Ανασκόπηση 2024: Doom/ Stoner/ Sludge/ Post/ Heavy Rock

We've not yet begun to defile ourselves

Τέτοια εποχή πέρυσι, αναμέναμε καρτερικά την "MaΧΧΧine" και τελικά μας έκανε τη χάρη το 2024. Αν άξιζε η αναμονή για το κλείσιμο της τριλογίας; Ναι αμέ, αν τα βάλεις όλα κάτω και το δεις σαν ένα συνολικό έργο, γιατί στην τελική τέτοιο είναι. Η Mia Goth είναι κι επίσημα η gore queen της γενιάς της, καλό θα είναι όμως να κάνει μια παύση από τους ρόλους αυτούς, να βρούμε κι εμείς ρε παιδί μου μια καινούργια ταύτιση με καφρίλα. Σαν το "Terrifier 3" ένα πράγμα δηλαδή. Που μεταξύ μας, εδώ απολαύσαμε περισσότερο τον Art the Clown από τα προηγούμενα. Στα του Οίκου μας τώρα...

Το post-metal αποτελεί άξιο συνοδοιπόρο και έγκυρο συγκάτοικο για άλλη μια χρονιά, ενώ δύο ήχοι πολύ μακριά μεταξύ τους μα τόσο κοντά στην ουσία του doom, αυτοί της πιο εναλλακτικής ατμόσφαιρας αλλά και του harsh noise, βρίσκουν το σπίτι τους στο φιλόξενο και μακάβριο νεοκλασικό μας. Η αξία και το πρόσφορο έδαφος του doom για νέες ανακαλύψεις, δεν μπορεί παρά να μένει στο προσκήνιο και συνεχώς να εξελίσσεται, να αγκαλιάζει, να πρωτοπορεί, ενώ άλλοτε, να γυρνά στις ρίζες του.

The Arch Villains
Αυτοί που ξέρουμε και εμπιστευόμαστε

The Obsessed - Gilded Sorrow

Ο γέρος μας έχει κέφια. Μπορεί να έχει να κάνει με την ανανεωμένη σύνθεση. Το μόνο σίγουρο είναι πως με το "Gilded Sorrow" ο Wino συνεχίζει να κοτσάρει παράσημα κι όχι ένσημα. Ένας δίσκος που γιγαντώνει ακόμα περισσότερο τόσο τον προσωπικό του μύθο όσο και τον αντίστοιχο της μπάντας. Μπορεί να αργήσει το επόμενο δισκογραφικό τους πόνημα, για όσο όμως είναι ακόμα εκεί έξω με την στόφα ενός σκληρού καργιόλη, εμείς γινόμαστε ένα κλικ πιο χαρούμενοι.

Orange Goblin - Science, Not Fiction

Ναι, δεν είναι πυρηνική φυσική. Τριάντα χρόνια πορείας έχουν, άρα κάτι συνεχίζουν και κάνουν καλά ο αγαθός γίγαντας και τα πρωτοπαλίκαρά του. Το "Science, Not Fiction" έχει ένα σκοπό να υπηρετήσει: Να χαρίσει τσαμπουκαλεμένο heavy rock n' roll και το πράττει με ευκολία. Το χιλιοπαιγμένο rock τους παραμένει διαχρονικό, ο δίσκος κυλάει νεράκι και κάπως έτσι θα αποδείξουμε σε λίγες ημέρες πως τα γερόντια το έχουμε ακόμα στις ζωντανές τους εμφανίσεις. Και μέχρι τότε, ιδρώτας, γροθιά, μπύρες και riffs.

High On Fire - Cometh the Storm

Είναι η φορά εκείνη που το να είσαι ενεργός είναι σημαντικότερο της ποιότητας του δίσκου. Και για να μην παρεξηγηθούμε, το "Cometh the Storm" δεν είναι κακός δίσκος. Δεν ανήκει όμως και στα καλύτερά τους. Η αλλαγή φρουράς πίσω από τύμπανα δείχνει πιο καθοριστική από ότι μπορεί αρχικά να φάνταζε. Ίσως η χημεία να είναι ένα ζητούμενο ακόμα. Ακόμα κι έτσι όμως, οι High On Fire κινήθηκαν αρκετά πάνω από τον μέσο όρο των κυκλοφοριών του είδους και βγήκαν αλώβητοι από τις δύσκολες καταστάσεις τους.

Melvins - Tarantula Heart

Έχουν φτάσει στο σημείο διασφάλισης του μύθου τους, κάνοντας αυτό που γουστάρουν. Τόσο cool είναι. Το "Tarantula Heart" είναι εκρηκτικό και μπαίνει σε ψηλό δισκογραφικό τους ράφι. Αποπνέει μια ίσως ανέλπιστη φρεσκάδα και θα μαγνητίσει ακόμα και τον φανατικό οπαδό, όντας ο ίδιος υποψιασμένος. Υπάρχουν κανά δυο λακούβες στον δρόμο τους που δεν προκαλούν άσχημες αναταράξεις. Κυρίως όμως, υπάρχει ο σφυγμός της μπάντας. Δυνατός και ξεκάθαρος. Δηλητηριώδης ενίοτε.

My Dying Bride - A Mortal Binding

Κάτι σαν τους High On Fire οι αγαπημένοι μας μελαγχολικοί τύποι. Προσωπικά προβλήματα που σε κάνουν πιο εσωστρεφή. Το "A Mortal Binding" δεν είναι εύκολο και δεν χρειάζεται λίγες ακροάσεις. Χρειάζεται κι άλλες. Τα χαρακτηριστικά που περιμένεις θα τα βρεις κι εδώ. Σχεδόν όλα, γιατί κάποια λείπουν κι αυτά κάνουν την διαφορά. Τα τρία πρόσωπα των My Dying Bride είναι εξώφθαλμα, απουσιάζουν όμως οι μεγάλες στιγμές που θα δώσουν το κάτι παραπάνω, η μία συγκλονιστική σύνθεση που θα απογειώσει τον δίσκο. Θα ξανάρθουν όμως, είμαστε σίγουροι γι' αυτό.

Check also

Δεν είναι να βγάζει δίσκο ο Δάσκαλος. Τον έχουμε τόσο δεδομένο που ξεχνάμε να τον παρουσιάσουμε. Η δικιά του οκνηρία είναι δημιουργική, η δικιά μας όχι. Το ακούσαμε όμως, αλίμονο και δηλώνουμε πως το "Once Upon A Time In The Desert" είναι ο πιο ταιριαστός τίτλος δίσκου για το 2024. Το κακόμοιρο το desert rock που έγινε stoner rock έχει τραβήξει τα πάνδεινα. Από την αφάνεια στην αποθέωση κι από κει στην απαξίωση. Ο Brant Bjork βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Μην τα ξαναλέμε. Σε πρώτο πλάνο ο άτυπος ιδρυτής της σκηνής, ο Jimi Hendrix, με την χαλαρότητα και το coolness που χαρακτηρίζει τον μουσικό του απόγονο. Συμπάθα μας Δάσκαλε. Δεν θα επαναληφθεί το ατόπημα. Τουλάχιστον σε σένα, γιατί με τους Fu Manchu χτύπησε πάλι η κατάρα της California. Ήταν βλέπεις τέτοια η χαρά μας που θα τους ξαναβλέπαμε που είπαμε πως το "The Return Of Tomorrow" θα έβρισκε μία ή άλλη τον δρόμο του στην κεντρική μας σελίδα. Αμ δε. Ένας δίσκος που θα μπορούσε κάλλιστα να μπει στο stoner/doom ιδίωμα. Ένας δίσκος που φανερώνει την μετάβαση που λέγαμε από desert σε stoner rock. Ένας δίσκος που τα έχει σχεδόν όλα, ακόμα και την πιο καθαρόαιμη εκδοχή του fuzz rock. Ρε μπας και οι γέροντες αναστήσουν την σκηνή;

The Bells of Acheron
Groovy και πένθιμες καμπάνες του Doom

Hamferd - Men Guðs Hond Er Sterk

Δεκατέσσερις ναυτικοί χάσανε τη ζωή τους το 1915 στη θάλασσα μπροστά στα μάτια των δικών τους οδηγώντας τις φάλαινες στη στεριά, τραγωδία για τους ανθρώπους που μένει στη συλλογική μνήμη και διαμορφώνει κληρονομιά. Αυτή η κληρονομιά έδωσε τη δύναμή της στους Hamferd για να γράψουν έναν φοβερό και ακραίο doom metal δίσκο. Με έκταση μοναδική που φτάνει από αργόσυρτα και θανατερά κομμάτια που ζέχνουνε σαπίλα μέχρι διαυγή μοναδικά φωνητικά που τρυπάνε την ψυχή από έναν από τους καλύτερους metal τραγουδιστές του σήμερα. Ο δίσκος μυρίζει αλάτι, βράχια και ναυτικό θρήνο, απλώνει την τραγωδία σε όλο της το μεγαλείο με μια θεατρικότητα που σε βάζει εκεί, την ώρα του τρόμου.

Mother Of Graves - The Periapt Of Absence

Ένας δίσκος με ρίζες χωμένες βαθιά στο βρετανικό doom death του πρώτου μισού της δεκαετίας του ‘90. Πιάνεται με τον πόνο της απώλειας περνώντας από την οργή και το πένθος στην αποδοχή και τη λύτρωση με έναν τρόπο που καταφέρνει να μεταδώσει την εσωτερικότητα του στον ακροατή. Τα υλικά του είναι ταυτόχρονα γνώριμα αλλά μπολιασμένα με στοιχεία και ιδέες που παραπέμπουν σε πιο σύγχρονες αναφορές όπως το ατμοσφαιρικό post. Τελικά το "The Periapt Of Absence" είναι ένα εξαιρετικό σύνολο που θα αποτελέσει σημείο αναφοράς για τον ήχο του στο σήμερα και για τις δύσκολες στιγμές μας στο αύριο.

Sergeant Thunderhoof - The Ghost Of Badon Hill

Οι Sergeant Thunderhoof κυκλοφορούν φέτος έναν πιο συμπαγή, πιο σφιχτό δίσκο που πλέον περνάει την όχθη και στήνει τον πύργο του στο heavy, doom metal, εκεί δηλαδή που από πάντα προορίζονταν να ζήσουν. Το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό με εξαιρετικές ερμηνείες, ριφάρες και πολύ βάθος. Κρατούν ακόμα κάποιες επαφές και με τα stoner, prog και ψυχεδελικά ροκ αυτού του κόσμου αλλά δεν είναι πια κυρίαρχα. Αντλώντας και πάλι έμπνευση από την παράδοση και τους θρύλους του τόπου τους ανεβαίνουν επίπεδο, με τον πιο σωστό τρόπο, από όλες τις πλευρές.

