JeGong

I

Pelagic (2020)
Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 14/10/2020
Αποκαλυπτικά ασπρόμαυρα οράματα, ευγενική πειραματική μουσική
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Υπάρχει ο πειραματισμός που σου επιδεικνύει τον αντικομφορμισμό του σε κάθε ευκαιρία, παίρνοντας ζωή και νοηματοδοτώντας τον εαυτό του μέσα από αυτήν του την κίνηση. Και υπάρχει ο πειραματισμός των άλλων, των ευγενέστερων, των αθεράπευτα ονειροπαρμένων. Το δίδυμο των JeGong δεν θα ανοίξει καν κουβέντα σε ποια κατηγορία ανήκει. Τα βασικά είχαν γίνει ήδη φανερά από όταν το "Stable Off", πρώτο δείγμα του ντεμπούτου τους "I", ήταν τραγούδι του μήνα σε εκείνο το Express που πέρασε τον Σεπτέμβριο.

Η ακρόαση του ολοκληρωμένου άλμπουμ δεν φρενάρει ιδιαίτερα την αρχική εντύπωση. Αυτή εδώ είναι μια instrumental δουλειά που επιχειρεί να γεφυρώσει τον παλιό κόσμο του kraut με το νεότερο του post. Δεν πέφτει όμως στην παγίδα του να ψάξει την ένωση των «στυλ» αλλά μάλλον να αναζητήσει το κοινό συναισθηματικό και πνευματικό τους περιεχόμενο, έχοντας ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός φρέσκου και σύγχρονου ήχου που δεν αναπαράγει, ούτε μένει στο πεπερασμένο. Δεν είναι η νοσταλγία το καύσιμο του.

Εξάλλου, οι δύο μουσικοί που απαρτίζουν τους JeGong δεν είναι ακριβώς τυχαίοι. Ο Dahm Cipolla είναι περισσότερο γνωστός μας ως ο νέος ντράμερ των MONO (που έχει ήδη παραδώσει τα διαπιστευτήρια του), έχει όμως μια ενδιαφέρουσα δισκογραφική ιστορία. Ο Reto Mäder των Sum Of R είναι ένας σύγχρονος ηχητικός εξερευνητής και η δουλειά του στα synths (κυρίως) είναι ενδεικτική των ηχοπλαστικών του ικανοτήτων. Το εντυπωσιακό στοιχείο σε αυτήν τη δουλειά είναι ότι τα τύμπανα ηχογραφήθηκαν μετά τα υπόλοιπα όργανα. Το αυτί αρχικά θα εστιάσει στα μελωδικά layers του Mäder, ο τρόπος όμως με τον οποίο ο Cipolla προσέθεσε τα τελετουργικά του τύμπανα, φανερώνει τρομερή φαντασία.

Τα 14 track του άλμπουμ μοιάζουν με 14 ηχητικά στιγμιότυπα. Κανένα από αυτά δεν διαθέτει ιδιαίτερες εναλλαγές στη δομή του, παρά περισσότερο φαντάζει σαν μια συγκεκριμένη εικόνα που σχηματίζεται μπροστά σε απορημένα μάτια. Στέκεται εκεί, γυμνή, εύθραυστη αλλά συμπαγής, τρεμοπαίζει και αιωρείται σαν φευγαλέα οπτασία που ανά πάσα στιγμή ενδέχεται να χαθεί για πάντα. Αυτά τα στιγμιότυπα δεν έχουν χρώμα αλλά πυκνές σκιάσεις, σαν ασπρόμαυρες σεκάνς ενός μέλλοντος που ίσως να έρθει και που ισορροπεί ανάμεσα στη δυστοπία και το όνειρο.

Χωρίς να είναι ούτε πραγματικά σκοτεινό, ούτε φωτεινό, το υλικό του "I" παρελαύνει σαν ένα καραβάνι που ξεκίνησε με τους Can και σταμάτησε στους νέους Mogwai. Ανάμεσα στα δύο, θα βρει κανείς σαφείς ηλεκτρονικές αναφορές στο πνεύμα των Tangerine Dream αλλά κι έναν ολοζώντανο σύγχρονο ambient χαρακτήρα, με ζεστούς αναλογικούς ήχους και ανεξάρτητα, επαναλαμβανόμενα τυμπανιστικά patterns. Η ατμοσφαιρικότητα και μια αδιόρατη μελαγχολία το κυριεύουν, καθώς χάνεται στις noir ονειροπολήσεις του.

Κάποιες συνθέσεις ακούγονται πραγματικά θαυμάσιες - η αλά Grails ανατριχίλα του "Sir Bell", η πλάνη του "Frames Of Reference", ο αστικός εφιάλτης του "Ghost City" - και η ποιότητα ποτέ δεν απειλείται πραγματικά. Ως ένα έργο χωρίς συγκεκριμένη πορεία αφήγησης όμως, το ντεμπούτο των JeGong έχει μάλλον χαλαρή συνοχή, τουλάχιστον για τους λάτρεις των «θεματικών» ακουσμάτων. Ακόμα κι έτσι, δεν παύει να είναι ένα όμορφο πειραματικό δημιούργημα, γεμάτο ατμόσφαιρα, ευγένεια και γενναία αισθητική, αποτελώντας ίσως ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πρωτοεμφανιζόμενα experimental σχήματα αυτής της τρελής χρονιάς. Μας καλούν σε ένα ιδιαίτερο ταξίδι και θα ακολουθήσουμε το κάλεσμα τους, όχι γιατί περιμένουμε αριστουργήματα αλλά διότι πιστεύουμε ότι θα παραμείνουν ονειροπόλοι. Υπάρχει μεγαλύτερος αντικομφορμισμός από αυτόν;

Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET