicate είναι ένα ιστορικό συγκρότημα που άφησε έντονο το στίγμα του τη δεκαετία του 1980 και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση αυτού που αποκαλούμε σήμερα αμερικανικό εναλλακτικό rock. 23 χρόνια μετά τη διάλυσή τους το 1989, το συγκρότημα επέστρεψε το 2012 ξαφνιάζοντας τους πάντες αφού το μεγάλο διάστημα που είχε μεσολαβήσει, καθώς και η αρκετά πετυχημένη μετέπειτα πορεία του Steve Wynn, δεν άφηναν και πολλές ελπίδες επαναδραστηριοποίησης του συγκροτήματος.

Οι Dream Syndicate όμως, όχι απλά επέστρεψαν, αλλά με το εξαιρετικό "How Did I Find Myself Here?" του 2017 και με τον περσινό θρίαμβο του "These Times", απέδειξαν ότι και σε επίπεδο συνθέσεων έχουν ακόμη πολλά να δώσουν. Το "The Universe Inside" λοιπόν, αποτελεί την τρίτη δισκογραφική κατάθεση του συγκροτήματος μετά την επανένωση τους και, με σιγουριά, την πιο ιδιαίτερη και πειραματική κυκλοφορία στην 39χρονη ιστορία των Καλιφορνέζων.

Όχι δηλαδή πως το συγκρότημα δεν μας είχε συνηθίσει από νωρίς σε αυτοσχεδιασμούς, αφού οι Dream Syndicate από τα πρώτα τους βήματα φανέρωσαν τις ψυχεδελικές τους εμμονές και κατέστησαν σαφές πως αυτές αποτελούν σημαντικό κομμάτι του ήχου τους, κάτι που τους έκανε να ξεχωρίσουν και από τα περισσότερα συγκροτήματα της γενιάς τους που είχαν μια ελαφρώς πιο pop διάθεση φροντίζοντας να μην αναλώνονται σε μακρόσυρτους πειραματισμούς. Όμως, ο έβδομος δίσκος τους αποτελεί την επιτομή της αυτοσχεδιαστικής τους διάθεσης. Θα έλεγα δηλαδή πως, παρά την αδιαμφισβήτητα rock ενορχήστρωση, η προσέγγιση ξεφεύγει από τα όρια της ψυχεδέλειας ή του progressive rock και αγγίζει τη jazz. Σε μεγάλο βαθμό βέβαια για αυτό ευθύνεται και ο Marcus Tenney ο οποίος έχει αναλάβει τις τρομπέτες και τα σαξόφωνα του δίσκου, τα οποία όμως δεν λειτουργούν συμπληρωματικά αλλά έχουν καθοριστικό ρόλο στη δομή των κομματιών.

Ποια κομμάτια θα μου πείτε βέβαια κι εσείς με τη σειρά σας και θα έχετε δίκιο αφού το άλμπουμ αποτελείται από μόλις πέντε συνθέσεις εκ των οποίων η μεγαλύτερη, το "The Regulator" διαρκεί λίγο περισσότερο από είκοσι λεπτά και σε αυτό συνυπάρχουν επαναλαμβανόμενα εθιστικές μπασογραμμές, ασταμάτητα κιθαριστικά solo, μπόλικες ψυχεδελικές μελωδίες και λίγα φωνητικά κάθε τόσο, περισσότερο για ξεκάρφωμα. Τα ίδια πάνω-κάτω ισχύουν και για τα υπόλοιπα τέσσερα τραγούδια του δίσκου με το "The Longing" να ξεχωρίζει ως η πιο βατή, εύηχη και πιθανά μοναδική στιγμή κανονικότητας του δίσκου. Έτσι κι αλλιώς βέβαια, η νέα δουλειά των Dream Syndicate προέκυψε μέσα από ένα 80λεπτό session στο στούντιο από το οποίο επιλέχθηκαν οι καλύτερες στιγμές που πήραν τη μορφή τραγουδιών και στα οποία στη συνέχεια προστέθηκαν τα πνευστά και οι φωνές. Συνεπώς, το "The Universe Inside" αποτελεί περισσότερο άσκηση ύφους για το συγκρότημα παρά "κανονικό" δίσκο, όπως πιθανά τον έχουμε οι περισσότεροι στο μυαλό μας.

Συνδυάζοντας late 60s ψυχεδελικούς πειραματισμούς, krautrock επιρροές και jazz ενορχηστρώσεις με κινηματογραφικές ηχητικές αναζητήσεις, και πετυχαίνοντας όλο αυτό να μην ξεφεύγει από άποψη ατμόσφαιρας από το αναγνωρίσιμο μουσικό τους όραμα, οι Dream Syndicate ομολογώ πως με εξέπληξαν με τη νέα τους δουλειά η οποία απευθύνεται κυρίως στους οπαδούς τους, και ίσως ούτε καν σε όλους εξ αυτών. Με δεδομένο λοιπόν πως η ψυχεδελική φλυαρία προσωπικά με εκνευρίζει όσο λίγα πράγματα σε επίπεδο συνθέσεων, εντυπωσιάστηκα με τον τρόπο που ο δίσκος με κέρδισε σταδιακά. Ναι, σίγουρα δεν πρόκειται για έναν συμβατικό δίσκο, και σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί την ιδανική ευκαιρία για κάποιον προκειμένου να έρθει σε επαφή με το συγκρότημα, όμως τι σχέση έχει αυτό με την αξία ενός καλλιτεχνικού έργου;

Παρά την εσωστρέφεια, την αυτοαναφορικοτητά, τις όποιες αστοχίες εντοπίζει ο καθένας, και τη μεγάλη διάρκεια των κομματιών που το αποτελούν, συνολικά το "The Universe Inside" είναι μια πρωτοποριακή υπέρβαση για το ίδιο το συγκρότημα αγγίζοντας, για το είδος του, επίπεδα ενός "The Seer" ή ενός "Blackstar". Χωρίς αμφιβολία πρόκειται για ένα δύσκολο και φιλόδοξο άκουσμα το οποίο πιθανά να αφορά περισσότερο τους μουσικούς παρά το κοινό. Ο πρόθυμος όμως ακροατής πιστεύω πως αξίζει να επενδύσει σε αυτό καθώς γρήγορα θα βυθιστεί στο εσωτερικό σύμπαν του και θα ανακαλύψει το πραγματικό μέγεθος της αξίας του. Το "The Universe Inside" μπορεί να μην αρέσει σε όλους όμως, χωρίς αμφιβολία, είναι ένα πραγματικό αριστούργημα που μας ήρθε από το πουθενά και που θα θυμόμαστε σίγουρα στο μέλλον. Μην έχετε αμφιβολίες λοιπόν, παρόλο που ο Steve Wynn και η παρέα του έχουν πατήσει τα 60, συνεχίζουν να μας εκπλήσσουν θετικά, επιβεβαιώνοντας πόσο σπουδαίοι αλλά και απαραίτητοι για τη σύγχρονη μουσική παραμένουν μέχρι σήμερα οι Dream Syndicate.