Pallbearer - Mind Burns Alive

Οι Pallbearer αλλάζουν σελίδα στην πορεία τους, δεν αναιρούν ούτε αμφισβητούν τις doom ρίζες τους αλλά δεν στέκονται πλέον μόνο εκεί. Έξι μεγάλες συνθέσεις που κινούνται ανάμεσα σε βαριά σκοτεινά ριφ και ατμοσφαιρικές, μέχρι και κλασικές ροκ επιρροές με πολύ δυνατές μελωδίες και μελαγχολία που βάζει δύσκολα στον ψυχισμό του ακροατή. Σίγουρα με το δίσκο αυτό ξένισαν κάποιους παραδοσιακούς οπαδούς του ιδιώματος αλλά το βρετανικό αργόσυρτο κύτος τους τρομάζει και συγκινεί ακόμα. Κομμάτια όπως το "Where The Lights Fade", το "Signals" και το μοναδικό "Endless Place" έχουν βρει τη θέση τους στην καρδία, μαζί με όλο τον υπόλοιπο δίσκο. Ακριβώς όπως και οι προηγούμενοι δηλαδή, απλά από λίγο διαφορετικό δρόμο.

Swallow The Sun - Shining

Χωρίς να σβήνουν την ατμοσφαιρική υπόσταση ως κυρίαρχη πτυχή της μουσικής τους οι Swallow The Sun αλλάζουν πολύ, αλλά πολύ την προσέγγιση τους. Η καινούργια εικόνα είχε αρχίσει να διαμορφώνεται από το προηγούμενο άλμπουμ αλλά εδώ αλλάζει κι άλλο η ισορροπία. Από την παραγωγή που γίνεται πολύ πιο λαμπερή, από τα φιλτραρισμένα, επεξεργασμένα φωνητικά, στην οριακά πλαστικοποιημένη μπότα, παντού κυριαρχεί μια νέα αισθητική που προσωπικά δε με κέρδισε. Δεν έχω πρόβλημα να αλλάζει, να «φλωρεύει» μια μπάντα αλλά οι Φινλανδοί εδώ έχουν γυαλίσει τόσο πολύ το σύνολο που οι ιδέες, που είναι πάλι εκεί και είναι καλές, χάνουν μέρος της δυναμικής τους.

Check also

Οι αγαπημένοι πλέον Uncle Acid And The Deadbeats παίρνουν μια πολύ παράξενη στροφή με την δημιουργία του "Nell' Ora Blu", έναν δίσκο φόρο τιμής στα soundtracks των κλασσικών giallo, ενώ η παράπλευρη ενασχόληση των Blood Incantation που απαντάται στους Spectral Voice προσφέρει τόνους αυθεντικού death doom με το φετινό όνομα και πράγμα "Sparagmos". Στην τρίτη τους κυκλοφορία, οι Huntsmen ρίχνουν τις ταχύτητες και μπολιάζουν με folk στο μυσταγωγικό "The Dry Land", και για το τέλος ο Patrick Walker των εμβληματικών The Warning που μόλις ανακοίνωσαν και την επιστροφή τους, «βαραίνει» το προσωπικό του όχημα των 40 Watt Sun για να παρουσιάσει έναν αμιγώς doom δίσκο με το "Little Weight".

A Sorcerer's Pledge
Εκεί που τα όρια doom και heavy metal θολώνουν οικεία

Crypt Sermon - The Stygian Rose

Doom ψυχή, αμερικάνικο heavy metal των πρώιμων Savatage, βάρος και σκοτάδια των Morgana Lefay και μια επική υπόκλιση στο μεγαλείο του King Diamond. Ο τρίτος δίσκος  των Crypt Sermon είναι ένα από τα καλύτερα ατόφια μεταλικά άλμπουμ των τελευταίων χρόνων. Οι τεράστιες κιθάρες, είτε παίζουν riff είτε κάποιο από τα φοβερά του σόλο, συνοδεύουν έναν καταπληκτικό τραγουδιστή βγαλμένο από μια άλλη εποχή γεμάτη ρομαντισμό και τσαμπουκαλεμένο ενθουσιασμό. Η παραγωγή είναι αψεγάδιαστη μεταδίδοντας ατόφια την αλήθεια της μουσικής των Αμερικανών με το βάρος που της πρέπει. Το ρόδο των Crypt Sermon είναι μαύρο, καταχθόνιο και δεν έχει τίποτα λάθος, καμία αδυναμία.

Early Moods - A Sinner's Past

Το Sabbathικό, το κιθαριστικό doom θα είναι για πάντα εδώ. Θα βρίσκει συνεχώς τους σωστούς εκφραστές που θα συνεχίζουν το αρχαιότερο από τα metal legacies είτε αυτοί είναι από το νησί είτε είναι από την Αμερική, όπως οι Early Moods. Στο δεύτερο δίσκο τους ακούγονται ακόμα πιο εμπνευσμένοι, ακόμα πιο groovy, ακόμα πιο doom. Οι Maidenικές μελωδίες είναι, ευτυχώς, ακόμα εδώ, οι Candlemass το ίδιο, όπως και το μεγάλο μπάσο τους που συνεχίζει να καθηλώνει. Το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου βάζει σοβαρή υποψηφιότητα για καλύτερο doom πράμα του 2024. Οι Early Moods απέχουν λίγα βήματα μόνο ακόμα, κυρίως στο ερμηνευτικό επίπεδο, από το να περάσουν στις σημερινές κορυφές του είδους.

Scald - Ancient Doom Metal

Βασανισμένοι και αναγεννημένοι από τις στάχτες τους, οι Scald κυκλοφορούν μετά από χρόνια τον δεύτερο ολοκληρωμένο δίσκο τους, δικαιώνοντας τους εαυτούς στους στο έπακρο για την απόφασή τους να συνεχίσουν. Οι παγωμένες αχανείς εκτάσεις της χώρας καταγωγής τους, αποτελούν πεδίο έμπνευσης για ιστορίες Σλαβικής και Σκανδηναβικής μυθολογίας, υπαρκτής και ανύπαρκτης. Η κτήση του Felipe Plaza ως τελικά άξιου συνεχιστή του Agyl, μας χαρίζει έναν δίσκο που βγάζει ασπροπρόσωπο τον βαρύνουσας σημασίας τίτλο του. Ως πραγματικοί βάρδοι του καιρού τους, δίνουν άλλο νόημα στο στοιχείο του αργόσυρτου επικού, κι εμείς πιστά, 27 χρόνια μετά, ακολουθούμε μια ελεγεία που δεν έμεινε να λήξει.

Stygian Crown - Funeral For A King

To death doom των Stygian Crown που συγκέντρωσε τα βλέμματα πάνω τους ήδη από την πρώτη τους προσπάθεια, ήταν αναμενόμενο ότι θα συγκέντρωνε πάρα πολλές προσδοκίες. Φέτος, ο μοναδικός τους τρόπος να συνδυάζουν τους κλασσικούς και ευδιάκριτους ήχους των Candlemass και Bolt Thrower σε μια καλογυαλισμένη, αναβαθμισμένη εκδοχή τους, καθιστά το συγκρότημα αμίμητο. Με το "Funeral For A King" οι Stygian Crown επιστρέφουν για ακόμη μια φορά αδυσώπητοι, απλώνοντας σκοτάδια σε κατακόμβες και κτίσματα μιας άλλη εποχής, αφήνοντας τον παρατηρητή να αναρωτιέται από που του ήρθε.

Coffin Storm - Arcana Rising

Τη μούρλα του Fenriz με το παραδοσιακό heavy metal τη γνωρίζαμε, δεν την έκρυψε ποτέ και ιδιαίτερα άλλωστε αν λάβουμε υπόψιν τις heavy κυκλοφορίες των Darkthrone αλλά και τους Isengard. Είναι βέβαια οι στιγμές που η doom πλευρά του, του μιλάει λίγο περισσότερο και φέτος, αποφασίζουν μαζί με τους παλαιούς συμμάχους στους Lamented Souls, Apollyon και Bestial Tormentor, τη δημιουργία των Coffin Storm, ένα σχήμα που ακούγεται και νεκρό, και πονεμένο, μα πάνω από όλα, ΝΤΟΥΜ με όλα τα γράμματα κεφαλαία. Η αναγκαία δόση doom Fenriz που χρειαζόμασταν.

Check also

Από τη Δανία ορμώμενοι, οι Altar Of Oblivion παραδίδουν την καλύτερη κυκλοφορία τους με το "In The Cesspit Of Divine Decay", ενώ οι Vendel συνεχίζουν τη μαγεία του επικού doom μέσω του "Out In The Fields". Οι Mountain Throne από την άλλη με το δεύτερο δίσκο τους "The Silver Light" καθοδηγούν το γερμανικό epic doom. Οι Arð ακολουθούν με προσήλωση το pilgrimage τους στο μονολιθικό "Untouched By Fire", ενόσω οι Friends Of Hell τα λένε με τον από κάτω γείτονα στο "God Damned You To Hell".

Take As Needed For Pain
Σύγχρονες, βαριές και σάπιες sludge metal ιδέες

Kollapse - AR

Το "AR" είναι ένας δίσκος γεμάτος ένταση, συναισθηματική φόρτιση και σκοτεινή ατμόσφαιρα. Με βάση το post-metal και sludge, ισορροπεί ανάμεσα σε βίαια ξεσπάσματα και στιγμές εσωτερικής απογύμνωσης. Οι δυναμικές συνθέσεις συνδυάζουν θορυβώδη riffs, βαριά ρυθμικά και βαθιά, ειλικρινή φωνητικά, που αφηγούνται ιστορίες απώλειας, υπαρξιακής αγωνίας και αβεβαιότητας. Πόνος ρε λέμε και θηριωδία. Σαν τους KEN mode. Ο ήχος τους φέρει την επιρροή της ευρωπαϊκής hardcore σκηνής κάπως, αλλά και μια μοναδική ταυτότητα που αναδεικνύεται μέσα από τις δομές των κομματιών και τη ψυχική ένταση. Σε προκαλεί να το ζήσεις στο έπακρο, σάπιο και γεμάτο σκατά, μέσα από την οργή, μέσα από τη λύτρωση, μέσα από κάθε τι που προσφέρει. Απίθανη λάσπη.

Thou - Umbilical

Το "Umbilical" των απίθανων και ακραίων Thou είναι μια ακόμη βουτιά στις βαθιές, σκοτεινές ρίζες του sludge και doom ήχου. Στο ακραίο του. Στο ξεσκισμένο του. Με τον χαρακτηριστικό τους συνδυασμό αργόσυρτων κιθάρων, βαριάς ατμόσφαιρας και αιχμηρών φωνητικών, οι καριόληδες δημιουργούν έναν δίσκο που ισορροπεί ανάμεσα στην ωμότητα και μια παράξενη ή και άρρωστη στοχαστική μελαγχολία. Οι συνθέσεις, γεμάτες βάρος και σάπια ένταση, εξερευνούν θέματα υπαρξιακής σύνδεσης, εξάρτησης και απελευθέρωσης, προσφέροντας ταυτόχρονα συναισθηματικό και ηχητικό βάθος. Ξεχωρίζει ως μια καθηλωτική εμπειρία, πιστή στο πνεύμα της μπάντας, αλλά και αρκετά πειραματική ώστε να εκπλήξει τους (νέους) ακροατές τους.

Inter Arma - New Haven

Επικό ταξίδι γεμάτο καφρίλες στα όρια του sludge metal και τεχνικού ήχου με απίθανα βόθρικα death φωνητικά. Ο δίσκος καταφέρνει να εναλλάσσεται ανάμεσα σε μια μοχθηρή συντριπτική βαναυσότητα και ατμοσφαιρικές, σχεδόν μυστικιστικές στιγμές, αποτυπώνοντας τη μοναδική τους ικανότητα να χτίζουν ένταση και να την απελευθερώνουν με τρόπο καθηλωτικό. Επίθεση από τύμπανα. Επίθεση από θόρυβο. Στιχουργικά και ηχητικά, το άλμπουμ εξερευνά τη δυαδικότητα του πνευματικού και του υλικού, ενώ τα κομμάτια του ξεχειλίζουν από πάθος και πειραματισμό. Το "New Heaven" δεν διστάζει να αναμετρηθεί με τα πιο φιλόδοξα καλλιτεχνικά οράματα της μπάντας, της δισκογραφικής, των οπαδών τους και κάθε είδους που υπηρετούν. Όσοι αντέξουν θα το αγαπήσουν. Όλοι οι άλλοι, είστε απλά φλώροι για αυτούς.

meth. - Shame

Ο τρομερός δίσκαρος "Shame"κυκλοφορεί πέντε χρόνια μετά το ντεμπούτο τους και συνεχίζει να εξερευνά τα sludge, punk, hardcore, black, death και screamo στοιχεία που πάντα τους χαρακτήριζαν. Αυτά συνυπάρχουν με έναν παρανοϊκό, απροσδιόριστο τρόπο, ενώ ο δίσκος φέρνει στο προσκήνιο μια πιο metal, νεανική noise-rock και μια πιο εναλλακτικά rock, βρόμικη sludge metal προσέγγιση. Είναι σαφώς πιο ισχυρός και προκλητικός. Οι συνθέσεις κινούνται σε avant-garde φόρμες με μέχρι και death metal αισθητική. Μαλάκα, αλήθεια, πως τα χώρεσαν όλα αυτά! Ο δίσκος είναι θορυβώδης, επιθετικός, σκοτεινός, χαοτικός και γεμάτος τεχνική ένταση, με μια βαρύτητα που δεν περνά απαρατήρητη. Το βάρος του ε προφανώς γίνεται το κεντρικό του χαρακτηριστικό. Ψάξου και για το split τους με τους See You Next Tuesday.

Iron Monkey - Spleen & Goad

Εντάξει το "Spleen & Goad" είναι ωμό. Ίσως όχι όσο θέλαμε. Ίσως όχι όσο περιμέναμε. Μπορεί όχι όσο θα έπρεπε. Αναβιώνει το μοναδικό sludge metal ύφος της μπάντας. Με σήμα κατατεθέν τους βαρύς, καταθλιπτικούς ρυθμούς και τα τραχιά φωνητικά. Η παραγωγή είναι σκοτεινή και τραχιά, ενισχύοντας την ασφυκτική ατμόσφαιρα που χαρακτηρίζει τις συνθέσεις. Τα κουρδίσματα, ίσως επίτηδες, κάπου σε ζαλίζουν. Οι Iron Monkey διατηρούν τη γνώριμη ωμότητα τους, αλλά δεν καταφέρνουν να αναβιώσουν πλήρως τη σαπίλα και την καινοτομία που τους έκανε ξεχωριστούς στο παρελθόν. Σε μια εποχή όπου το sludge εξελίσσεται ραγδαία, μάλλον, ακόμα, η μπάντα θέλει κάτι διαφορετικό για να πλησιάσει κορυφές. Το αποτέλεσμα αφήνει μια αίσθηση ανεκπλήρωτων προσδοκιών. Είναι πολλά τα πάνω από 25 χρόνια τελικά.

Check Also

Οι Love Sex Machine στο "Trve" επιστρέφουν με έναν καταιγιστικό sludge δίσκο, γεμάτο βάρος, σκοτάδι και απογυμνωμένη ωμότητα. Οι Norna εξερευνούν στο ομότιτλο τον ακραίο sludge/post-metal ήχο με έναν δίσκο που διαπρέπει σε βαρύτητα και σκατένια ατμόσφαιρα. Στους Mastiff στο "Deprecipice" βρίσκεις έναν καταστροφικό συνδυασμό hardcore και sludge, με αδυσώπητη ένταση και χάος. Οι Dopethrone στο "Broke Sabbath" παραμένουν πιστοί στο heavy, βρώμικο stoner/sludge τους, με riffs που συνθλίβουν. Στους Γερμανούς Grin στο "Hush" ακούμε επίσης μια stonerίλα με αργόσυρτη επιβλητικότητα σε έναν υποβλητικό sludge με αρκετή ψυχεδέλεια, δίσκο. Μην ξεχάσεις τους Black Tusk με το "The Way Forward" που συνεχίζουν το southern metal ταξίδι τους, γεμάτο ενέργεια και επιθετικότητα. Οι My Diligence στο "Death.Horses.Black." προσφέρουν σκοτεινό, εναλλακτικό heavy ήχο με έντονες δυναμικές σαν prog και βουτιές στη λάσπη. Οι Bongripper στο "Empty" παραδίδουν έναν μνημειώδη instrumental doom δίσκο, όπου κάθε νότα είναι μια sludge εμπειρία. Τέλος, μαζί με τους Autolith στο "Artificial Heaven" συνδυάζουμε post-metal και sludge, άντε και λίγο black, άντε και λίγο hardcore σε έναν δίσκο γεμάτο ένταση και πίεση.

We Are Alone, So Save Your Sentimental Considerations
Αυτό που μάθαμε και αποκαλούμε... post-metal

Glassing - From The Other Side Of The Mirror

Η δισκάρα "From The Other Side Of Τhe Mirror" είναι post-metal με τα όλα της. Έχει sludge, έχει black, έχει doom, έχει ότι-gaze υπάρχει και έχει και ουρλιαχτά! Τα κομμάτια χαρακτηρίζονται από βαριά κιθαριστικά riffs, εκφραστικά φωνητικά και έντονες μελωδικές γραμμές. Αφηγείται μια σκοτεινή αλλά λυτρωτική ιστορία, με στίχους που θίγουν υπαρξιακά ζητήματα και εσωτερικές συγκρούσεις. Η παραγωγή είναι πλούσια και καλοδουλεμένη, αναδεικνύοντας κάθε λεπτομέρεια που πρέπει να ακουστεί στον ήχο. Σε κάποια σημεία η μουσική είναι απίστευτα ακραία αλλά τελικά το αποτέλεσμα βγαίνει λείο κυρίως λόγω της αυτοσυγκράτησης που έχει αναπτύξει η μπάντα. Ναι, είναι αλήθεια και πρόκειται για ένα από τα πιο συναρπαστικά metal συγκροτήματα του σήμερα!

Sumac - The Healer

Η παρέα των Aaron Turner, Nick Yacyshyn και Brian Cook κάνουν στο "The Healer" κάτι πρωτοποριακό και αρκετά ελεύθερο ή ας πούμε αυτοσχεδιαστικό. Λέξεις που χρησιμοποιούμε σε jazz δουλειές και όχι σε metal. Είναι ουσιαστικά μια free jazz κατάσταση με παραμορφώσεις, βαριά τύμπανα και σκληρό μπάσο. Είναι ένα άλμπουμ που ανταμείβει μόνο αφού πορευθείς μαζί του με υπομονή κι ανακαλύψεις τις κρυφές του ομορφιές. Να το πούμε πειραματικό metal; Όπως και να το πούμε η μπάντα εξερευνά αχαρτογράφητα ηχητικά πεδία, συνδυάζοντας πολλή ένταση και αρκετή λεπτομέρεια. Το άλμπουμ αποτυπώνει μια βαθιά συναισθηματική και ηχητική εμπειρία, επαναπροσδιορίζοντας όσο κανένας άλλος φέτος τα όρια του heavy ήχου.

Julie Christmas - Ridiculous Αnd Full Οf Blood

Η Julie Christmas, γνωστή για τη μοναδική εκφραστικότητα της φωνής της, αναδεικνύει και πάλι το πολυδιάστατο ταλέντο της στο "Ridiculous Αnd Full Οf Blood". Η φωνή της περνά ξανά από απίστευτα απόκοσμες, σκοτεινές, σχεδόν ψιθυριστές μελωδίες σε άγρια, κραυγαλέα ξεσπάσματα, δημιουργώντας ένα φάσμα συναισθημάτων και εντάσεων που καθηλώνει. Σε κολλάει στον τοίχο. Σε διαλύει και σε ξαναμαζεύει. Αυτή η απίστευτη και συγκεκριμένη ύπαρξη έχει τον τρόπο της να μας αγγίζει πνευματικά και ουσιαστικά, με τρόπους δύσκολους αλλά ειλικρινείς. Παίζει με τη δυναμική, τη χροιά και τον τόνο, κάνοντας κάθε κομμάτι να μοιάζει με θεατρική αφήγηση. Ξεχωρίζει η συμμετοχή του Johannes Persson από τους Cult of Luna αλλά η πολυδιάστατη συμμετοχές με μέλη από Spotlights, Candiria, Tidal Arms, Kylesa και A Storm of Light ενισχύει τον ηχητικό πλούτο του άλμπουμ, συνδυάζοντας το post-metal με noise και οτιδήποτε μπορείς να φανταστείς.

Dvne - Voidkind

Είναι η πιο progressive πρόταση στο είδος. Το "Voidkind" είναι αυτή η υπόσχεση μίας μεγαλειώδους πορείας με τις πρώτες δύο κυκλοφορίες, που σκάει να μας ξεδιψάσει. Είναι μεγαλειώδες και εκπληκτικό. Οι συνθέσεις ισορροπούν ανάμεσα στη βαρύτητα των riff, τις ατμοσφαιρικές στιγμές και τις δυναμικές εξελίξεις, ενώ οι φωνές εναλλάσσονται επιδέξια μεταξύ καθαρών και βίαιων. Είναι γενικά από τα καλύτερα metal που ακούσαμε στην χρονιά. Αποτελεί μια εξερεύνηση θεμάτων θρησκευτικής φύσης και ταξιδιών σε άλλες διαστάσεις μέσω μιας οντότητας-θεού και πολλών τρομακτικών και ψαγμένων λέξεων που λίγοι γνωρίζουν. Η παραγωγή είναι πιο καθαρή και ευκρινής από προηγούμενες δουλειές τους, προσφέροντας περισσότερο χώρο στα όργανα να ξεχωρίσουν και αυτό είναι από μόνο του εκπληκτικό. Είναι συγκινητικά όμορφο.

Pijn - From Low Beams Of Hope

Μπορεί να είναι η πιο ελαφριά από όλες εδώ τις κυκλοφορίες (και τις παρακάτω), αλλά ειναι μια από τις πιο όμορφες φετινές post δουλειές. Το "From Low Beams Of Hope" είναι γεμάτο μελωδικές συνθέσεις που συνδυάζουν δυναμικά ρυθμικά μέρη με λεπτές, σχεδόν αιθέριες στιγμές. Επιρροές, από τους Godspeed You! Black Emperor και τους Russian Circles μέχρι τους The Ocean. Είναι γεμάτο από στοιχεία που προκαλούν ανατριχίλα, αλλά και ταση ενδοσκόπησης. Τσέλο. Σαξόφωνο. Βιολί. Αν αγαπάς τη βαθιά συναισθηματική μουσική, αξίζει να πλησιάσεις μαλάκα. Ο δίσκος ζωγραφίζει την εικόνα της αισιοδοξίας που αναδύεται μέσα από την αβεβαιότητα. Όπως οι χαμηλές ακτίνες φωτός που σιγά-σιγά τρυπούν το σκοτάδι, έτσι και η ελπίδα ξεπροβάλλει δειλά, αλλά επίμονα. Έτσι και οι κιθάρες, εκεί που σε υπνωτίζουν, τα γαμάνε όλα και σκάνε τρομερά.

Check Also

Οι αγαπημένοι Ισλανδοί Sólstafir στο "Hin Helga Kvöl" παραδίδουν μια ατμοσφαιρική, μελαγχολική εμπειρία, γεμάτη σκοτεινά ηχοτοπία και καθηλωτικές ερμηνείες, που μας ταξιδεύει στα παγωμένα τοπία του Βορρά. Από τη Νέα Υόρκη, οι GUHTS στο "Regeneration" φέρνουν μια μυσταγωγική μείξη doom και post-rock (άρα post-metal!), με συναισθηματική ένταση και εκπληκτική ισορροπία μεταξύ βαρύτητας και μελωδίας. Στο "Chronicle II: Hypergenesis" το Λονδρέζικο trio των Mountain Caller μας περιγράφει πως παίζει βαριά και προοδευτική ορχηστρική μουσική, μέσω της οποίας αφηγείται ιστορίες απ' το μέλλον. Το "An Empire" από τους A Swarm Of The Sun αποτελεί μια καθηλωτική προσέγγιση στο post-metal, όπου η μινιμαλιστική μελαγχολία διαχέεται με εκρήξεις δυναμισμού και συναισθηματικής φόρτισης. Το "How Long's The Drive?" των Cabiria ήταν από τους instrumental δίσκους στο ευρύτερο metal που ξεχώρισαν μέσα στη χρονιά καθώς εχει κάτι βαρύ αλλά και ατμοσφαιρικό. Τέλος, οι Bipolar Architecture στο "Metaphysicize" εξερευνούν το post-metal με φιλοσοφικές αναζητήσεις, μέσα από ατμοσφαιρικές black δομές και αιχμηρά djent riffs.

No One Deserves Happiness
Μινιμαλισμός, επανάληψη και θόρυβος περασμένα μέσα από βαριές drone metal κιθάρες

Big Brave - A Chaos Of Flowers

To απολαυστικό, το σωστό, το ‘gaze αυτό drone metal του "A Chaos Of Flowers" δεν συγκρίνεται με τίποτα άλλο. Μια μοναδική drone σύνθεση, με folk και post-metal. Υπό την καθοδήγηση της Robin Wattie, η μπάντα συνδυάζει βαριά, σκοτεινά riff κιθάρας με μινιμαλιστικά, ατμοσφαιρικά στοιχεία, δημιουργώντας έναν πολύ γεμάτο ήχο. Οι στίχοι του άλμπουμ, που αντλούν έμπνευση από συγγραφείς και ποιήτριες, προσδίδουν ένα βαθύ συναισθηματικό φορτίο στη μουσική. Η συνεργασία με μουσικούς όπως η Marisa Anderson , Patrick Shiroishi και ο Tashi Dorji εμπλουτίζει τη μουσική τους με πειραματική διάσταση. Παραμένουν και εδώ πιστοί στην ένταση και την αυθεντικότητα του ήχου τους.

Melvins / Boris - Twins Of Evil

Έπρεπε να έχει γίνει. Αυτή η συνεργατική κυκλοφορία "Twins Οf Evil" περιλαμβάνει από ένα 20λεπτο κομμάτι από κάθε μπάντα, με την μία πλευρά να είναι αφιερωμένη στο κομμάτι των Melvins με τίτλο "Funny Equals Pain" και την άλλη πλευρά να ανήκει στους Boris με το κομμάτι "Cry -狂叫-". Δυσεύρετο μιας και κυκλοφόρησε σε μερικές και περιορισμένες εκδόσεις έγχρωμων βινυλίων. Τα περισσότερα δόθηκαν σε live τους. Ακόμα και το CD που το έπαιρνες με πέντε δολάρια από το site, τώρα πωλείται σε εξαπλάσιες τιμές! Η ουσία είναι πολύς θόρυβος και ο ήχος που συνδέει αυτές τις δύο μπάντες. Θα μπορούσαμε άραγε να περιμένουμε στο μέλλον μια συνεργασία τους και να παίζουν το "boris";!!!

The Body - The Crying Out Of Things

Το "Orchards Of A Futile Heaven" των The Body & Dis Fig συνδυάζει θορυβώδη drones, ακραία τύμπανα και ανατριχιαστικές φωνητικές ερμηνείες, δημιουργώντας έναν μοναδικό, σκοτεινό ήχο γεμάτο ένταση και συναισθηματική σύγκρουση. Το άλμπουμ κινείται μεταξύ ηχητικής ωμότητας και στιγμών μελαγχολικής ομορφιάς. Το λες και drone/death/industrial. Από την άλλη, το "The Crying Out Οf Things" που είναι η ολόδική τους φετινή κυκλοφορία επικεντρώνεται στη σκοτεινότερη πλευρά της μπάντας, με έντονες παραμορφώσεις και εξαιρετικά ηχητικά τοπία, διατηρώντας το ενοχλητικό του χαρακτήρα, χωρίς να αφήνει χώρο για αισιοδοξία. Και τα δύο άλμπουμ εκφράζουν την ικανότητα της μπάντας να συνδυάζει την ακραία βαρύτητα με μια παράξενη εκφραστική ομορφιά.

Galg - Teloorgrang

Μία απίθανη κυκλοφορία. Το "Teloorgang" είναι το σχεδόν ντεμπούτο των Ολλανδών. Ειχαν κι ενα demo (σαν EP) πριν δέκα χρόνια. Μετά τίποτα. Αλλά τα μέλη τους ασχολούνται με πολλές μπαντες (Dool, Eden To Ashes, Bong Breaker, Fluisteraars, Knoest, Nusquama, Solar Temple, Heaven Denies, Imperial Cult, Lubbert Das, Turia). Η μουσική του άλμπουμ χαρακτηρίζεται από επαναλαμβανόμενους ρυθμούς, σταθερά χτυπήματα σε χορδές και τύμπανα και σκοτεινές ατμόσφαιρες, εκφράζοντας την αποξένωση και την απογοήτευση απέναντι στον σύγχρονο κόσμο. Τα ουρλιαχτά δένουν μια πιο black προσέγγιση, αλλά κανουν το αποτέλεσμα ακόμα πιο απόμακρο και τρομακτικό.

Insect Ark - Raw Blood Singing

H Dana Schechter (Swans) και ο Tim Wyskida (Khanate) στο "Raw Blood Singing " φτιάχνουν ένα ατμοσφαιρικό, ερμητικό, drone doom, αργό, καθαρό, σκοτεινό με εξαιρετικό ήχο δίσκο, που πειραματίζεται και εκτός metal. Συνδυάζουν doom, post-rock και avant-metal σε εκτεταμένες, ανατριχιαστικές συνθέσεις. Η χρήση συνθεσάιζερ και η διαστρεβλωμένη φωνητική απόδοση της Schechter ενισχύουν την αίσθηση της απομόνωσης και της επικείμενης καταστροφής. Οι ήχοι εκπέμπουν μια αίσθηση μυστηρίου, με μια θολή και αφηρημένη ποιότητα, καθώς τα σκατένια κιθαριστικά περάσματα συνοδεύονται από διάφορα ηχητικά εφέ που οδηγούν την μουσική σε νέες και απρόβλεπτες κατευθύνσεις. Είπαμε, όσοι σκάβουν μέσα σε experimental post/doom λαγούμια, επιβάλλεται να ακούσουν αυτό εδώ το κάλεσμα.

Check Also

Ψάξτε κυκλοφορίες (δεν βγάζουν και λίγες) από τους Γάλλους Atomiste. To "Sunreacher" είναι ένα καλό δείγμα της δουλειάς τους, πιο κοντά σε εμάς, παρά στο harsh noise/electro κοινό τους. To split των Deprivationn και Macabre Sauna είναι σκληρό και ακραίο. Στο "Serration Of The Soul" ακούμε ακραίο drone, ατμοσφαιρικό doom, χαοτικούς noise ήχους, επιθετικότητα, αργούς ρυθμούς και μια συναισθηματική μπόχα.

Dedicated To No one, Thanks To No One, Art Is Over
Πολύ σκληρά για να πεθάνουν, πολύ σκληρά για να τα αντέξεις

Uboa - Impossible Light

Μια καλλιτέχνης που αποτέλεσε προσωπική αποκάλυψη για το 2024 μιας που ήταν άλλη εμπειρία να ακούς τον πρώτο δίσκο της, "The Origin Of My Depression" στο σπίτι σου, και άλλο να τη βλέπεις σε τρεις κι άλλη μια guest εμφανίσεις στις σκηνές του Roadburn Festival. Γιατρεύοντας τα κομμάτια του χαμένου εαυτού της, η Αυστραλέζα Xandra Metcalfe δημιούργησε αυστηρό, καθηλωτικό noise με τέτοια ατμόσφαιρα, που όμοιά της ακόμη και οι λάτρεις του ήχου μάλλον δεν έχουν ξανασυναντήσει - κυρίως λόγω των ελαφρά μελωδικών του στοιχείων που δεν είναι σχεδόν ποτέ το ζητούμενο του ιδιώματος. Το "Impossible Light" είναι η προσωποποίηση της ελπίδας σε έναν κόσμο μαύρο. Σαν να ακούς δέκα και είκοσι και τριάντα χρόνια, γιατρεμένης κατάθλιψης.

Uniform - American Standard

Στοιχεία noise, rock και ηλεκτρονικού, φωνές, industrial χτύποι, ανορεξία, πόνος, εικόνα του σώματος. Μπορεί οι Uniform να κυκλοφορούν με αυτό το όνομα, τίποτα όμως στο μυαλό ή τον ήχο τους δεν μοιάζει (ομοι)όμορφο. Το τεράστιο, διάρκειας είκοσι λεπτών ομότιτλο κομμάτι του "American Standard" αποτελεί υπόδειγμα μουσικής παράνοιας, τέτοιας που χρειαζόμαστε για να πειστούμε ότι κάποιος δίπλα μας ξέδωσε και παραμένει ζωντανός. Ο εφιάλτης του "American Standard" διακατέχεται από μια απρόσμενη καλαισθησία, ενώ προσκαλεί να χαθείς στην άσχημη μεριά του Αμερικάνικου ονείρου.

Pharmakon - Maggot Mass

Ελπίζω πως συστάσεις για την Pharmakon δεν χρειάζονται. Μια από τις εμβληματικότερες προσωπικότητες του harsh noise και power electronics ήχου, αδυνατεί να αποστατήσει από τις ποιοτικές κυκλοφορίες. Μετά από αρκετά χρόνια επιστρέφει με το "Maggot Mass", κι εμάς μας τρώει η αβυσσαλέα του μανία, σαν κι αυτή των παρασιτικών οργανισμών που άβουλα επιδιώκουν να κυριεύσουν τον ξενιστή τους, με απώτερο σκοπό απλά να διεκδικήσουν χώρο. Έτσι και η νέα κυκλοφορία της Pharmakon, δεν αποσκοπεί στο να σε καταστρέψει σιγά σιγά εκ των έσω, είσαι όμως παράπλευρη απώλεια ως δέκτης στην καλλιτεχνική της δημιουργία. Δέξου το και άφησε τον προσεκτικά μελετημένο θόρυβό της να σε παρασύρει.

The Body And Dis Fig - Orchards Of A Futile Heaven

Μπορεί στον προσωπικό τους δίσκοι οι μάστορες The Body να έχουν μια πιο ατμοσφαιρική συνοχή, η συνεργασία τους όμως με την Dis Fig επεκτείνει τα όρια του ήχου τους σε ένα δύστροπο σημείο ακόμη και για τον ακραίο πειραματικό ήχο. Το "Orchards Of A Futile Heaven" παρότι δεν αποτελεί άκουσμα για αδύναμες καρδίες, καταφέρνει καθ' όλη τη διάρκειά του μέσα στην επιθετική του ηλεκτρονική καταστροφή να διατηρεί μια παράξενη ομορφιά. Σαν μια όμορφη πόλη που όμορφα καίγεται. Το σκοτάδι αυτού του δίσκου είναι σχεδόν απερίγραπτο, μα ακαταμάχητα ελκυστικό.

Full Of Hell And Andrew Nolan - Scraping The Divine

Οι Full Of Hell δεν είναι πρωτόγνωροι με συνεργατικές κυκλοφορίες, από καλλιτέχνες που φαίνονται εμφανές ότι ταιριάζουν ηχητικά μέχρι και απρόσμενους. Στη δεύτερη κατηγορία σίγουρα ανήκει η σύμπραξή τους με τον Καναδέζο power electronics καλλιτέχνη Andrew Nolan. Το "Scraping The Divine", παρουσιάζεται αυτοπεριγραφικό - αν μπορούσες να ξύσεις από την παγκόσμια ιστορία κάθε τι ιερό, μάλλον θα ακουγόταν κάπως έτσι. Τα ηχοτοπία του Nolan με τις κιθάρες των Full Of Hell αλλά και τα φωνητικά αμφότερων, δημιουργούν το απόλυτο πλαίσιο για την τέλεση της πιο ανόσιας πράξης - να σκοτώσεις έναν θεό.

Check Also

Σε μια έκρηξη έμπνευσης, οι Endon δημιουργούν το ευχάριστα ενοχλητικό "Fall Of Spring" δικαιώνοντας τους εαυτούς τους ως πνευματικά παιδικά του Merzbow. Οι οπαδοί του τελευταίου, με δεκαοχτώ (!) κυκλοφορίες στο ενεργητικό του φέτος σίγουρα θα βρουν κάτι για τα γούστα τους, αν και ξεχωρίζουν τα "Tsubute Mosaic" και "Circular Reference". Στα ίδια ανυποχώρητα σκληρά μοτίβα κινείται και η φετινή δουλειά του Kazumoto Endo, "At The Controls".

Into The Haze
Σκονισμένες μουσικές που θέλουν μπύρα και κάπνα

REZN - Burden

Άξιο μέρος μιας πολύ καλής δισκογραφίας, το φετινό "Burden" αποτελεί ηχητική συνέχεια του περσινού "Solace". Μπορεί προς θλίψη αγαπημένου συναδέλφου/συντάκτη τα σαξόφωνα πλέον να έχουν υποχωρήσει, αλλά το κουαρτέτο από το Chicago κατά τα άλλα συνεχίζει να κεντάει στα (περισσότερο) ψυχεδελικά και (λιγότερο) doom μονοπάτια στα οποία περπατάει από την αρχή του. Το απολαυστικό "Instinct" και το πιο ήρεμο "Soft Prey" ξεχωρίζουν κάπως περισσότερο από τα υπόλοιπα κομμάτια, αλλά αδύναμες στιγμές δεν υπάρχουν εδώ. Τα οριακά dreampop ή ακόμα και shoegaze φωνητικά του Rob McWilliams έρχονται σε αντίθεση με τα στρώματα από κιθάρες, με τον συνδυασμό αυτόν να δίνει το μεγαλύτερο μέρος της ταυτότητας των REZN.

Monkey3 - Welcome To The Machine

Το αστρικό, ορχηστρικό, ψυχεδελικό ροκ των Monkey3 μας έρχεται κατ' ευθείαν από τις Άλπεις και εκφράστηκε φέτος με το "Welcome To The Machine". Σε όποιον διαβάζοντας τον τίτλο του ήρθαν στο μυαλό οι Pink Floyd ας μην παραξενεύεται, γιατί όντως αποτελεί παραπομπή στους συγκεκριμένους γίγαντες. Τόσο μουσικά, όπου «δανείζονται» και αναπτύσσουν (ή καλύτερα, διαστρέφουν) ορισμένα θέματα του ομώνυμου κομματιού, όσο και θεματολογικά, αφού υποβόσκει ένα απαισιόδοξο έως και τρομακτικό κλίμα που τροφοδοτείται από τη σχέση ανθρώπων και μηχανών. Οι Ελβετοί πέτυχαν μία ακόμα πολύ ωραία δουλειά, μεταχειριζόμενοι μαεστρικά έναν ήχο που παίζουν πλέον στα δάχτυλα.

Crobot - Obsidian

Πέμπτος δίσκος για τη μπάντα από την Πενσυλβάνια και πλέον δεν μπορούν να μας εκπλήξουν, αλλά μπορούν σίγουρα να μας ευχαριστήσουν. Ο Brandon Yeagley παραμένει ένας πολύ δυνατός frontman που έχει το χάρισμα να ακούγεται βρόμικος, groovy και ροκ, όπως δηλαδή περιγράφουν οι ίδιοι οι Crobot τη μουσική τους. Το φετινό "Obsidian" γέρνει λίγο περισσότερο προς τη μεταλλική τους πλευρά (μέχρι και κομμάτι με τίτλο "Metal" έβαλαν, μήπως και δεν το καταλάβουμε!), τα κομμάτια είναι κοφτερά και μπορούν να κάνουν τον ακροατή να χτυπηθεί μαζί τους. Μια grunge επίγευση βρίσκεται όμως πάντα παρούσα. Οι μεγάλες grunge μπάντες όπως οι Alice In Chains ή οι Soundgarden πάντοτε είναι ανάμεσα στις επιρροές των Crobot.

Ufomammut - Hidden

Οι αγαπητοί γείτονες με τον δεύτερο δίσκο της επαναδύνδεσης που ακολούθησε μια πολύ σύντομη διάλυση, επανέρχονται στις εργοστασιακές τους ρυθμίσεις. Ο Poia, ο Urlo και ο «νέος» Levre κατάφεραν με το "Hidden" να βρούνε τον δρόμο που φάνηκε ότι είχαν ψιλοχάσει με το προηγούμενο "Fenice". Η αισθητική των εξωφύλλων παρέμεινε (Poia και Urlo είναι δύο από τους τρεις Malleus), ενώ οι συνθέσεις μοιράζονται σε σύντομες γκαζωμένες και σε μακροσκελείς. Οι δεύτερες (δες "Crookhead" και "Kishmet") είναι αυτές που κερδίζουν περισσότερο τις εντυπώσεις και που αποτελούν τις κορυφές ενός δίσκου που τιμά το ένδοξο παρελθόν, αλλά δίνει υποσχέσεις και για ένα ελπιδοφόρο μέλλον.

Sunnata - Chasing Shadows

Ο φετινός δίσκος "Chasing Shadows" των Πολωνών Sunnata τους βρίσκει να παίζουν περισσότερο ψυχεδελικά και ατμοσφαιρικά και λιγότερο σκληρά σε σχέση με το παρελθόν τους. Χρειάζεται ίσως περισσότερο χρόνο και περισσότερα ακούσματα από τον σπουδαίο προκάτοχό του για να σε «πιάσει», αλλά η ατμόσφαιρά του παίζει καταλυτικό ρόλο στο να το καταφέρει αυτό τελικά. Τα φωνητικά και οι εκάστοτε διφωνίες φέρνουν στο μυαλό μεγάλες grunge μπάντες, με καλή έννοια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού είναι το "Torn", που αποτελεί και ένα από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου. Το "Chasing Shadows" αν το αφήσεις, τελικά θα σε ρουφήξει μέσα του.

Check Also

Οι Σουηδοί Greenleaf με το "The Head & The Habit"μας έδωσαν μία ακόμα ποιοτική κυκλοφορία στον stoner ήχο, που αξίζει τον χρόνο μας. Με το άκουσμα "Graveside Grin" των Αμερικανών Leather Lung μπορούμε να πιούμε τις μπύρες μας - ή και οτιδήποτε άλλο επιθυμεί κανείς. Οι νεαροί Son Of Arrakis έβγαλαν έναν δεύτερο δίσκο που ξεχειλίζει αμεσότητα και αυτοπεποίθηση. Έμπειρα πετυχημένη σαπίλα μπορεί κανείς να βρει και στους φετινούς Saturnalia Temple, με κερασάκι τα διεστραμμένα φωνητικά.

Through the Rays of Infinity
Ψυχεδελικές και heavy ανομολόγητες επιληψίες

Tarot - Glimpse of the Dawn

Σε ένα όχι και τόσο μακρινό σύμπαν, οι Tarot θα χτύπαγαν εύκολα θέση στην δεκάδα της χρονιάς. Είναι που το "Glimpse of the Dawn" έχει τα χαρακτηριστικά εκείνα να πιάσει πολλούς και διαφορετικούς από εμάς. Οι Αυστραλοί φλερτάρουν τόσο με το παλιακό prog όσο και με το αντίστοιχα παλιομοδίτικο heavy rock. Το organ δίνει τον ρυθμό και κινείται ανάμεσα στη folk και το λυρικό έπος. Αυτά είναι γεγονότα που οδηγούν στο ερώτημα: Είναι πάρε βάλε, φούστα μπλούζα μπάντα να ανοίξει την επερχόμενη συναυλία των Hallas; Απαντάς ναι και με τα δυο χέρια και μετά βάζεις ν' ακούσεις τον δίσκο.

Lucifer - Lucifer V

Το πάνε καλά, έχουν σερί κι όπου να 'ναι θα βγάλουν και το έπος τους. Στο "Lucifer V" συνεχίζουν και συνδυάζουν την μακάβρια θεματολογία με τις blues τσαχπίνικες μελωδίες. Αυτή τη φορά πήγαν και λίγο πιο πίσω χρονολογικά, ακουμπώντας και τα 60s. Η παρουσία και η επίδραση του Nicke Andersson είναι καταλυτική, η Hellacopters αισθητική είναι κι αυτή παρούσα και κάπως έτσι το συνολικό εγχείρημα παραμένει γοητευτικό. Αν βγάλουν και μερικές ξεδιάντροπες χιτάρες θα πάνε σε άλλο επίπεδο.

Castle - Evil Remains

Μάλλον τους έχουμε αδικήσει. Ασχοληθήκαμε μαζί τους πριν από κάποια χρόνια και για κάποιο λόγο τους ξεχάσαμε. Το φετινό "Evil Remains" είναι μια πρώτη τάξης ευκαιρία να τους θυμηθούμε και να τους προτείνουμε πάλι. Οι Castle έχουν εκείνο τον σχεδόν απροσδιόριστο ήχο και ύφος που ξεκινάει από το heavy metal κι ακουμπά τις παρυφές του doom. Έχουν και κάτι συνθέσεις τύπου "Deja Voodoo" που φέρνουν στο νου Royal Thunder και πολλαπλασιάζουν τις ενοχές μας. Εκεί δηλαδή που φαινομενικά μαλακώνουν λίγο και ψυχεδελιάζουν, αποτάσσουμε την βλακεία που μας δέρνει κι ορκιζόμαστε πως δεν θα τους λησμονήσουμε ξανά.

Byron - Chapter II: The Lotus Covenant

Το εξώφυλλο των Φινλανδών δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας στο θεματολογικό σκέλος του δίσκου: Τρόμος και πάλι τρόμος. Στο "Chapter II: The Lotus Covenant", χορταίνεις σόλο, αλλά όχι μουσικές. Θες κι άλλες. Ειδικά όταν χαμηλώνουν την ένταση και με το hammond φεύγουν από το heavy doom και πάνε σε πιο folk καταστάσεις. Εξαιρετική ερμηνεία με την καλοδεχούμενη λυρικότητα και άκρως πετυχημένος συνδυασμός στίχων και μελωδίας.

Black Pyramid - The Paths of Time Are Vast

Αυτοί εδώ κι αν είναι κρίμα μεγάλο. Πίσω στο 2009 τα χρειαστήκαμε κανονικά με το ομότιτλο ντεμπούτο, ήμασταν σίγουροι πως πετύχαμε κάτι σπουδαίο εν τη γενέσει του και οι αναποδιές της ζωής τους κράτησαν λίγο πίσω. Σχεδόν έντεκα χρόνια τους πήρε να επανέλθουν και το έπραξαν με στόμφο. Το "The Paths of Time Are Vast" τους βρίσκει σε μεγάλη φόρμα, με μουσικούς ορίζοντες που δεν έχουν αυστηρούς περιορισμούς κι εμείς δεν έχουμε παρά να χαμογελάμε με την επιστροφή τους.

Check also

Πριν από τέσσερα χρόνια είχαν κοσμήσει με την παρουσία τους λίστα φίλου στα καλύτερα του 2020. Τσάμπα φώναζε. Αν ήταν ακόμα μέλος της ομάδας, θα μας χτύπαγε σήμερα. Άσχημα.Ο δεύτερος δίσκος των Freeways δεν είναι απλώς feelgood. Είναι η απόδειξη να πάρουμε στα σοβαρά τον αδελφικό φίλο και να του ζητήσουμε συγχωροχάρτι για την απιστία μας. Το "Dark Sky Sanctuary" δεν είναι ούτε βαρύ για τους hard rockers, μήτε ελαφρύ για τους heavy metalers. Είναι τόσο όσο. Ούτε γραμμάριο περιττής νότας. Και είναι και feelgood, χα. Άλλο τόσο feelgood είναι και το "Goodnight My Children" των The Neptune Power Federation. Διαφορετικής αισθητικής, εξίσου παραγνωρισμένοι με τα άλλα παλικάρια. Το ποιος τα έλεγε και τα έγραφε δεν έχει σημασία. Οι Αυστραλοί συνεχίζουν το σερί τους με το υψηλής ενέργειας ροκ τους που ακροβατεί κι αυτό μεταξύ hard & heavy. Πανέμορφα όμως.

It's Sad That In Our Blindness, We Gather Thorns For Flowers
Ω, γλυκιά ατμόσφαιρα!

Lowen - Do Not Go To War With The Demons Of Mazandaran

Μια από τις ανακαλύψεις της χρονιάς, ο δεύτερος δίσκος των Lowen είναι ένα διαμάντι ιστορικής και φαντασιακής μυθολογίας δοσμένο υπό πρίσμα ατμοσφαιρικού doom με έντονα progressive στοιχεία, στα μονοπάτια των Messa. Με την Ιρανική λαϊκη παράδοση να τρέχει στις φλέβες τόσο της μουσικής τους όσο και αληθινά σε αυτές της τραγουδίστριάς τους, Nina Saeidi, φαντάζεται εύκολα κανείς ότι η παλέτα στην οποία κινούνται μουσικά οι Lowen είναι τόσο πολύχρωμη όσο και το εξώφυλλο του πληθωρικού "Do Not Go To War With The Demons Of Mazandaran". Δαίμονες από τις Ιρανικές παραδόσεις αλλά και την μυθολογία του Lovecraft είναι τελικά αυτοί που πρέπει να αποφύγεις, μα η δεύτερη κυκλοφορία των Lowen ένα ταξίδι στο οποίο καλό θα ήταν να βουτήξεις χωρίς ανάσα.

i Häxa - i Häxa

Μια πρώτη δουλειά τόσο συναρπαστική. Το ομότιτλο ντεμπούτο των i Häxa έχει χωριστεί σε τέσσερα προοδευτικά μέρη, ενώ έχει γυριστεί και οπτικοακουστικό υλικό που συνοδεύει το κάθε κομμάτι, σχεδόν σαν να πρόκειται για ταινία. Οι λεπτές ενορχηστρώσεις της σύμπραξης των καλλιτεχνών Rebecca Need-Menear και Peter Miles δημιουργούν έναν δίσκο τόσο ελκυστικό και μεθυστικό που δεν θέλει πολλή προσπάθεια να χαθείς στον κόσμο του. Παρά τη μεγάλη του διάρκεια, ο κατακερματισμός του σε μουσικές θεματικές ενότητες βοηθά στην ακρόαση ενώ πολλά κομμάτια γρήγορα ξεχωρίζουν. Απαραίτητο άκουσμα για φέτος.

Livgone - Almost There

Ενώ τεχνικά κι εδώ έχουμε ένα ντεμπούτο, η μαεστρία των Livgone στη μουσική που γράφουν αξίζει κάποια ξεχωριστή μνεία. Μέσα στο πνιγερό ατμοσφαιρικό doom τους χωράει πολύ black metal σε κομβικά όμως σημεία, πράγμα λογικό αν λάβει κανείς υπόψιν τις επιρροές τους αλλά και τον κόσμο που συγχρωτίζονται - δεν είναι τυχαίο πως η Élise Aranguren αποτελεί στενή συνεργάτιδα των Alcest, μα και την τρομερή φωνή πίσω από τους Livgone. Δίσκος που υπόσχεται πολλά και δεν απογοητεύει.

Iress - Sleep Now, In Reverse

Doom rock, doomgaze και doom metal, αλληλοπνίγονται στην δεύτερη κυκλοφορία των Αμερικάνων Iress. Το "Sleep Now, In Reverse" είναι ένας βαθύτατα μελαγχολικός δίσκος που ακροβατεί ανάμεσα σε rock και metal τάσεις στη μουσική του αλλά διατηρεί αναλλοίωτα τα πλούσια doom χαρακτηριστικά του. Με έμπνευση από τις δικές τους αυτοπεριγραφές, η μουσική τους μοιάζει σαν να είσαι αυτόπτης μάρτυρας σε μία φυσική καταστροφή - έτοιμος να πεθάνεις από κάτι τρομακτικά πανέμορφο. Το αγαπημένο συναίσθημα της χαρμολύπης αποδεικνύεται πράγματι διάχυτο εντός του φετινού δίσκου των Iress, και τους βάζει στο χάρτη ως μια σύγχρονη μπάντα με πολλά να προσφέρει - συνοδεία παραγωγής που γουρλώνει τα μάτια.

Bleakheart - Silver Pulse

Τόσο αθεράπευτα λυπημένος, ο δεύτερος δίσκος των Bleakheart έχει γραφτεί γύρω από την νοητική αντιμετώπιση καταστάσεων που δεν βρίσκονται στον έλεγχό μας. Ένα τόσο πνιγερό συναίσθημα δεν μπορεί παρά να δημιουργήσει ατμόσφαιρες ποτισμένες με δυστυχία και συναισθηματικές στιγμές λίγο πριν τις εκρήξεις, εκρήξεις που ποτέ δεν συμβαίνουν καθώς έχει στερηθεί η δύναμη εκ των έσω. Απλό μα όχι απλοϊκό, σκοτεινό μα όχι αναπάντεχα ελπιδοφόρο για τις ισορροπίες, το "Silver Pulse" έχει βρεθεί στο δρόμο μας για να κερδίσει οπαδούς. Κι αυτό θα κάνει.

Check also

Από τη Γαλλία ορμώμενοι, οι Blóð συνδέουν άρτια black με folk ήχους τοποθετώντας τα στη βάση του doom, ώστε να προκύψει το υπέροχο "Mara". Στα όρια ατμόσφαιρας και occult, oι Haunted από την Ιταλία συνθέτουν για φέτος το αινιγματικό "Stare At Nothing".

Virginity Is A Sin
Πρώτα ολοκληρωμένα βήματα από νέοπες που πλέον ενηλικιώθηκαν

Castle Rat - Into The Realm

Από τις αγαπημένες ανακαλύψεις για φέτος, οι σχεδόν τρολς Castle Rat δημιουργούν στην πρώτη τους κυκλοφορία με το "Into The Realm" τον πιο διασκεδαστικό, occult rock, σαμπαθιάρικο μικρόκοσμο. Η εντυπωσιακή και παράλληλα ικανότατη τραγουδίστρια Riley Pinkerton ή αλλιώς The Rat Queen, παρέα με την κομπανία των The Count, The Plague Doctor και The Druid, προσπαθούν να σώσουν τη χώρα των αρουραίων από όλα τα κακά που τη βρήκαν, προστατεύοντας τους υπηκόους της βασίλισσας ως οφείλουν. Και οι περιπέτειές τους είναι ντυμένες μουσικά με αγνή doom διασκέδαση.

Dionysiaque - Diogonos

Παραδοσιακό doom μπλεγμένο φυσικά και με λίγη ακραία μουσική μας προσφέρουν οι Dionysiaque από τη Γερμανία, και για εμάς που γνωρίζουμε λίγο καλύτερα την ελληνική μυθολογία, δεν πήραν τυχαία το όνομά τους. Οι Βάκχες θα βγουν και θα οργιάσουν στο άκουσμα των διονυσιακών φωνητικών του συγκροτήματος, που στο "Diogonos" μαζί με το μπάσο διατηρούν πρωταγωνιστικό ρόλο στην εξέλιξη των συνθέσεων. Πολλά υποσχόμενη νέα εμφάνιση με φολκλορική θεματολογία μα καθόλου φολκλορική μουσική, αντιθέτως το heavy metal μπαίνει στο προσκήνιο ανταλλάσσοντας ιδέες με το black και δημιουργεί ιερά μυστήρια ανείπωτα.

Black Aleph - Apsides

Μπορεί να κατάγονται από την Αυστραλία, το σχήμα όμως των Black Aleph αναζητά στις παραδόσεις της Μέσης Ανατολής στοιχεία αινιγμάτων, γρίφων και μυστικισμού για να συνθέσει μια πάρα πολύ μαύρη, πνευματική ιστορία. Το "Apsides" χρησιμοποιεί πληθώρα οργάνων και μουσικών στοιχείων και θυμίζει αυτή την οργή που μόνιμα έρχεται. Ο κινηματογραφικός χαρακτήρας που προσομοιάζει στους μεγάλους του post-rock του προσφέρει ένα επιπλέον λιθαράκι μυσταγωγίας. Βαθύ, ζόρικο και σκοπίμως μη ευχάριστο, το ντεμπούτο των Black Aleph είναι μια τελετή που θα ανταμείψει.

Datûra - Obsidian

Καμία σχέση με τους ψυχεδελικούς Datura που μπορεί ήδη κανείς να γνωρίζει, οι σχεδόν συνονόματοί τους Datûra έρχονται από τον Πολωνικό βορρά και φέρνουν μαζί τους το πολυσχιδές "Obsidian". Ο πρώτος τους δίσκος, είναι όλη η ουσίας τούτης εδώ της ανασκόπησης. Funeral doom, ατμοσφαιρικό, sludge όσο και post-metal, μερίδες ψυχεδέλειας folk στοιχεία. Υποδειγματική κυκλοφορία που συνδυάζει λίγο από όλα τα σημαντικά παρακλάδια του doom χωρίς να γίνεται φλύαρο, ενώ τοποθετεί στο χάρτη τους Datûra πάρα πολύ δυναμικά.

Inner Landscape - 3H33

Ατόφιο, ξερό post-metal που θα συζητηθεί. Οι Inner Landscape από τη Γαλλία με τους πολύπλοκους ρυθμούς τους με τους οποίους θα χάσεις το μέτρημα σε κάθε δυνατή προσπάθεια, ακολουθούν την κλασσική συνταγή: Isis, Cult Of Luna, The Ocean. Όλα αυτά σε μια περισσότερο progressive εκδοχή που μετρά παράξενα. Οι Inner Landscape δεν θα προσφέρουν έναν δίσκο που δεν έχεις ξανακούσει παρόμοιό του, όμως η εντυπωσιακή ποιότητα των συνθέσεών τους, τις οποίες καταφέρνουν να ολοκληρώσουν και σε σχετικά σύντομης διάρκειας κομμάτια, κάτι που δεν συνηθίζεται στο ιδίωμα, είναι αυτά που τραβούν αμέσως την προσοχή και τους καθιστούν εύλογη προσθήκη στο μουσικό ραντάρ.

Check also

Ελβετικό sludge-doom δεν ακούμε συχνά, θα ακούσουμε όμως ποιοτικότατο και πάρα πολύ αργό στο ομότιτλο ντεμπούτο των Kala Azar. Σε παρόμοιες (μη) ταχύτητες θα κινηθεί και η πρώτη πράξη του έργου των Daytripper, παρόλο που το "Book I: The Trip" διαθέτει αρκετά πιο βίαια φωνητικά από τους προηγούμενους. Τέλος, τι πιο ψυχεδελικό από ένα εξώφυλλο ενός τύπου που μιλά με καφκακικές ανθρωπόμορφες κατσαρίδες, εικόνα που μας προσφέρουν απλόχερα οι Cleen στην πρώτη τους κυκλοφορία, "Excursion", τιμώντας φυσικά την ψυχεδέλεια και με το περιεχόμενο.

Coffee, Whiskey, Baby Don't You Miss Me
Τσιγάρο από τον τόπο σου, και είναι και πρώτης ποιότητας

Planet of Zeus - Afterlife

Περνάνε τα χρόνια ε...Και δεν τους φαίνονται. Αυτό που δεν περνάει είναι το καθιερωμένο ραντεβού των PoZ με όλους μας. Και τι ραντεβού. Το "Afterlife" είναι μια βουτιά στα ακούσματα μιας ολόκληρης γενιάς. Της δικιάς τους και μερικών από εμάς. Χωρίς εκπτώσεις στα θέλω τους και με αυτοπεποίθηση στο φουλ, κατάφεραν και μεγάλωσαν την αγέλη τους. Πιστοί υπάρχουν και στις δύο άκρες της σκηνής, απλά αυτοί που είναι από κάτω έχουν πλέον και τις παλιοσειρές τους.  

1000Mods - Cheat Death

Περνάνε τα χρόνια κι εδώ. Κι εδώ η αυτοπεποίθηση χτυπάει κόκκινο. Στο "Cheat Death" θα ακούσεις ομοιότητες με το "Afterlife" αλλά και διαφοροποιήσεις. Τα Sabbath-ικά vibes περιτριγυρίζονται από τις μουσικές της ίδιας γενιάς. Τα καρό πουκάμισα τους πάνε πολύ, όπως και τα καπέλα που φοράνε στο Νότο της Αμερικής. Οι 1000Mods όμως δεν διαλέγουν πλευρά. Όλοι οι καλοί χωράνε. Ακόμα και το post metal όταν ήταν στα ντουζένια του. Ανεπαίσθητο και διακριτικό. Hats off gents.

Acid Mammoth - Supersonic Megafauna Collision

Έχουν πάρει φόρα και το μαμούθ δεν το λες κι ελαφρύ. Ίσως να άργησαν λίγο, αλλά πλέον έχουν καθιερωθεί στη συνείδηση του ελληνικού κοινού. Το "Supersonic Megafauna Collision" είναι η αναμενόμενη δισκογραφική τους συνέχεια. Δεν παρεκκλίνουν από τον trademark ήχο τους, τον fuzz-αριστό μαστουρο-doom. Ωστόσο δεν σου τα δίνουν κι όλα έτοιμα στο πιάτο. Εκεί είναι η μαγκιά του δίσκου μαζί φυσικά με την εκπληκτική κιθαριστική δουλειά. Άλμπουμ που γιγαντώνεται πάνω στην σκηνή.

Khirki - Κυκεώνας

Το να έχεις κλαρίνο και να μην στραβώνει φίλος συντάκτης, είναι από μόνο του μια επιτυχία για την μπάντα. Ακόμα μεγαλύτερη είναι πως ο "Κυκεώνας" βρήκε καταφύγιο σε πολλά και  διαφορετικά αφτιά. Εξ ου και η θέση που κατέλαβε στη συγκεντρωτική μας λίστα για το 2024. Είχαν ρίξει προειδοποιητική βολή και την ακούσαμε τότε. Δεν περιμέναμε όμως την καθολική αναγνώριση να φτάσει τόσο σύντομα. Ένα αξιομνημόνευτο άκουσμα μέσα στην όποια πολυπλοκότητά του.

Saturday Night Satan - All Things Black

Εδώ έχουμε να κάνουμε με το λεγόμενο γκολ από τα αποδυτήρια. Όχι απαραίτητα επειδή γέμισαν μια μεγάλη εγχώρια μουσική τρύπα, αλλά περισσότερο λόγω της προϊστορίας σε άλλα σχήματα που προϊδέαζε για κάτι καλό. Δεν είναι απλά καλό το "All Things Black". Λίγο ήθελε να είναι και σπουδαίο και η ποιότητά του έχει φανεί για τα καλά στις ζωντανές εμφανίσεις της μπάντας. Φαντάζει θέμα χρόνου η ακόμα καλύτερη συνέχεια και μέχρι τότε θα λιώνουμε ένα από τα αγαπημένα τραγούδια By the River της χρονιάς που φεύγει.

Check also

Η επιστροφή της νέας γενιάς ήταν εξαιρετική. Το "Nightmare Always Ends The Dawn" των Bonzai, προχωράει κάμποσα βήματα μπροστά την μουσική τους. Με άκρως ενδιαφέρουσες συνθέσεις, ρυθμό που ξεσηκώνει και μερικές τσαχπινιές, πάνε το καθαρόαιμο stoner rock του ντεμπούτου σε πιο heavy rock φόρμες. Παραμένει σε καλά χέρια η σκηνή. Και λόγω του "The Bell of Doom" των Under the Sun. Η λεπτή κόκκινη γραμμή ισορροπίας μεταξύ doom & stoner rock της μπάντας είναι γοητευτική και συνάμα όσο brutal θέλουμε.

At The Edges Of Society's Despair
Η αξιοζήλευτη post - sludge εγχώρια κληρονομιά

Sun Of Nothing - Maze

Μια επιστροφή που λύγισε υπάρξεις. Δεν ήμασταν πολλοί που περιμέναμε τη δισκογραφική συνέχεια των Sun Of Nothing με ανανεωμένη κιόλας σύνθεση ως υπαρκτό ενδεχόμενο, την ονειρευόμασταν όμως ως άπιαστο όνειρο. Αυτή τελικά ήρθε, και στο πρόσωπο του "Maze" βρήκαμε μία από τις καλύτερες εγχώριες κυκλοφορίες. Σαν να μην πέρασε μια μέρα, ο ζόφος, η κατήφεια και η μαυρίλα των Sun Of Nothing απλώθηκε στις καρδίες μας χωρίς κανένα έλεος. Άνθρωποι που χάθηκαν εντελώς, άνθρωποι χαμένοι σε διάρκεια, οι ιστορίες που διαδραματίζονται εντός του "Maze" είναι αυτό ακριβώς που αγαπήσαμε σε αυτή τη μεγάλη μπάντα. Ζωντανά, η ίδια ανατριχίλα. Ηρέμησε.

Spineless - Dysphonia

Άλλη μια επιστροφή που δεν περιμέναμε κι όμως υποδεχτήκαμε με ανοιχτή αγκαλιά ήταν αυτή του προσωπικού σχήματος της αγαπημένης Χρύσας Τσαλταμπάση, Spineless, σε στενή συνεργασία φυσικά με τον Κώστα Βερίγκα. Το "Dysphonia" είναι ένας δίσκος πολύπλοκος, που βρίθει σε ιδέες, σκοτάδι, ηλεκτρονικούς και όχι μόνο πειραματισμούς. Με όχημα την πολυσχιδή φωνή της Χρύσας και μεγάλη του δύναμη το πληθωρικό μουσικό background και γούστο αμφότερων των μελών, το "Dysphonia" δεν μπορεί παρά να συναρπάσει τους ακροατές των πιο δύσκολων ήχων αλλά και να κάνει τους τελευταίους πιο προσιτούς σε άλλα κοινά.

Altar Of The Stag - Visceral Offering

Η πλούσια μουσική σκηνή της συμπρωτεύουσας δεν κουράζεται να μας δίνει διαμάντια στον ευρύτερο ήχο της ανασκόπησης, μα η αλήθεια είναι πως από το πιο βρώμικο post-metal κάτι έλειπε. Η πρόταση αυτή αποτελεί παρελθόν με τη σύσταση των Altar Of The Stag, έχουμε ένα σχήμα πολλά υποσχόμενο. Η τριάδα παραδίδει το "Visceral Offering", ένα ντεμπούτο εξαιρετικής ποιότητας όπου τα συστατικά στοιχεία διττής φωνής, ιδεών και εκτέλεσης στις κιθάρες και κρουστών ρυθμών το κάνει να ξεχωρίζει, τιμώντας τις μουσικές ρίζες του. Ετοιμαζόμαστε ήδη για τα επόμενα.

Kiva - An Elegy Of Scars And Past Reflections

Μια μελωδική και λυρική προσέγγιση του post metal θα συναντήσουμε στο ντεμπούτο των Kiva, το οποίο μας ήρθε πολύ νωρίς μέσα στη χρονιά. Με μέλη παλιά γνώριμα της ευρύτερης σκηνής που μοιράζονται θέσεις και σε άλλες αγαπημένες μπάντες (Allochiria, Mass Culture, Euphrosyne), οι Kiva στα παραδοσιακά μονοπάτια των μεγάλων της σκηνής, μοιράζονται μαζί μας το "An Elegy Of Scars And Past Reflections" σε ένα κλειστοφοβικό κλίμα προγονικών αναμνήσεων. Ένα πρώτο δείγμα εξαιρετικής ποιότητας που μπορεί να μην επικεντρώνεται στο να πρωτοτυπήσει, αλλά εκτελεί το χρέος του ιδιώματος στο μέγιστο.

Hay Stealthy - Hay Stealthy

Το όνομά τους είναι ένα αξιολάτρευτο λογοπαίγνιο. Εάν κανείς κινείται στους diy χώρους θα είχε σίγουρα πετύχει αυτή τη μελωδική post-metal με hints από post-rock μπάντα που ονομάζεται Hay Stealthy και θα είχε σκαλώσει λίγο με τη συναυλιακή τους απόδοση. Επιτέλους, έχουμε στη διάθεσή μας το ομότιτλο full length ντεμπούτο τους. Οι μελωδίες τους βρίθουν ποιότητας και αναφορών, τα ακραία σκέτο μα και ακραία ταλαντούχα φωνητικά τους ταιριάζουν πολύ και δημιουργούν ένα ενδιαφέρον δίπολο σε έναν ήχο που φαντάζει νοσταλγικός δίνοντάς του μια νέα πνοή, ενώ σε σημεία συναντάμε μέχρι και post-punk περάσματα. Ο καθαρός ήχος του το κάνει να ξεχωρίζει και να τοποθετεί περίτρανα τους Hay Stealthy στα εγχώρια συγκροτήματα που καλό θα ήταν να έχουμε στο νου μας.

Check also

Στις αξιοπρόσεκτες κυκλοφορίες της φετινής χρονιάς, θα βρούμε και το ντεμπούτο των νεαρών Hariessa, μιας ενδιαφέρουσας προσπάθειας συγκερασμού sludge, black(ened) metal και ψυχεδέλειας. Το "The World Undying" παρουσιάζει ένα πρωτογενές υλικό που μοιάζει φουσκωμένο με ιδέες ικανές να δημιουργήσουν μελλοντικά κάτι εκρηκτικό.

Doom Over The World, Eternal Be Our Mission
Τα αργόσυρτα πυροβολικά εντός συνόρων

Bus The Unknown Secretary - We Are The Night

Τους είχαμε συνηθίσει να κινούνται στα όρια του doom - sludge ήχου. Μια μπάντα όμως που σέβεται τον εαυτό της δεν μένει στάσιμη. Έτσι φέτος, οι Bus The Unknown Secretary αγκαλιάζουν το horror στοιχείο, αγκαλιάζουν το heavy metal, αγκαλιάζουν το heavy rock και παραμένουν πιστοί στο σαμπαθικό doom, για να μας χαρίσουν την μουσική τρέλα του "We Are The Night". Γκαζιάρικο, γεμάτο χιτάκια, μια δόση από το χαμένο ψυχεδελικό ρομαντισμό των Uncle Acid And The Deadbeats, και να σου μια από τις καλύτερες φετινές εγχώριες κυκλοφορίες. Με μια λέξη - διασκέδαση.

Föhn - Condescending

Σπάνια το funeral doom αποτελεί άκουσμα που δεν σου δυσκολεύει την καρδιά και έτσι πρέπει να είναι. Το νεοσύστατο σχήμα των Föhn από παλαιά μέλη εντυπωσιακής διαλογής (Αρχή Του Τέλους, Shattered Hope, Ocean Of Grief, All Sins Undone) γεμίζει μαυρίλα τον πρώτο δίσκο τους, "Condescending" με τέσσερις συνθέσεις μεταξώ των δέκα και είκοσι λεπτών, γεμάτες βαριές κιθάρες, brutal φωνητικά και τον θάνατο τον ίδιο. Ανάμεσα στο τρομακτικό και αργόσυρτο βάρος του, πολλοί πειραματισμοί με πνευστά και spoken parts θα ξαφνιάσουν με μικρές δόσεις ανάλαφρης ατμόσφαιρας. Ένας δίσκος που οι οπαδοί τόσο του είδους όσο και του πειραματισμού αλλά και του ευρύτερου ακραίου ήχου δεν πρέπει να χάσουν.

Τέλμα - Ανθρωποβόρος

Το τελευταίο πράγμα που έχουμε συνηθίσει στον ευρύτερο ήχο της εγχώριας σκηνής, είναι ο ελληνικός στίχος. Πόσο μάλλον, σε παραδοσιακά doom χωριά της πατρίδος. Οι Τέλμα δεν φοβούνται να υιοθετήσουν ένα χαρακτηριστικό επίφοβο ως προς τη συνήθεια του ακροατικού αυτιού, μα το αποτέλεσμα του "Ανθρωποβόρος" τους δικαιώνει. Η παράδοση των Candlemass, η βιωματικότητα των φωνητικών που προσφέρουν σε συνδυασμό με τη θεματολογία και το περίβλημα ένα απρόσμενο φολκλορικό στοιχείο στον ήχο τους. Η μουσική των Τέλμα, είναι βαριά και ασήκωτη, σχεδόν θεατρική με όλη τη θετική έννοια. Μια πρωτοπόρα δουλειά που συναρπάζει εντός συνόρων με την στιχουργική ταύτιση και δύναται να το καταφέρει κι εκτός με αυτό το «εξωτικό» στοιχείο.

Distorted Reflection - Doom Rules Eternally

Στον χώρο του παραδοσιακού doom, μερικές φορές υπάρχει ιστορική συνέχεια. Η επέκταση των Sorrows Path έρχονται λοιπόν υπό το πρίσμα των Distorted Reflection, όπου αποτελεί το προσωπικό πλέον όχημα του Κώστα Σαλομίδη. Το "Doom Rules Eternally" είναι ένα ντεμπούτο - φόρος τιμής που δικαιώνει τον τίτλο του. Με σημαντικούς καλεσμένους αλλά και δυνατά χαρτιά ως τα υπόλοιπα μέλη της βασικής σύνθεσης, οι Distorted Reflection είναι μια καλοδεχούμενη προσθήκη στην πλούσια φαρέτρα του doom ελλαδικού χώρου, ντυμένη με τα power στοιχεία που αναλογούν στο ηχητικό του πρίσμα.

Oath - Death Lurks Everywhere EP

Μια φοβερά καλαίσθητη, αργόσυρτη και παλαιακή κυκλοφορία μας έρχεται ως πρώτο δείγμα από τα χέρια των Αθηναίων Oath (σκέτο). Τα τρία μακροσκελή κομμάτια του "Death Lurks Everywhere" ρίχνουν ταχύτητες μετρώντας πλευρά σε ένα ξεγυρισμένο παραδοσιακό doom με μεγάλες δόσεις ψυχεδέλειας. Ένα μικρό εικονοστάσι για τον Tony Iommi, θα έλεγε κανείς. Λεπτοδουλεμένο πρώτο δείγμα από το επίπεδο της παραγωγής μέχρι και το αισθητικά πιο-ντουμ-δεν-πάει εξώφυλλο, οι Oath μας συστήνονται με τον καλύτερο τρόπο.

  • SHARE
  • TWEET